Achter de Regenboog

[Saskiaatje]

24 Gouden einde

'Isa, ga je nog mee?'
'Hmm, wat?' Ze markeerde de plaats op de bladzijde waar ze was gestopt met lezen met haar vinger en keek naar Muriëls hoofd dat om de deur stak.
'Lessen, Isa… Wat is er met jou? Kom, doe dat boek weg.' Muriël liep de slaapzaal in en trok het boek uit Isa's handen.
'Nee, wacht, stop!' riep die. 'Scidenota!'
'Wat?' Muriël keek naar het dichtgeslagen boek waar nu een bladwijzer uit bungelde. 'Kinematica in de Hedendaagse Schilderkunst. Oké dan.'
'Muriël, ga je mee? Lessen, weet je wel?' Isa stak haar tong uit en sprintte naar beneden.

'Theorie,' baste professor Slakhoorn door het lokaal. Een luid geroezemoes volgde: hoezo theorie? Ze hadden nooit theorie bij Toverdranken.
'Toverstokken weg. Severus, zou jij ook even op kunnen letten?'
Isa keek achterom naar de donkere figuur in de hoek, die zijn boek verongelijkt dichtsloeg. Het was minstens twee keer zo dik als dat van hen en Isa had een paar weken geleden gezien hoe zijn mond plooide in een zeldzame glimlach toen Slakhoorn het hem had gegeven. Sinds die tijd was Sneep, naast het roodharige Griffoendormeisje Lily Evers, het publieke lievelingetje van de toverdrankendocent.
'Er is mij gevraagd jullie aandacht te vragen voor het probleem van steeds opnieuw opduikende Mafketels in Groot-Brittannië.'
'Er zit er eentje naast me,' mompelde een zwartharige Griffoendor net iets te hard.
'Goh, wat een toeval, naast mij ook,' grapte zijn buurman terug.
'Potter, Zwarts, dit is geen moment voor grapjes!' donderde Slakhoorn. 'Mafketels kunnen levensgevaarlijk zijn als ze niet worden herkend. U moest eens weten hoeveel slachtoffers de Helers van Sint Holisto jaarlijks binnenkrijgen!'
James Potter stond op het punt om een volgende spitsvondige opmerking te maken, maar kreeg een stomp van Sirius Zwarts. Net op tijd hield hij zijn mond dicht. Vervolgens begon hij zich te vermaken met het verplaatsen van willekeurige voorwerpen op het bureau van professor Slakhoorn. Zijn toverstok onder tafel, zijn mond nauwelijks bewegend. Isa keek er ademloos naar en wachtte op het moment dat één van de flesjes met Zweergenezende drank op de grond zou vallen. Het moment kwam niet. Isa wierp een snelle blik op hun professor. Slakhoorn baste door over kenmerken van Mafketels en Isa zag vanuit haar ooghoek dat Severus Sneep zijn boek alweer had opengeslagen. Hij leek er zelfs aantekeningen in te maken.
Isa trok haar eigen toverstok en besloot James een verrassing te bezorgen. Terwijl hij een potje inkt door de lucht liet zweven, tilde Isa een stapel opstellen op en liet die rondjes vliegen boven het bureau. Ze genoot van zijn verbijsterde gezicht en moest haar lachen inhouden toen de stapel papier met een enorme vaart tegen het potje aanbotste waardoor James zijn bezwering niet kon vasthouden. Het potje spatte op de koude kerkervloer aan diggelen (zou iemand haar stille 'Reducto' gehoord hebben?) en bespatte daarbij Peter Pippeling en Remus Lupos met zwarte vlekken.
'James Potter!' donderde professor Slakhoorn door het lokaal.
'Maar-' begon James verontwaardigd.
'U zei geen toverstokken en Isa-' viel Sirius hem met een vernietigende blik op Isa bij.
'Sanitato, Sanitato, Reparo, Sanitato,' riep Isa voordat iemand had kunnen reageren, wijzend op de bespatte witte overhemden van de Griffoendors en het kapotgeslagen inktpotje.
'Potter, Zwarts, ERUIT!' donderde hij tegen James en Sirius. 'Juffrouw Ruyshof…' –Isa verwachtte een complimentje voor haar uitmuntende spreukwerk- 'ik had gezegd dat toverstokken deze les niet gebruikt mochten worden.'
Isa ging uit het veld geslagen zitten en stopte haar stok weg. Kennelijk konden toverdrankleraren en Isa's het gewoon niet goed met elkaar vinden...
De rest van de les was saai en lang. Ze moesten als huiswerk een opstel schrijven waarin minimaal tien van de vijftien kenmerken van Mafketels naar voren zouden komen. Dat zou ze Ayla wel weer vragen. Isa rolde de schets van een paard die ze had uitgewerkt op, liep met haar klasgenoten de kerkers uit naar boven en sloeg vervolgens de gang in naar het lokaal Voorspellend Rekenen.

'Wie kan me een drie-eenheid noemen?' Professor Vector kreeg de klas in één zin stil.
'Eenheid van tijd?' probeerde een jongen met dik, stroblond haar die naast Isa was gaan zitten.
'Prima, meneer Zonderland, kunt u aan de klas vertellen wat u daarmee bedoelt?'
'Nou, er is verleden, heden en toekomst…'
'Klotho, Lakhesis en Atropos?' probeerde Isa hem te helpen.
'Zij vormen de verpersoonlijking van de tijd, ja,' knikte professor Vector, 'we kunnen verleden, heden en toekomst vergelijken met begrippen als begin, midden en einde. Een prachtig voorbeeld.' Achter haar schreef een krijtje in sierlijke letters de begrippen op het bord.
'Weet u ook de eenheid waarin we eenheid van tijd uitdrukken?'
'Tempestassi,' zei Isa snel, 'afkorting Tpt. Zoals bij elke drie-eenheid is een verhouding van 0,33-oneindig voor begin, midden en einde ideaal. Een afwijking van een duizendste wordt nog als ideaal gezien, zodat het boek van Brenda Wendekind met het omgerekende woordenaantal van 0,334;0,331;0,334 als Expletum, precies goed dus, mag worden gedefinieerd.'
'Tien punten voor Ravenklauw!'
'Je hebt de woorden geteld?' vroeg Severijn Zonderland haar op gedempte toon.
'Nee joh,' fluisterde ze terug, 'een Finse rekenares genaamd Ilmatar heeft een beschouwing over Brenda's boek geschreven, als voorbereiding op haar eigen boek. Klein boekje, goed te lezen.'
'Jij hebt tijd om de het boek van Ilmatar te lezen?' vroeg Severijn bewonderend. 'Ik heb die wel eens in de bieb zien staan, wat een pil zeg!'
'In die dikke ben ik nog niet begonnen,' grinnikte Isa, zichzelf herinnerend aan het feit dat het boek inderdaad nog onaangeroerd op haar boekenplank stond, 'maar af en toe heb ik eens wat tijd over, tja.' Ze geeuwde. Het was saai om Oermagie te bezitten. Op de een of andere manier had ze al de hele week het idee alsof ze alles al wist. Iets met praktijklessen, om te laten zien hoeveel ze kon, dát zou leuk zijn.
'Iemand een andere drie-eenheid?'
'Eenheid van karakter?' klonk het aan de andere kant van het lokaal.
'Juist, juffrouw Bezemer, kunt u dat ook uitleggen?'
'Het gaat om creativiteit, sportiviteit en intelligentie. Daarbij moet onthouden worden dat deze combinaties bij ieder individu voorkomen in een andere verhouding. Je hebt dus mensen die graag dingen maken, mensen die graag dingen doen en mensen die graag nadenken.'
Letterlijk uit het boek, grinnikte Isa in zichzelf, al was de laatste zin een eigen interpretatie van Brenda's uitgebreide verhaal dat ook hier verder uitweidde over berekeningen van verschillende verhoudingen in verschillende personen en hoe die een perfecte eenheid konden vormen.
Professor Vector leek echter zeer ingenomen met het antwoord van Mirna Bezemer en vroeg haar nog een paar dingen terwijl Isa gezichten van klasgenoten begon te schetsen op haar perkament. Haar ridder had nog steeds geen gezicht en ze moest nu echt inspiratie opdoen.
'Juffrouw Ruyshof?'
De hele klas keek haar aan.
'Sorry, wat was de vraag?' reageerde ze prompt. Ze bloosde niet eens. Kwam het omdat deze mensen minder scheelden in leeftijd? Of toch die Oermagie weer?
'Dat u waarschijnlijk wel een drie-eenheid kunt verzinnen.'
'Ehm, ja, in de Dreuzelwereld hebben we het wel eens over de drie-eenheid van de vader, de zoon en de heilige –'
'Ik vroeg u niet naar de Dreuzelwereld, juffrouw Ruyshof,' onderbrak professor Vector haar scherp, 'ik vroeg u om een praktisch voorbeeld.'
Haar hersenen werkten snel, kwamen sneller met het antwoord dan ze het bevatten kon.
'Ayla, Tyra en Muriël?' zei ze verbaasd.
'Juist. Waarschijnlijk zijn de Zoeker van Ravenklauws Zwerkbalteam en het meisje dat het kerstdansoptreden heeft verzorgd bekend? En dan heeft er ook vast iemand ooit bijles gehad van Ayla, ook een zevendejaars Ravenklauw die Runen leest alsof het Engels is.'
Er werd massaal geknikt.
'Ze heeft me bijles gegeven,' merkte een Zwadderaar op, 'ze kent Spelmans uit haar hoofd!'
'Zij zijn er door hun eigen berekeningen tijdens Voorspellend Rekenen achter gekomen dat hun karaktereigenschappen elkaar precies aanvullen, tot op de duizendste Indolassi, afkorting daarvan Idl. We noemen dat ook hier een Expletum. Zoiets heb je niet meteen door, daar gaan jaren overheen. Deze drie zitten al zeven jaar lang in dezelfde klas, vergeet dat niet.'
Gekras van veren.
Isa luisterde niet meer naar de uitleg van de berekeningen met Indolassi en Tempestassi. Ze wist het al. Wat deed ze hier nog? Ze koos een gezicht uit en begon het ongezien te beheksen zodat de neus ronddraaide. Magische Kinematica was nog best moeilijk, maar ze wilde per se een bewegend schilderij om niet uit de toon te vallen.

Pas toen ze tijdens het avondeten naast Ayla neerplofte viel de informatie van die middag naast de tomatensoep als een blok ijs in haar maag.
Ayla kende dus de complete Runencatalogus uit haar hoofd. Waarom wist ze dat niet? Ze had haar vaak genoeg geholpen met huiswerk, maar de héle Runencatalogus…
En samen met Tyra en Muriël, lachende Muriël die tegenover haar zat, vormde zij een drie-eenheid. Een héle hechte drie-eenheid. Isa had dan wel niet opgelet, maar ze had wel de getallen gezien die op het bord stonden tijdens de les. Die logen er niet om. Eén duizendste Indolassi scheelde het. Dat was praktisch niets.
'Leuke dingen gedaan vandaag, Isa? Ik hoorde dat Sirius Zwarts nogal over je loopt te klagen.'
'Kleinigheidje,' mompelde ze, 'Voorspellend Rekenen was veel interessanter. Geleerd hoe je drie-eenheden moet berekenen.' Ze wachtte op hun reactie.
Het bleef even stil, maar toen nam Ayla het woord.
'Je moet begrijpen, Isa, dat- '
'Ik moet zoveel begrijpen!' schoot Isa uit haar slof, 'En weet je wat nou net het leuke is? Ik begrijp het nog allemaal ook! Ik bezit een gezonde dosis Oermagie, weet je wel? Maar dat maakt geen ene moer uit, want wat ik óók begrijp is dat jullie vriendschap niet te delen is.'
'Isa, dan begrijp je toch echt iets niet uit de berekening…' Ayla keek haar nu geschokt aan.
'Ik begrijp meer dan je denkt, Ayla,' beet Isa haar toe, 'véél meer.'
Verschillende mensen, ook van de naburige Zwadderichtafel, draaiden zich nu naar hen toe. Isa griste een paar sneetjes brood uit een mandje en beende de zaal uit. Ze moesten haar niet gaan vertellen wat te begrijpen. Als er íemand hier dingen aan het begrijpen was, dan was zij het wel. Oermagie, weet je wel? Zij waren de enigen aan wie ze het had verteld. Ze hadden het begrepen. Of ze hadden op z'n minst gedaan alsof ze het begrepen. Natuurlijk had ze niet alles verteld. De herinnering was strikt privé en de verhouding van Elwyn met Rowena had ze verzwegen. Maar van de kracht die nu in haar lijf zat, werd ze zich met de dag bewuster. Oermagie. Echte Oermagie. Terwijl ze eraan dacht werd ze warm van binnen. Het gloeide er.
Ze liet zich op haar hemelbed vallen en pakte het briefje van haar nachtkastje.

Blijf hopen, de zoektocht is eeuwig, vervul hem alleen.

'ALLEEN', schreeuwde het papier tegen haar, 'ALLEEN'
De zin had haar vanaf het moment dat het doordrong waar professor Vector naartoe wilde al gegrepen. Hoezo beschreven de briefjes haar leven?
'Waar zoeken we naar?' mompelde Isa. 'Waar moet ik op hopen?'
Ze verlichtte het puntje van haar toverstok en liep naar het raam. Haar eigen gezicht weerkaatste in de ruit. Ze bestudeerde haar eigen glinsterende ogen, ging met de toverstok door haar haar zodat het oranje weerspiegelde in de ruit. Vreemd toch, als ze in de spiegel keek, leek het zo bruin en toch toonde het raam haar keer op keer de oranje gloed. Ze doofde haar stok en opende het raam. Ijskoude lucht vulde haar longen. Boven haar scheen de maan door de wolken heen.
'Papa, pak je de maan voor mij?' fluisterde ze. Hoewel het niet waaide stonden er al snel tranen in haar ogen. Haar gedachten sprongen van de hak op de tak, nu waren ze beland bij haar vader, die ze had beloofd snel op te zoeken. Ze greep naar de rode veer die aan een koordje om haar nek bungelde nadat ze eerder die week de punt had gebroken.
'Zoek je mee, maan?' fluisterde ze opnieuw. 'Ik weet niet wat we zoeken, Diana Lucifer, maar jij hebt goed overzicht.'
Het wolkendek brak open. De maan verlichtte nu het hele schoolterrein. Volle maan. In de verte huilde iets. Een wolf? Isa rilde en wilde het raam dichtdoen toen haar oog viel op de maan. Rond de maan had zich een cirkel gevormd.
Een regenboog, dacht Isa meteen.
Nee… een… halo… fluisterden haar gedachten. Een perfecte cirkel. Een eeuwige cirkel. Oneindig. De zoektocht oneindig.
Achter… de… Regenboog…, suggereerden haar hersenen.
Aan het einde van de regenboog, verbeterde Isa ze grinnikend. Aan het einde van de regenboog, dáár staat de pot met goud.