Fan of the Van

[Timsel]

Toen Theo hijgend overeind kwam, klapte ze tevreden de stof en olievlekken van haar handen. ‘Zo,’ mompelde ze. ‘Uhm – MacKenzie? Volgens mij – volgens mij zou-ie ’t weer moeten doen,’ zei ze luid. Ze was erg tevreden over haar werk. Toen ze de draadjes nog een keer bekeek, zaten ze precies zoals ze in haar tijdschriften, boeken en op foto’s had gezien die ze van auto’s verzamelde.
Ze dook onder de auto. MacKenzie was daar bezig met het repareren van de onderkant van de wagen. ‘Hé – ik heb m’n best gedaan,’ zei Theo met een rode blos op haar wangen. ‘De draden en snoeren zitten als het goed is waar ze moeten zitten en volgens mij ben je good to go. Misschien, uhm, moet je het even uittesten?’
Ze merkte dat ze weer meer zei dan ze normaal tegen mensen zei. Dat deed ze nou altijd als ze over Dreuzels mocht kletsen. Ze krabbelde overeind. In de achteruitkijkspiegel zag ze haar reflectie. Haar wangen zaten onder de zwarte vegen – net als haar handen, overigens. Gek genoeg vond ze dit minder erg dan wanneer ze te maken had met mensen.
Ze haalde haar toverstok tevoorschijn en met een zwier waren de strepen weer verdwenen. Ze keek MacKenzie aan. ‘Nou, uh, start de auto maar,’ zei ze verlegen. ‘Kijk maar of-ie het doet.’