The Devil's Pact

[Timsel]

Nyx begon weer over het Gruzielement. Hij moest niet doorgaan; ze wilde niet dat een onvoorspelbaar iemand als Nyx op de hoogte was van het bestaan van Gruzielementen. Of tenminste, niet háár Gruzielement. Hij was een bondgenoot, maar tegelijk ook politiek tegenstander. Ze had het idee dat Nyx zich ieder moment tegen haar kon keren.
‘Ik stond hierbinnen,’ zei Valarie. ‘Die wond heb je mij niet toegebracht. Ik verschijnselde naar het balkon, of tenminste, dat dacht jij. In feite verstopte ik me ónder het balkon en creëerde de illusie dat ik daar stond. De wond kwam niet hard binnen, al voelde ik hem wel.’ Ze zwaaide met haar toverstok. In echo klonk het ‘Kijk eens achter je?’
Achter Nyx stond haar evenbeeld. Wat bleker, maar daar stond een evenredig spiegelbeeld. Zodra Nyx de illusie zag, vervaagde de tweede Valarie weer. Ze kreunde.
‘Is een ontzettend ingewikkelde spreuk,’ legde ze uit. ‘Kost ontzettend veel energie. Maar, zoals je net zag, het werkt.’ Dat ze de spreuk gebruikt had, loog ze. Ze had écht een mes in haar keel geduwd gekregen. Maar dat hoefde Nyx niet te weten. ‘Wie weet sta ik hier ook niet. Ben ík een illusie, en sta ik ergens buiten. Dat zou kunnen.’
Ze kneep haar ogen fijn. ‘Maar Gruzielementen… ik heb daar wel onderzoek naar gedaan, maar het is toch gevaarlijk.’ Ze streek haar vinger over haar neus. ‘Het scheen dat het bij de Heer van het Duister niet… optimaal… verliep.’ Ze liep langs Nyx heen. ‘Ik kan het je wel leren, maar een onsterfelijke vijand? Hmm… Of zijn we… bondgenoten?’
Ineens kreeg ze een idee. ‘Wat als we een… Onbreekbare Eed uitvoeren? Ik beloof jou nooit lastig te vallen en andersom. En ook geen handlangers. Dan vallen we elkaar ook niet lastig.’ Ze keek hem schattend aan. ‘Wat denk je?’