+- Nomaj | Waar de magie nazindert (https://nomaj.nl)
+-- Forum: Toren der Creatievelingen (https://nomaj.nl/forumdisplay.php?fid=4)
+--- Forum: De RPG (https://nomaj.nl/forumdisplay.php?fid=6)
+---- Forum: De Magische Wereld (https://nomaj.nl/forumdisplay.php?fid=7)
+---- Topic: The Devil's Pact (/showthread.php?tid=132)
Pagina's:
1
2
The Devil's Pact - Nano - 07/09/2020
Nyx verdwijnselde voor het landhuis op een klein eilandje rond Ierland. De volgende plek voor de meeting was gevonden. En het was perfect!
Het grind knarste onder de zolen van zijn schoenen toen hij langzaam richting de ingang liep. Na een kleine beweging van zijn hand ging de deur open en zette hij voet in het pand.
Hij haalde diep adem. Sinds hij weer actief was als zelf-bekroond Heer van het Duister kon hij nergens meer lang blijven. Het opsporen van kleine individuele groeperingen Neo-Dooddoeners nam veel van zijn tijd in beslag, maar het was het zeker waard. Langzaam maar zeker fuseerde de groeperingen naar een groep. Onder zijn leiding.
Nyx klakte met zijn tong waarna zijn trouwe kraai Shadow zijn weg naar binnen vond en voorzichtig op Nyx' zijn schouder landde. Hij sloot de deur weer met een simpele beweging van zijn hand waarna hij zijn toverstok trok en deze richtte op de deur. 'Colloportus' dacht hij, waarna een hij het slot hoorde vallen van de deur. Perfect.
Hij schoof zijn toverstok weer terug in zijn mouw en liep richting de kelder van het pand, waar de originele eigenaar zich zou moeten bevinden.
Nyx duwde de deur open en zag hem daar zitten, vastgebonden en wel, met een van zijn favoriete volgers tegen de muur aan leunend achter de originele bewoner. "Ah, Tom, je hebt jezelf weer overtroffen. Je hebt hem zelfs in leven gehouden! Perfect."
Sarcastisch klappend liep hij de kamer binnen. "Bravo Bravo.. Je mag gaan nu." zei hij daarna met een grijns op zijn gezicht, waarna hij naar de deur wees. "Wacht je even buiten? Ik moet even met onze eregast praten"
Terwijl zijn volgeling de kamer verliet, liep Nyx naar de toverstok van originele bewoner van het huis die zo'n 3 meter voor de rood aanlopende man. "John Smith. Medewerker van het ministerie van toverkunst. 2 weekjes op vakantie, startende vandaag. Niemand zal je missen. Perfect." zei Nyx, waarna hij de toverstok van de man tussen wijsvinger en duim optilde. "Ik wil je als eerste enorm bedanken dat je je huis beschikbaar stelt voor het algemeen belang. Ik waardeer het enorm." Nyx even snel op zijn horloge. Het was al laat. Morgen vroeg eruit. Hij was benieuwd of John's bed goed lekker lag.
Hij hield te toverstok voor het gezicht van John, die steeds roder begon te worden en probeerde te schreeuwen. "Ik weet het, het is niet netjes om je huis binnen te komen vallen, je vast te binden en er voor te zorgen dat je lippen op elkaar gelijmd worden, maar geloof je, als je jezelf gedraagt, komt het allemaal goed. Erewoord." Zei Nyx met een cynische ondertoon, waarna hij de toverstok van de andere tovenaar in tweeën brak en deze op de grond liet vallen, een flink zakmes uit zijn broekzak haalde en deze zonder pardon recht in de knie van de medewerker van het ministerie van toverkunst plantte. "En anders maak ik jou, je familie en al je vrienden een voor een af!" schreeuwde hij daarna fel in John's oor, die probeerde te schreeuwen en langzaam wit weg begon te trekken. "Ah.. Je kan niet tegen bloed? Hee flinke tip, kijk niet naar je knie" eindigde Nyx zijn verhaal met een knipoog.
Lachend liep hij richting de trap. "En dat zijn de consequenties als ik in een goeie bui ben. Moet je nagaan!" fluisterde hij hard genoeg zodat John het kon horen waarna hij de deur hard achter zich dicht trok. "Neem jij het weer even over Tom? Maak het jezelf gemakkelijk. Die gaat nergens heen."
Nyx liep door naar boven en vond al snel John's slaapkamer, waar hij het zichzelf comfortabel maakte. Hij gaf een likje aan zijn duim, waar flink wat bloed van John aan hing. "Heerlijk.."
RE: The Devil's Pact - Timsel - 07/09/2020
Met een kap over haar hoofd bespiedde Valarie het landhuis van de Ministeriemedewerker. Het had niet helemaal goed gevoeld om naar binnen te Verschijnselen; er klonken teveel stemmen en gegil. Er was daar iets aan de hand. Vandaar dat ze een pofadder eropaf had gestuurd om haar nieuws te brengen over wat daarbinnen aan de hand was. Haar Terzieler vloog boven haar hoofd, dus mocht er echt iets mis zijn, zou ze meteen verdwijnen.
Ze was hier met één doel. Kijken hoe je binnen kon komen in het Ministerie van Toverkunst. Ze was er wel eens voor een rechtszaak geweest, voor het mishandelen van Dreuzels, maar wist totaal de weg niet, en zeker niet op een afdeling ervan die voor de meesten vrijwel geheel onbekend was. Alicia was bezig met het plannen, maar het ging niet snel genoeg. Soms had Valarie het idee dat Alicia helemaal niet meer wilde. Het liefste zou Valarie haar broer te grazen nemen. Die werkte blijkbaar op het Ministerie. Die gewoon doden, met Wisseldrank zijn vorm aannemen en dan vervolgens pakken wat ze pakken moest.
Maar goed, volgens Alicia kon dat allemaal niet, bla bla bla.
Ssssssss…
De slang was terug. Valarie doofde haar sigaret onder haar hak en bukte bij de slang. ‘En?’ vroeg ze in Sisselspraak. ‘Wie? En hoeveel?’
‘Andere aanhangers van de Heer van het Duister,’ siste de slang. ‘Zo’n tien tot vijftien man.’
Valaries ogen knepen zich samen. Dus het was waar. Er waren meerdere groepen van Dooddoeners. Ze spuugde op de grond. Er was maar één leider van het Duister, en dat was zij. Valarie Lingaard, de Onsterfelijke Dame van het Duister. Wie die mafkees ook was die dacht háár gevolg achter zich te krijgen, zou niet lang te leven hebben.
Nou, vooruit dan, het was wel zo dat ze meer dan een jaar uit de running was geweest. Op zo’n achterlijke boerderij waar ze alleen maar gebak en koekjes had zitten bakken en in één of ander tuttebelletje was veranderd. Maar ze was terug! En háár plaats zou ze terug innemen.
Ze bedankte de slang en begon naar het huis te lopen. Ze moest dit slim aanpakken, bedacht ze zich. Ze speelde wat met de toverstok in haar hand. Een oud stuk rommel; deze toverstok had ze gekregen van het pleeggezin dat voor haar gezorgd had. Ze had dringend een nieuwe nodig. Bovendien was dit haar eerste ‘echte’ inval sinds haar terugkeer. Hopelijk was hij sterk genoeg om te doen wat ze wilde.
Ze Verschijnselde naar de bovenste verdieping van het huis. Het hout kraakte onder haar laarzen. Waar zou die zogenaamde leider zijn? Aan de muur zag ze een schildering. Er stond: Nyx.
Er verscheen een grijns op haar gezicht. Nyx. Die oudere jongen van toen ze op Zweinstein had gezeten. Psycho, gestoord, en nu blijkbaar ook een leider van Dooddoeners. Prima. Ze had hem gemogen, maar om alle Dooddoeners onder zich te scharen had ze geen concurrentie op dit vlak nodig.
Ze sloop voorzichtig door het huis, opende iedere deur en ontweek de Dooddoeners die rondliepen. En uiteindelijk zag ze hem: slapend in een bedje. Nyx. Ze sloop dichterbij en fluisterde toen: ‘Detentio.’
Touwen verschenen om Nyx heen en wikkelden hem stevig vast. Hierdoor werd hij wakker. Ze porde zijn toverstok in zijn keel. ‘Goedemorgen, Blishwick. Of moet ik je Heer van het Duister noemen?’ Ze bukte wat dichter naam hem toe en ademde recht in zijn gezicht. Ze besefte dat Nyx haar waarschijnlijk niet zou herkennen. Niet alleen omdat ze elkaar al lang niet hadden gezien, maar ook doordat ze zo was aangekomen. En niet alleen dat: in de tussentijd was haar linkeroog wit geworden. Ze had geen idee hoe dit kwam; mogelijk een bijwerking van het Gruzielement dat ze heel lang geleden gemaakt had en waar ze zich nog krampachtig aan vasthield. ‘Herken je me nog?’
RE: The Devil's Pact - Nano - 07/09/2020
Nyx werd wakker door touwen die henzelf om hem heen wikkelde. Dan had hij nog liever een kater. Toen hij zijn ogen opende zag hij een meisje staan wat hij vaag herkende van Zweinstein. Direct kreeg hij haar gammele toverstok tegen zijn keel aan gedrukt. Het was er duidelijk aan te zien dat het of een afdankertje was, of er niet zorgvuldig mee om gegaan werd.
"Gezien je me bekend voorkomt is Nyx voldoende, bedankt voor de interesse." zei hij nuchter, terwijl hij rechtop ging zitten en voorzichtig zijn toverstok vanuit zijn mouw in zijn hand liet glijden. Was hij blij dat hij geen zin had om zijn kleren uit te doen voor het slapen. "Je snapt dat een keer fluiten voldoende is en deze kamer zit vol met Neo's die zichzelf niet inhouden met groene flitsjes?"
Nyx bekeek zijn belager nog eens goed. Melkwit oog, niemand die hij ooit gezien had, had dat kenmerk. Wegdenken dus. Strakke huid, mollig. Ergens achterin zijn hoofd ging een lampje branden. Dit was een Zweinstein leerling waarmee hij vaak in het nablijfhok heeft gezeten. "Merlijns Baard, Lingaard, was het niet? Aangekomen zo te zien? Je oog, fabulous, niks aan doen!" zei hij, met een grijns op zijn gezicht.
'Diffindo' fluisterde hij zachtjes, waarna de touwen losschoten. "Waar heb ik dit bezoek aan te danken? De bijeenkomst van Neo's is pas over een week. Ik wist overigens niet dat je in een van mijn groepen zat?"
Nyx kraakte zijn vingers en duwde daarna met zijn vrije hand de toverstok van Valarie van zijn keel af. "En wat denk je hiermee te bereiken? Het stof uit mijn haren schudden? Schat, je hebt een nieuwe nodig."
Hij bekeek de jonge dame nog eens goed. Wat moest dit gedrocht hier? Werkte ze voor het ministerie?
RE: The Devil's Pact - Timsel - 08/09/2020
Valarie kon het niet laten om te lachen bij het horen van ‘groene flitsjes’. Pha! Die zouden haar niets doen. Ze konden haar gevangennemen, martelen – maar die groene flitsjes zouden enkel aanvoelen als een vervelende kriebel. Maar goed, dat hoefde Nyx niet te weten. Zogenaamde Heer van het Duister.
Ze stond toe dat hij zachtjes haar toverstok wegduwde. Ze liet hem niet zakken, maar hield hem van het schot af. ‘Ik weet dat ik een goede stok nodig heb. Maar hij is goed genoeg om te doen wat ik van hem vraag,’ zei ze terwijl aan het einde van de stok groene vonken knetterden.
‘Ik ben hier om je een aanbod te geven,’ zei ze koeltjes. ‘Ik ben terug. Van weggeweest. En ik ben krachtiger dan ooit tevoren.’ Dat blufte ze. Ze voelde zich een stuk zwakker dan voorheen, onzekerder over haar krachten. Wat als ze weer alles zou vergeten en weer in een kastplantje veranderde? Ze liet het echter niet merken. Ze hield haar gezicht strak, met haar witte oog onheilspellend in de ogen van Nyx geboord. Door haar vaardigheden in Occlumentie wist hij niet door haar schild heen te gaan en haar gedachten te horen.
‘Ik ben terug van weggeweest en tot mijn verbazing, maar ook wel bewondering, zijn er veel meer bewonderaars van de Eerste Heer van het Duister zijn standpunten dan dat ik voorheen opgemerkt had. Jij bent de nieuwe Heer van het Duister?’ Ze snoof. ‘Ik zou graag willen dat jij je terugtrekt. Er kan maar één Heer en Meester zijn… en toevallig is dat een vrouw.’ Ze fronste. ‘Ik dus.’
Ze cirkelde om hem heen. Ze stroopte de mouw van haar mantel op. Het Duistere Teken glinsterde in het maanlicht dat door het raam de kamer inscheen. ‘Ik wil je niet als vijand, Nyx. Maar wel als bondgenoot. Mijn persoonlijke dienaar. Mocht je daar niet mee instemmen, hebben we misschien wel een probleem.’
Ze glimlachte zoetjes. ‘Probeer niet je Dooddoeners te roepen. Ze weten wie ik ben, en zelfs als ze hun toverstokken tegen mij keren, zijn ze dood voordat ze ook maar een lettergreep van een spreuk gezegd hebben. Je hebt géén idee wat ik gezien heb, wat ik kan. Je wil mij niet als vijand, geloof mij.’ Ze leunde tegen een pilaar aan en stak met haar toverstok een sigaret op. Ze nam een trek van de sigaret. ‘Mijn vijanden blijven niet lang rondlopen, is het gerucht.’
RE: The Devil's Pact - Nano - 08/09/2020
Nyx bekeek Valarie nog eens goed. Krachtiger dan ooit tevoren zei ze, terwijl ze er uit zag als een opgevuld wandelend lijk met witte verf in het oog. Interessant.
Toen Valerie een Sigaret opstak, stak Nyx er ook een op. "Meestal vragen gasten eerst of ze binnen mogen roken. Waar zijn je manieren gebleven?" Nyx stond op en liep naar het raam, zijn rug naar Valerie toe kerende. Het was pikkedonker buiten, maar toch viel de terzieler die boven het huis cirkelde op. "Ik trek me niet terug Val, dat gaat niet gebeuren. Ik heb hier te hard voor gewerkt. Een bondgenootschap kan ik mee leven. Vooral met mijn plannen om binnenkort Zweinstein in te vallen." zei hij rustig. "En daarnaast, wil jij mij ook niet als vijand."
Hij dacht even rustig na. 'Valarie moet aan het bluffen zijn. Anders had ze de dooddoeners binnen wel vervloekt in plaats van stilletjes binnen te komen. De Terzieler zal waarschijnlijk haar uitweg zijn als het haar te heet onder de voeten zou worden. Haar toverstok is zo instabiel dat er al vonken uitkomen als ze al denkt aan een spreuk. Ze is hier niet voor ons. Ze is hier voor de oude bewoner. John. Ik ben gewoon een leuke bonus.'
Nyx schudde even met zijn hoofd en gooide zijn half opgerookte sigaret het raam uit waarna hij zichzelf abrupt omdraaide. "Maar jouw persoonlijke dienaar. Weet jij wel tegen wie je het hebt?! "
Vol frustratie greep hij Valarie bij haar keel en duwde haar tegen de muur achter haar aan, zijn toverstok tegen haar slaap houdende. "Kies je woorden zorgvuldig uit als je mijn volgende vragen beantwoord, want je bent duidelijk niet een van mijn mensen en ik hou niet van dit soort spelletjes. Je bent hier niet voor mij of voor onze plannen. Waarom ben je hier Valarie? Geef me een goede reden om je nu niet ter plekken koud te maken? Als ik het zo hoor is het maar een klein groepje wat jou zou missen, een van de vele groeperingen van neo's die de eerste de beste krachtige tovenaar of heks volgt die wel na kan denken. Wat doe je hier?"
RE: The Devil's Pact - Timsel - 08/09/2020
Nyx duwde Valarie tegen de muur. Ze kon het niet laten om te grijnzen. Oeh, wat eng. Tegen wie ze het had? Een uit de kluiten gewassen kleuter. Maar hij had wel door dat ze hier niet voor hem was.
‘Je hebt geen idee,’ siste ze. ‘Ik ben geen spelletjes aan het spelen. Mij doden? Grote vergissing. Wat jij wilt, wil ik ook. Daarnaast… oh oh oh, Nyx. Dit is niet de manier waarop je een dame behandelt, of wel?’ Ze duwde hem van zich af. Haar op de grond gevallen na smeulende peuk stompte ze uit. Ze trok haar mantel recht en haalde hooghartig haar neus op.
Ze legde haar vinger bij haar witte oog. ‘Zie je dit?’ fluisterde ze. ‘Ik zie alles. Ik heb dit oog gekregen door een vervloeking. Een dodelijke vervloeking. En ik heb het overleefd. Denk jij echt dat jij mij zwaarder kan verwonden dan diegene die mij dit aan heeft gedaan?’
Ze liep langs hem heen terwijl ze hem strak aankeek. ‘Wij willen hetzelfde. De beëindiging van het Dreuzelregime. Het beëindigen van het vuile bloed op Zweinstein. Een nieuwe visie brengen op de zetel in het Ministerie van Toverkunst. Het Teken van de Heer op de wereld te doen neerdalen. En dat kan ik. Ik heb een nieuwe stok nodig ja, maar voor de rest ben ik capabel genoeg om dat voor elkaar te krijgen,’ zei ze koeltjes. ‘Ik heb een groter leger dan je zou verwachten. Ze staan klaar om de visie te verwezenlijken. En ik ben hier om dat voor mij op te eisen. Alle Dooddoeners, verenigd onder mij.’
Prompt zwaaide ze met haar toverstok en verschenen er groene vlammen tussen haar en Nyx. ‘Ik duld geen concurrentie, Blishwick. Ik wil Zweinstein best aanvallen. Maar enkel onder mijn leiding.’ Het vuur knetterde vervaarlijk en ze glimlachte dunnetjes.
‘Ik zal buiten even een nieuw sigaretje oproken,’ zei ze koeltjes, knikkend naar het balkon buiten. ‘Die vorige heb ik niet af kunnen roken door die slechte manieren van jou. Denk over een bondgenootschap na. Ik kom over 10 minuten terug. Als je besluit mee te werken, ben je slimmer dan dat hoofd van je doet denken. ‘Zo niet… ben ik bang dat deze vlammen wat minder tam worden dan ik zou willen. Ik heb namelijk niet zo veel controle, met deze toverstok.’
Haar blik was koel en strak. Maak geen vijanden met mij. Dat wordt je dood.
Ze zwaaide opnieuw met haar stok en de vlammen verdwenen. ‘Ik sta buiten op het balkon, mocht je binnen 10 minuten van gedachten veranderen. Stuur je Dooddoeners vooral op me af, dan heb ik nog iemand om tegenaan te kletsen.’
Met een knal Verdwijnselde Valarie naar het balkon. De wind waaide en ze sloeg haar mantel dichter op zich. Ze draaide zich om naar het raam. Zou Nyx besluiten om haar te helpen? Als hij slim was, wel. Met de Dame van het Duister was niet te spotten. Zelfs niet door die puber die zichzelf de Heer van het Duister noemde. Ze stak een nieuwe sigaret op en zette die aan haar lippen. Alles was onder controle. Hopelijk leefde dat Ministeriemannetje nog. Dat was het enige waar ze zich zorgen over maakte.
RE: The Devil's Pact - Nano - 08/09/2020
Met een klap verdween Valarie uit de kamer. Nyx stond daar met zijn bek vol tanden. Dat meisje heeft een setje ijzeren ballen gekweekt, die zag hij niet aankomen.
Het zomaar weggeven van zijn leger ging hem echter niet worden. Samen werken, geen probleem, een grofgebekt wandelend lijk de touwtjes in handen geven, no way.
Nyx was er klaar mee, tijd om haar te leren wie hier de baas is. Hij voelde in zijn broekzak en voelde dat er nog een mes in zat, dat moet voldoende zijn voor iemand van haar kaliber.
Hij stak nog een sigaret op en wachtte een minuut of 2, waarna hij het balkon op verdwijnselde, achter Valarie. "Oke, ik heb er over na gedacht." zei hij koeltjes met zijn handen in zijn zakken.
Hij keek de zogenaamde Dame van het Duister nog eens goed aan in haar ogen. "Samenwerken, geen enkel probleem. Maar ik kniel niet snel voor iemand." zei hij, waarna hij een stap vooruit zette.
"Gezien jij alleen-heerser wilt zijn, denk wij het met elkaar eens kunnen worden." hij legde zijn linker hand op haar schouder. "Byebye!" Nog voordat hij de laatste lettergreep uitsprak schoot zijn rechterhand, met daarin stevig vast zijn laatste mes, recht op de keel van Valarie af. Vanaf het moment dat de punt van zijn mes haar halsslagader penetreerde, begon Nyx hard te lachen. Hij liet het mes los en gaf een lik aan het bloed wat van zijn hand afdroop.
'Die smaak.. Zo. Apart.' dacht hij, terwijl hij Valarie nog een duwtje na gaf, over de rand van het balkon. "Dit is wat je krijgt als je mij probeert te bespelen!" riep hij haar nog na, waarna hij snel naar onder verdwijnselde, zodat hij de harde plof net iets beter kon zien.
Langzaam kwamen enkele dooddoeners naar buiten en maakte ze een cirkel om het paar heen. "Dit is wat er met je gebeurt als je je tegen mij keert of mij probeert te laten buigen." riep Nyx, waarna hij zijn toverstok trok en richtte op het lichaam van Valarie. "Avada Kedavra!" riep hij meerdere keren, waarna flits na flits haar lichaam raakte. "Niemand bespeelt mij!"
RE: The Devil's Pact - Timsel - 08/09/2020
‘Je bent er snel uit,’ zei Valarie toen Nyx op het balkon Verschijnselde. Ze draaide zich om en keek hem strak aan. ‘Vertel. Ben je wijs, of bega je een grote fout om mij tot je vijand te maken?’
Nyx begon te vertellen. Hij kwam langzaam dichterbij… en ze zag de flits. Ze zag de flits, maar ze deed niets. Ze liet het gewoon gebeuren. Ze wilde iets zeggen, maar het mes stak al in haar keel toen ze haar mond open deed. Het stak, het deed pijn. Ze voelde het lemmet tegen haar bot komen. Ze kon niet meer ademen en het bloed gutste uit haar hals.
Nyx haalde het mes uit haar nek. Ze probeerde op adem te komen, maar hij gaf haar een zet. Ze tuimelde naar achteren. Ze zag de grond op haar af komen. Dit was het dan, zou eenieder denken. Maar zij kon enkel denken aan nieuwe mogelijkheden op haar schaakbord.
Met een behoorlijk harde klap belandde ze op de harde grond. Ze hoorde Dooddoeners om haar heen verschrikt mompelen. Ze wilde overeind komen, maar nog voordat ze dit kon doen, was Nyx al beneden. Haar lichaam werd bestookt met groene lichtflitsen. Avada Kedavra, en nog een keer Avada Kedavra, en nog een keer. Haar lichaam bewoog zich over de binnenplaats. Ze moest nu al zeker zeven keer dood zijn gegaan.
Maar Valarie was nog niet eens één keer doodgegaan.
‘Niemand bespeelt mij!’ galmde er over de binnenplaats. Er klonk opgewonden gemompel en geklap van Dooddoeners.
Idioten.
Ze zag hoe Nyx naar voren stapte zodat hij het applaus en de complimenten van de Dooddoeners kon ontvangen. Geniet er maar van.
Ze werkte zichzelf overeind. Snakte naar adem. Greep de toverstok uit haar leren broer. En greep Nyx van achteren. Haar brede arm hield ze strak om zijn nek en zijn toverstok sloeg ze uit zijn hand. Hij hoorde geschrokken gilletjes.
Ze drukte haar arm nog dichter tegen zich aan. ‘De enige die jij bespeelt, ben jijzelf, Nyx Blishwick,’ siste ze zachtjes in zijn oor.
Haar toverstok tikte ze tegen Nyx’ hoofd en hij viel bewegingloos op de grond. Een verlammingsspreuk, niets ergs. Kon hij hebben. Ze grijnsde. ‘Ik zei toch dat je me niet als vijand wilde hebben?’
Ze trok haar mantel recht en begon nonchalant over de binnenplaats te lopen. Ze bekeek de gezichten van de Dooddoeners. Mensen met een doel. Met dit clubje kon ze wel wat. Er zat in ieder geval potentie in. ‘Een beetje gênant van iemand die zich Heer van het Duister noemt, als je het mij vraagt,’ zei ze koeltjes. ‘Is er nog iemand die me wil proberen te doden?’ vroeg ze tegen de Dooddoeners. ‘Kom maar hoor.’ Ze richtte zich op Nyx, die niet kon bewegen en niets kon zeggen, maar wel met zijn bewustzijn erbij zou moeten zijn. Dat, of ze had hem per ongeluk gedood.
‘Mag ik nu eindelijk mijn peuk oproken?’
Ze stak een sigaret op, en blies een grote wolk rook uit. Ze merkte bij het uitblazen dat ze nog bloedde en dat er een groot gat in haar nek zat. Ze bekeek de binnenplaats met opgeheven wenkbrauwen. Er lagen bloedspetters op de binnenplaats. Ze zwaaide nonchalant met haar toverstok om het bloeden te stoppen.
‘Er komt een nieuw tijdperk aan, vrienden!’ sprak ze. ‘Wij allen willen het einde van dit totalitaire Dreuzelregime. Wij allen willen onze ouders, vrienden, andere familieleden wreken, die gestorven zijn door Dreuzelgeweld. Wij willen onze rechtmatige plaats boven de verwerpelijke Dreuzels innemen. Zoals we verdienen. Niet langer zullen wij meer buigen tegen dat gepeupel dat voor ons zou moeten beven in plaats van andersom!’ Ze verlaagde de toon van haar stem. ‘En iedereen die ons daarmee dwarszit, zal moeten sterven.’
Ze passeerde een paar Dooddoeners en keek hen strak aan met haar witte oog. Ze werd omhuld door rook van haar sigaret. ‘Jullie zijn niet alleen. Er zijn meer Dooddoeners. Met kleine groepjes kunnen we dit niet. We moeten dit samen doen. Meer tovenaars en heksen verzamelen om voor dit grote doel te strijden. En ik ben de persoon die dit zal bereiken. Sta mij dus enkel in de weg als jij wel vindt dat wij een onderdrukte soort moeten zijn.’
Ze wees naar de Terzieler die hoog in de lucht bij de berg rondcirkelde. ‘Ik zal spoedig moeten gaan. Meer bondgenoten verzamelen die begrepen hebben welke plek wij in de maatschappij wij verdienen. Vanavond blijf ik echter hier. Ik neem de slaapkamer van jullie… leider.’ Ze grijnsde een beetje kwaadaardig. ‘Mijn naam, overigens? Valarie Lingaard. De Onsterfelijke Feeks. De Dame van het Duister.’
Ze keek de Dooddoeners nog één keer aan. ‘Vergeet niet, Magie is Macht.’ Ze liet het Duistere Teken zien. ‘Als je Het Teken hebt, druk er dan op, en ik zal komen. Samen zullen wij deze onderdrukking beëindigen! Samen!’
Ze richtte haar stok op Nyx en zei: ‘Finite.’ Haar verlammingsspreuk op hem werd opgeheven. Daarna knikte ze de Dooddoeners beleefd toe en ging toen het landhuis in. Ze had een grote grijns op haar gezicht. Macht. Daarna ging ze naar Nyx’ kamer. Blishwick zou ongetwijfeld woedend op haar afkomen, misschien een poging doen om haar nog eens te doden. Leuk, een kat-en-muis-spel. En dan zou ze dat andere opeisen waarvoor ze was gekomen.
RE: The Devil's Pact - Nano - 08/09/2020
Nyx begreep direct wat er gebeurde. De vreemde smaak van het bloed, haar aangepaste uiterlijk. De feeks had een gruzielement! Toen de verlammingsspreuk ongedaan gemaakt werd en Valarie weg was, stond Nyx op. Terwijl hij zijn hoofd schudde pakte hij zijn toverstok op.
Een van de dooddoeners kon het niet meer houden en schoot in de lach. Nyx streek met zijn hand door zijn haren en keek de dooddoener aan. "Grappig hè?" vroeg hij, waarna hij zijn toverstok op de dooddoener richtte en er een groene flits uit schoot, die de dooddoener met een plof door zijn benen liet zakken. "Vergeet niet wie jullie uit jullie zielige minigroeperingen heeft gehaald. Wie voor jullie strijd. Wie jullie ziet als gelijkwaardige strijder en niet als pion. Een waarschuwing voor jullie en deel deze met jullie broeders. Eenieder die haar volgt, is onze vijand. We hebben hetzelfde doel, ja, daar heeft de feeks gelijk in, maar een gruzielement gebruiken om niet te kunnen sterven heeft niks te maken met macht of kracht, het staat gelijk aan valsspelen, anders was de trut al lang dood geweest."
Nyx trok zijn vest recht en draaide zichzelf om. "Verspreid dit bericht over onze broeders en verlaat het huis. Tot volgende week, wanneer de vergadering daadwerkelijk plaats zou vinden." zei hij rustig, waarna hij richting het gebouw liep.
'De feeks is hier voor de ministeriewerker. Het kan niet anders.' dacht hij, waarna hij de kelder inliep. Vol irritatie en frustratie trapte hij de deur open waarachter de bewoner van het pand zat. "Nou John, gefeliciteerd. Je hebt een gast." zei hij, waarna hij de ministerie-medewerker in zijn kraag vastgreep en mee naar boven begon te slepen.
Nyx heeft goed nagedacht over hoe hij dit het beste aan kan pakken. De feeks kon niet dood, dus daar kon hij niks mee. Wel had ze de ministerie medewerker nodig. Het moest om informatie gaan, iets anders hebben ze toch niet te bieden. Wat is er in het ministerie waar zij zo geïnteresseerd in is. Er was maar een manier om daar achter te komen.
Hij trapte de deur van de slaapkamer open en stapte naar binnen, de ministerie medewerker (die flink aan het tegensputteren was) achter zich aan slepend. "Weetje wat. Je mag kiezen. Blijkbaar is John heel belangrijk voor je." Hij richtte zijn toverstok op de ministeriemedewerker en dacht 'Crucio' waarna John begon te stuiptrekken en probeerde te schreeuwen. "Zoals je weet is het schadelijk voor een menselijk brein om lang onder continue invloed te zijn van de cruciatus vloek. 50 seconden voor lichte schade, 90 zal zijn herinneringen en spraakvermogen aantasten en zo'n 120 seconden en je hebt een kasplantje."
Nyx keek Valarie aan en glimlachte. "En zoals je misschien begrijpt, ben ik op dit moment enorm gefrustreerd, dus halveer te tijden maar."
RE: The Devil's Pact - Timsel - 08/09/2020
Zoals verwacht, kwam Nyx kwaad binnenstormen. Valarie stond bij het raam toen hij binnenkwam en keek vrijwel niet op toen hij kwaad de Ministerieman begon te bedreigen. Ze liet hem kwaad uitrazen en blies toen een rookwolk uit.
‘Je mag best wat subtieler zijn hoor,’ zei ze koeltjes terwijl ze zich nonchalant omdraaide. De Ministerieman waar ze voor gekomen was stond onder schot van een toverstok en gemarteld werd door de Cruciatusvloek. ‘Het raam stond open. Of je gelijk had over een Gruzielement, laat ik in het midden. Wellicht was het wel een illusie en ben ik héél ergens anders.’
Ze keek naar de benauwde kop van de Schouwer. ‘Arme… hoe heette hij, zei je? Jan? Dood gaan voor zo’n stompzinnig iets. Van mij mag je hem doodmaken,’ zei ze kil. ‘Er werken meer mensen op het Ministerie. Het zal me niet tegenhouden, het zou me enkel vertragen.’ Ze glimlachte. ‘Ik heb informatie nodig, niet per sé informatie die moeilijk is om te vinden. En ik zál die informatie vinden, of dat nou in dit krot is of ergens in een donkere vallei. Het lot is onvermijdelijk.’ Ze slaakte een zucht en haalde haar schouders op. ‘Doe maar wat je wil. Maar weet wel dat je irritante gedrag me begint te irriteren.’
Ze draaide zich om en keek weer uit het raam. ‘Een Gruzielement is wel ontzettend interessant, trouwens,’ zei ze koeltjes. ‘De Heer van het Duister – de echte, niet die fanboy die jij bent – speelde ook vals, zoals jij het verwoordde.’ Ze blies haar sigaret uit en gooide die uit het raam. ‘Wil je echt een leider zijn van het volk, moet je stoppen ze te doden,’ vervolgde ze terwijl ze keek hoe iemand het dode lichaam van een Dooddoener wegsleepte. ‘Als jij ze blijft vermoorden, zullen ze je wellicht ongeschikt vinden voor de titel die jij voor jezelf opeist. We moeten niet de ware vijand vergeten: Dreuzels en Bloedverraders.’
Die laatste woorden sprak ze met pure haat in haar stem.
Ze draaide zich om. ‘John leeft nog,’ merkte ze koeltjes op. ‘Moet je hem niet doodmaken? Ik ga ‘m niet redden.’