In het heldere zonlicht

[Cindy]

Verbanning

 
Non-HP

Ik heb één houten been. Geen irissen, of wenkbrauwen. Toch ben ik gewapend. Met een wens. Ik wil terug. Terug naar het Nirvana van de hedendaagse schone schijn. Terug naar de vrouwelijke wezens die zich zo vreemd gedragen, zeker als er ‘Sale’ op het kaartje staat. Ik ben verliefd.
De liefde van een etalagepop. Hoeveel is dat waard? Ik heb één houten been. Het verhaal van mijn andere is betreurenswaardig, en de reden voor deze verbanning uit het Bloeiend Middelpunt. Ooit was ik onderdeel van dat middelpunt. Hetgeen waar vrouwen voor werken, voor emanciperen. Ik voelde me niet bekeken, zoals sommigen dat gevoel wel hadden. Niet bekritiseerd, of in de gaten gehouden. Ik hield ervan te stralen, mijn kijk te geven op wat ik moest verkopen.  
Ik was gelukkig.
Tot die dag. Die dag dat ik voor het eerst de eer had Chanel schoenen te dragen. Er kwam zo’n vrouw aan die er uitzag als een Shop-a-holic. Creditcard in haar hand, mandje in de andere, zo liep ze door de gangen van het winkelcentrum op hakken die net zo hoog waren als haar voeten. Ze liet haar blik steeds maar heel even over de voeten van de rest glijden. Ik had nog nooit zo hard gewenst mijn hoofd te kunnen bewegen, zodat ik haar kon volgen toen ze buiten mijn gezichtsveld wandelde.
Er liep nog een meisje langs met een vriendin. Met van die grote bewonderende ogen waar dromerige schitteringen in woonden op beide gezichten. Ze bukte bij mij. Ging op haar knieën, streek over de hakken. Ik keek op haar neer.
Haar gezicht sloeg om toen ik plotseling de Shop-a-holic weer zag. De vrouw duwde het meisje opzij en greep beschermend de schoenen. “Schoenenmoordenaar,” riep de inmiddels rood aangelopen mevrouw en ze trok de schoen naar zich toe. Juist op dat moment verloor ze haar evenwicht.
De medewerkers hadden niet eens de moeite genomen om mijn been weer op zijn plaats te draaien. Het was alsof ze het mij verweten dat er ruzie was ontstaan. Ik werd verbannen.
Er land een vlieg op mijn hand. Ik benijd het beestje. Vliegen kennen geen thuis. Mijn grootste angst is dat ik nooit meer terug keer. 

Gemaakt: 28 mei 2010