In het heldere zonlicht

[Cindy]

Dromen

Stil, onverwacht, komen dromen in de nacht – Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat

 

Met HP-personages

Ze zeggen dat als je dood gaat je je leven voorbij ziet gaan als een film. Maar wist je dat je in plaats van die autobiografische film ook een droom kunt hebben?
 
“Ja.” Het was als een droom die eindelijk was uitgekomen. “Ik wil.”
“Harry James Potter neemt u Ginevra Molly Wemel tot uw wettige echtgenoot?”
Het leek uren te duren voordat hij de woorden zei die mijn hart een moment liet stoppen met kloppen. Na al die jaren van onzekerheid over zijn genegenheid voor mij, was dit de dag waarop ik al die jaren had gewacht. Hermelien zat als mijn getuige op de voorste rij, naast mijn broer, ze haalde een zakdoekje tevoorschijn toen Harry het ja-woord gaf.
 
Als klein kind hield ik ervan overdag te slapen. Ontsnappen aan de werkelijkheid in de droomwereld. Dromen waren hersenspinsels waarin mijn fantasie zichzelf kon ontwikkelen. Ik hield van de onwerkelijkheid die werkelijk leek. Toen ik ouder werd leerde ik dat je in een droom zelden vijf vingers hebt. Door om het uur naar je hand te kijken om te zien of het vijf vingers bezat, nam je onderbewustzijn dit over in je droom en kon je je er bewust van zijn dat je droomde. Zo kon je je dromen veranderen. In plaats van dat zij je meesleurden in hun werkelijkheid, kon jij hen meesleuren in jouw werkelijkheid. Je kon je eigen dromen veranderen. Zo werd je god in je eigen droomwereldje.
 
“Harry?” Mijn haren kwamen voor mijn ogen terwijl ik naar hem reikte.
“Ja?”
“Ik houd van je.” De vier woorden die al jaren op mijn lippen hadden gebrand. Ik trok me dichter naar hem toe, kuste hem op de wang. Hij glimlachte, zette zijn bril af en drukte zich tegen me aan.
 
Ik droomde eens dat ik in Sint Holisto’s was. Mijn gezicht voelde pokdalig aan, en al snel werd mij verteld dat ik de drakenpest had. De schrik sloeg me om het hart, ik had niet lang meer te leven. Maar net voordat ik overleed, werd ik wakker. Snel controleerde ik mijn hand, vijf vingers.
 
“Nog even, lief!”
Ik dacht dat ik nooit meer zou kunnen controleren of ik vijf vingers had, zo hard kneep Harry in mijn hand. Ik zuchtte een paar keer, voordat ik een laatste hap adem nam. Ik dacht dat ik zou sterven, maar een paar seconde later hoorde ik gehuil. Uitgeput liet ik me in mijn bed terugzakken, met enkel nog maar de wens om die kleine versie van mezelf in mijn armen te nemen.
 
In één droom had ik wel degelijk vijf vingers. Alleen waren die zo krom en vreemd dat het niet anders kon dan dat ik droomde. Niet langer hoefde ik bang te zijn dat de monsters die me achterna zaten me op zouden eten, of dat ik zou verdrinken. Ik glimlachte, strekte mijn armen, en vloog.
 
“Wauw.” Ik liet mijn vingers door de kleine grijpgrage handen van mijn nichtje glijden. “Ze is beeldschoon, Hermelien, ook al heeft ze bruin haar.” Hermelien glimlachte, ze deed me veel aan mezelf denken. Haar hand reikte naar de mijne, en als een reflex draaide ik hem om de vingers te tellen. Van schrik liet ik het theekopje uit mijn handen vallen.
 
Ik opende mijn ogen. De witte muren van St. Holisto’s schreeuwden om aandacht, maar ik had de kracht niet meer om op te staan. Terwijl mijn laatste hartslag sloeg dacht ik aan Ginny Wemel, het meisje dat ik altijd een beetje had benijd, en die nu aan mijn bed zat om mijn hand vast te houden. Sterker en krachtiger dan Harry, die tranen over zijn wangen had rollen. Harry, de eerste die mij niet raar vond. Harry, de enige waarvan ik ooit had gehouden. Ze zeggen dat als je dood gaat je je leven voorbij ziet gaan als een film. Maar ik deed nu eenmaal nooit dat wat ze zeggen. Zelfs niet tijdens het doodgaan.
 
Gemaakt: 2 mei 2011