Merdyffs verhalenbundel

[Merdyff]

Titel: Over een ballon met suïcidale neigingen
Fandom: -
Datum gepost op Dreuzels: 19/10/08
Taal: Nederlands
Genre: rare humor


Dit verhaal schreef ik voor een schrijfwedstrijd op een ander forum. De opdracht was om een one-shot te schrijven over een verjaardagsfeest vanuit het standpunt van een taart, een ballon, een slinger,... Ik heb het echt op korte tijd geschreven omdat ik eigenlijk al te laat was voor de deadline, maar toch nog wilde meedoen.
 
 

Over een ballon met suïcidale neigingen

 

Hallo, mijn naam is Bart. Bart de ballon. Geen idee wie mij die naam gegeven heeft. Komaan, Bart de ballon, vreselijk toch, die alliteratie? Konden ze mij nu niet gewoon Dieter noemen, of Joachim, of desnoods… François? Maar nee, het moest zonodig Bart zijn. Bart de ballon, omdat dat zo mooi klinkt. Leuk hoor. Alsof het leven van een ballon niet al hard genoeg is. Het begint wanneer we met een stuk of honderd opeengepakt in een plastieken zakje zitten, waarin we nauwelijks kunnen ademhalen. Wanneer we er dan eindelijk uitgehaald worden, zouden we niets liever willen dan er terug inkruipen, want het wordt alleen maar erger. We worden in iemands mond gestoken en ze blazen lucht in ons, waardoor ons vel helemaal uitgerokken wordt en we vol speeksel komen te hangen. Stel je voor! En dit is nog maar wat er in het beste geval gebeurt. De pechvogels onder ons worden door één of andere kleuter uit de zak gehaald, die nog te klein is om ons op te blazen en een halve dag met ons in zijn mond rondloopt, tot we helemaal afgezabberd zijn. Uiteindelijk worden we dan ‘gered’ door de mama van de kleuter, die ons alsnog opblaast. In het worst case scenario zit er tussen de kleuter en de mama ook nog een verveelde tiener die niets beters te doen heeft dan ons op te blazen en dan de lucht uit ons te laten lopen, waarbij hij aan ons trekt waardoor er een afschuwelijk piepend geluid ontstaat, waarvan we barstende hoofdpijn krijgen. Dat was dus wat mij overkwam. Het was het verjaardagsfeestje van de kleuter. Sofietje was een klein meisje met twee blonde staartjes. Schattig, volgens iedereen die haar kende. De schrik van elke ballon. En om één of andere reden koos ze mij. Misschien was het toeval. Misschien hield ze van mijn gele kleur. Misschien was het lot tegen mij. Ik heb er geen idee van. Maar ze koos mij, liep uren met mij in haar mond rond, tot haar oudere broer Tom mij van haar afpakte om iedereen (en vooral mij) te irriteren met het geluid dat ik maak. Met een grote grijns op zijn gezicht die Sofietje in tranen deed uitbarsten. Uiteindelijk kwam hun mama tussen beiden en werd ik opgeblazen. Sofietje liep nog een tijdje met mij in haar kleine handjes door het huis, maar toen was het tijd voor de verjaardagstaart en kaarsjes uitblazen en zo en was ze mij vergeten. Een tijdje lag ik hulpeloos op de grond. Statische elektriciteit zorgde ervoor dat ik al snel vol stof hing. Het feit dat ik nog steeds vol speeksel hing, werkte dat proces niet bepaald tegen. Ik was het beu. Ik was het beu om het vreselijke leven van een ballon te leiden, terwijl ik mensen om me heen zag lachen en plezier maken. Er moest een einde aan komen. Ik moest er een eind aan maken. Ik had het al lang genoeg volgehouden. Het zou moed vergen om de ellende te beëindigen. Het zou een grote krachtinspanning vragen, maar het zou de moeite lonen. Voor het einde van mijn miserabele leventje was ik bereid alles te doen. Dus begon ik te rollen. In het begin ging het heel moeizaam, maar toen ik eenmaal in beweging was, ging het gemakkelijker. Ik zocht en vond een zuchtje wind dat me optilde en even zweefde ik door de lucht, gedragen door de kleine luchtverplaatsing. Een beetje bijsturen en ik kwam terecht waar ik wilde zijn. De kaarsjes van de verjaardagstaart schroeiden mijn huid tot opeens… BANG! Het was voorbij. Ik spatte in vele verschillende stukken uit elkaar. Dat was het einde van het ellendige leven van Bart de ballon.