Achter de Regenboog

[Saskiaatje]

13 Donkerbruin verleden

'Ga even zitten.' Perkamentus wees op de stoel aan de andere kant van zijn bureau.
Isa bleef als verdoofd staan en keek geobsedeerd naar de grote rood met gouden vogel die op de leuning van Perkamentus' stoel zat. Ze wist 100% zeker dat de veer die op de bodem van haar koffer lag, van hem afkomstig was. Pas toen haar ogen begonnen te tranen, besefte ze dat ze een hele tijd stil had gestaan voor haar stoel. Perkamentus keek haar vriendelijk aan en ze ging met een knalrood hoofd snel zitten terwijl Edward Donkers bij de deur bleef staan. Ze voelde zich ongemakkelijk omdat ze niet kon zien wat hij deed, maar besloot hem maar te vertrouwen.
'Professor Banning wist me te vertellen dat je op de Wegisweg was afgelopen zaterdag.'
Isa plantte haar hoofd in haar handen en zuchtte.
'Ontkennen heeft geen zin, juffrouw Ruyshof, het haardrooster wordt gecontroleerd,' zei een stem van achter haar.
'Nee, natuurlijk was ik daar,' zei Isa, duidelijk geïrriteerd, 'Oké, ik was daar. Maar ik heb helemaal niets gezien. Wat willen jullie weten? Ik heb ook niets gedaan en ook geen verdachte mensen gezien.'
Perkamentus legde met één korte blik de Schouwer bij de deur het zwijgen op.
'Het enige wat we, en dan in het bijzonder het Schouwershoofdkwartier op het Ministerie waar deze Schouwer deel van uitmaakt, willen weten is wat je wél hebt gezien, niet wat je niet hebt gezien. En omdat ik als schoolhoofd verantwoordelijk voor je ben, ook al ben je meerderjarig, zou ik persoonlijk graag willen weten waarom je op de Wegisweg was terwijl er van tevoren duidelijk was gezegd dat het een dagje Zweinsveld betrof.'
'Ik zeg toch, alles wat ik heb gezien is mensen die gewond waren, mensen die naar binnen renden en mensen die naar buiten renden, niks bijzonders, geen mensen met maskers of mensen die zich raar gedroegen...'
'U bent geen verdachte, juffrouw Ruyshof, u hoeft ook niemand in bescherming te nemen. Maar het is belangrijk te beseffen dat het hier een kwestie van algemene veiligheid betreft en- '
'Ik ging naar de Wegisweg omdat ik geld nodig had,' overstemde Isa zijn woorden.
Hij viel stil en leek een blik te wisselen met Perkamentus. Diens blauwe ogen stonden oprecht bezorgd terwijl hij haar over zijn brilletje aankeek.
'Je bent bij Goudgrijp geweest?'
Isa knikte.
'En je bent geen verdachte mensen tegengekomen?'
Een fractie van een seconde dacht Isa aan de bleke jongen in het steegje waar Ayla en Muriël niet heen hadden gewild en ze dacht een spiertje rond de mond van Perkamentus te zien vertrekken, maar hij zweeg.
'Nee.'
'Er is geen moment van onoplettendheid gepasseerd waarin Muriëls toverstok gestolen kan zijn?'
'Voor zover ik weet niet...'
'Je was alleen met Ayla en Muriël?'
'Ja.'
'Zij Verschijnselden vlak voor jij het haardvuur terug naar Zweinsveld zou nemen. Wat gebeurde er toen precies?'
Isa vond zijn stijl van verhoor beter dan die van de Schouwer, die ze in gedachten al verongelijkt zag kijken omdat ze zijn vraag niet had beantwoord.
'Een hoop geknal, lichtflitsen en geschreeuw.'
'Was het zoals dit, of klonk het meer zoals dit?'
Zonder enige waarschuwing klonken van achter haar stoel twee harde knallen, een doffe en een felle. Isa schrok zich wezenloos en was niet van plan te antwoorden op zo'n vreemde vraag, toen de rode vogel zijn kop scheef hield en een kort, helder geluid uitstootte.
Ze draaide zich half om, om de vraagsteller aan te kunnen kijken. Edward Donkers had zijn toverstok nog steeds getrokken en leek bereid om de knallen nog een keertje te laten horen als Isa niet snel antwoord zou geven.
'De eerste. Nog meer verrassende vragen?' Het sarcasme droop van haar woorden en Isa besefte dat ze nu pas echt hoog spel speelde toen ze zich demonstratief omdraaide en Perkamentus strak aankeek.
'Nee, ik denk niet dat meer vragen nodig zijn,' zei Perkamentus kort.
Een krakende deur en een korte klik was het gevolg; Edward Donkers had de kamer verlaten.
'Het spijt me.'
Isa keek hem verbaasd aan. Híj verontschuldigde zich voor die Schouwer? Voor... ja, waarvoor eigenlijk? Perkamentus gezicht betrok.
'Ik zei je dat ik minder goed nieuws had. Het betreft je vader, hij heeft een veel te hoge bloeddruk en een paar magische aandoeningen waar ze in de Dreuzelwereld duidelijk geen raad mee weten. Inmiddels is hij weer op de been, maar eigenlijk is hij goed ziek.'
Isa slikte en beet op haar lip. Voor het eerst sinds ze op Zweinstein was werd ze geconfronteerd met berichten uit de Dreuzelwereld, berichten die haar familie betroffen, datgene wat ze zo graag achter zich had willen laten, als een gesloten boek dat nooit meer geopend hoefde te worden en verbannen was naar de stoffige bovenste plank van een boekenkast.
'Het spijt me voor je, maar ik wist dat je het wilde weten.'
'Ja, bedankt.' Ze wist dat het enthousiasme in haar stem ver te zoeken was, maar probeerde dankbaar over te komen.
'Hoe ging het met de magie, vanochtend?'
Het was een plotselinge verandering van onderwerp, maar toen ze in zijn blauwe ogen keek, wist Isa dat hij haar wilde behoeden voor een hele nacht piekeren. Hoe wist hij dat ze 's nachts urenlang nadacht? Ze produceerde een geforceerde glimlach.
'De Locomotorspreuk is gelukt en ik heb het magische krachtveld rond Zweinstein gevoeld.'
'Typisch Sascha,' gniffelde Perkamentus, 'beginnen bij de moeilijkste bezweringen.'
'Dat was een logische keuze, de bezweringen rond Zweinstein zijn nogal krachtig.'
'Ik weet het, Isabella, de helft is afkomstig van mij.'
Ze kon een verbaasde blik niet verbergen en pulkte verstrooid aan een los draadje van haar gewaad.
'Ik hoop je vanavond wel te zien aan het diner,' ging hij onverstoorbaar verder, 'we zijn al met zo weinig mensen...'
'Ik zal er zijn,' knikte Isa terwijl ze opstond, het was duidelijk dat het gesprek afgelopen was.

Isa was zich op weg naar haar leerlingenkamer ineens erg bewust van haar voetstappen, die als mokerslagen over de kasteelvloer bonkten. Tegen de tijd dat ze arriveerde aan de voet van de toren, besefte ze dat de kamer leeg was, iedereen van haar afdeling was met kerst naar huis. Het haardvuur brandde maar op een laag pitje en Isa voelde zich meer dan ooit alleen. De afwezigheid van de schreeuwende eerstejaars bezorgde haar hoofdpijn, of was het de gedachte aan haar zieke vader die als een felle pijn door haar hart trok? Ze plofte neer in een grote blauwe leunstoel en verborg haar hoofd in haar handen. Diep van binnen wist ze dat ze op die ene avond nog geen definitieve beslissing had genomen. Perkamentus had haar beloofd dat ze nog terugkon naar haar ouders, naar huis en daar dacht ze nog altijd aan. Maar was thuis nog wel thuis? Isa voelde zich een kind van twee werelden, maar horen deed ze bij geen van beide.

'Wat voor toverstok heb je?'
Isa trok hem uit haar gewaad en poetste het plakkerige stokje hout met een stukje zwarte stof.
'Hazelaarhout en Drakenbloed,' zei ze kort.
Sascha vroeg haar niet naar het pesthumeur, maar keek ook niet zo enthousiast als de vorige dag.
'Geboren in de zomer?'
'Augustus.' Ze leek niet eens verbaasd.
'Goed, je toverstok helpt je bij het uitspreken van spreuken en bezweringen. Het is niet meer dan een verlengstukje van je kracht. Toch kunnen maar weinig mensen iets beginnen zonder toverstok. Laten we de vergelijking maken met een dikke waterbuis. Daar zit vast veel kracht in, maar er komt pas veel kracht uit als je dezelfde hoeveelheid water ineens door een kleinere buis probeert te persen. De grote buis ben jij, de kracht die in jou zit, je toverstok, de kleine buis, bundelt je kracht en versterkt hem.'
Isa krabbelde de vergelijking op een stuk perkament.
'Ik heb liever dat je het snapt, dan dat je het opschrijft, Isabella.'
'Ik snap het.' Was het korte antwoord.
'De spreuk helpt je ook om het goede effect te bereiken, het geeft de soort energie aan waarmee je je doel wilt bereiken. Als je een spreuk verkeerd uitspreekt zal er nooit datgene gebeuren wat je wilt, omdat je de energetische waarde verandert.'
'Hmm.'
'En dan is er ten slotte nog de beweging die je maakt, die het energieveld in de goede richting en met de goede beweging zodat het spreukeffect optreedt verzendt.'
'Hmm.'
'Zeg, kun je me een lol doen?'
Ze schrok op bij het horen van zijn geïrriteerde stem, zijn ogen stonden verwijtend.
'Ik vind het heel erg voor je van... van je vader, maar het gaat nu even om jou. Jij hebt wél voor deze wereld gekozen en als je er niet voor werkt, wordt het moeilijk overleven.'
'Je kende hem?' De vraag was eruit voor ze er erg in had, maar de pauze in zijn zin was duidelijk geweest. Hij wist er meer van en zijn blik verzachtte.
'Ja, ik kende hem. Alleen van gezicht weliswaar... Ik ben een Ravenklauw, Isabella, ik gruw van mensen die het talent dat ze bezitten verachten.'
Ze zuchtte.
'Je concentratie is echt ver te zoeken vandaag, ik kan je niet laten werken met riskante spreuken als je niet oplet. Ik heb je attentie nodig, Isabella, waar is je ijver?'
Ze was niet in staat om te antwoorden. Anderling teleurstellen was één ding, maar ze wist dat Sascha goed doorhad dat ze deze basismagie interessant vond en kon geen goede manier vinden om hem uit te leggen waarom leren vandaag niet lukte. Eigenlijk wist ze het zelf ook niet helemaal. Haar ouders waren toch niet zó belangrijk voor haar geweest dat ze na één berichtje al helemaal ondersteboven was? Ze plantte haar ellebogen op tafel en liet haar hoofd er met een diepe zucht in vallen.
'Zoals ik al zei, wil ik je iets moeilijkers en ook riskanters laten zien vandaag, we zullen de Expelliarmusspreuk verklaren. Tenzij je hoofd echt meer naar piekeren staat, ik heb ook nog meer te doen.'
'Nee, ik wil graag de spreuk leren, ik eh-...' Isa schrok van haar eigen verdediging.
'Dat is voor mij genoeg,' reageerde hij kort, 'ontleed eerst de spreuk voor me.'
'Expelli, komt van expellere, verdrijven. Armus is van arma, wapens. Een ontwapeningsspreuk dus.' Ze had alle spreuken die ze tegen was gekomen al ontleed, het maakte het begrip makkelijker en zo had ze eindelijk iets aan het Latijn dat ze altijd geleerd had.
'Goed.'
Isa glimlachte.
'De nadruk ligt duidelijk op de p van expelli, dat zorgt voor de goede energie. Vervolgens zul je bij deze spreuk de energie voelen vloeien van jouw toverstok naar degene op wie je de spreuk afvuurt. Het ligt er helemaal aan wie de spreuk zegt wat het effect is.'
'Ik heb een opstel moeten schrijven over Expelliarmus,' knikte Isa, 'het varieert van het vallen van de toverstok tot het achterover geblazen worden van de persoon...'
'Precies, en jij gaat mij vandaag achterover blazen.'
'Subtiele toverkunst is volgens professor Woffelaar veel moeilijker en effectiever dan brute kracht.'
'Klopt,' grinnikte Sascha, 'maar meestal bereik je toch het meeste met brute kracht. In elk geval gaat het hier om het leerproces, niet om deze spreuk. De beweging bij Expelliarmus, vertel...'
'Kort en krachtig, het strekken van de onderarm,' antwoordde Isa gedwee, letterlijk citerend uit het spreukenboek.
'En de natuurkundige werking van Expelliarmus?'
'Je roept een kracht op die je tegenstander omverwerpt.' Isa haalde haar schouders op.
'Waar komt die kracht vandaan?'
'Ik heb geen idee, ik zei maar iets,' mompelde ze.
'Het begrip arbeid, zegt dat je iets?'
'Arbeid is de kracht die nodig is voor het verplaatsen van een voorwerp en arbeid is gelijk aan energie, dus kun je met energie een kracht oproepen om een voorwerp te verplaatsen?'
'Ja, klinkt aardig,' knikte Sascha, 'Expelliarmus is een heel krachtige spreuk en bovendien een spreuk die afkomstig is uit de Zwarte Kunsten. Daarvoor is veel energie nodig en die produceer je hoogstwaarschijnlijk daarom in de vorm van lichtdeeltjes; fotonen.'
'Hoogstwaarschijnlijk?'
'Expelliarmus is afkomstig uit de Zwarte Kunsten, alle spreuken die daaruit voortkomen gaan meestal gepaard met fotonenoverdracht. Het ligt eraan hoeveel energie je achter je spreuk stopt welke kleur de lichtstraal wordt. Dat is per persoon anders. Wat denk je dat sterker is, rood of groen licht?'
'Groen heeft een hogere energetische waarde, kortere golven.' Herinnerde Isa zich uit haar natuurkundelessen.
'Groen licht is bijzonder krachtig en het is ook mij nog steeds volledig onduidelijk waarom groen in de toverwereld zelfs sterker is dan blauw en paars. Het spectrum loopt hier beduidend anders.'
'Groen is veel feller,' zei Isa, 'maar dat heeft niets met de golflengte te maken...'
'Inderdaad,' glimlachte Sascha, 'een van de onduidelijkheden in de tovernatuurkunde. De vloek des doods gaat gepaard met groen licht, en als er een krachtige spreuk is, dan is het die wel... '
Isa huiverde en dacht terug aan de spreuken die ze heen en weer had zien vliegen vanachter haar muurtje. Nu pas besefte ze dat ze geluk had gehad. Patrick had haar ook kunnen laten zitten, als hij haar niet had gezien was ze waarschijnlijk geraakt door een verdwaalde lichtstraal en als niemand haar dan had gevonden... Ze vroeg zich af of haar ouders genoeg toverkracht hadden kunnen gebruiken om haar te reanimeren. Als het al niet een groene straal was geweest, als het niet de Avada Kedavraspreuk was geweest, die ze talloze malen had horen uitspreken die avond en die telkens weer gepareerd werd...
'Dus we zijn weer terug bij energie en die zit in jou,' begon Sascha, 'Probeer niet zoals gisteren energie te verspillen aan het vervormen van je stem of boos te worden, dat is zonde van de kracht die je er anders mee had kunnen oproepen. Laat de energie door je toverstok stromen en alleen via die weg jouw lichaam verlaten. Niet schrikken als je lichtstralen begint te spuiten, daar kan ik wel tegen.'
Isa trok haar stok en probeerde zich te concentreren. Bij Verweer Tegen de Zwarte Kunsten waren ze nog niet begonnen met het praktijkgedeelte, professor Woffelaar had gezegd dat er waarschijnlijk niemand zou zijn die de spreuk kon produceren omdat ze de theorie niet kenden. Daarom vulden de lessen zich voornamelijk met opstellen schrijven over spreuken, spreukeffecten en duistere wezens.
Sascha ging een paar meter van haar af staan met getrokken toverstok.
'Je weet maar nooit hoe krachtig jouw eerste Verweerspreuk is, gelukkig zijn mijn reflexen snel genoeg om een matige Expelliarmus te kunnen pareren.' Hij lachte, maar Isa wist dat hij dolgraag wilde dat ze een bovenmatige Expelliarmus produceerde zodat hij achterover zou tuimelen.
Ze keek strak naar haar doelwit en riep vol overtuiging 'Expelliarmus!'. Ze voelde inderdaad de energie door haar arm tintelen, maar er gebeurde verder vrij weinig, Sascha stond er nog precies zo bij als voor haar spreuk.
'Je wees te laag.' Wist hij haar te vertellen. 'Ooghoogte om te beginnen, kijk je spreuk na, dan kun je beter mikken.'
Isa probeerde het nog een keer, maar ondanks de energie die ze in de spreuk pompte, volgde er geen spreukeffect.
'Heb je er bezwaar tegen om even om te vallen?'
Terwijl Sascha ontspannen met een hand in zijn zak de vraag aan haar stelde vloog er een berg kussens uit een kast naar de lege vloer achter haar.
Zijn toverstok wees naar beneden en hij had geen spreuk gezegd. Hoe deed die man dat?
'Eh, nee?' zei Isa.
Sascha hief zijn stok en zei krachtig 'Expelliarmus!'.
Er kwam een paarse lichtstraal uit zijn uitgestoken arm en voor ze het wist lag Isa op de grond, haar toverstok een paar meter verderop.
'Gaat het?' Hij hees haar overeind en Sommeerde haar toverstok terug.
'Ja, ik ben eigenlijk nog nooit geraakt door een spreuk, unieke ervaring...' Isa stond een beetje verdwaasd op haar benen en schudde een paar keer met haar hoofd.
'En ik probeerde me nog wel zo in te houden,' grinnikte Sascha, 'volgens mij is dit mijn slapste Expelliarmus ooit.'
Isa draaide met haar stok tussen haar vingers en Sascha nam zijn plaats tegenover haar weer in.
'Kom maar op!'
Er volgden nog een aantal pogingen met als resultaat het op de grond vallen van Sascha's toverstok, al wist Isa niet zeker of hij dat deed om haar te plezieren, of omdat haar spreuk echt doel getroffen had.
'Ik weet dat er momenteel wat weinig mensen zijn om op te oefenen,' grinnikte hij, 'daarom zullen we Expelliarmus laten voor wat hij is. Ik zie dat je snapt wat ik bedoel, het ontwapenen van een gevorderd tovenaar is altijd moeilijker dan een klasgenoot met evenveel ervaring als jij. Lees het hoofdstuk over energie en kracht uit dit boek voor morgen. Heb je trouwens vragen tot nu toe?'
Ze nam het gehavende boek van hem over en dacht kort na.
'Ik heb professor Perkamentus koppen thee uit het niets zien toveren, wat was dat voor spreuk, hoe verklaar je die?'
Sascha glimlachte. 'Albus Perkamentus is een speciaal geval, hem moet je niet nemen als maatstaaf, er is geen tovenaar bekwamer dan hij. Maar om je vraag gedeeltelijk te beantwoorden: die thee bestond al voor hij hem tevoorschijn toverde, er komt niets uit het niets, onthoud dat alsjeblieft. Die thee was er dus al en Albus heeft hem alleen "verplaatst"...' Sascha vormde met zijn handen aanhalingstekens in de lucht.
Isa keek hem niet-begrijpend aan.
'Ik kan je de definitie van Sommeren leren, als je dat wilt?'
'Dingen laten komen als jij daarom vraagt?'
'Ja, buitengewoon handig. Andersom ook trouwens, het opruimen van dingen.'
'Oké, genoeg voor vandaag,' gniffelde Isa, 'bedankt. Sorry voor ehm... vanochtend, het ging niet helemaal zoals ik dat wilde...'
'Ik ben niet boos,' reageerde hij warm, 'tot morgen.'

Sascha was net als de vorige avond niet aanwezig bij het diner en ze vroeg zich af of hij elke avond terug naar huis Verdwijnselde. Hij trok na hun lessen altijd zijn reismantel aan en beende dan met verende tred de gang uit. Ze nam maar aan dat hij richting de grens van het schoolterrein liep om te kunnen Verdwijnselen.
Isa tekende de avonden dat ze alleen op de slaapzaal was aan het wapen van Ravenklauw voor professor Banning. De vijf Sikkels wilde ze graag weigeren en daarom stuurde ze hem de tekening nu als kerstcadeau. Het boek van Sascha was ook bijzonder interessant, ze kreeg steeds meer het idee dat magie iets tastbaars was, iets verklaarbaars, misschien wel iets waar ook zij iets mee kon. Het kasteel was ondanks de overdadige kerstversiering griezelig leeg, volgens Perkamentus hadden er nog nooit zo weinig mensen tegelijk geslapen in een kerstvakantie. Isa was gewend aan alleen zijn, een Huffelpuftweeling duidelijk niet, die kreeg toestemming om ergens anders in het kasteel een kamer te delen met een paar Griffoendors. Isa kon zich niet herinneren dat Kerstmis ooit zo wit en zo saai was geweest.