It's A Kind Of Magic

[Blossom]

Gelukkig, zijn ontbijtje werd gewaardeerd. Pepijn kreeg zelf echter haast niks door zijn keel, zenuwachtig voor de vragen die hij wilde stellen en nog zenuwachtiger voor het antwoord. Ergens was hij er wel blij om dat Seth het opmerkte; dat leek het ijs een beetje te breken.
“Druk?” hij glimlachte en nam een slokje thee. “Ik heb het nooit druk.” In de stilte die volgde, zette hij zijn thee neer en zocht de woorden die hij al uren door zijn hoofd had laten spoken.
“Ik wil… weten waarom je me gisteren behekste met een Waanzichtbetovering,” zei hij moeizaam, omdat hij, nu hij de woorden uitsprak, ze wel erg confronterend vond. “Was je bang dat ik je pijn zou doen? Je weet wel, op plekken waar de zon nooit schijnt. Of ben je nog maagd en schaam je je daarvoor en was je bang dat ik daarachter zou komen? Of vond je het sowieso een stom idee om seks met me te hebben, of… deed ik iets verkeerd?”
Was Seth nu aan het toneelspelen dat hij hem altijd nog leuk, lief en aardig vond? Hij was per slot van rekening een acteur, dus het kon zomaar zo zijn dat hij op iets afgeknapt was en dat hij op het punt stond om (weer) uit Pepijns leven te verdwijnen.
Als dat zo was, wilde Pepijn weten waarom. Dat was toch niet te veel gevraagd?
“Je hebt toch niet… in Londen nog iemand waarmee je een vaste relatie hebt? Of val je op vrouwen?” Dat kon hij zich beiden niet goed voorstellen, maar hij sloot geen mogelijkheden uit. Hoe dan ook voelde hij zich op een vreemde manier afgewezen toen hij die Waanzichtbetovering incasseerde. Misschien zat er een gat in zijn zelfvertrouwen, maar hij kon het niet goed hebben en voelde zich slecht.
“Als je het allemaal te snel vond gaan, had je me dat toch ook gewoon kunnen zeggen, in plaats van je toverstok te gebruiken? Op mij?”