It's A Kind Of Magic

[Timsel]

Seth sliep als een blok. Het was lang geleden dat hij tegen iemand aan had gelegen; een soort warme deken die hij maar al te graag aannam. Hij had een heerlijke, droomloze slaap en werd pas wakker toen Pepijn zachtjes op de deur klopte.
Hij rekte zich nog een keertje uit. ‘Goedemorgen, knapperd,’ zei hij met een glimlachje toen Pepijn, die half aangekleed was, het ontbijt op bed neerzette en zelf ook weer onder de lakens kroop. Hij gaf hem een kus en streelde zijn wang een beetje. ‘Wat lekker,’ zei hij terwijl hij zijn blik over het dienblad liet glijden. Pepijn had allemaal lekkere dingetjes erop gezet. Lekker beleg, lekkere koekjes, lekker drinken… ‘Wat ben je ook een schat,’ zei Seth blij en besmeerde een crackertje met bosbessenjam.
Hij keek naar Pepijn en voelde dat er iets mis was. Seth werd onzeker. Had de spreuk wel goed gewerkt? Was hij niet krachtig genoeg? Normaliter zou iemand met een Waanzichtsspreuk even helemaal out moeten zijn en… nou ja, je kon het vergelijken met high zijn, zo had Seth het begrepen. Maar Pepijn zag eruit alsof hem iets dwars zat. Toen Seth zijn crackertje ophad, merkte hij dat Pepijn het eten nog niet had aangeraakt.
Hij legde een hand op Pepijns hand. ‘Alles goed?’ vroeg hij bezorgd terwijl hij met zijn toverstok zijn glas met sap vulde. ‘Je bent wel hier, maar het lijkt alsof je met je hoofd heel ergens anders zit. Heb je een drukke dag te gaan?’