In het heldere zonlicht

[Cindy]

Pasen

Non-HP
 
Verbijsterd zit ze op haar witte jurk naar de grond te turen. Haar emmer staat naast haar, het is leeg. Haar handje raakt twijfelend de grassprietjes aan. Met haar mondje en oogjes wijd open, laat ze haar vingers er over strelen. Voelt ze of er leven in zit? 
Als ze het in de zon houdt, en alle kanten op draait, trekt ze haar bovenlip over de onderste. Ze tuurt ernaar. Haar oogjes niet meer dan kleine spleetjes. Even lijkt ze in haar eigen wereldje getrokken te zijn.
“Mamma?” zegt ze uiteindelijk. Er zit een irritatie in haar stem. Ze heeft een fronsje op haar wenkbrauw, en haar lippen in een grote o-vorm.
“Wat is er?”
Maar mijn vraag lijkt haar boos te maken. Haar handen worden knuistjes en trekken gras met zich mee. Haar ogen worden groter, zodat ze argwanend staan.
“Waarom doe je dit, mamma?”
Niet fronsen, dat veroorzaakt rimpels, bedenk ik me als mijn wenkbrauw al omhoog is gevlogen. Maar ze trekt zich niets van mijn reactie aan. Met voorzichtige pasjes, om ervoor te zorgen dat haar blote voeten niet heel erg kietelen in het gras, loopt ze naar mij toe. Als ze op de tegels staat, doet ze haar handen vliegensvlug open. Het is een opluchting dat ik het gekookt heb, nu hoef ik haar jurk niet te schrobben.
Ze trekt een vies gezicht, klopt zorgvuldig op haar jurkje en kijkt me rechtstreeks aan. “Ik wil niet meer eieren zoeken. Ze zijn paars. Ze zijn vast giftig!”
Als haar woorden tot me doordringen, glimlach ik en duw ik haar hoofd in mijn schoot. Mijn eigenwijs, koppig meisje.

Gemaakt: 17 maart 2009