Achter de Regenboog

[Saskiaatje]

19 Zwart pact

'We leven allemaal nog!' juichte Muriël quasi-enthousiast terwijl ze de slaapzaal binnenkwam in een dikke reismantel. Ze omhelsden elkaar kort en uitbundig.
'Heb je je stok nog teruggevonden?'
'Nee, ik heb een nieuwe moeten kopen. Mijn ouders waren heel boos, ze wilden niet meebetalen want zeven Galjoenen is vet veel geld... En ik heb officieel aangifte gedaan, maar ze hebben hem nog niet teruggevonden. Grote kans dat één of andere volgeling van Voldemort nu onder mijn naam mensen vermoordt.'
Ze zwegen tot Tyra de stilte verbrak.
'Had je die schets van Thomas op z'n bezem nog voor me gemaakt, Isa?'
Ze kon horen dat het Tyra moeite kostte om over zo'n materialistisch onderwerp te beginnen terwijl ze wist dat het slecht met haar vader ging. Ondanks dat bekroop haar zelf ook een gevoel van schaamte. Ze had het beloofd en hoewel ze Thomas niet als model had gehad in de vakantie, had ze een snelle schets wel uit haar hoofd kunnen tekenen.
'Nee, sorry, Tyra,' mompelde ze.
'Maakt niet uit,' haastte Tyra zich te zeggen terwijl ze zich weer over haar hutkoffer boog.
De stilte was onhoudbaar en Isa kreeg automatisch de drang om ook op te gaan ruimen. Ze pakte de dichtstbijzijnde prop van de grond en vouwde hem open.
'Hoorde van Ann over je vader, wilde gisteren de sfeer niet bederven maar het spijt me voor je. Tekenen kan je helpen, dat weet je. Nog gezocht naar aanleiding van je post, weinig tijd, geen boek gevonden. Succes met je vakken, je kunt het! Liefs, Patrick'
Isa's gezicht vertrok tot een spottende glimlach terwijl ze het papier verfrommelde. Tekenen zou helpen. Ja, haar portemonnee, maar haar vader niet. Zelfs de verwijzing naar haar briefjes liet haar koud. Hij wist niet eens van het bestaan van het vierde briefje af. En dan 'Liefs', ze grinnikte. Die avond had ze een oppervlakkig gesprek gevoerd met Patrick, dat het goed met haar ging en met hem ook. Daar was het bij gebleven, hij wist ook heus wel dat ze nu Quinten had.
'Isa, uil voor je.'
Ze keek op en zag Flora op de vensterbank zitten terwijl Ayla het raam sloot.
'Flora!' grijnsde ze. Ze liep op haar uil af en peuterde het briefje van haar poot. Flora fladderde naar haar schouder terwijl Isa het briefje openvouwde.
'Isabella, graag zou ik je willen mededelen dat professor Banning en ik je voorstel om meer vakken te nemen volledig steunen. Om lessen te kunnen missen, zul je echter op vakken vooruit moeten werken. Aanstaande zaterdag 8 januari om 10.00 nodig ik je uit op mijn kantoor (Liefdeslolly!) om te laten zien wat je al hebt bijgewerkt. Met vriendelijke groet, Albus Perkamentus'
Flora pikte zachtjes in haar oor en Isa gaf haar gedachteloos een Uilevel uit het potje in haar koffer. Meteen hipte ze naar het raam, dat Tyra opende, en wiekte weer naar de Uilenvleugel.
'Van wie is het, Isa?' vroeg Ayla behoedzaam.
Isa betrapte zichzelf erop dat ze in gedachten verzonken op bed was gaan zitten en glazig had zitten kijken.
'Perkamentus,' zei ze schor. Ze schraapte haar keel. 'Ik wil meer lessen, ook lessen uit het derde jaar, dus hij wil weten hoe ver ik ben met de reguliere lessen, om te zien wat ik kan missen.'
'Heb je veel gedaan in de vakantie?' vroeg Tyra nieuwsgierig.
Isa knikte. 'Ik kan al veel meer.'
'Als je hulp nodig hebt, weet je ons te vinden hè?' reageerde ze prompt, 'maar nu ga ik weer even naar Thomas toe.' Ze vloog de kamer uit.

Professor Slakhoorn werkte niet echt mee. De eerstejaars kregen bergen met huiswerk om de achterstand die ze hadden in te lopen, maar Isa besloot daar niet al te veel aandacht aan te besteden. Perkamentus zou ook wel begrijpen dat ze Toverdranken niet had bijgewerkt. Severus probeerde haar op de gangen aan te spreken over hun project, maar ze schaamde zich niet terwijl ze hem afwimpelde. Ze moest de theorie van Geschiedenis van de Toverkunst nog leren; veel en saai werk, hij zou haar wel begrijpen.

'Binnen.'
Isa stapte het kantoor van Perkamentus binnen en schrok. Al haar docenten waren er, op professor Slakhoorn na. Ze zuchtte opgelucht bij het ontbreken van zijn geelgroene ogen, maar werd zenuwachtig van de andere die haar aanstaarden. Ze keken niet onaardig, eerder bemoedigend en Banning wees uitnodigend naar een zachte stoel tegenover het bureau.
'We hebben besloten een paar korte mondelinge theorietoetsen te doen en vervolgens naar je praktijkkennis te kijken,' legde Perkamentus uit, 'het is belangrijk dat alle docenten het met het advies eens zijn, zij zullen straks misschien uren in moeten leveren. Daarom zijn ze er allemaal bij, dan kunnen we zodadelijk meteen een nieuw lesrooster in elkaar draaien.'
Of niet, spookte het door Isa's hoofd, of ze vinden het niet genoeg. Ze plofte neer in de stoel.
'We beginnen met Geschiedenis van de Toverkunst.' Professor Perkamentus stond zijn plaats af aan professor Kist en iedereen zweeg.
Isa haalde rustig adem; dit werd een eitje, ze had alle onderwerpen uit het eerste jaar de vorige avond nog voorgelezen.
'Kun je me een paar bekende personen noemen uit de middeleeuwen?'
Isa wist meteen op wie hij doelde.
'Elfric de Wraakzuchtige, Emeric de Grijpgrage, Ulric het Warhoofd,' somde ze in razend tempo op.
'Rustig, we hebben de tijd. Weet je die namen zeker?' Kists monotone stem werkte op Isa's zenuwen en het bloed steeg naar haar hoofd.
'Ja... Nee!' riep ze voor het spook zijn doorzichtige mond kon openen. 'Het is Emeric de Wraakzuchtige en Elfric de Grijpgrage, sorry.'
'Waarom wordt Elfric de 'Grijpgrage' genoemd?'
Isa vertelde hem geduldig over de opstand die Elfric had geleid, waardoor het feodalisme in de Tovenaarswereld al snel uitgebannen was en waarna hij zelf graaf was geworden over een groep Dreuzels. Ze noemde hem zonder te aarzelen hypocriet omdat hij Graaf genoemd wilde worden en de Dreuzels meer graan liet inleveren dan ze ooit hadden gedaan (vandaar Grijpgraag), terwijl hij in zijn opstand had gestreden voor gelijkheid.
Professor Kist was onder de indruk van haar monoloog en vroeg nog wat verder over andere opstanden en magische uitvinders. Ze beantwoordde zijn vragen zelfverzekerd en kort, terwijl er blosjes op haar wangen verschenen. Hij knikte ten slotte goedkeurend, Sommeerde een glas water omdat hij dacht dat 'haar mond wel droog zou zijn van het vele praten' en wisselde van plaats met professor Sinistra.
'Kun je me vertellen wat het verschijnsel 'parallax' inhoudt?'
Isa dankte zichzelf hartelijk voor het doorlezen van de begrippenlijst die de achterkant van het stencil over het berekenen van afstanden in het heelal vulde.
'Vanuit verschillende posities lijkt een voorwerp ten opzichte van zijn achtergrond niet op dezelfde plaats te staan,' dreunde ze op na een slok water.
'Correct, kunt u zich de hiervan afgeleide term herinneren waarmee we in de astronomie veel rekenen?'
'Parsec,' wist Isa meteen, 'een samentrekking van Parallax en Seconde, van boogseconde.' Ze legde aan de hand van een op schaal getekend model de berekening uit en zag meteen dat Sinistra onder de indruk was. Dit verliep perfect! Ze draaide het lege glas water rond in haar handen en zag sommige docenten fluisterend goedkeurende woorden wisselen. Perkamentus gaf haar een knipoog.
'Lappa Salubris.' Professor Stronk zette een lege pot op het bureau voor haar en overhandigde een tuinset en een zak aarde. 'De vorige keer dat we ze hebben verpot, pasten ze nog ruim in deze, maar als ze vruchten gaan werpen het volgend jaar hebben ze meer ruimte nodig. Houd je de wortels heel?' Vanonder de tafel kwam een grote plant die duidelijk bijna uit zijn pot barstte.
Isa probeerde zich te herinneren wat er ook alweer van belang was bij het verpotten van de plant, ze wist zeker dat het niet makkelijk was geweest. Ze vulde de nieuwe pot met een bodempje aarde en pakte een plantenschopje. Nadat ze het schopje terug had getrokken uit de aarde met de plant om die in de andere pot te gooien, wist ze weer wat er bijzonder was. De bladeren hadden niet alleen kleefachtige eigenschappen, maar de wortels bloedden roze vocht als je ze te hard raakte. Ze veegde snel het bloed van het schepje en plakte de geknakte wortel dicht met een blad van de plant, zoals professor Stronk had uitgelegd. Ze verpotte vervolgens het hele ding met haar handen, opdat ze verder niets zou beschadigen. Na een paar bemoedigende klopjes op de verse zwarte aarde veegde ze het zweet van haar voorhoofd en plofte terug in de stoel.
'Mooi zo,' glimlachte professor Stronk terwijl ze Isa's handen pakte en de modder liet verdwijnen, 'ik weet bij wie ik moet zijn als volgende week de Rapen gaar zijn.'
Rapen gaar? Voor het eerst was Isa bang dat ze geen antwoord zou kunnen geven op een vraag, maar professor Stronk vroeg niet verder. Ze sleepte haar pot naar de deur ('Schrap mijn lessen maar, Albus') en verdween met de groene massa die meteen in haar krullerige haar klitte.
Professor Anderling tuitte afkeurend haar lippen en nam de plaats van haar collega in achter het bureau. Ze had een theepot en een waskom bij zich.
'Ik zou graag een gebloemde waskom en een witte, blauwgerande theepot willen hebben, juffrouw Ruyshof.' Iemand in de kamer liet een afkeurend geluidje horen, maar Isa lette niet op wie, ze zag in één oogopslag dat haar dit nooit zou lukken. De theepot was gebloemd en de waskom wit met een blauw randje. Ze moest iets vergeten zijn te lezen, een les niet opgelet hebben, dit had ze nog nooit gehad!
'Sorry, professor, maar dat kan ik echt niet,' stamelde ze.
'U hebt nog niets geprobeerd, juffrouw Ruyshof, een beetje inzicht kan geen kwaad.'
Het ging dus om inzicht, niet om dingen die ze had kunnen weten. Dat luchtte Isa al weer een beetje op. Toch bleven haar hersens leeg, ze had nooit gevoel gehad voor Transfiguratie. Bloemen, maalden haar gedachten, bloemen. Haar gedachten sprongen over op Latijn.
'Flores ad alveum?' probeerde ze aarzelend. In haar achterhoofd hoorde ze Sascha alweer roepen. 'Wees duidelijk in je bevelen!'
'Het is geen Bezwering, het is een Transfiguratie, dus één woord tenzij het een P.U.I.S.T.-vraag is,' was het onverbiddelijke antwoord van haar lerares.
Isa besefte dat ze niets te verliezen had, ze moest nu alleen creatief doen, iets creatiefs verzinnen... In gedachten koppelde ze de woorden aan elkaar. Floresadalveum? Klonk vreemd. Floreadalveum misschien, dat klonk beter, maar dan was er nog die dubbele A die haar niet zinde...
'Florealveum!' Ze zwaaide enthousiast met haar toverstok richting de kom, maar er gebeurde niets. Ze zakte achterover in de stoel en zuchtte.
'Juist,' klonk Anderling geamuseerd, 'leuk geprobeerd.'
'Maar Minerva, Dubbele Wisselvloeken zijn begin tweedejaars stof,' piepte Banning opgewonden.
'Ik dacht dat het míjn taak was om een representatief beeld te geven van mijn vak?' vroeg Anderling met opgetrokken wenkbrauwen, 'En ik wilde graag weten wat juffrouw Ruyshof verstond onder 'vooruitwerken'.'
'Dit niet,' kapte professor Woffelaar de discussie af, 'ben je klaar Minerva?'
'Ja,' antwoordde ze, 'ik apprecieer uw creativiteit, juffrouw Ruyshof.' Isa kreeg een korte glimlach en zond een nog kortere glimlach terug. Hier had ze helemaal niets aan, waarom kreeg ze de kans niet om nog een andere Transfiguratie uit te voeren? Had ze voor niets de hele vakantie knijpers in spijkers veranderd?
'De vloek van Druipneus, de tegenvloek en de verdedigingsvloek,' somde professor Woffelaar op.
Isa wist dat ze hier weer een kans maakte, ze had de kleinere vloeken geoefend op een gewillige Ayla en ze had bijles gehad van Severus. Haar krachten waren toegenomen, ze had hem zelfs kunnen ontwapenen. Ze knikte.
'Vervloek mij maar,' zei hij rustig. Isa keek de oude man met zijn grijze baard vreemd aan.
'Ik ken de tegenvloek, juffrouw Ruyshof, dankuwel,' zei hij ongeduldig.
Ze voelde haar hart sneller kloppen; de theoretische leraar tegenover zijn leerling die in de afgelopen paar weken meer praktijklessen had gehad dan ooit. Ze stond op totdat alleen het bureau hen scheidde en ze hem in zijn ogen kon kijken. Minachting, ze had het kunnen weten. Hij pakte nonchalant zijn toverstok erbij, maar had, al had hij dat gewild, geen verdedigingsvloek kunnen uitspreken, Isa was te snel.
'Nasumana!' zei ze duidelijk terwijl ze op zijn spitse neus mikte en de bijbehorende beweging maakte. De blauwe lichtstraal miste zijn uitwerking niet, onmiddellijk begonnen grote hoeveelheden slijm uit zijn neus te gutsen en hij kon niet voorkomen dat dikke klodders op zijn geruite gewaad en het glanzende bureau vielen.
'Finite,' sprak hij met een bedompte stem. Het stromen hield op en hij verwijderde snel het slijm van het bureau en zijn gewaad. In één beweging door richtte hij zijn stok vervolgens op Isa.
'Protego,' riep ze fel.
Het werd stil terwijl de teruggekaatste lichtstraal oploste tegen de stenen muur.
'Een 'Serva' op je neus was genoeg geweest,' sprak Woffelaar uiteindelijk.
'Dat weet ik,' kaatste Isa de bal terug, 'maar ik heb een beetje vooruitgewerkt.'
'Een bijzonder mooie Schildspreuk,' reageerde Perkamentus monter om pijnlijke stilte te doorbreken, 'professor Banning wil geloof ik ook nog iets zien.' Professor Woffelaar ontweek de blik van zijn kleine collega die op de stoel klom in plaats van te gaan zitten, opdat hij zijn leerlinge kon aankijken.
'Een bezwering dan maar, die hadden we nog niet gehad vandaag,' piepte professor Banning, 'een willekeurige bezwering, juffrouw Ruyshof, wat kunt u laten zien?'
'Rictusempra?' vroeg Isa snel.
'Uitstekend, kom maar op.' Hij nam zijn positie tegenover haar in. Hoe anders waren deze ogen. Verwachtingsvol, glunderend over haar Schildspreuk, hij genoot van zijn intelligente afdeling.
'Rictusempra!'
Banning rolde meteen van de stoel van het lachen en het duurde een tijdje voordat hij zijn eigen toverstok had gevonden om de bezwering te beëindigen.
'Uitstekend,' grinnikte hij nog na, 'de Locomotorspreuk gaat ook al, neem ik aan?'
Isa verplaatste willekeurige voorwerpen uit de kamer en liet ze zo zachtjes mogelijk neerkomen.
'Dankuwel, juffrouw Ruyshof,' glimlachte professor Perkamentus haar toe, 'als u nu zo vriendelijk zou willen zijn om de kamer te verlaten, dan zullen wij overleggen.'
Isa knikte opgelucht en liep de kamer uit. Ze kon de gedempte stemmen aan de andere kant van de deur niet verstaan, maar wist een paar dingen zeker: professor Woffelaar was onder de indruk geweest en professor Anderling zou haar geen minuut van haar lessen laten missen. Over het algemeen had ze het absoluut niet slecht gedaan, absoluut niet. Ze grijnsde en zakte neer op de bovenste trede van de wenteltrap.
'Mevrouw, Pytty heeft een boodschap voor u, mevrouw.' Het wezentje dook plotseling voor haar op.
'Vertel maar Pytty,' zei ze vriendelijk, zich herinnerend hoe de Huiself haar had geholpen met Kerstmis.
'Alstublieft mevrouw.' De Huiself legde een stuk opgevouwen perkament op de trede onder haar en verdween met een knal terwijl achter Isa de deur openging. Ze pakte haastig het perkament en stopte het in haar zak.
'Goed nieuws,' begon Perkamentus, 'Eigenlijk is iedereen het erover eens dat je de kans moet krijgen om meer lessen te volgen. Astronomie hebben we helemaal geschrapt uit je rooster, dan hoef je geen nachten meer over te slaan.'
Isa wierp professor Sinistra een dankbare blik toe.
'Transfiguratie wil je liever alle uren nog blijven zien, wat betekent dat je in totaal vier lege uren krijgt als we van elk overig vak een uur weglaten. Het lijkt me niet verstandig om vier verschillende vakken te volgen, dat zal roostertechnisch ook wel niet mogelijk zijn, maar één of twee kan prima. Welke vakken wilde je erbij, Isabella?'
Isa's mond plooide zich tot een brede glimlach, het was gelukt! Vier hele tussenuren had ze verdiend en nooit meer nachtelijke observaties op de Astronomietoren. Ze zuchtte gelukzalig en wist meteen haar antwoord.
'Ik zou graag Voorspellend Rekenen en Oude Runen volgen, professor.'
Professor Banning tikte op een stuk perkament, waarop haar rooster verscheen.
'Dat is mogelijk, dan volgt u vanaf volgende week een les Toverdranken en een blokuur Geschiedenis met Griffoendor en Zwadderich. Waarschijnlijk is er in de bibliotheek nog wel een exemplaar van Numerologie en Grammatica te vinden en een Runenwoordenboek moet ook geen probleem worden.' Hij overhandigde haar het rooster en huppelde naar de haard.
'Prettig weekend allemaal.' De groene vlammen laaiden op en voor Isa het wist was hij verdwenen van de zwarte houtblokken.
'Blijf je nog even theedrinken?'
Isa keek op van haar nieuwe rooster en zag dat alle professoren het kantoor hadden verlaten.
'Graag, professor.'
Perkamentus wees naar de zachte stoelen bij de haard en ging tegenover haar zitten. Twee koppen thee landden zacht voor hen op tafel nadat hij ze had geschetst in de lucht.
'Je vader-'
'Daar wil ik liever niet over praten,' onderbrak ze hem vlug. Ze warmde haar handen en keek naar hem op. Zijn blauwe ogen keken haar vriendelijk aan.
'Ik waardeer jullie inzet.'
Wat was dit? Waar doelde hij op? Gebruikte hij bewust meervoud? Ze nam een grote slok thee en voelde haar binnenste branden. Waarom wist die man altijd alles?
'Ik heb inmiddels een aantal tekeningen van je gezien, Isa, ik ben onder de indruk, je bent verreweg de beste tekenaar van de school, zeker met de beperkte Dreuzelmogelijkheden die je hebt.'
'Dankuwel,' schokschouderde ze. Wat sprong hij van de hak op de tak, waar wilde hij eigenlijk heen? Ze keek hem verward aan.
'Er komt een lijst vrij vlakbij de Zuidertoren, ridder Parcival van de Ronde Tafel heeft aangegeven te willen verhuizen. Zou jij een nieuw doek willen schilderen?'
'Sorry?'
Hij keek haar begripvol aan terwijl Patricks briefje voor haar ogen verscheen 'Tekenen kan je helpen', mijn portemonnee, niet mijn vader.
'Alleen leren is ongezond, Isabella, ik zou het waarderen als je 's avonds een paar uur aan mijn opdracht zou willen werken. Ik betaal je ervoor, natuurlijk.'
Opdracht? Ze nam een grote slok thee en keek naar hem op.
'Ik denk niet dat ik daar tijd voor heb, professor.'
'Ik denk het wel. Je houdt nog steeds erg van tekenen en je zult er veel van leren.'
Ze zette haar lege kop net iets te hard op tafel. Wat wilde hij van haar? Terwijl ze in zijn blauwe ogen keek liepen de rillingen over haar rug.
'Ik begrijp niet waar u het over hebt.'
'Is er iets wat je me wilt vertellen, Isabella?'
'Nee!' Ze sprong op en wist de neiging om te kokhalzen te weerstaan. Perkamentus maakte geen aanstalten om haar tegen te houden, dus besloot ze het kantoor zo snel mogelijk te verlaten. Op de wenteltrap keerde haar maag zich om en kletste haar ontbijt tegen de stenen. In het donker vond ze zich een weg naar de waterspuwer en vanuit daar spurtte ze zo snel mogelijk naar de leerlingenkamer.
'Wat is er?' Ayla keek haar verbaasd aan terwijl ze voorbij stormde naar de slaapzaal en nog een keer in de wc overgaf.
'Ik weet het niet, ik wil weg, Ayla, help me, nee, help me niet, laat me,' hoestte ze verward terwijl ze een slok water nam om de zure smaak weg te spoelen.
'Isa, nee!'
Ze keerde haar zwarte jas om zodat de Arquátuffér, haar veer, een schetsblokje en een potje inkt eruitvielen en sloeg hem om zich heen. Vervolgens liep ze de slaapzaal weer uit, de leerlingenkamer uit, terwijl Ayla achter haar aanliep.
'Wat is er nou, Isa, zeg nou iets!' Ze pakte haar schouder, maar Isa rukte zich los en liep door. Naar buiten, naar het bos, waar het donker was, ze had behoefte aan duisternis. Het meer staarde haar dreigend aan, alsof ze al aan het verdrinken was. Ze hapte naar adem en rende verder het bos in totdat ze uitgeput tegen een dikke eik neerplofte.
Ze huilde en hijgde, eindelijk was het donker. Waren het dan toch tranen van blijdschap?
Voor haar in de struiken kraakte een takje en er kwam een kleine gedaante in het zwart tevoorschijn.
'Hij doet het bij mij ook.'
Ze herkende Severus' stem en liet opgelucht een hap adem ontsnappen.
'Ik snap hem niet.' Haar rauwe stem produceerde vreemde piepende ademstoten.
'Dat moet je ook niet proberen,' kwam het antwoord, nu vlakbij. Hij ijsbeerde, zat nooit stil, gebaarde druk met zijn handen.
'Wat wil hij van me, Severus?' Ze voelde zich belachelijk.
'Dat is volkomen onbelangrijk.' Zijn zwarte haar wiegde heen en weer op het ritme van zijn tred. 'Wat wil jij, Isabella?'
'Mijn vader redden,' kwam het monotone antwoord.
'Je hebt Voorspellend Rekenen in je rooster gekregen?'
'Ja.'
'Dan gaat het ons lukken.' Hij stond stil, boog naar de grond en overhandigde haar het stuk opgevouwen perkament. 'Dit lijkt me van jou.' Zijn ogen waren onpeilbaar, de eerste ogen die haar niets zeiden: blanco, maar dan in het zwart. Ze vouwde het perkament open en las de zwarte letters

Struikel niet, negeer de leugens, breek de kettingen,
vlieg, droom van vrijheid en eigen wil.

Hij deed geen moeite om mee te kunnen lezen, het interesseerde hem niet. Voor het eerst liet het ook haar koud: vliegen leek een aantrekkelijke gedachte, alles achterlaten, vrijheid. Ze keek naar hem op en ving zijn donkere blik.
'Ja, het gaat ons lukken, Severus.'
Hij stak een hand uit, die ze aanpakte en trok haar overeind. Ze merkte de lange zwarte gedaante achter de eik niet op.