Achter de Regenboog

[Saskiaatje]

7 Groene gluiperd

Het werd doodstil in de leerlingenkamer van Ravenklauw toen het afdelingshoofd binnenkwam. Naast hem stond een meisje, een jonge vrouw eigenlijk. Wat kwamen ze doen?
'Er is vanochtend een nieuwe leerlinge in Ravenklauw gesorteerd,' zei Filius Banning met zijn piepstem, 'ze zal lessen volgen met de eerstejaars. Tyra en Ayla, willen jullie even uitleggen hoe alles hier werkt?' Twee meisjes kwamen aarzelend naar voren.
'Ik zie je vanavond tijdens het diner,' knikte professor Banning naar Isa. Hij verliet de kamer en liet haar alleen achter.
'Je slaapt bij ons, de zevendejaars,' verbrak het meisje dat Tyra werd genoemd de stilte, 'je spullen zijn al boven.'
'Hoe heet je?' vroeg Ayla terwijl ze de deur van hun slaapkamer opengooide en snel wat van haar spullen aan de kant schoof.
'Isa,' zei Isa terwijl ze kort glimlachte. Ze liep naar haar koffers en plofte samen met het lesrooster dat Banning haar had gegeven op het bed.
'Waarom kom je nu pas naar Zweinstein?' vroeg Tyra nieuwsgierig, de beide meisjes gingen tegenover Isa op een ander bed zitten.
'Mijn ouders lieten me niet gaan,' zuchtte Isa, 'ik geloof ook niet dat ik ooit een brief van Zweinstein heb gezien.'
'Zijn jouw ouders...'
'Onthouders heten ze geloof ik, maar ik heb gebroken met ze. Ik wil ze niet meer zien, zij mij ook niet. Mijn achternaam is Ruyshof.'
Tyra's mond viel open. 'Dé Ruyshof?'
Isa knikte en masseerde haar slapen, de hoofdpijn was hardnekkig.
'Je hebt les met de eerstejaars hè? Laat je rooster eens zien,' zei Ayla snel, ze plofte naast Isa neer zodat het bed verder inzakte.
'Eerste twee uur toverdranken,' kreunde ze, 'ik heb medelijden met je meid...'
'Triginta's kerkers zijn een hel,' verduidelijkte Tyra, 'wacht maar tot je hem ziet...'
'Ik heb hem al ontmoet,' zei Isa snel, 'voor de school, daarnet.'
'Arme jij,' zei Ayla, 'je hebt ook nog bijles van de man...'
Het was even stil. Isa keek de kamer rond. Hij was gezellig ingericht met vier bedden die naast elkaar stonden en er was plaats om boeken neer te zetten in verschillende kasten.
'Ik eh... ik was eigenlijk bezig met Astronomie, als je het niet erg vindt...' begon Tyra.
'Nee, nee, laat je niet ophouden door mij, ik red me wel,' zei Isa.
'We komen je zometeen wel halen voor het avondeten,' vulde Ayla aan. Isa knikte afwezig. In gedachten was ze bezig met een nieuwe tekening. Een tekening van de Wegisweg, gevuld met tovenaars. Ze zou allerlei hoofden van mensen die ze nu had leren kennen in de personages kunnen stoppen. De hoofdpijn werd erger en Isa liep naar het raam voor een beetje frisse lucht. De koelte deed haar goed en het uitzicht was ook prachtig. Tegen een donker bos stond een klein hutje en aan de andere kant begonnen de bergen. Ze weerstond de verleiding van haar nog onaangeroerde doos met kleurpotloden en sloot het raam. Langzaam begon ze haar tassen uit te pakken en haar gedeelte van de kasten in te ruimen.

De deur van de slaapkamer werd opengesmeten en Isa draaide zich verschrikt om. Een gebruind meisje met gitzwart haar schopte de deur achter zich dicht en leunde een er moment tegenaan. Ze zag eruit alsof ze een behoorlijk stuk had gerend, ze had witte sportschoenen aan en een roze boa rond haar nek. Isa keek haar kamergenote verwonderd aan, de kleding die ze aan had vormde een schril contrast met de zwarte schoolgewaden van de anderen. Het meisje zag haar kijken.
'Jij bent Isa hè?' Isa knikte en pakte de uitgestoken hand van het meisje aan.
'Ik ben Muriël, let niet op wat ik aan heb, ik heb net gedanst.' Muriël legde de boa op haar bed en trok snel een gewaad aan.
'Ze zeggen dat je ouders Onthouders zijn,' zei Muriël terwijl ze voor de spiegel haar haar fatsoeneerde door er wat speldjes in te steken. Isa schrok, was het nieuws zo snel rond gegaan?
'Ja, klopt,' zei ze ongemakkelijk, 'maar ik wil echt niks meer met ze te maken hebben.'
'Zoiets zeiden ze ook al ja,' knikte Muriël terwijl ze naar de deur liep, 'ga je mee naar de Grote Zaal?' Ze keek Isa vragend aan. Die knikte en samen liepen ze de trap naar de leerlingenkamer af.
'Wacht op mij,' riep Ayla terwijl ze haar boeken in haar tas gooide, 'dan loop ik met jullie mee.' Isa en Muriël bleven staan. Isa's mond viel open van verbazing toen ze zag dat Ayla de deur aan het uiteinde van de trap opentoverde en haar boekentas met een zwaai van haar toverstok de slaapkamer binnen liet vliegen. De deur viel met een plof weer dicht en Ayla haastte zich naar hen toe.
'Let's go!' zei ze enthousiast en Ayla en Muriël loodsten Isa mee naar de Grote Zaal.

Isa herkende de hal waar ze die ochtend ook al langs was gekomen. Nu stonden de enorme deuren open en ze hoorde stemmen, honderden stemmen. Op dat moment liepen ze een ruimte in die ongetwijfeld de mooiste eetzaal was die Isa ooit had gezien. Het plafond was donkerpaars, als dat het plafond voor moest stellen tenminste, het leek net alsof je door het dak van de ruimte naar buiten keek.
Isa werd ruw weggerukt uit haar droomwereld omdat iemand voor haar voeten op de grond spoog. Het werd stil in de grote ruimte en de stilte bereidde zich uit tot de lange tafel achterin, waar de docenten zaten. Ayla wilde Isa meetrekken maar die was te verbaasd om ook maar een enkele stap te verzetten. Iedereen keek gespannen van Isa, naar haar belager, naar de docenten. Perkamentus rees op uit zijn stoel in het midden van de rij leraren en het laatste gefluister verstomde.
'Wij beoordelen nooit mensen om de daden van hun ouders,' zei hij scherp, 'Nooit! Op Zweinstein is iedereen welkom, ook de kinderen van Onthouders.' Een opgewonden geroezemoes trok even door de menigte.
'Honderd punten aftrek voor Zwadderich,' hij wendde zich tot Isa, 'Juffrouw Ruyshof, namens alle leerlingen heet ik u van harte welkom op Zweinstein.'
Zijn toespraak werd begroet met een donderend applaus, waarin Ayla eindelijk de kans zag Isa mee te trekken naar hun afdelingstafel waar ze naast elkaar neerploften. Er verscheen meteen eten op de borden, waardoor Isa verbaasd opkeek.
'Er zitten huiselfen beneden die het klaar hebben gemaakt hoor,' lachte Muriël, 'dat komt niet zomaar uit het niets, kun je mij de aardappelen even aangeven?' Isa pakte de grote kom en schepte zelf extra veel sperziebonen op.
'Wie was die jongen?' vroeg ze tijdens het eten aan Tyra, die aan de andere kant van haar zat.
'Lucius Malfidus,' antwoorde Tyra met volle mond, 'een enorm arrogante kwal als je het mij vraagt.'
'Hij zit in ons jaar, maar geen enkele Ravenklauw, Huffelpuf of Griffoendor wil iets met die gluiperige Zwadderaar te maken hebben,' knikte Muriël.
Isa knikte. 'Oké...'

'Ik heb straks Zwerkbaltraining, kom je kijken?'
Isa keek naar het dreigend gloeiende plafond.
'In weer en wind,' beantwoordde Tyra haar ongestelde vraag, 'ik ben aanvoerder, als we dit jaar de beker willen winnen moeten we nu wel trainen. Volgende week spelen we tegen Huffelpuf.'
'Oké, ik kom kijken,' knikte Isa, ze was best benieuwd naar mensen op bezems, op de Wegisweg had ze alleen bezems in de etalage gezien.

Een uurtje later zat ze gehuld in haar donkere zwarte jas samen met Muriël op de tribune.
'Ik heb toch geen huiswerk voor morgen,' had die gezegd, 'en anders zit je zo alleen.' Isa keek gefascineerd naar Tyra en haar medespelers die door de lucht cirkelden.
'Hoe werkt het nou?' vroeg ze aan Muriël, 'Het is me uitgelegd, maar ik snap er niet zo veel van.' Ze vermeed zorgvuldig Patricks naam om lastige vragen te vermijden. Muriël wilde haar net het spel nog een keer uitleggen toen ze Isa's naam hoorden roepen.
'Joehoe, hiero!' Tyra stond op de grond met de bezem in haar hand.
'Wil je ook een keertje proberen?' De rest van het team hing stil in de lucht, wat Tyra niet erg aansprak.
'Jullie zouden die Trivikverdediging nog uitproberen, ga oefenen ofzo!' Isa slikte, maar besefte dat ze geen keus had. Muriël leek haar uitleg al weer vergeten te zijn en trok haar mee naar het veld.
'Je krijgt nog wel vlieglessen, dan kun je nu alvast een beetje oefenen,' riep ze enthousiast. Isa slenterde achter haar aan het natte gras op. Tyra gaf haar de bezem.
'Het is heel simpel,' zei ze, 'trekken is omhoog en duwen is omlaag. Het is een hele nieuwe bezem, hij reageert op elke beweging. Wees er wel een beetje voorzichtig mee, wil je...'
Isa pakte de bezem vast en sloeg haar been om de houten steel.
'Afzetten en vliegen maar!' riep Muriël. Isa voelde de bezem zacht trillen in haar handen, ging zitten en zette zich voorzichtig af tegen de grond.
'Goed zo!' riep Muriël vanaf de grond. Ze sprong opgewonden op en neer. Isa stuurde voorzichtig en besloot niet hoger dan een paar meter de lucht in te gaan.
'BOE!' Een stevig gebouwde jongen kwam naast haar vliegen en trok met een looping op tot een paar meter boven haar.
'Thomas!' gilde Tyra, 'Laat dat kind niet zo schrikken.' Isa belandde door een slechte landing met een plof in het gras. Tyra pakte onmiddellijk haar bezem terug en zette de achtervolging in. Het werd een fascinerend gezicht, Thomas was snel, maar Tyra's bezem was beter en al snel had ze hem te pakken.
'Het was haar eerste keer op een bezem,' donderde Tyra, 'ze had nog wel harder kunnen vallen!'
'Op dat kippeneindje dat ze boven de grond zat zeker,' grapte Thomas. Tyra pakte zijn bezem vast en trok hem naar zich toe.
'Dat flik je me niet meer, Thomas.' Hij kuste haar op de mond en grinnikte.
'Wat flik ik niet meer?' Het hele veld keek inmiddels hun kant op en Muriël gniffelde toen Tyra terugzoende.
'Die zijn zo verliefd...'
Isa klopte het water van haar jas en plukte een paar grassprietjes van de stof. 'Ik heb het koud, zullen we naar binnen gaan?'
Muriël knikte.
Een wolk schoof voor de maan vandaan en voor het eerst die dag kon Isa het kasteel goed zien. De enorme muren doemden voor hen op en de ontelbare torentjes blonken van de regen in het licht. Isa voelde sympathie voor het gebouw, dat zovele leerlingen een warm thuis bood. Ze wilde het omhelzen, de koude stenen kussen... Ze glimlachte om haar vreemde hersenspinsels en rende achter Muriël aan naar binnen.

In de leerlingenkamer gingen ze bij de open haard zitten, waar Ayla Runenwoordjes aan het stampen was.
'Ik snap nog steeds niet waarom ze dat gekozen heeft,' fluisterde Muriël.
'Ik ook niet,' zuchtte Ayla, 'irritante tekens...'
Isa grinnikte. 'Ik ga denk ik maar naar bed.'
Ayla keek haar ongelovig aan.
'Het is pas half elf,' verduidelijkte Muriël.
'Morgen is mijn eerste schooldag, ik wil graag een beetje uitgerust zijn.'
'Eerste twee uur Triginta, arme meid.' Ayla klopte medelevend op haar schouder en Isa glimlachte.
'Welterusten iedereen.'

Isa pakte haar nachthemd van onder haar kussen en kleedde zich om. Zwijgend poetste ze haar tanden en liep toen terug naar haar bed. Een goede nachtrust was wel geboden na zo'n enerverende dag. Isa trok haar wenkbrauwen op, er lag een briefje naast haar bed, een paar keer dubbelgevouwen. Het moest onder haar kussen gelegen hebben en gevallen zijn toen ze haar nachtkleding tevoorschijn haalde. Ze pakte het papiertje, trok de gordijnen rond haar bed dicht en vouwde het ruwe perkament open.
"Rood Oranje Geel Groen Blauw (Paars!), ik hou van jou..." Stond erop. Isa's wangen kleurden rood, maar meteen daarna hapte ze naar adem. Als geen ander was ze in staat om de kleur van haar eigen kleurpotloden te herkennen. Ze zocht een paar tellen verwoed naar haar kleurdoos en sloeg het deksel open. Haar hart stond stil. De potloden, die ze de vorige dag nog liefkozend op kleurvolgorde had gelegd met de lettertjes naar boven, lagen door elkaar, en het ergste; er waren exemplaren van gebruikt. De prachtig geslepen punten vertoonden niets van hun spitsheid en waren tot op het hout afgestompt. Isa keek nogmaals naar het briefje. De schrijver had er duidelijk zijn best op gedaan, de kleuren waren sprekend en de letters goed leesbaar; maar waarom? Het was vrijwel onmogelijk dat ze nú al een geheime aanbidder had, en hoe kwam hij op haar slaapzaal? Ze had Tyra, Ayla en Muriël meteen moeten vertellen dat haar tekenspullen heilig waren, dat je daar niet aankwam zonder toestemming... Zonder de minste aarzeling trok Isa de gordijnen weer open en ze buitelde, zichzelf tot kalmte manend, de trap weer af naar de leerlingenkamer. Het werd opnieuw stil toen Isa midden tussen de gezellige haard en knusse, zachte stoelen bleef staan. De kamer was bijna leeg, op een paar zesde- en zevendejaars studenten na. Ayla keek op van haar Runenboek toen Muriël haar aanstootte en Tyra kwam meteen naar haar toe.
'Wat is er, Isa?' zei ze behoedzaam.
Een vurige gloed verscheen in Isa's ogen en haar voorgewende kalmte verdween als sneeuw voor de zon toen ze ten slotte woedend uitschreeuwde:
'Welke onbeschofte idioot heeft er verdorie aan mijn tekenspullen gezeten!?'