21/01/2022, 18:07
Mysterie boven toverdranken
De leerlingenkamer van Ravenklauw was compleet uitgestorven, zoals het wel vaker was om 3 uur ‘s nachts op een doordeweekse avond. Dante gromde gefrustreerd in zijn handen terwijl hij keek naar de halve toverstok aan perkament die hij nog vol moest schrijven over de effecten van Knolsnortendrank op de ketels waar het in gebrouwen werd. Als dit op zich al geen strafwerk was geweest, had hij het zeker niet gemaakt. Met hoe weinig de koffie vanavond had geholpen en hoe saai het werk was vroeg hij zich echter nog steeds af of hij het wel af zou krijgen. Hij verbaasde zich serieus over hoe de docenten leken te denken dat als hij geen tijd had om zijn normale huiswerk te maken, het hem opeens de volgende keer wel op tijd zou lukken als ze hem extra huiswerk meegaven. En het argument dat hij dan wel kon stoppen met tekenen voor een paar weken om bij proberen te werken, hing hem ook ondertussen ook wel de keel uit. Wat had je aan een magische opleiding als alles wat je ermee mocht doen schoolwerk was, waardoor je aan het einde van de rit alleen nog als een doodvermoeide, van alle levenslust verstoken, hersenloze slaaf kon fungeren? Dan had hij nog liever strafwerk, zodat hij in ieder geval zijn hobby’s kon behouden en zichzelf niet van de astronomietoren af wilde gooien aan het eind van de rit.
Dante sloeg zichzelf een paar keer op de wangen en nam de laatste hap van zijn chocolate chip cookie voor een felbegeerde boost aan energie. Hij dwong zichzelf te focussen op de zinnen die hij moeizaam aan elkaar reeg. Het duurde maar een paar minuten voor hij zijn gedachten weer voelde afdwalen naar het nieuwste project dat hij vanmiddag was begonnen en na tien minuten van halfslachtig geforceerd werk, liet Dante zichzelf een paar kleine schetsjes maken voor een Tarotkaartenset die hij in gedachten had. Het was letterlijk de enige manier waarop hij zich door deze droge stof heen wist te worstelen zonder alle haren uit zijn hoofd te trekken. Hij merkte met elke sessie dat zijn aandachtsspanne korter werd en begon zich serieus af te vragen of hij niet gewoon naar bed moest gaan toen Dante gekraak achter zich hoorde. Meteen doofde hij het licht waar hij bij werkte en hij hield zich doodstil. Professor Banning kwam niet vaak de leerlingenkamer binnen en al helemaal niet ‘s nachts, maar de laatste keer dat het was gebeurd, had Dante een aardige preek en geforceerd slaappillen van Madame Plijster gekregen. Dante huiverde bij de herinnering. Dat nooit weer. Hij had geen idee of doodstil in het donker blijven zitten genoeg was om onopgemerkt te blijven, maar terwijl hij de schimmige figuur langzaam maar zeker door het portret heen zag komen, kon Dante alleen maar hopen van wel.