In het heldere zonlicht

[Cindy]

Een leugen om bestwil

 

Non-HP

Een snelle beweging zodat het mes recht door haar strot ging. Er kwam niet eens bloed aan te pas. Maar dat zou haar moeders verdriet niet verlichten, zeker niet als ik moest vertellen dat ik haar had vermoord.
Dus loog ik en vertelde ik tijdens het verhoor dat ik ze pas vond toen ze al dood waren.
Ik had altijd al een hekel aan hem gehad. De grijns op zijn gezicht was kwaadaardig, ik zou zweren dat hij een greep naar de macht wilde doen. Macht die aan mij toebehoorde. Eerst vond ik genoegen in pesterijen. Ik zorgde er voor dat iedereen bij hem vandaan bleef. Maar haar komst had mijn meesterplan verpest. Toen bedacht ik me dat er een manier was, een manier die misschien walgelijk klinkt, maar die voor mij logisch was. Ik bedacht me dat het ’s nachts moest gebeuren, om ooggetuigen te vermijden. De adrenaline die door mijn aderen stroomde toen het hoofd op de grond viel, bracht me tot mijn volgende daad. Zijn vrouw moest er ook aan.
Hoe had ik kunnen weten dat haar moeder zo sentimenteel zou reageren? Haar tranen maakten me week vanbinnen. Kon ik de leugen die ik tijdens het verhoor had verteld in stand houden? Ik moest, zij zou het me nooit vergeven als zij wist dat ik haar dochter had onthoofd.
“Het spijt me,” mompelde ik, terwijl ik met mijn handen over haar gezicht ging om de tranen eruit te wrijven.
“Josh,” haar stem was minder dan een fluistering, “heeft ze geleden?”
Ik ontweek haar ogen die me sprankelend en koppig te kennen gaven dat ik niet tegen haar moest liegen. “Nee.”
Een nieuwe traan gleed over haar wangen. Ze schudde haar hoofd zodat haar blonde vlechten mee zwiepten. “Gelukkig,” fluisterde ze. Even keek ze naar haar voeten om vervolgens de volle kracht van haar staalblauwe ogen weer op mij te richten. “Kom je naar hun begrafenis?”
Zwijgend gaf ik haar een kort knikje: “Natuurlijk.”
Ze had echt haar best gedaan. De achtergrondmuziek was treurig, haar gedichten hartverscheurend. Haar stem klonk zo moedeloos toen ze haar dochter vaarwel zei. Langzaam liet zij de touwen vieren, zodat de kist naar beneden zakte. Ik prevelde nog wat woorden, om geen argwaan bij haar op te wekken; mijn zusje. Jaren zou het beeld van de zakkende kist met haar barbiepop en mijn speelgoedsoldaatje me achtervolgen.


Gemaakt: 2 februari 2009