Merdyffs verhalenbundel

[Merdyff]

Titel: Aan een medestudent
Fandom: -
Datum gepost op Dreuzels: 11/6/09
Taal: Nederlands
Genre: examenstress


Opgedragen aan iedereen die op dit moment examens heeft en voor wie de situatie herkenbaar is.
Voor de Nederlanders: een fluostift is een markeerstift.
 

Aan een medestudent

 
Lege plastieken flessen van water verspreid over de vloer, die dringend moet geveegd worden. Overal slordige stapels van ringmappen, schoolboeken en losse bladeren. Een constructie van fluostiften die je zopas gebouwd hebt op je bureau. In het midden van de chaos: jij. Gebogen over je cursus Fysiologie van de ademhaling.
Een diepe zucht verlaat je longen. Voor de zoveelste keer ga je op zoek naar een andere houding op je bureaustoel. Het is zinloos. Het lijkt wel alsof je alle houdingen die anatomisch mogelijk zijn al hebt uitgeprobeerd. Geen enkele is echt comfortabel.
Een geluid trekt je aandacht. Je werpt een blik door het raam en vervloekt de buurman die net nu zijn gras begint af te maaien. Het geluid van de grasmaaier zou je anders nauwelijks opmerken, maar nu lijkt het onmogelijk om verder te studeren met die pokkenherrie. Gras afmaaien zou verboden moeten zijn tussen pakweg vijfentwintig mei en vijfentwintig juni.
Je draait verveeld een rondje op je bureaustoel. En eentje in de andere richting. Dan zet je je muziek een beetje luider om de geluiden van buiten te overstemmen. Je weet dat je eigenlijk beter kan leren zonder muziek, maar dat wil je niet aan jezelf toegeven.
Snel kijk je of je misschien nieuwe e-mails hebt. Dat zou een goede reden zijn om even afgeleid te zijn. Je hebt pech: geen nieuwe e-mails sinds de vorige keer dat je checkte, negen minuten geleden.
Een nieuwe zucht wanneer je beseft dat je gele fluostift onderaan in je fluostiftenconstructie zit. Voorzichtig probeer je hem te nemen zonder de hele constructie te laten instorten, als in een spelletje Jenga, maar het hele bouwsel stuikt al gauw in elkaar.
Voor je de tekst begint te fluoresceren, neem je nog een mini-Bounty. Het papiertje komt naast de vuilbak onder je bureau terecht. Je bukt je niet om het op te rapen. Er liggen er al meerdere.
Met een dosis verse vastberadenheid om je deze keer niet te laten afleiden en je fluostift in de aanslag, begin je uiteindelijk je cursus verder door te nemen. Een halve pagina verder is je vastberadenheid alweer op. Je telt de bladzijden die je nog resteren van dit hoofdstuk en berekent hoe lang je er nog gaat over doen aan de snelheid waarmee je nu bezig bent. Je zucht om de uitkomst van je rekensom. Nog veel te lang.
Met een vulpotlood maak je afwezig tekeningetjes in de marge van je cursus. Een schaap. Nog een schaap. Een haai. Een wesp. Een koe. Je maakt zonnetjes van de gaatjes in het blad en kleurt alle o’s van de titel in. Dan besef je dat je al zeker een kwartier naar dit ene blad zit te staren en begin je toch maar weer te studeren.
Een typfout brengt je in de verleiding om de hele boel uit het raam te smijten, maar eindelijk kan je dan toch je blad omdraaien. Je neemt je voor om over dit blad minder lang te doen, maar al gauw zit je toch weer voor je uit te staren. De wereld buiten ziet er zo aantrekkelijk uit nu jij gevangen zit achter je cursus.
Maar weet je wat? Je bent niet alleen. De bladzijden van mijn cursus staan al vol met getekende sterretjes en het spannendste wat mij vandaag overkwam, was dat mijn balpen plots zoek was, terwijl ik er het moment ervoor nog mee aan het schrijven was. Ik weet hoe je je voelt, want ik voel hetzelfde. En… als je zin hebt om eens even te ontsnappen, als je even met iemand een babbeltje wilt slaan of misschien ’s avonds eens iets wil gaan drinken, dan hoef je me maar te bellen.