26/10/2020, 18:02
Hehe – eindelijk was hij er weer! Morrie was zo blij geweest toen Zweinstein in het vizier van de Zweinstein Express gekomen was dat hij bijna een gat in de lucht sprong.
Hij had de eerste twee maanden van het nieuwe schooljaar – zijn laatste, tenzij hij het niet zou halen – vastgezeten in Amerika. Hij was daar geweest voor familiebezoek, en toen, ineens mocht hij het land niet meer uit door reisrestricties in verband met een tovervirus dat in Amerika woedde. Het had verschillende Amerikaanse tovenaars en heksen al de dood in gejaagd en het was een serieus ding. Maar omdat niet iedereen er rekening mee hield was er een wet opgesteld dat niemand het land in – of uit mocht.
Zijn zus, die ook nog eens behoorlijk vervelend deed over het feit dat haar vriendje het had uitgemaakt, besloot maar gewoon in Amerika te gaan wonen toen ze iemand ontmoet had – dus zij had wel wat aan die vier maanden quarantaine gehad, maar Morrison had 4 maanden van episch Groot-Brittannië gemist.
Gelukkig kregen hij en zijn ouders eindelijk groen licht dat ze terug mochten en tada, daar was hij weer! Hij had het ontzettend gemist; zijn vrienden, de omgeving, het grappige accent, en nog meer dan alles: Emilien. Oh, wat zou ze blij zijn als ze elkaar vonden vanavond! Hij had haar helemaal niets laten weten: één grote verrassing.
Het was Halloween en hij wist toevallig dat er een groot gemaskerd feest zou zijn in de Grote Zaal. Nu wilde hij verkleed gaan als een Yeti, maar hij ging er zomaar vanuit dat Emilien haar dus niet op die manier zou herkennen. In plaats daarvan ging hij minder uitgedost dan normaliter: hij was Gomez Adams, de man van mevrouw Adams – in de bekende serie Mortica, maar in dit geval Emilien Adams. Hij was gehuld in een strak pak en hij had een snorretje onder zijn neus getoverd. Net echt. Geen mogelijkheid dat Emilien hem ooit zou herkennen; hij had letterlijk 0 gezichtsbeharing. Als hij ooit een baardje zou hebben zou hij er wel heel erg trots op zijn.
De koets hield halt. Hij zei zijn koetsgenoten vaarwel, trok zijn pak recht – tijd om Emilien te gaan verrassen op het gemaskerde bal!
Hij had de eerste twee maanden van het nieuwe schooljaar – zijn laatste, tenzij hij het niet zou halen – vastgezeten in Amerika. Hij was daar geweest voor familiebezoek, en toen, ineens mocht hij het land niet meer uit door reisrestricties in verband met een tovervirus dat in Amerika woedde. Het had verschillende Amerikaanse tovenaars en heksen al de dood in gejaagd en het was een serieus ding. Maar omdat niet iedereen er rekening mee hield was er een wet opgesteld dat niemand het land in – of uit mocht.
Zijn zus, die ook nog eens behoorlijk vervelend deed over het feit dat haar vriendje het had uitgemaakt, besloot maar gewoon in Amerika te gaan wonen toen ze iemand ontmoet had – dus zij had wel wat aan die vier maanden quarantaine gehad, maar Morrison had 4 maanden van episch Groot-Brittannië gemist.
Gelukkig kregen hij en zijn ouders eindelijk groen licht dat ze terug mochten en tada, daar was hij weer! Hij had het ontzettend gemist; zijn vrienden, de omgeving, het grappige accent, en nog meer dan alles: Emilien. Oh, wat zou ze blij zijn als ze elkaar vonden vanavond! Hij had haar helemaal niets laten weten: één grote verrassing.
Het was Halloween en hij wist toevallig dat er een groot gemaskerd feest zou zijn in de Grote Zaal. Nu wilde hij verkleed gaan als een Yeti, maar hij ging er zomaar vanuit dat Emilien haar dus niet op die manier zou herkennen. In plaats daarvan ging hij minder uitgedost dan normaliter: hij was Gomez Adams, de man van mevrouw Adams – in de bekende serie Mortica, maar in dit geval Emilien Adams. Hij was gehuld in een strak pak en hij had een snorretje onder zijn neus getoverd. Net echt. Geen mogelijkheid dat Emilien hem ooit zou herkennen; hij had letterlijk 0 gezichtsbeharing. Als hij ooit een baardje zou hebben zou hij er wel heel erg trots op zijn.
De koets hield halt. Hij zei zijn koetsgenoten vaarwel, trok zijn pak recht – tijd om Emilien te gaan verrassen op het gemaskerde bal!