It's A Kind Of Magic

[Blossom]

Twee armen om hem heen, secondenlang, terwijl de witblonde krullen in zijn gezicht kriebelden, stelden Pepijn gerust. Als hij realistisch was, zou hij gedacht hebben dat Seth zo’n beetje iedereen kon omhelzen. Per slot van rekening was hij een acteur, was hij geliefd door het publiek en zou hij vast aan iedere vinger een minnaar hebben.
Pepijn was echter een dromer bij tijd en wijle, vooral als er een sprookjesachtig figuur voor zijn neus stond waarvan hij het warm kreeg.
“Ik dacht dat het niet moeilijk was om mijn huis te bereiken,” antwoordde hij, “en ik dacht daardoor… dat je me niet meer wilde zien.”
Hij voelde zich emotioneel, wat zich uitte in een dichtgeknepen keel en hij moest vaak knipperen om tranen weg te houden, en zijn ademhaling was snel en oppervlakkig en bij Merlijns krakende knieholtes: Seth hield zijn hand vast!!!
Hij knikte toen Seth vroeg of hij de voorstelling had gezien.
“Ik vond je fantastisch,” zei hij oprecht, en lachte toen Seth vroeg of hij zich niet geïntimideerd voelde. MET EEN KNIPOOG. “Hihi, nou ik vond je outfit van onze eerste ontmoeting toch beter.”
Zo charmant, zuchtte Pepijn stilletjes. Hij kon echt uren naar Seth kijken, blozend en wel, en hij had nooit verwacht dat hij nog eens zo erg hoteldebotel van iemand kon zijn. Het voelde alsof hij weer achttien was.
Hij stemde dan ook direct toe toen Seth opperde om vanavond nog naar zijn huis te gaan, en daar tot diep in de nacht samen te zijn.

Veel later, toen Seth zijn handtekeningen had uitgedeeld en zijn ietwat kitscherige theaterkostuum had verruild voor zijn normale gothic-stijl, nam Pepijn hem mee naar buiten. Het was nog druk op straat, maar Pepijn wist alle plekken waar tovenaars zomaar konden Verdwijnselen. Dat deed hij dan ook; hij trok Seth een steeg in, greep hem stevig vast, tolde rond en binnen een seconde stonden ze voor de Lekke Ketel.
“Ze zijn hier 24 uur per dag geopend,” legde hij snel uit. “Al is de bar soms dicht - maar dat is niet erg als je alleen het Haardrooster nodig hebt.” Schotland was toch echt te ver om te kunnen Verschijnselen. Snel ging hij naar binnen, waar de haard niet ver van de ingang verwijderd was.
“Kom, dan gaan we samen. Het zal krap zijn, maar het lukt vast wel.”
Een hand vol Brandstof kleurde het vuur groen. Pepijns andere hand gebruikte hij om Seth stevig vast te houden. Als Seth zijn pols vast hield, en hij de pols van Seth, kon het niet anders dan dat ze binnen enkele ogenblikken in Pepijns huis zouden zijn.
En zo geschiedde: toen hij zijn ogen open deed, zag hij de vertrouwde spinnenterrariums, de bank met zachte kussens en dekens, de olielampen die zacht flikkerden en zijn verzameling boeken, planten en ingelijste posters van fabeldieren.
En hij zag Seth. Hij zag vooral Seth. Hij zou zijn huis zowat vergeten.
“Hier woon ik dus,” zei hij, alsof hij zijn woonkamer aan Seth voorstelde. “Ga lekker zitten, dan schenk ik iets in… Mede?” Hij pakte zijn toverstaf en liet alles tot leven komen: glazen zweefden uit de keuken, de kaarsen gingen spontaan aan, er sprong een haardblok op het vuur en er klonk ineens zachte muziek. Pepijn nam de fles uit de drankenkast en schonk een bodempje in, om te laten proeven.
“Eerlijk zeggen als je het niet lekker vindt, want dan pakken we wat anders.”