Achter de Regenboog

[Saskiaatje]

12 Witte magie

Isa werd wakker doordat Muriël de deur met een schreeuw opengooide.
'Buh, wat?' kreunde ze. Het antwoord liet niet lang op zich wachten.
'Ik ben mijn toverstok kwijt!'
Ayla schoot meteen overeind terwijl Tyra iets mompelde over 'onmenselijke tijd' en zich weer omdraaide.
'Wanneer heb je hem voor het laatst gebruikt?' vroeg Ayla terwijl ze Muriël op haar bed posteerde om haar te kalmeren.
'Weet ik veel, vanochtend... Nee, niet vanochtend... Gistermiddag... Ik weet het niet meer!' Ze verborg haar hoofd in haar handen.
'Onder je kussen,' mompelde Tyra van onder de dekens, 'onder je bed als hij daar lag en is gevallen, in de badkamer, in je schooltas...'
Muriël sprong op en gooide haar beddengoed door de war in een poging haar toverstok terug te vinden. Ze vond niets en werd daar alleen maar bozer door. Isa keek slaperig naar de rondvliegende kussens.
'Muriël!'
Ze stopte met zoeken en keek Ayla met betraande ogen aan.
'Ja, WAT?'
'Je bent hartstikke gestrest, denk nou eerst eens na. Heb je hem gisteravond nog gebruikt nadat Isa en ik vertrokken waren uit de Drie Bezemstelen?'
Muriël ging verslagen op de rand van haar bed zitten. 'Nee.'
'Nog een beetje verder terug dan, heb je hem gebruikt op de W-... Tijdens het winkelen?'
Ayla wierp een zenuwachtige blik op Tyra, maar die scheen niet op het gesprek te letten.
'Nee.'
'En vrijdagavond heb je nog geoefend op de kerstshow?'
Muriël knikte.
'En hij ligt niet tussen je dansspullen?'
Het bleef stil.
Ayla liet zich achterover op haar bed vallen. 'Dan weet ik het ook niet, meis.'
'Ik heb hem vanavond echt nodig.' Muriël klonk paniekerig en liep terug naar de deur.
'Als je hem dan nog niet gevonden hebt, leen je de mijne maar,' merkte Tyra op, 'als ik me niet vergis schelen onze stokken precies één hele centimeter.'
'Je snapt het niet!' riep Muriël, 'Ik moet een stok hebben waarvan ik precies weet hoe hij reageert op de spreuken, ik weet hoe de mijne reageert op sprongen en draaien, ik kan het niet met een andere stok. Bovendien wil ik hem terug, ik kan toch niet zonder toverstok rondlopen, hij moet ergens zijn... O, wat zullen mijn ouders zeggen....'
Muriël gooide de deur met een klap achter zich dicht en Ayla zuchtte.
'Ze heeft gelijk, zonder toverstok ben je nergens...'
'Eigen schuld, moet ze maar niet zo slordig op haar spullen zijn, mijn stok ligt standaard onder mijn kussen,' zei Tyra.
'Ook zo handig hè, één verkeerde spreuk en je bed is naar de maan, samen met je hoofd als je pech hebt,' verdedigde Ayla Muriël.
'Ach, kom op.' Tyra sloeg de dekens weg en strompelde naar de badkamer.
Ayla wreef over haar gezicht en kleedde zich aan terwijl Isa zich uitrekte en tot haar opluchting haar eigen toverstok terugvond in haar jaszak.

Aan het ontbijt merkte Isa aan de lerarentafel een vreemde man op, die met Anderling praatte.
'Wie is dat?' Tyra had haar blik gevolgd en er waren er meer in de zaal die elkaar wezen op de aanwezigheid van de gast. Isa haalde haar schouders op.
'Waarschijnlijk heeft het hiermee te maken.' Ayla schoof een exemplaar van de Zondagsprofeet naar hen toe. Op de voorpagina stond een foto van een winkel op de Wegisweg, in puin. 'Dooddoeners slaan weer toe: Drie doden bij aanslag Wegisweg' kopte de krant.
Het was alsof een groot blok ijs in Isa's maag plofte. Er waren doden gevallen, het was niet zomaar een gevecht geweest waar ze aan was ontsnapt.
Perkamentus stond op en tikte kort tegen zijn glas, waarop het meteen stil werd.
'Zoals jullie ongetwijfeld gelezen of gehoord hebben, is er gisteren een aanslag geweest op de Wegisweg. Voor de eerste keer zijn er slachtoffers gevallen in de openbare ruimte, namelijk in een drukke winkelstraat. Voor jullie betekent dat dat vanaf nu niemand meer het kasteel verlaat zonder uitdrukkelijke toestemming van zijn of haar afdelingshoofd.'
Er klonk hier en daar in de zaal een protesterende wanklank.
'Voor jullie eigen veiligheid.' Benadrukte Perkamentus. 'Jullie hadden verder ook vast opgemerkt dat we vanochtend vergezeld worden door een gast. Aan mijn linkerhand ziet u Edward Donkers, Schouwer van het Ministerie van Toverkunst. Hij is vanaf vandaag permanent geposteerd op Zweinstein. Namens hem vraag ik jullie om alle verdachte voorwerpen of personen meteen bij hem te melden. Ook zoekt het Ministerie nog ooggetuigen van gisteren, maar ik neem aan dat niemand zich op dat moment op de Wegisweg bevond...'
Isa stootte een kort kreetje uit dat ze wist te verbergen in een hoestbui en wisselde een korte blik met Ayla die bijna onzichtbaar haar hoofd kort schudde.
'Het is belangrijk dat jullie extra waakzaam zijn,' ging Perkamentus onverstoorbaar verder, 'zodat er geen onnodige slachtoffers vallen. Ik vertrouw op jullie oplettendheid.'

Ayla had meteen na het ontbijt een vergadering met de Hoofdmonitoren en Klassenoudsten, waar volgens haar niets nieuws werd verteld: 'Of we een oogje in het zeil willen houden.'
Isa speelde een potje Toverschaak met haar en werd net dik ingemaakt toen Muriël de leerlingenkamer in kwam met de mededeling dat haar toverstok nog steeds zoek was.
'En over een uur hebben we generale repetitie, ik weet niet meer wat ik moet doen, Ayla, ik heb overal gezocht...'
'Ik denk dat je naar Banning moet, hij heeft vast een stok die je kunt gebruiken.'
Muriël stond op het punt te protesteren.
'Hij moet het weten,' zei Ayla streng, 'je bent hem nu al een halve dag kwijt. Ik loop met je mee.'
Ze kwamen niet veel later terug met een stok die volgens Banning aan alle basiseisen voldeed. Muriël zou de volgende dag naar huis gaan en kon vóór Kerstmis nog met haar ouders naar de Wegisweg om een nieuwe stok te kopen.
Ze keek niet blij, maar kleedde zich om en vertrok zonder morren naar de generale repetitie van de kerstshow.
'Banning gaat het doorgeven aan Perkamentus,' zuchtte Ayla, 'hij zegt dat dit te belangrijk is. Misschien is hij gestolen op de Wegisweg.'
'Heb je-?' Isa schrok op.
'Ik moest wel, sorry Isa, Banning is niet iemand om tegen te liegen en hij vroeg er expliciet naar.'
Isa keek bedenkelijk en schoof laatste speldjes in haar opgestoken haar.
'Leuk,' glimlachte Ayla.
'Ja, het is toch een speciale avond vanavond,' zei Isa twijfelend.
'Laten we duimen voor Muriël,' beaamde Ayla.
Ze kruisten lachend hun vingers.

Voorin de Grote Zaal, waar de afdelingstafels tegen de muren waren geschoven was een heus podium opgericht en de ruimte stond verder vol met stevige maar zachte stoelen.
Aan de muren hingen strengen hulst en in de Kerstbomen die aan weerszijden waren opgesteld schitterden honderden kerstballen. Aan het plafond was te zien dat het eindelijk was begonnen met sneeuwen.
De leerlingen stroomden langzaam de zaal binnen en zochten, afdeling bij afdeling, een plaatsje.
Met een korte knip van zijn vingers blies Perkamentus de zwevende kaarsen boven de hoofden van de leerlingen uit zodat de ruimte alleen nog maar werd verlicht door een paar flakkerende toortsen aan de muren.
Ergens sloeg iemand een paar akkoorden aan op een gitaar en langzaam werd de muziek vergezeld door een tiental stemmen die van overal tegelijk leken te komen. Bij wat het refrein van het liedje voorstelde, stonden overal tussen de leerlingen zingende mensen op, die in een slinger naar het podium liepen waar ze tot slot het schoollied zongen terwijl ze werden gedirigeerd door professor Banning.
'Een hartelijk applaus voor het kerstkoor onder begeleiding van professor Banning!' riep de zesdejaars Ravenklauw die het geheel had begeleid op zijn gitaar. Een donderend applaus barstte los, waarna het podium werd vrijgemaakt voor het dansgroepje van Muriël.
Het was precies zoals Isa het zich had voorgesteld, twee zevendejaars uit Huffelpuf bedienden magische lampen die om de beurt aan en uit flitsten of dansers achtervolgden. De hele zaal keek ademloos en Isa kon geen enkele fout ontdekken.
Bij de laatste knal ging het licht mee uit en kwamen de dansers onder luid gejuich een buiging maken op de rand van het podium. Verschillende mensen uit het publiek zonden met een toverspreuk knalroze rozen naar de danseressen die perfect kleurden bij hun boa's.
Tot slot was er nog een ingestudeerd tovenaarsduel, opgevoerd door hun professor Verweer tegen de Zwarte Kunsten en een onbekende man die zich onder het publiek had bevonden. Daarna was er het afscheidsdiner voor de mensen die de volgende dag terug naar huis gingen om daar Kerstmis te vieren.
Muriël bekende dat het 'wel aardig' ging en dat ze 'best tevreden' was, waarop ze van Thomas een draai om haar oren kreeg.
'Het ging geweldig! Hier heb je maandenlang naartoe gewerkt, jij bent ook een perfectionist ook hè...'
Ze schepten allemaal extra veel gebak op, dronken veel Boterbier en bleven lang natafelen.
'Ik wil eigenlijk helemaal niet naar huis,' bekende Ayla, 'ik bedoel, híer is het veilig, maar ik ga echt alleen maar binnenzitten hoor, deze vakantie.'
'Geen sneeuwballen gooien?' vroeg Thomas plagerig.
'Nee, en jij ook niet,' zei Tyra kortaf, 'veel te gevaarlijk.'
'Pff, wie durft jou nou iets te doen als ik erbij ben.'
Muriël was de rest van de avond erg stil. Ze zag er tegenop om haar ouders te vertellen dat haar toverstok verdwenen was en voelde zich niet op haar gemak met de stok die ze van Banning had geleend.
'Hij hoort niet bij mij,' zei ze, 'ik voel het gewoon, hij doet het niet lekker...'
Om half twaalf vond Perkamentus het genoeg geweest en stuurde hij iedereen naar de leerlingenkamers.
Tyra en Thomas vonden samen een plekje bij de haard waar ze de rest van de avond zaten te flikflooien, terwijl Ayla en Isa nog een paar hilarische potjes Toverschaak speelden die Isa allemaal verloor. Ze dronk haar verdriet weg met nog meer warm Boterbier waardoor ze uiteindelijk nogal melig in bed belandde en pas na een uur uitgeput in slaap viel.

'Sorry!' Hijgend trok Isa de deur van het Bezweringenlokaal open; in haar hand het briefje dat de uil na lang aandringen had kunnen afgeven.
'Geeft niet, Isabella, voor mij was het gisteravond ook erg laat.' Een lange bebrilde man van rond de veertig kwam met uitgestoken hand op haar aflopen. Ze herkende hem meteen van het duel van de vorige avond, terwijl hij er nu niet uiterst geconcentreerd, maar juist ontspannen en glimlachend uitzag.
Ze schudde zijn hand en wist een geforceerde glimlach te produceren terwijl ze haar naam zei.
'Sascha Zwanenberg.'
'Isabella Ruyshof.'
'Jeetje, wat heb jij gedaan?' Sascha bracht hun inelkaargeklemde handen dichter bij zijn onderzoekende blik. Isa wrong haar hand uit die van hem.
'Uw uil... ik ehm... was nogal moeilijk wakker te krijgen vanochtend.' Ze schudde met haar bloedende hand alsof ze duidelijk wilde maken dat hij geen pijn meer deed.
'Het was mijn uil niet, maar je bloedt wel behoorlijk zeg. Laat eens kijken.' Hij pakte haar hand opnieuw en diepte uit een zak van zijn gewaad een toverstok op.
'Nee.' Isa trok haar hand haastig terug. 'Laat maar, het gaat wel.'
Sascha keek haar een moment verbaasd aan, maar stopte toen zijn stok weer weg.
'Oké, dan niet.' Het volgende moment had hij een rolletje verband in zijn hand en zweeg ze onder zijn vragende blik. Ze moest gaan zitten, waarna hij het wondje ontsmette en kundig verbond. Isa bestudeerde de stenen vloer.
'Je hebt je jas meegenomen, zoals ik je gevraagd had?' Hij stond op en Sommeerde zijn eigen jas van de kapstok. Isa pakte haar jas van een stoel bij de deur.
'We gaan naar buiten.'

Ze liepen zwijgzaam het gebouw door op weg naar de hal. Het kasteel was verlaten, bijna alle ouders hadden hun kinderen voor de kerstdagen naar huis laten komen. Tyra had zich afgevraagd of ze Zweinstein ooit nog terug zou zien. 'Ze zijn echt overbezorgd, ze hebben gewoon niet door dat ik thuis veel minder veilig ben dan hier met al die spreuken en nou die Schouwer nog. Zulke geweldige tovenaars zijn ze zelf echt niet hoor...'
Sascha opende de zware eikenhouten deur en ze liepen de fletse ochtendzon in. De verse sneeuw knerpte onder hun voeten, maar uit de lucht vielen geen nieuwe witte vlokjes. Het zonlicht weerkaatste in het witte landschap zodat Isa als in een reflex moest niezen.
'Gezondheid,' zei Sascha meteen.
'Dankjewel.' Isa wist dat ze gesloten overkwam, introvert bijna. Het lukte haar op de een of andere manier nooit om een goede eerste indruk neer te zetten. Eerst te laat komen, vervolgens heel kinderachtig toverkracht weigeren om een wondje te genezen. Ze boog haar hoofd en dook verder weg in haar warme jas.
'Albus zei dat je moeite had met de magie,' begon Sascha.
Isa keek op en zag dat ze al bijna het schoolterrein afliepen.
'Ja,...' zei ze vaag.
'Ik wil je uitleggen wat magie is, je het laten begrijpen. Dat kan niet met alleen woorden, ik wil het je laten voelen. De bezweringen die Zweinstein omringen zijn erg krachtig en daarom heel geschikt om mee te beginnen. Pas als je weet wat magie is, kun je het gebruiken.'
Ze liepen de poort door en bleven een eindje verderop staan.
'Wat gaan we doen? Je sluit je ogen en je loopt heel langzaam in de richting van de poort. Ik zal ervoor zorgen dat je niet tegen het hek aanloopt en dan zeg jij wanneer je iets voelt.'
Isa moest moeite doen om haar hersens ertoe te zetten zijn woorden te volgen.
'Wat moet ik voelen? Ik voelde net ook niets toen ik door de poort liep.'
Sascha glimlachte. 'Je voelt de magie pas als je je concentreert. Ik voelde ook niets, onze lichamen negeren automatisch de magische krachtvelden omdat we tovenaars zijn.'
Ze knikte langzaam.'Oké.'
Concentreren ging moeilijk. Het vele boterbier bedwelmde haar vermoeide hersens en Isa wenste dat ze eerder naar bed was gegaan. Allerlei nutteloze gedachtes schoten door haar hoofd. Ze zuchtte diep en opende haar ogen weer.
'Het lukt niet.'
'Maakt niet uit,' zei hij prompt, 'we hebben de tijd. Dan lopen we eerst nog even een rondje.'
Ze liepen verder de weg af richting Zweinsveld en Isa werd wat minder gespannen. Hij vond het niet erg dat ze niet meteen kon doen wat hij vroeg, dat luchtte op.
'Ik hoorde dat je erg goed was in natuurkunde.'
'Ja, altijd negens.' Isa bloosde.
'Knap hoor, dat doe ik je niet na.' Ze keek hem van opzij aan. Eigenlijk was hij gewoon heel aardig.
'Is dat moeilijk, zo'n dubbelleven?'
Hij glimlachte kort. 'Valt wel mee, ik ben eraan gewend een tovenaar te zijn met een Dreuzelberoep. Ik weet de werelden aardig gescheiden te houden. Tovenaarsnatuurkunde is namelijk wel even iets anders dan Dreuzelnatuurkunde. Ik wilde je het kleine gebied van overeenkomst deze week laten zien. Magie is verklaarbaar, als je maar weet hoe je het moet bekijken.'
Isa's hart maakte een sprongetje. 'Heb ik dat allemaal gemist omdat ik pas een maand hier op school zit?'
'Nee, tovenaarskinderen krijgen dit niet, die hebben nooit natuurkunde gehad dus zouden het niet begrijpen.'
Isa knikte. 'Wat is die overeenkomst dan precies?'
'Dat ga je zelf uitvinden, zodra je door dat hek bent gelopen.' Ze stonden weer voor de poort met de gevleugelde everzwijnen.
Isa sloot haar ogen opnieuw, maar was dit keer vervuld van maar één verlangen, de magie voelen. Voetje voor voetje schuifelde ze dichter en dichter naar het schoolterrein toe en kneep haar ogen nog stijver dicht.
De tinteling begon in haar voeten en bereidde zich toen ze nog een stap zette alsof ze door een watergordijn stapte uit over haar hele lichaam.
'Ik voel het!'
'Mooi.' Hij meende het, wist Isa en ze beantwoordde zijn nog ongestelde vraag.
'Het heeft met energie te maken, is het niet?'
Hij knikte. 'Dat doe je snel.'
'De lichtdeeltjes uit de toverstok leveren de energie, en voor energie is kracht nodig en je hebt meer kracht als je veel emoties hebt. Ik snap het!'
'Hé, niet te snel,' grinnikte Sascha, 'je jaagt er in een paar seconden mijn lesstof van een hele week doorheen. Kom, we gaan naar binnen de theorie uitpluizen.'
Als ze een jonge hond was geweest was Isa dwars door het smetteloos witte sneeuwlandschap kwispelend naar de eikenhouten deuren gerend en Sascha grinnikte.
'Je vindt het echt interessant hè?'
'Ja,' lachte Isa dolgelukkig, 'sorry.'
'Niks te sorry,' zei Sascha grijnzend, 'dat maakt het voor mij ook een stuk leuker.'
Aangekomen in het lege lokaal stak Sascha met vloeiende bewegingen eerst de haard aan, dirigeerde vervolgens hun jassen naar de kapstok en liet een pakje krijtjes verschijnen. Het ging zó snel dat Isa verbluft neerplofte in de voorste schoolbank.
'Colleges geef ik natuurlijk op de computer, maar die kunnen niet tegen de magie die hier hangt, dus dan maar lekker primitief met bord en krijt.'
Isa vroeg hem niet waarom hij niet gewoon met zijn toverstok op het schoolbord schreef, wat ze de andere docenten al vaak had zien doen, hij zou er wel zijn redenen voor hebben. In plaats van het bord vol te schrijven, plofte hij neer in de zachte leraarsstoel en leunde hij nadenkend achterover.
'Ik weet niet wat Albus Perkamentus je precies heeft verteld over wat ik je wil leren, maar ik kan je alvast vertellen dat ik je niet alles ga uitleggen. Om de tovenaarsnatuurkunde te snappen heb je waarschijnlijk drie paar Einstein-hersens nodig...'
'En die hebt u?' vroeg Isa nieuwsgierig.
'Noem me alsjeblieft "jij",' reageerde hij prompt, 'en nee, die heb ik ook niet, ik geef maar simpele Dreuzelnatuurkunde, helaas. Complexe magische natuurkunde zou mijn Dreuzelstudie volledig in de war gooien. Jij en ik hebben wetten geleerd die magie aan zijn laars lapt, andere vormen van ruimte, tijd en plaats; je moet niet alles willen begrijpen, Isabella, dan word je helemaal gek.'
'Jammer,' grapte Isa, maar Sascha lachte niet. In plaats daarvan trok hij bedachtzaam een krijtje uit zijn doosje.
'Energie dus,' begon hij, 'vertel me maar eens wat je daarvan weet.'
'Je hebt verschillende soorten energie, zoals zwaarte-energie, bewegingsenergie, warmte is energie...' somde Isa op.
Sascha schreef haar woorden op het bord terwijl een gehavend boek voor Isa op tafel viel. Ze schrok zich een ongeluk en keek er een moment verbijsterd naar, maar sloeg het uiteindelijk nieuwsgierig open.
'Zoek je even wat toepasselijke formules op? Eentje die vrij aan het begin staat ergens...' Hij stond naast haar en keek mee over haar schouder terwijl het krijtje verderschreef op het bord '...chemische energie, licht...'
'Zwaartekracht is massa keer gravitatieconstante?'
'Goede keus,' glimlachte hij, 'we kunnen er niet onderuit in deze wereld, ook tovenaars niet, die moeten de zwaartekracht opheffen als ze bijvoorbeeld iets willen laten zweven... Wat gaan we veranderen aan de formule om een voorwerp te kunnen laten zweven?'
Isa schudde haar hoofd, hij ging wel erg snel met zijn redeneringen...
'De constante blijft gelijk,' probeerde ze, 'want hij heet 'constante'...'
Hij glimlachte. 'Bijna, alleen het probleem is nu dat we in jouw geval de massa van het voorwerp moeten veranderen en dat gaat helaas niet, tenzij we de toestand waarin het verkeert veranderen...'
Isa keek niet-begrijpend naar het bord, waar het krijtje nu 'groene energie, Yin-energie, Yang-energie' opschreef.
'Genoeg.' Het krijtje viel terug op het bureau en Sascha keek Isa aan. 'Snappie?'
'De massa verandert nooit?'
'In dit geval in elk geval niet.'
'Dan moet er een tegenkracht zijn die de zwaartekracht opheft,' concludeerde Isa.
'Helemaal goed,' knikte Sascha, 'we gaan een anti-zwaartekracht creëren die de zwaartekracht opheft. Een beetje met natuurwetten spelen dus...'
'Heeft dit met energie te maken?' vroeg Isa.
'Er is energie nodig om de anti-zwaartekracht te maken, ja, alles in het leven kost energie. Maar daar zal ik je de theorie van besparen, laten we eens een praktijkvoorbeeld nemen.' Hij tikte op het boek. 'Laat eens een mooie Wingardiumspreuk zien.'
Isa grabbelde in de zak van haar gewaad en nam de stok bedachtzaam in haar linkerhand, waarna ze luid en duidelijk de spreuk zei. Het zware formuleboek leek ineens zo licht als een veertje en zweefde op Isa's bevel steeds hoger de lucht in.
Sascha versteende het en legde uit.
'Het anti-zwaartekrachtveld zit vlak onder het boek, anders zou de tafel, en nu mijn arm,' hij maaide met zijn arm door de ruimte tussen de tafel en het boek, 'ook gaan zweven.'
Isa knikte begrijpend.
'Het enige wat jij doet als je het boek de lucht in dirigeert, is het anti-zwaartekrachtveld sterker maken, dat kost energie en de spreuk die je uitspreekt helpt je om de goede energie te produceren. Ik fixeerde daarnet het anti-zwaartekrachtveld zodat het boek nu stilhangt. Stel dat je het nu door de lucht wilt verplaatsen, dan moet het anti- zwaartekrachtveld dus meeverplaatsen en dat is eigenlijk hetzelfde als constant een nieuw anti-zwaartekrachtveld oproepen, daarom is een Locomotorspreuk moeilijker dan een Wingardiumspreuk. Iets schuin door de lucht verplaatsen kun je daarom beter doen met een spreuk die een groter anti-zwaartekrachtveld oproept dat je dan weer kunt variëren in sterkte... Maar dat is geloof ik lesstof voor de P.U.I.S.T.en.' Sascha grinnikte. 'Ik dwaal af... De Locomotorspreuk, die heb je al gehad neem ik aan?'
'Hij is me eigenlijk nog nooit gelukt,' bekende Isa.
'Laat maar zien.'
Isa mompelde niet al te overtuigend de spreuk maar het boek bleef stil hangen in de lucht.
'Welke kant wil je het op gaan verplaatsen?'
'Ehm, weet ik niet, rechts ofzo?'
'Je moet weten waar je mee bezig bent, maar ook wat je wilt. Als je tijdens een transfiguratie denkt aan een theepot terwijl je een prullenmand wilde hebben, is de kans groot dat je een combinatie krijgt, of dat er gewoon helemaal niets gebeurt. Wees duidelijk in je commando's.'
'Oké, dan gaat hij naar rechts. Locomotor formuleboek!'
Er gebeurde niets.
'Als er geen ander boek in de buurt van de richting waarin je wijst met je stok is, kun je gerust alleen 'boek' zeggen. Soms is zelfs 'locomotor' genoeg, maar dan moet je wel duidelijk mikken, anders gebeurt er niets omdat je aan iets anders denkt dan dat er verplaatst zou zijn als je spreuk goed overgekomen was... Probeer je iets beter te concentreren op het boek. Jij wilt dat het boek naar rechts beweegt. Dan vraag je dat niet lief aan dat boek, je beveelt het.
Isa staarde strak naar het boek en wees met een krachtige zwiep op het boek. 'Locomotor boek!' Ze schrok van haar eigen stem, die bars klonk, maar het werkte wel. Het boek verplaatste zich naar rechts, knalde tegen de muur naar de gang aan en viel op de grond.
'Goed zo,' zei Sascha tevreden, 'je leert nog wel om de energie die je nu in je stem stopte via je stok te laten lopen, maar dat is vooral oefening. Ik stel voor dat we kijken of er bij de keukens nog iets van een lunch te halen valt, genoeg geleerd voor vandaag.'
Isa had geen idee hoe laat het was, maar haar maag vertelde dat ze aan haar late ontbijt, dat bestond uit één snee toast, niet genoeg was voor een hele dag dus ving ze haar jas op die Sascha haar met toverkracht toegooide en verliet ze het lokaal.
'Tevreden?'
'Nou, die Locomotorspreuk was me nog nooit gelukt...'
'Wat heb je eigenlijk al gehad aan lessen?' Sascha hield een tapijt voor een sluiproute voor haar open en stapte daarna zelf ook de gang in.
'Ik kan dingen laten zweven en een speldenkussen veranderen in een lucifersdoosje. De enige magische plant die ik ken is de Lappa Salubris, omdat ik daar een opstel over heb moeten schrijven en aan defensieve spreuken ken ik alleen de werking van 'Expelliarmus'...'
'Hé, dat is hartstikke veel.' Sascha pakte haar schouder vast toen ze een schilderij met een peer passeerden en keek haar glimlachend aan. 'Je wilt teveel in een keer, je bent hier pas net een maand. Alle begin is moeilijk en dit is een begin. Ik ben ervan overtuigd dat je het met een beetje inzet allemaal wel kunt, je bent alleen bezig met een basis te leggen en daarbij kun je niet teren op algemene ontwikkeling uit de Dreuzelwereld, dat is lastig en dat snapt iedereen best. Je bent ingedeeld bij Ravenklauw, dus ik maak me verder al nergens zorgen over- '
'Kietelen moet je, kietelen!'
Ze keken tegelijk naar het schilderij waar ze voor stonden en waar nu een zwaaiend mannetje in de vorm van een aardappel op was verschenen.
'Ik weet het, dankjewel,' riep Sascha terug terwijl hij grinnikte.
Het mannetje keek aandachtig naar Isa.
'Ik kom van de Bezweringengang, volgens mij is professor Perkamentus naar jou op zoek, heet jij Isabella?'
Isa verkleurde. 'Ja, hoezo?'
'Dat zei hij tegen een andere man, dat hij op zoek was naar Isabella. Ik zei nog tegen mevrouw Zuylendael toen ik haar soepterrine passeerde- ' Het ventje brabbelde door tegen de peer.
'We moeten hem net misgelopen zijn,' peinsde Sascha, 'hier vindt hij ons nooit, ik stuur wel een berichtje dat je eraan komt.' Een blauwe schim spoot uit zijn toverstok en verdween de hoek om richting de trap.
'Nou, bedankt voor de les in elk geval...'
'Ik zie je morgen weer, zelfde tijd, zelfde plaats.' Hij stak zijn hand op en kietelde de peer, die giechelde en hem toegang verleende tot de keukens.
Isa snelde haastig de trap op en botste bovenaan bijna tegen Albus Perkamentus op, die samen met Edward Donkers diezelfde trap naar beneden wilde nemen.
'Ah, Isabella,' zei hij tevreden, 'laten we even naar mijn kantoor gaan, ik wilde je spreken en ik heb minder goed nieuws voor je...'