Achter de Regenboog

[Saskiaatje]

11 Groene vlammen

'Ga je mee?'
Isa stond een beetje verbaasd te kijken naar het meisje dat voor haar stond in een lange zwarte broek waar witte sportschoenen onderuit staken, de boa losjes om haar nek.
'Ik weet niet, ik moet nog een opstel voor Verweer tegen de Zwarte K-'
'Daar help ik je mee, het duurt echt niet de hele avond, ik dacht gewoon dat je het misschien leuk zou vinden. Je hebt me ooit verteld dat je ook hebt gedanst.'
Isa knikte en stond verbaasd over haar eigen oprechtheid. Ze had inderdaad een blauwe maandag gedanst, klassiek ballet, maar was nooit verder gekomen dan een paar simpele oefeningen. Het was min of meer in de verdrukking gekomen door haar tekendrift.
'Oké, ik ga mee.' Ze sprintte nog even de trap op en nam een potlood en een blok tekenpapier mee.
Muriël keek haar stralend aan.
'Je moet het meteen zeggen als je iets niet mooi vindt, eigenlijk mag niemand het nog zien, maar ik wil toch commentaar, het is namelijk míjn choreografie en ik dacht omdat jij gedanst hebt...' Ze ratelde maar door terwijl Isa achter haar aan het kasteel doorhobbelde dat weer eens onmetelijk groot leek.

Er stond al een groepje meisjes, (alleen meisjes, concludeerde Isa snel) te wachten toen de twee aan kwamen lopen en Muriël een sleutel tevoorschijn haalde waarmee ze de deur zonder toverkracht opendraaide. Isa had het vermoeden dat dit het oudste gedeelte van het kasteel was en kreeg al visioenen van een antieke balzaal, maar het bleek gewoon een met parket belegde vloer te zijn in een ruimte waar twee van de vier muren met spiegels waren behangen.
De leeftijd varieerde tussen de dertien en zeventien, maar de meisjes hadden allemaal één ding gemeen, ze hadden een roze boa om hun nek hangen.
'Dat is Isa,' begon Muriël, die inderdaad de leiding bleek te hebben 'ze heeft mijn toestemming om te kijken en ze heeft plechtig beloofd niets verder te vertellen.'
Isa knikte hulpeloos naar de vragende blikken, dat deel van het gesprek had ze duidelijk gemist...
'Toverstokken weg, we doen een korte opwarming.'
Iedereen was op slag stil en Isa nestelde zich aan de kant tussen de daar neergesmeten tassen en boa's. De muziek kwam uit een antiek uitziende platenspeler met een enorme hoorn, die Muriël bediende met korte zwiepjes van haar toverstok. Isa genoot, ze vond het veel interessanter dan ze had verwacht en had al snel een paar schetsen van dansende mensen op papier die ze zo goed gelukt vond dat ze ze besloot ze later uit te werken in aquarelverf.
Na de opwarming pakten de danseressen hun boa's weer en verstopten hun toverstokken tussen de dikke roze veertjes. Ze hadden een mooie beginpose, maar Isa kreeg de tijd niet om die na te tekenen, de voorstelling begon.
De choreografie was absoluut niet makkelijk en Isa verwonderde zich over het niveau van de jongste meisjes; ergens middenin het stuk maakten ze drie pirouettes achter elkaar!
Met een laatste accent sprong de groep naar de grond en Isa zag in gedachten de lichteffecten al voor zich.

'Wat vond je?' Muriël liet de rest even oefenen op een ingewikkeld stukje terwijl ze zelf naast Isa neerplofte.
'Knap...' zei Isa, niet-wetend wat anders te zeggen.
'Zo moeilijk is het anders niet hoor,' lachte Muriël, op fluistertoon ging ze verder 'er is wel een auditie geweest, maar lang niet iedereen is even goed.'
'Maar drie pirouettes, jeetje, ik ben nooit verder gekomen dan eentje en dan viel ik al om.' Isa gniffelde bij de gedachte aan haar mislukte pogingen. Pirouettes draaien was altijd het lachwekkendste gedeelte van de les geweest, hoe haar lerares ook had geprobeerd de concentratie te bewaren.
'De spreuken voor die moeilijke pasjes zijn zo simpel!' riep Muriël uit, 'Die kun jij ook, als je ze een paar keer oefent. Dit is echt niets, ik had veel moeilijkere dingen kunnen doen als iedereen uit mijn jaar was geweest, ik heb een boek thuis met ontzettend veel mooie sprongen en draaien...' Ze sprong op en kneep haar ogen dicht om vervolgens een sprong te maken waarbij ze twee keer om haar as draaide in de lucht.

Isa keek alsof ze een klap in haar gezicht had gekregen en sloot haar ogen. Natuurlijk, waarom had ze dat niet gezien, de meisjes hadden gebruik gemaakt van toverkracht om de moeilijke houdingen te kunnen aannemen. Ze vond het tegelijkertijd knap en misselijkmakend. Eigenlijk was het gewoon barbaars tegenover de ballerina's uit de Dreuzelwereld, als die dit konden zien... Ze zuchtte eens diep.
Muriël was weer naast haar neergeploft en wees op de tekeningen.
'Mooi zeg, dat jij dat zomaar even neerkrabbelt...'
Isa bloosde. 'Ik kon alleen die beginpose niet zo snel tekenen,' bekende ze.
'O, maar daar kan wat aan gedaan worden,' glimlachte Muriël. Tot het groepje zei ze: 'We hebben een tekenaar in ons midden die graag onze beginpose wil vereeuwigen. Willen wij vereeuwigd worden?'
'Jaaaa!' riep iedereen enthousiast en binnen een halve minuut stond het clubje in de goede houding.
Isa begon nauwkeurig te schetsen en kreeg het zootje aardig op papier.
'Klaar.'
Natuurlijk wilde iedereen het meteen bekijken, maar het was een ruwe schets en de meesten dropen af na het ontbreken van gezichten op de worstenmannetjes, zoals Isa de tekenpoppetjes noemde.
'We zijn klaar voor vandaag, ik zie jullie overmorgen, we moeten er nog hard tegenaan, het laatste stuk gaat echt ongelijk en dat is zonde.' Muriël deelde nog wat complimenten uit en iedereen vertrok terug naar de verschillende leerlingenkamers.
Grappig, dacht Isa, dans verbroedert ook in de tovenaarswereld.

'Je hebt nog steeds geen antwoord gegeven op mijn vraag,' grapte Muriël, 'wat vond je van de choreografie?'
'Ik ben alleen maar Dreuzelstukken gewend,' zei Isa, 'en het is ook alweer een tijdje geleden dat ik in de Dreuzelwereld naar een dansvoorstelling ben geweest... Ik vond het ontzettend goed in elkaar zitten, de bewegingen liepen soepel in elkaar over en het was één geheel, maar ik denk dat tovenaars een heel andere smaak hebben over wat mooi, knap en goed is.'
Muriël knikte begrijpend en veerde soepel overeind.
'Verweer tegen de Zwarte Kunsten dus nu.'
'Ja, een opstel over de effecten van Expelliarmus.'
Muriël grinnikte. 'Dat ligt er maar net aan wie hem uitspreekt en met welke bedoeling...'

Het werd later en langzaam vertrokken alle leerlingen naar hun slaapzalen. Ook Tyra ging vroeg naar bed, naar eigen zeggen omdat ze zo hard getraind had, al dachten Muriël en Ayla daar heel anders over.
'Je beult iedereen af,' grapten ze, 'zelf doe je niets.' Thomas trok haar snel mee naar de trap toen Tyra op het punt stond om te ontploffen en had zijn mond op de hare gedrukt voor ze kon protesteren.
Ayla lachte hartelijk om het tafereel en trok haar benen onder zich in de zachte leunstoel.
'Het zevende jaar is genieten,' zuchtte ze, 'je zou alleen daarom al op Zweinstein moeten blijven Isa, niets te doen.'
'Behalve als je Oude Runen kiest,' grapte Muriël, waarop ze een vernietigende blik van Ayla te verduren kreeg.
'We gaan zaterdag naar Zweinsveld, kerstcadeautjes kopen,' veranderde ze snel van onderwerp, 'als je meegaat kunnen we je meteen het dorp laten zien.'
'Gezellig,' zei Isa blij, 'ik heb gehoord dat daar alleen tovenaars wonen...'
'Klopt, anders kun je het niet eens zien. Net als dit gebouw trouwens, allemaal Dreuzelwerende spreuken.'
Isa zuchtte. 'Heeft Zweinsveld ook een bank?' Zoveel geld had ze niet meer contant, het meeste was uitgegeven toen ze met Patrick schoolspullen was wezen kopen.
Ayla en Muriël keken elkaar kort aan.
'Ik denk dat je dan even op en neer moet naar de Wegisweg,' zei Ayla terwijl ze bedenkelijk keek, 'je hebt daar een kluis hè?' Isa knikte kort.
'Het is dat je nog niet kunt Verschijnselen...'
'Bij het postkantoor hebben ze haarden waarmee je kunt reizen, daar verkopen ze ook poeder dat je daarvoor nodig hebt.' Ayla knikte praktisch maar keek daarna naar Muriël.
'Ik ga niet met een openhaard reizen, echt niet, de laatste keer dat ik dat deed -'
'Oké, wij Verschijnselen wel...'
Ze keken Isa vragend aan.
'Ik heb alleen nog maar met Viavia's gereisd,' zei die voorzichtig, 'veel heftiger kan niet, toch?'
'Vergeleken bij een Viavia is zelfs het slechtste haardvuur te vergelijken met het coupé van de Klassenoudsten in de Zweinsteinexpress,' grapte Ayla, 'wees maar niet bang, je overleeft het wel.'

'Verder wil ik de mensen die vandaag naar Zweinsveld gaan om inkopen te doen voor Kerstmis vooral op het hart drukken om op hun hoede te zijn. We zijn de gebeurtenissen van een paar weken geleden nog niet vergeten.'
De leerlingen die in de Grote Zaal zaten voor het ontbijt verstomden.
'Bedenk goed dat je buiten het kasteel niet beschermd zult worden door defensiespreuken. Daarom vraag ik jullie bij elkaar te blijven. Niemand trekt alleen het dorp in. We moeten voorkomen dat de geschiedenis zichzelf herhaalt.'
Er ging een instemmend gemompel door de zaal. Natuurlijk ging niemand in zijn eentje het dorp in na een moord van nog niet eens een maand geleden.

Iedereen liet zijn tassen bij het naar buiten gaan gewillig controleren door meneer Vilder alvorens de snijdende kou in te stappen. Het sneeuwde niet, maar waaide des te harder en Isa was blij dat ze haar haren in een stevige paardenstaart bijeen had gebonden zodat ze er niet snel verwaaid uit zou zien.
Ayla en Muriël vergezelden haar al snel en samen liepen ze het schoolterrein af richting het tovenaarsdorp. De huizen zagen er niet anders uit dan gewone Dreuzelhuizen, al hadden sommige gevels wel opmerkelijke kerstversiering; Isa vroeg zich af of het levende wezens waren die in de goudgele lampionnen gevangen zaten.
In de winkelstraat was het een drukte van jewelste, iedereen had kennelijk bedacht dat deze zaterdag de laatste voor kerst was en dat ze nog cadeautjes moesten.
'Eerst maar naar de Wegisweg?'
Isa knikte en Ayla loodste hen naar het postkantoor, waar uilen in alle soorten en maten wachtten op hun kerstpost en -pakketjes. Een kalende tovenaar zat achter een lange balie en stond mensen met vragen te woord.
'Een zakje ehm...'
'Brandstof,' hielp Muriël haar.
'Klein, middel, groot?' vroeg de man terwijl hij naar achteren boog om in een la met zakjes te grijpen.
'Klein,' zei Isa snel.
'Vijf sikkels.' Ze zocht, maar kon alleen een paar gouden en een hele hoop bronzen munten vinden.
'Vijfendertig,' fluisterde Ayla haar toe. Isa keek haar verbaasd aan, ze was nog helemaal niet thuis in het betalen met tovenaarsgeld maar telde braaf vijfendertig knoeten neer, waarna de man die in de kassa liet vliegen en haar het zakje overhandigde.
'De haarden zijn in de Verschijnselkamer.' Hij wees op een bordje boven twee opengeslagen deuren waar in krullerige letters 'Verschijnselkamer' op stond. Er was een continue stroom van naar buiten lopende mensen, maar Muriël en Ayla liepen gewoon tegen de stroom in naar binnen.
De kamer was zo groot als een balzaal en er verschenen de hele tijd mensen met kleine plopjes. Twee tegenoverliggende wanden waren bedekt met openhaarden, boven de ene helft stond 'aankomst' en boven de andere 'vertrek'. Ze stopten bij de eerste lege haard die ze tegenkwamen onder het bordje 'vertrek'.
'Het is niet moeilijk, je gooit gewoon een beetje poeder in de openhaard en je gaat in de vlammen staan. Dan zeg je luid en duidelijk 'Wegisweg' en binnen een paar tellen sta je in Londen.'
Isa keek bedenkelijk naar het knetterende haardvuur en toen naar het kleine zakje fijn poeder in haar handen. Muriël pakte het van haar over en strooide een handje in de haard. De vlammen werden meteen groen van kleur. Ayla grinnikte om Isa's gezicht.
'Het voelt niet als gewoon vuur, kijk maar.' Ze haalde haar handen door het vuur en de vlammetjes likten aan haar vingers.
Isa stak voorzichtig haar arm in het vuur en ging nadat ze niet meer dan een warme adem voelde in het vuur staan. Ze glimlachte flauw, het viel eigenlijk best mee, al klopte haar hart in haar keel. Wat zou er gebeuren als ze ineens begon te stotteren?
'Goede reis,' zei Ayla en Muriël wuifde een keer voor ze allebei met een plopje verdwenen.
'Wegisweg,' riep Isa snel. Het ene moment raakten haar voeten nog de warme adem van de gloeiende houtblokken, het andere moment tolde haar hele lijf rond in een waas van openhaarden en stemmen. Ze probeerde rustig te ademen, maar haar hart pompte jachtig een grote dosis adrenaline door haar lijf. Ze hadden gelijk, het was minder erg dan een Viavia, maar toen Isa uiteindelijk neerkwam in een openhaard kon ze haar evenwicht niet bewaren en struikelde ze onhandig de stenen vloer op. Ayla wrong zich door de mensenmassa heen naar haar openhaard en trok haar mee het overvolle postkantoor uit terwijl Isa probeerde haar jas af te kloppen.
'Pff, leuk is anders.' Ze rilde terwijl ze naar de tovenaarsbank liepen.
'Ik vrees dat je ook op die manier terug moet naar Zweinsveld. Je moet trouwens niemand vertellen dat we hier zijn geweest, we mochten absoluut niet ergens anders heen dan Zweinsveld nu met die dreiging van Jeweetwel.' Muriël keek bezorgd om zich heen, alsof er allerlei schoolgenoten om hen heen liepen die hen konden verraden. Isa volgde grinnikend haar blik, als iemand hen zag waren zíj niet alleen in de problemen, maar ook die anderen... Haar ogen bleven even rusten op een donkere zijstraat maar dwaalden nieuwsgierig verder over de gevels, tot ze besefte wat ze had gezien. Ze draaide zich gehaast om, maar de jongen met zijn bleke gezicht en lange zwarte haar was verdwenen.
'Verdonkeremaansteeg,' zei Ayla, met een veelbetekenende blik, 'daar gaan we al helemáál niet heen.' Muriël keek haar vragend aan, maar Isa liep haastig het grote witte gebouw binnen.
'Ho, niet zo snel meisje.' Een norse kobold hield haar tegen en vroeg haar toverstok. Pas na een uitvoerige keuring waarbij hij ook met een detector over haar jas was gegaan mocht ze doorlopen.
'Sleutel,' gromde de kobold achter de hoge balie.
Isa overhandigde hem een sleutel en volgde het kleine wezen met een vragende blik naar een donkere gang. Ayla en Muriël knikten bemoedigend.
De kobold floot de donkerte in en stapte in een soort achtbaankarretje dat rammelend aan kwam rijden. Hij gebaarde Isa ook in te stappen.
'Kluis 1717 dus.' Het karretje kwam langzaam in beweging, maar racete al snel over het smalle parcour de diepte in. Ze had nooit gehouden van achtbanen en ook bij deze tocht voelde Isa hoe haar maag begon te protesteren. Ze zou de terugtocht naar Zweinsveld nooit volhouden...
Het karretje remde abrupt en de kobold sprong lenig op de stenen verhoging voor de kluis. Isa klom onhandig uit het rammelende geval en schraapte, nadat de kobold de kluis had geopend, alle munten op tien galjoenen na van de bodem in haar buidel. De kobold keek haar met een uitdrukkingsloos gezicht aan toen hij de kluis sloot en terug het karretje in sprong. Isa zuchtte diep toen het karretje de donkere diepte weer in schoot en kon niet voorkomen dat ze, duizelig als ze was, bij het uitstappen tegen de bewakers voor de doorgang naar het ondergrondse kluizennetwerk aanliep zodat deze bijna omvielen. Ze mompelde een snel excuus en versnelde haar pas naar buiten. Ayla en Muriël stonden te wachten in de grote marmeren ruimte en liepen snel mee naar buiten toen ze Isa's gezicht zagen.
'Misschien hadden we je moeten waarschuwen voor de karretjes van Goudgrijp...'
Isa glimlachte zwak en rammelde met de geldbuidel.
'Het is gelukt.'
'Misschien moeten we eerst hier wat rondlopen voor je teruggaat met het haardvuur... Je hebt niet veel kleur meer op je wangen.' Muriël knikte instemmend en ze liepen een eindje de straat uit tot ze voor Madam Mallekins winkel stil bleven staan. Er stond een paspop in de etalage met een prachtige kerstjurk aan. Hij was donkerpaars en liep vanuit de heupen wijd uit terwijl de zoom afgezet was met paars kant. Ayla zuchtte verlangend, maar merkte op dat ze daar het geld niet voor had. Muriël keek vooral naar de ketting, waarvan de steentjes schitterden in de spotlight. Isa zelf had heel ergens anders belangstelling voor. Naast de pop stond op een doos een paar prachtige lichtbruine laarzen opgesteld. Je kon meteen zien dat het leer heel zacht was en zich precies zou vormen naar je voet. Het prijskaartje was echter onverbiddelijk, twintig gouden galjoenen zou ze moeten neertellen. Ze keek naar beneden, naar haar versleten gympen en wenste dat ze haar hele garderobe mee had kunnen nemen naar Zweinstein. Ze zou Kerstmis moeten vieren in een paar zwarte instappers die nog net in haar koffer hadden gepast.
De drie slenterden nog een tijdje door de drukke winkelstraat tot Ayla opmerkte dat Isa weer blosjes op haar wangen had. Isa protesteerde dat het vast door de kou kwam, maar Muriël stond erop dat ze teruggingen, ze wilde Isa Zweinsveld laten zien omdat er het gerucht ging dat het verlaten huis een eindje buiten de stad vervloekt was.
Ze liet zich gewillig het postkantoor in duwen en nam plaats in de rij voor een haard.
'Tot zo!' Isa probeerde opgewekt te klinken en Muriël stak haar duim op voor ze Verdwijnselden.
De heks voor Isa had moeite al haar boodschappentassen in de haard te krijgen en sprak wanhopig een krimpspreuk uit over haar bagage. Isa gniffelde zacht en liep toen de vrouw was verdwenen met het zakje poeder naar de haard. Ze nam er een handje uit en wilde de haard instappen toen er buiten op straat een knal klonk, gevolgd door een hoop gegil. Het gebouw werd binnen korte tijd bestormd door tovenaars die dekking zochten tegen rondvliegend puin en tegen spreuken die kennelijk buiten werden afgevuurd. Anderen renden juist met getrokken toverstokken het postkantoor uit. Isa werd bijna omver gelopen door een tovenaarsfamilie die in alle chaos gebruik wilde maken van haar haard. In de verwarring viel het zakje poeder op de grond, waar het vertrapt werd door de stroom mensen die zo snel mogelijk weg wilde. Isa besloot dat ze maar het beste zo snel mogelijk kon maken dat ze weg kwam. Ze strooide snel haar laatste handje poeder in de haard en nam weer plaats tussen de groene vlammen. 'Zweinsveld!' Ze werd de schoorsteen weer ingezogen en landde na een korte reis keurig netjes in een openhaard in het postkantoor van Zweinsveld, waar ze werd opgewacht door Ayla.
'Muriël wacht buiten, die had ook behoefte aan een beetje frisse lucht,' grapte Ayla, maar haar gezicht betrok toen ze Isa's paniekerige gezicht zag.
'Wat is er gebeurd?'
'Ik weet het niet, ik wilde net de haard in stappen toen er buiten een gevecht losbrak, ik heb verder niets gezien maar ben zo snel mogelijk hier naartoe gekomen.'
'Sjit...' Ayla sloeg een hand voor haar mond alvorens hem door haar haar te halen.
'Dat klinkt alsof we net op tijd weg waren, laten we dan ook maken dat we hier weg komen, niemand mag weten dat we daar waren. Banning flipt als hij dat hoort...'
Isa volgde Ayla die zich een weg baande door de mensenmassa die terugkeerde van hun bezoek aan de Wegisweg. Er waren hele families bij met huilende kinderen en al snel werd er geschreeuwd om de eerste Helers.
'Wat is er aan de hand, is er iemand onderuit gegaan?' Muriël gebaarde naar binnen.
'Aanslag op de Wegisweg,' legde Ayla kort uit, 'laten we zo ver mogelijk hiervandaan gaan, dan hoop ik dat niemand te weten komt dat wij daar net op tijd weg waren.'
'Heb je het gezien?' vroeg Muriël aan Isa. Die schudde haar hoofd.
'Een hoop gegil...'
Ze liepen de straat uit en kwamen op een iets landelijkere weg die leidde naar de rand van een bos.
'Ehm, Muriël, moeten we hier echt naartoe?' Ayla keek vertwijfeld.
'Ja, heb je dat huis hier nooit gezien? Het schijnt tegenwoordig vervloekt te zijn, bewoond door spoken ofzo, je kunt ze soms horen schreeuwen...' Muriël wees op het vervallen huis in de verte waarvan de ramen stevig waren dichtgetimmerd.
'Ik hoor niks,' merkte Ayla nuchter op.
'Misschien spookt het hier alleen 's nachts,' mompelde Muriël teleurgesteld terwijl ze tegen het houten hek leunde dat het landgoed afbakende.
'Laten we dan maar kerstinkopen gaan doen,' zei Isa grinnikend.
Ze liepen terug naar de winkelstraat en toen Isa voor de laatste keer een blik wierp op het huis voor het achter de bomen zou verdwijnen, was er nog steeds geen beweging te bekennen.
Terug in het dorp had het nieuws van de aanslag zich al grondig verspreid onder de winkelende menigte. Er stonden zelfs inwoners van Zweinsveld in haastig aangeschoten mantels de kwestie te bediscussiëren in elkaars voortuinen. Isa verbaasde zich over het feit dat niemand bang leek, zelf voelde ze de neiging voortdurend een blik over haar schouder te werpen of iemand haar volgde. Ze werd door haar vriendinnen door alle leuke winkels in Zweinsveld geloodst en had al snel bij Zonko's fopspullen hadden gekocht voor Tyra, bij een tweedehands Dreuzelartikelenzaak een paar versleten spitzen waarop ze een behoorlijk bedrag kon afdingen voor Muriël en voor Ayla een klein boekje over de doorwerking van Runen in het dagelijks leven. Haar moeder kreeg een paar chocoladebollen gevuld met aardbeienroom en haar vader een zak dropkoppen. Isa wist dat ze niets meer met de toverwereld te maken wilden hebben, maar kon in de Dreuzelwinkel geen origineel cadeau vinden. Daarbij was het altijd duidelijk geweest dat Ruud Ruyshof van drop hield, terwijl haar moeder Carolina verslaafd was aan chocola. Zo'n passend cadeau konden ze toch niet weigeren...

'Ik trakteer.' Ayla droeg twee volle tassen cadeautjes en was het shoppen zat. Ze liepen de straat uit richting de Drie Bezemstelen en kwamen er in het stampvolle café achter dat er meer mensen zin hadden gekregen in een glas warm Boterbier.
Tyra en Thomas wuifden vanuit een tafeltje in een hoek waar ze naar een tocht door de mensenmassa uiteindelijk gingen zitten.
Ayla bestelde drie Boterbier en hoorde Thomas uit over het dagje winkelen.
'Tyra krijgt een ontzettend leuk cadeau,' zei hij geheimzinnig, waarop Tyra hem een por in zijn zij gaf. 'Ze weet alleen nog niet wat,' voegde hij er lachend aan toe.
Een serveerster zette drie glazen bier op de tafel en Ayla betaalde haar een aantal zilveren munten.
'Hmmm, lekker.' Isa voelde hoe de caramelkleurige vloeistof haar lichaam weer helemaal opwarmde.
Muriël hing achterover in haar stoel en bewoog haar hoofd op het ritme van de achtergrondmuziek.
'Gaat het goed met je dans?' Isa wist dat ze morgen moesten optreden en vroeg zich af of Muriël eigenlijk wel tijd had gehad om mee te gaan naar Zweinsveld.
'Ja, eigenlijk wel. Ik wil niet aan morgen denken, dat is morgen...'
Isa keek haar vragend aan.
'Ik ben hartstikke zenuwachtig,' bekende Muriël.
'Pff, jij zenuwachtig,' grinnikte Thomas, 'jij bent degene die alles heeft bedacht en je hebt het meeste geoefend van iedereen. Het ziet er vast mooi uit.'
Tyra knikte en legde haar hoofd op Thomas' schouder.
'Je bent al vanaf het begin van het jaar bezig met oefenen, nou móet het wel goed gaan.'
Muriël haalde haar schouders op en dronk het restje bier uit haar glas, waarna ze weer onderuit zakte.
'Ik wil eigenlijk terug naar het kasteel,' zei Ayla, 'Perkamentus zal de Hoofdmonitoren wel willen spreken na dat incident op de Wegisweg. Weten jullie wat er precies gebeurd is?'
Thomas schudde zijn hoofd. 'We horen alleen maar verhalen van mensen die het gezien hebben van een afstandje, ze zijn zo snel mogelijk Verdwijnseld.'
Ayla stond op en Isa besloot mee te gaan.
'Wij blijven nog even,' zei Tyra loom, 'ik lig net zo lekker.' Thomas streek over haar haar.
'Ik blijf ook,' zei Muriël, 'ik zie jullie wel bij het avondeten.'
Ze werkten zich naar buiten en Isa dook meteen diep weg in haar zwarte jas, het was nu niet alleen koud, maar het schemerde al en er liep bijna niemand meer op straat.
Ayla zette er de pas in en Isa had moeite haar bij te houden.
'Dat hele gedoe bevalt me niet,' zei Ayla zacht, 'ik heb het gevoel dat er iets helemaal fout zit.'
Isa rilde en keek speurend om zich heen. Ze stootte Ayla zachtjes aan toen er iets in een zijstraatje bewoog. Ze vertraagden hun pas en keken zo onopvallend mogelijk een keer achterom. In het steegje bevond zich de persoon die Isa van alle leerlingen op Zweinstein het minst graag wilde tegenkomen: Lucius Malfidus. Zijn lange blonde haar glansde lichtjes terwijl hij een geanimeerd gesprek voerde met iemand die beduidend kleiner was dan hijzelf, hij keek naar beneden.
Ayla trok Isa mee naar het hek aan de rand van het schoolterrein.
'Hij duikt vaker op op verdachte plaatsen, laten we ons daar alsjeblieft niet mee bemoeien,' siste ze terwijl ze de oprijlaan opliepen naar het verlichte kasteel.
'Denk je dat hij -'
'Ik denk wel meer,' zei Ayla terwijl ze geïnspecteerd werd door Vilder.
Ze wisselden een veelbetekenende blik uit toen achter hen een man haastig naar binnen de trap op sprintte nadat hij een korte blik had gewisseld met de conciërge.