It's A Kind Of Magic

[Blossom]

Het begon lief en werd steeds opwindender met het uittrekken van kleding en het kussen en gekust worden, en het zoeken naar stukjes blote huid. Opeens echter was daar een toverstok en de eerste lettergreep van een spreuk. Een spreuk die werkte, wat op zich wel fijn was, want in dat geval bracht hij weinig schade toe. Voor hetzelfde geld zou Seth per ongeluk zijn hele geheugen gewist hebben, of zijn haren felgroen gemaakt hebben, of het bed in de brand hebben gestoken. Maar nee. Het was een Waanzichtspreuk, en Seth dacht vast dat Pepijn niet wist wat dat was.
Volledig gedesoriënteerd liet Pepijn zich op bed vallen en voelde zich een beetje draaierig omdat hij als het ware door twee vissenogen keek.
Seth zei dat hij moest gaan slapen en ondanks dat hij hem lieverd noemde, was Pepijn er niet gerust op. Met zijn ogen dicht kroelde hij zich tegen Seth aan, en bleef hij de hele nacht zo goed als wakker, totdat hij dacht dat hij wist wat het was.

Toen de eerste zonnestralen door de kleine ruitjes van de slaapkamer schenen, diffuus gemaakt door de kale takken van de hoge bomen, kroop Pepijn tussen de lakens vandaan. Het was vast al een uur of tien. Even bleef zijn blik hangen op Seth, die slapend minstens even mooi was als in wakkere toestand. Pepijn kreeg er een triest glimlachje van op zijn gezicht. Wat was er gebeurd? Waarom? Was hij Seth eigenlijk meer kwijt dan rijk?
Over zijn eigen gevoelens hoefde hij niet te twijfelen en om die reden zou hij Seth niet van zich af duwen. Een ontbijt en een kopje thee op bed dan maar? Ja, dat leek hem een goed idee.

Beneden liet hij een dienblad zweven en vulde hij het met allerlei lekkere ontbijt-dingetjes zoals fruit, zoete crackers, plakjes mueslibrood met zelfgemaakte bosvruchtenjam en thee met gember-kaneelsmaak. Tussendoor gaf hij de kraaien buiten wat brood dat hij over had van gisteren, dat door hen altijd met veel enthousiast gekraai werd ontvangen. Eigenlijk had hij wel zin om zich bij hen te voegen, zoals hij eigenlijk bijna altijd deed. Dan kon hij zijn zorgen van zich af vliegen. Hij deed het echter niet; hij had iemand om voor te zorgen boven.
“Sethje? Ben je wakker? Wil je een ontbijtje?” vroeg hij toen hij de slaapkamerdeur voorzichtig opende. Hij was zenuwachtig: het was tijd voor een goed gesprek, maar hij had geen idee hoe hij het onderwerp aan zou moeten snijden.