27/08/2020, 21:21
12.
Denkend bekeek Sneep het schaakbord. Draco was beter dan zijn vader, maar Lucius had dan ook nooit het geduld gehad om na te denken voor hij een zet deed.
“Nu zit u pas in een moeilijke positie he?” zei Draco trots terwijl hij zijn eigen stukken bekeek, en de restanten van de torens en koningin van Sneep opzij veegde van het schaakbord.
Tonks Verschijnselde voor het haardvuur en draaide zich om zodat ze hen zag zitten.
“Ah. Toverschaak?”, vroeg ze vrolijk.
“Jup.” antwoordde Draco vrolijk terug terwijl hij haar aankeek. Sneep negeerde haar compleet. “Wat heb je daar bij je?”
“Jullie avondeten. Severus heeft je toch niet laten verhongeren, hoop ik?”
“Nou, het is geen vijfsterrenhotel te noemen maar het komt ermee door.”
Sneep keek Draco streng aan. “Wil je terug naar huis dan?”
Draco kuchte.
“Nee, professor. Sorry.”
Sneep keek Tonks aan, die een bruine zak in haar handen had.
“Wat heb je dan bij?”, vroeg hij.
“Chinees.”
“Chinees?” herhaalde Draco. “Ben je naar China geweest?”
“Nou, nee, ik ga niet even Verdwijnselen naar China, als je dat wil weten. Maar drie straten van het Ministerie ligt een goede Chinees.”
Draco keek met grote ogen toe.
“Een Dreuzelrestaurant?!” vroeg hij verontwaardigd.
“Hey, het is best goed hoor,” verdedigde Tonks het eten. “Als je Britse Dreuzels al vreemd vindt, heb je die Chinese Dreuzels nog niet gezien.”
Tonks begon het eten uit de zak te nemen en legde de servetjes en plastic vorkjes op de tafel.
“We hebben een gast, Tonks. Een beetje minder ordinair had ook wel gemogen,” zei Sneep twijfelend, en Draco knikte instemmend met een beledigde blik op zijn gezicht.
Tonks zuchtte geërgerd.
“Kunnen jullie het commentaar even laten tot nadat jullie geproefd hebben? Hebben jullie al eens Chinees gehad?”
Amper hoorbaar mompelden beide mannen ‘nee’ en Tonks grijnsde.
“Nou, schuif dan aan tafel, jullie weten niet wat jullie missen.”
De gedachten van Sneep en Draco veranderden al snel, ook al gaven ze het niet toe. Tonks grijnsde toen ze hen beiden nog zag bijscheppen en toen ze eindelijk genoeg hadden, en alles dus ook op was, bleef Draco nog lang verder vertellen over Zweinstein en de leerkrachten en Tonks viel ook af en toe ertussen om verhalen te vertellen over haar tijd op Zweinstein.
Toen Tonks een paar minuten na twaalven haar glas drinken omstootte, besloot Draco onder de wol te kruipen en ging hij naar boven.
Tonks ruimde de scherven op en veegde de plek op de grond droog terwijl Sneep het afval weggooide.
“Dat viel mee,” zei Tonks toen ze het glas had opgeruimd.
“Wat?” vroeg Sneep.
“Vanavond. Vond je ook niet?”
“Wel, je hebt het niet in een catastrofe veranderd. En je hebt het improviseren achterwege gelaten. Het viel dus wel mee.”
Tonks glimlachte.
“Mooi. Ik dacht wel dat je een lesje geleerd had.”
“Hoe bedoel je?” vroeg Sneep op zijn hoede.
“Nou, je hebt me niet beledigd. Zelfs niet toen ik zonet mijn glas omver stootte. Je boekt vooruitgang,” knipoogde ze.
Sneep gromde geërgerd. Hij haatte het als ze zo deed.
Zijn blik deed haar toon veranderen en ze ging serieus verder. “Ik heb Perkamentus gesproken. Hij wil zo snel mogelijk een verslag. Maar als er niets dringends gebeurd is, kan het wel wachten tot jullie terug op Zweinstein zijn. Hij vroeg ook hoe het nou met dat nieuw litteken ging.”
Sneep greep even naar zijn linkerarm, maar hield zich even stil voor hij iets zei.
“Het is enkel nog maar een litteken,” zei hij stil. “Ik zal niet weten hoeveel last ik ervan heb tot de volgende Dooddoenersbijeenkomst.”
Tonks knikte, en de vrolijke blik was van haar gezicht af.
“Ik weet ook wel dat ik je vandaag niet gemakkelijk heb aangepakt,” gaf ze toe. “En misschien dat je het niet verdient, ook al lokte je het zelf uit. Het is niet alsof ik niet weet wat je allemaal moet doen en ondergaan voor de Orde. Het is niet alsof ik daar geen respect voor heb, ook al lijk ik er geen rekening mee te houden af en toe.”
“Dat weet ik wel,” knikte Sneep, en hij leek het te appreciëren dat ze dat bekende.
Tonks bloosde even.
“Nou ja, ik ben ervandoor… Tot ziens!”
Tonks wachtte niet tot Sneep iets kon terugzeggen en Verdwijnselde.
Vreemd genoeg was hij niet blij dat ze weer weg was en hij stond versteld van de teleurgesteldheid die hij voelde.
Denkend bekeek Sneep het schaakbord. Draco was beter dan zijn vader, maar Lucius had dan ook nooit het geduld gehad om na te denken voor hij een zet deed.
“Nu zit u pas in een moeilijke positie he?” zei Draco trots terwijl hij zijn eigen stukken bekeek, en de restanten van de torens en koningin van Sneep opzij veegde van het schaakbord.
Tonks Verschijnselde voor het haardvuur en draaide zich om zodat ze hen zag zitten.
“Ah. Toverschaak?”, vroeg ze vrolijk.
“Jup.” antwoordde Draco vrolijk terug terwijl hij haar aankeek. Sneep negeerde haar compleet. “Wat heb je daar bij je?”
“Jullie avondeten. Severus heeft je toch niet laten verhongeren, hoop ik?”
“Nou, het is geen vijfsterrenhotel te noemen maar het komt ermee door.”
Sneep keek Draco streng aan. “Wil je terug naar huis dan?”
Draco kuchte.
“Nee, professor. Sorry.”
Sneep keek Tonks aan, die een bruine zak in haar handen had.
“Wat heb je dan bij?”, vroeg hij.
“Chinees.”
“Chinees?” herhaalde Draco. “Ben je naar China geweest?”
“Nou, nee, ik ga niet even Verdwijnselen naar China, als je dat wil weten. Maar drie straten van het Ministerie ligt een goede Chinees.”
Draco keek met grote ogen toe.
“Een Dreuzelrestaurant?!” vroeg hij verontwaardigd.
“Hey, het is best goed hoor,” verdedigde Tonks het eten. “Als je Britse Dreuzels al vreemd vindt, heb je die Chinese Dreuzels nog niet gezien.”
Tonks begon het eten uit de zak te nemen en legde de servetjes en plastic vorkjes op de tafel.
“We hebben een gast, Tonks. Een beetje minder ordinair had ook wel gemogen,” zei Sneep twijfelend, en Draco knikte instemmend met een beledigde blik op zijn gezicht.
Tonks zuchtte geërgerd.
“Kunnen jullie het commentaar even laten tot nadat jullie geproefd hebben? Hebben jullie al eens Chinees gehad?”
Amper hoorbaar mompelden beide mannen ‘nee’ en Tonks grijnsde.
“Nou, schuif dan aan tafel, jullie weten niet wat jullie missen.”
De gedachten van Sneep en Draco veranderden al snel, ook al gaven ze het niet toe. Tonks grijnsde toen ze hen beiden nog zag bijscheppen en toen ze eindelijk genoeg hadden, en alles dus ook op was, bleef Draco nog lang verder vertellen over Zweinstein en de leerkrachten en Tonks viel ook af en toe ertussen om verhalen te vertellen over haar tijd op Zweinstein.
Toen Tonks een paar minuten na twaalven haar glas drinken omstootte, besloot Draco onder de wol te kruipen en ging hij naar boven.
Tonks ruimde de scherven op en veegde de plek op de grond droog terwijl Sneep het afval weggooide.
“Dat viel mee,” zei Tonks toen ze het glas had opgeruimd.
“Wat?” vroeg Sneep.
“Vanavond. Vond je ook niet?”
“Wel, je hebt het niet in een catastrofe veranderd. En je hebt het improviseren achterwege gelaten. Het viel dus wel mee.”
Tonks glimlachte.
“Mooi. Ik dacht wel dat je een lesje geleerd had.”
“Hoe bedoel je?” vroeg Sneep op zijn hoede.
“Nou, je hebt me niet beledigd. Zelfs niet toen ik zonet mijn glas omver stootte. Je boekt vooruitgang,” knipoogde ze.
Sneep gromde geërgerd. Hij haatte het als ze zo deed.
Zijn blik deed haar toon veranderen en ze ging serieus verder. “Ik heb Perkamentus gesproken. Hij wil zo snel mogelijk een verslag. Maar als er niets dringends gebeurd is, kan het wel wachten tot jullie terug op Zweinstein zijn. Hij vroeg ook hoe het nou met dat nieuw litteken ging.”
Sneep greep even naar zijn linkerarm, maar hield zich even stil voor hij iets zei.
“Het is enkel nog maar een litteken,” zei hij stil. “Ik zal niet weten hoeveel last ik ervan heb tot de volgende Dooddoenersbijeenkomst.”
Tonks knikte, en de vrolijke blik was van haar gezicht af.
“Ik weet ook wel dat ik je vandaag niet gemakkelijk heb aangepakt,” gaf ze toe. “En misschien dat je het niet verdient, ook al lokte je het zelf uit. Het is niet alsof ik niet weet wat je allemaal moet doen en ondergaan voor de Orde. Het is niet alsof ik daar geen respect voor heb, ook al lijk ik er geen rekening mee te houden af en toe.”
“Dat weet ik wel,” knikte Sneep, en hij leek het te appreciëren dat ze dat bekende.
Tonks bloosde even.
“Nou ja, ik ben ervandoor… Tot ziens!”
Tonks wachtte niet tot Sneep iets kon terugzeggen en Verdwijnselde.
Vreemd genoeg was hij niet blij dat ze weer weg was en hij stond versteld van de teleurgesteldheid die hij voelde.
![[+]](https://nomaj.nl/images/emerald/collapse_collapsed.png)