It's A Kind Of Magic

[Timsel]

O. Dus Pepijn had de Waanzichtsspreuk wel meegekregen – te onthouden voor de volgende keer. Even zat Seth nog te denken om de Vergetelheidsspreuk te gebruiken zodat ze gewoon gezellig konden ontbijten, maar Seth zou zich dan zo schuldig voelen dat hij zichzelf niet kunnen vergeven. Hij blies een zucht uit.
‘Je hebt gelijk,’ mompelde Seth. Hij zette het glas sinaasappelsap in zijn hand weer op het bord en schoof wat overeind. ‘Ja – ik val op vrouwen. Oók op vrouwen. En op mannen.’ Hij fronste. ‘Ze noemen dat panseksueel. Ik val eigenlijk op een persoonlijkheid.’ Hij legde een hand op die van Pepijn. ‘Ik val dus… op jou. En ja, ik ben single,’ zei hij met een vage glimlach. ‘Maar…’ Hij aarzelde en dacht na over hoe hij het moest zeggen. ‘Ik heb een geheim. Wat eigenlijk niet veel mensen weten.’
Een beetje ongemakkelijk kwam hij naar boven geschoven. Hij schraapte zijn keel. ‘Oké, dit gaat echt heel raar klinken, en als je niets meer met me te maken wil hebben… nou ja, ik ben het gewend. Veel mensen accepteren het niet. Daarom… vertel ik het liever niet aan mensen. Maar…’ Hij keek Pepijn recht aan. ‘Ik vertrouw jou. En ik hoop dat… dat je me kan accepteren voor wie ik ben.’
Hij schraapte zijn keel. ‘Ik… ben geen man,’ zei hij. ‘En nee, ik ben ook geen vrouw. Ik ben interseksueel. Dat houdt in dat ik zowel man of vrouw ben. Vaak ben ik… allebei tegelijk. En soms ben ik geen van die twee. Ligt aan de dag, zeg maar. Soms draag ik dan… extra veel make-up, of ik… draag een jurk, of, nou ja, dat soort dingen.’ Hij schraapte zijn keel. ‘Je mag me dus als alles introduceren, stel je komt iemand tegen. Daar doe ik niet moeilijk over en ik ben het gewend dat men mij als een man ziet, al… ben ik dat niet, zeg maar.
De reden dat ik gisteren geprobeerd heb om je te beheksen is…’ Hij slikte. ‘Het is daar beneden niet… zoals het hoort,’ zei hij ademloos. ‘Ik wilde… ik wilde niet gekwetst worden. Het was een egoïstische move, sorry.’
Hij slikte. ‘Dit is het punt dat ik of uitgelachen word, geslagen of weggejaagd word.’ Hij slaakte een zucht en keek naar het dekbed. ‘Welke van die drie wordt het?’

[Blossom]

Toen Seth begon te vertellen, belandde Pepijn in een achtbaan van emoties: Hij valt op vrouwen? Oh, niet alleen op vrouw- hij valt op mannen, nee, mij? En hij is single… Echt? Wat voor geheim? Hij dacht dingen, maar wist niet wat hij zou moeten denken. Het maakte hem onzeker, maar desondanks hing hij aan Seths lippen - figuurlijk gezien.
Iemand accepteren voor wie hij was, dat kon moeilijk zijn. Pepijn was niet zo rechtlijnig dat hij altijd alles maar deed zoals het hoort. Wel was hij van mening dat mensen konden veranderen. Dat kon ten goed en ten slechte. Daardoor was hij van mening dat de stelling ‘wie hij was’ niet altijd op ging.
Zo bleek dat ook met Seth: die zei dat hij soms een man was, soms een vrouw, soms beiden en soms geen van beiden. In dat geval had hij al vier verschillende verschijningen en was hij de ene dag niet degene die hij de andere dag kon zijn. Toch? Of dacht hij nu te veel na?
Ja. Dat was het: hij maakte iets ingewikkelds van iets dat vrij simpel was.
Hij mocht hem als van alles introduceren zei hij. Dat maakte Pepijn bij voorbaat enthousiast: niet het ‘van alles’ maar het ‘introduceren’. Hij kon eigenlijk niet wachten totdat hij Seth mee zou nemen naar Zweinsveld om even bij zijn moeder in Zacharinus’ Zoetwarenhuis langs te gaan, gevolgd door de Drie Bezemstelen om hem vol trots te laten zien aan Frodo en Abigail. En daarna zou hij een afspraak maken bij Orlendr om daar samen met Seth te gaan eten, en een uil sturen naar Aster om te vragen wanneer ze tijd had om nog eens een kopje thee te komen drinken. Ja, hem introduceren leek hem een leuk idee!
Seth vertelde verder, en eindelijk, eindelijk vertelde hij wat er was. Hij was iets van hermafrodiet ofzo. Dat was zeldzaam, dat mensen zo werden geboren. Het klopte ook gewoon wel met wie Seth was, nu hij daar zo over sprak. Eerder zou Pepijn daar niet aan gedacht hebben.
Hij liet het even bezinken, maar hij was licht geïrriteerd over dat er van hem verwacht werd dat hij Seth zou moeten uitlachen, slaan of wegjagen.
“Waar zie je me voor aan?” vroeg hij fronsend. “Zie ik eruit alsof ik dat zou doen?” Kennelijk had Seth niet het juiste beeld van hem.
Hij dacht na, maar nam, nu de druk van de ketel was, een hapje van een stukje brood en nam nog een slokje thee.
“Ik denk… dat ik het een en ander zal moeten heruitvinden, dan. Mijn vorige relatie was met een man, maar… Nou, ja, uiteindelijk moeten we het naar ons zin hebben. Ik val eigenlijk vooral op billen en een borstkas, niet per se eh, piemels ofzo… denk ik.”

[Timsel]

Seth moest grijnzen om Pepijns laatste opmerking. ‘Gelukkig maar, want dat heb ik wél,’ zei hij en werd weer wat meer op zijn gemak. Het was niet makkelijk om hierover te vertellen; vaak begrepen mensen het niet of je kreeg allemaal stomme vragen, of het bijvoorbeeld werkte zoals bij een weerwolf en dat hij s’middags meer man dan vrouw was en s’avonds meer een vrouw.
Hij streelde Pepijns gezicht een beetje met zijn zwartkleurde nagels en glimlachte. ‘Wat lief dat je er zo op reageert. Ik had niet anders mogen verwachten – mijn excuses. Ik ben alleen… wel wat anders gewend. Óók van mensen waarbij het eerst heel goed klikte, voordat ik dit vertelde.’ Seth zuchtte. ‘Ik ben altijd gepest. Niet geaccepteerd. Mijn moeder dumpte me vrijwel seconden na mijn geboorte, waar mijn vader niet eens bij was geloof ik. Ik belandde als baby in een weeshuis, waar ik me maar moest redden op een slaapzaal vol met jongens die het stom vonden dat ik op sommige dagen liever met barbies speelde dan met poppetjes met geweren.’
Hij grimaste. ‘Toen ze erachter kwamen dat… ik geen jongen was, werd het pesten heel erg. Er gebeurde… een incident en toen moest ik naar een ander weeshuis, waar ik weer een incident kreeg, et cetera. Ik voelde me altijd eenzaam en ik had eigenlijk nooit echt vrienden. Altijd nerveus, kijkend of er pestkoppen in de buurt waren. Sommigen hadden messen en hoewel ik terugvocht, waren het er altijd meer.’
Hij voelde dat er een traan in zijn ogen bengelde en hij slikte. ‘Sorry,’ zei hij snel en veegde de traan weg. ‘Ik heb… gewoon een goed gevoel over dit. Ons. En… ik heb dat gevoel eerder gehad, maar ik ben toen in de steek gelaten omdat ik… te snel ging. En ik heb het gevoel dat het nu ook te snel gaat, maar ik wíl zo graag dat het snel gaat. Het is net… alsof we elkaar al echt al heel lang kennen en, nou ja, ik wil het gewoon niet verpesten. Ik wil dit goed doen.’ Hij pakte Pepijns hand en haalde jachtig adem. ‘Beloof me, alsjeblieft, om me te vertellen wanneer ik iets verkeerds doe. Of je het te snel vindt gaan. Of ik iets anders moet doen. Ik zal… nooit veranderen wie ik ben, maar ik kan mijn best doen. Ik wil dat wij werken.’

[Blossom]

Toen Seths vingertoppen zijn gezicht raakten, voelde Pepijn zich zo gelukkig en zo geliefd dat hij Seth zou opeten in plaats van zijn ontbijt. Ademloos luisterde hij naar wat Seth allemaal vertelde, en zowel medelijden als herkenning daalde als een warm gevoel achter zijn ribben neer. Hij knikte. Hij wist het, hoe wreed de wereld kon zijn als je er op de een of andere manier niet in paste. Hij wist ook hoe het was om iemand per ongeluk te elektrocuteren omdat je werd geschopt of geslagen, of, zoals in Pepijns geval: werd vastgehouden terwijl er een zakmes in zijn been werd gestoken. De eenzaamheid, waaraan Pepijn min of meer gewend geraakt was, was eveneens bekend. Hij voelde door-en-door met Seth mee, totdat hij vertelde dat hij normaal gesproken te snel ging in relaties.
“Te snel?” Daar moest Pepijn over nadenken. “Hmmm… Ik weet ‘t niet - ik heb op zich tijd. Alle tijd.”
Hij ging wat dichter tegen Seth aan zitten en beantwoorde strelend de hand die Seth had gepakt.
“Je kan tot rust komen nu?” opperde hij. “Echt eens even helemaal thuis zijn, ook al is dat dan ver van Londen. Even lekker langzaam leven? Wat vind je ervan?”
Hij glimlachte en schonk nog wat thee in uit het minuscule theepotje dat op het dienblad stond. Ergens gaf hij wel wat weinig informatie, vooral over zichzelf. Hij praatte echter niet echt graag over zichzelf en Seth kennelijk ook niet, want hij had zojuist een traan weggepinkt. Het enige dat nu nog belangrijk was, was dat het goed was zo. Daarbij zou het heel erg prettig zijn als hij een lach op Seths gezicht zou zien; hij had zijn fout toegegeven en hij was sowieso veel te mooi om lang boos op te kunnen zijn. Later zou hij dan wel zien wat Seth bedoelde met dat alles te vlug ging. Pepijn had liever dat Seth claimgedrag vertoonde dan dat diens oog op iemand anders zou vallen.
“Oh, voordat je je straks te pletter schrikt omdat ik ook heel grote geheimen heb,” zei hij met een glimlach, “Ik eh… ben een Faunaat. Ik kan mezelf in een kraai transformeren, of tenminste… Ik ben wel een beetje een kleine onder de kraaien. Net als onder de mensen.”
Hij wachtte nauwelijks een reactie af, maar gaf Seth een kus op zijn wang en fluisterde: “Ik hoop dat je me nog accepteert?”

[Timsel]

Pakweg een maand later liepen Seth en Pepijn door een steegje in Londen. Ze maakten grappen en giechelden samen, terwijl ze hand in hand door de stad liepen. Ze hadden allebei een glaasje teveel op, want het was een gezellige avond in de Lekke Ketel geworden. Aan de zijkant van het steegje zag hij vaag, door zijn dronkenbril was gasten staan. Ze leunden tegen de muur aan, met een sigaret en een flesje water in hun handen verdeeld, met bij hun voeten een stapel lege blikjes bier en een illegaal aangestoken vuurtje. Hoewel Seth duidelijk zelf ook wel een slokje teveel ophad, stonk het bier dat zij gedronken hadden een stuk meer – of was het het feit dat die gasten zich waarschijnlijk al een tijdje niet gewassen hadden? Eén van de twee, hoewel de laatste mogelijkheid een stuk logischer klonk in Seths hoofd.
Seth besloot dat hij liever geen ruzie had met de gasten maar zag dat ze hem dreigend aankeken. Seth knikte hen nauwelijks zichtbaar toe en vervolgde zijn weg. Enkel om maar weer eens nageroepen te worden.
‘Hé, flikkers!’ riep een van de gasten en de mannen om hen heen begonnen te grinniken.
Seth bleef stilstaan. ‘Hou toch je grafmuil, ongewassen kluit zomp,’ riep hij hem verveeld terug. Hij keek naar Pepijn en draaide zich toen om en liep met opgeheven wenkbrauwen naar de gasten toe. ‘Ben je jaloers Of is dit een triootje waar jullie ons voor uit willen nodigen?’ Hij glimlachte. ‘Laat ons lekker met rust en hou je eens met je vriendje daar bezig. Hij heeft het nodig.’
Seth wilde zich omdraaien, maar de vent, die een stuk groter was dan hem – het was net zo’n halfreus, zo bleek het ineens nu hij dichterbij stond – greep hem vast. Seth zag de vuist op hem afkomen en wist de linkse hoek maar net te ontwijken. Met zijn hak trapte Seth hem in zijn kruis en wist zich los te wringen. Uit zijn jaszak pakte hij zijn toverstok en richtte die op de halfreus. ‘Ik wil dat je je excuses aanbied aan mijn vriend en mijzelf,’ zei hij dreigend. ‘Anders zal je mammie haar kleine schatje vanavond niet meer terugzien.’

[Blossom]

Er was een hoop te ontdekken in een maand. Pepijn kwam steeds vaker uit zijn boshuisje, al kroop Seth er ook steeds vaker in. Soms was het moeilijk om Seth bij te houden, want volgens Pepijn leefde hij drie dagen in één dag en dan was het fijn om een huis in het bos als absoluut rustpunt te hebben.
Muziek was een gezamenlijke hobby geworden: Pepijn had Seth alle tovenaarsbands in het Gothic-punkrock genre laten horen en andersom had Seth hetzelfde gedaan met de Dreuzelbands die hij cool vond. Seth had Pepijn leren pinnen, waarbij gebleken was dat die baan als Dreuzelboswachter toch best nog iets opbracht.
Alles leek zo zorgeloos, behalve op momenten zoals deze, waarbij ze nog niet eens fatsoenlijk door een smalle straat konden lopen zonder te worden uitgemaakt voor flikker. Pepijn zou doorgelopen zijn als Seth hen niet met hun wangedrag had geconfronteerd. Dreuzels een lesje leren in een compleet oneerlijk gevecht was verboden, en Seth leek dat even vergeten te zijn. Compleet in tweestrijd om wat hij moest doen, hield Pepijn zich nog even afzijdig, totdat Seth vastgegrepen werd.
"Hé!" riep hij. "Laat los! LAAT. HEM. LOS!" Toen voelde hij een hand op zijn schouder. Mister Gorilla was immers niet in zijn eentje; er waren er nog twee. Het was lang geleden dat Pepijn zich uit penibele situaties had moeten redden, maar doordat hij iedere dag urenlang een kraai was, had hij nooit aan behendigheid ingeboet. Hij dook onder de hand door van de ene, daarna onder de voeten van de andere en Transformeerde zich in dezelfde seconde, waarna hij naar de dakrand vloog, zichzelf weer in een mens veranderde en de verbaasd omhoog kijkende Dreuzels met twee Vergetelheidsspreuken trof. Hun blik veranderde en werd glazig. Daarna vloog hij weer als kraai naar de grond, maar voordat hij die met zijn kraaienpootjes raakte, was hij weer Pepijn en stond hij achter Seth.
Zijn vriendès, zoals hij Seth vaak noemde, wilde graag een excuus van die bezopen malloot voor hem.
"Hey, mooi troetelbeertje van me," fluisterde Pepijn in Seths oor, en legde zijn arm om hem heen. "Ik vind het echt supersexy dat je zo opkomt voor ons, maar een excuus? Dat is zo'n beetje hetzelfde als aan een goudvis vragen om in een boom te klimmen."
Hij wist dat Seth heus wel op het punt stond om deze man serieus te vervloeken, iets dat hen in de problemen zou brengen bij het Ministerie. Er was slechts een handjevol spreuken die hij gebruiken mocht.
"De spreuk is: 'Amnesia Completa'," zei hij, in de hoop dat Seth zijn advies op zou volgen. "Kijk maar naar die andere twee."

[Timsel]

Seth keek zijn vriend verdrietig aan. ‘Aw, ik wilde hem in een kikker veranderen en in de soep voor morgen gooien… maar ach, als jij het zegt…’ Hij keek weer naar de halfreus. ‘Je mag van geluk spreken dat mijn vriendje wat meer van de regeltjes is dan ikzelf. Amnesia Completa!’
De ogen van de man werden wazig en Seth glimlachte. ‘Nou, sjoe! Weg! Ga slapen of werken of wat dan ook! Doe wat nuttigs!’
Hij stak zijn arm weer in die van Pepijn en liep weer verder. Zo liepen ze door de stad, langs het park, richting Seths huis, waar Pepijn zou overnachten. Het maanlicht scheen door de takken van het park terwijl ze zo liepen. Op een gegeven moment merkte Seth dat hij een steentje in zijn laars had en zei dat hij wel even op een bankje wilde zitten.
Op het bankje leunde hij tegen Pepijn aan en kuste hem even terwijl het maanlicht als de schijnwerpers van het toneel op hen zouden staan wanneer dit een theater was. Hij streelde zachtjes Pepijns haren. ‘Je bent veel te goed voor deze wereld,’ zei Seth daarna, en terwijl hij het steentje uit zijn schoen peuterde. Maar misschien heb je wel gelijk en verdienen die gasten een tweede kans.’
Het steentje was weg en hij frommelde zijn laars weer aan. Uit zijn tas haalde hij wat lipgloss dat er bij het zoenen vanaf was gekomen. Daarna leunde hij weer tegen Pepijn aan, met zijn arm om hem heen.
‘Ik ben zo blij dat ik jou heb leren kennen, Pep,’ zei hij. ‘Beste wat me ooit is overkomen. Jij hebt me geleerd dat er echt magie bestaat in deze wereld.’
Met die woorden legde hij een hand op Pepijns borstkas. Daarna gaf hij Pepijn nog één zoen en maakte toen aanstalten om op te staan. ‘Kom, de elfenwijn in mijn kast wacht op ons,’ zei hij met een knipoog.

E i n d e