It's A Kind Of Magic

[Blossom]

Enerzijds wilde Pepijn antwoord geven, zoals het hoorde, want ja, hij had hier op school gezeten en nee, het was niet fantastisch geweest, maar een hel. Hij gaf een bevestigend glimlachje toen Seth zijn gedachten over Zwadderich en Ravenklauw hardop uitsprak, maar kreeg bijna de kans niet om te zeggen dat het echt zo was. Hij was betoverd. Volledig van zijn stuk was hij, toen Seth zijn hand uitstak naar zijn gezicht en hem zachtjes kuste. Vrijwel direct verlangde Pepijn naar meer en hij legde zijn beide handen op Seths rug, waarna hij hem dichterbij liet komen, hem tegen zich aan drukte en hij hem vol terugzoende. Van hem mocht deze kus eeuwig duren.
Seth was zacht en net zo enthousiast als wanneer hij sprak. Pepijns vingers verstrengelden zich in Seths nog steeds ietwat krullerige haren en als het minder koud geweest zou zijn, had hij zeker dingen uit getrokken.
“Ik zocht je met een reden,” zei hij zachtjes. “Deze reden. Ik kon je gewoonweg niet uit mijn hoofd krijgen.” Hij voelde zich zo intens gelukkig nu, Seth was gewoon zo ontzettend leuk, zo gaaf en mooi, grappig en toegankelijk. Pepijn wist dat Seths uiterlijk vele mensen op een afstand zouden houden, maar zelf voelde hij zich vooral aangetrokken tot dat duistere van zo’n gothic look. Pepijn was kleiner dan hem, maar Seth was zo slank en licht dat Pepijn zich geen minimensje voelde vergeleken bij hem. Eerder was het alsof ze elkaar recht in de ogen konden kijken.
Hij gaf Seth nog een kus en daarna nog eentje.
“Je bent gewoon… zo mooi!” Seth zou het vast opgemerkt hebben, hoe erg Pepijn naar hem kon staren. Niet omdat hij zich dingen afvroeg, maar omdat liefde op het eerste gezicht nog steeds kon bestaan als het niet de eerste liefde was.
Hij had het warm en koud tegelijk: warm vanwege Seth en koud vanwege de gure nacht.
“Zullen we… we hebben helemaal nog niet ver gewandeld, maar… zullen we teruggaan naar mijn huis?”