Gevangen in de Schaduw

[CartoonJessie]

Hoofdstuk 8: Een Duizelingwekkende Rit

Hermelien grijnsde terwijl ze de deur van haar kamer achter zich sloot, wat glitters van zich af probeerde te stoffen en de fles wijn die ze eerder die dag van Anderling had gekregen op een kast zette.
Ze had net staan toekijken hoe enkele leerkrachten, waaronder professor Banning, Marcel en Lupos, naar Zweinsveld vertrokken waren, samen met zowat alle leerlingen die nog op school waren, zodat ze daar Nieuwjaar zouden kunnen vieren.
Natuurlijk waren er té enthousiaste leerlingen geweest die al krakers hadden afgelaten en daardoor hing Hermelien nu vol met glitters. Het leek alvast de sfeer te hebben gezet voor de leerlingen, ze waren erg vrolijk vertrokken.
Zelf had Hermelien niet echt zin om feest te vieren. Het was de eerste keer in vele jaren dat ze niet samen was met Harry en Ron om Nieuwjaar te vieren, want Harry en Ginny zaten in Parijs en Ron en Loena waren samen met alle andere Wemels uitgenodigd om bij Charlie en zijn vrienden Nieuwjaar te vieren in Roemenië.
Maar ze hield niet zo van de drukte in Zweinsveld op Nieuwjaarsavond en vandaar dat ze liever op Zweinstein bleef, al had ze niet meteen een idee wat ze nu moest doen: Anderling was net vertrokken om Nieuwjaar te vieren bij vrienden, Vector zat waarschijnlijk al te slapen en de andere professoren waren ofwel in Zweinsveld, ofwel thuis.
Het maakte voor haar ook niet zoveel uit. Ze hadden eerder die avond lekker gegeten in de Grote Zaal en morgen zou ze iedereen een Gelukkig Nieuwjaar wensen. Ze was sowieso niet dol op vuurwerk, dus ze miste niets.
Een lekker bad zou wel een relaxed einde van het jaar zijn en op het moment dat ze naar de badkamer liep en haar jurk wilde uittrekken, overviel een gedachte haar.
Wat zou hij vanavond doen?
Zou hij misschien naar buiten gaan, om daar het vuurwerk te zien? Of zou hij in de Geheime Kamer blijven, vroeg het bed in kruipen en niets speciaals doen?
Een vreemd gevoel bekroop haar en ze probeerde zich in hem in te leven. Hoe voelde het om daar gevangen te zitten en te weten dat niemand aan je zou denken met Nieuwjaar, dat niemand je iets te wensen had en dat het aanbreken van het nieuwe jaar alleen maar betekende dat je weeral een jaar had weten te overleven in al die eenzaamheid?
Een koude rilling liep over Hermeliens rug bij de gedachte eraan en ze voelde zich slecht in zijn plaats. Maar tegelijkertijd kwam een warm gevoel in haar naar boven en ze besefte zich dat zij hem wel iets te wensen had, dat zij zijn eenzaamheid met hem kon delen en dat hij dan niet meer alleen was. En zij ook niet meer.
Hermelien dacht er niet meer aan om een bad te nemen en met de fles wijn en haar bezemsteel in haar handen verliet ze drie minuten later haar kamer weer.


De voorraadkast schoof nog steeds gemakkelijk opzij. Kennelijk had hij het niet bedreigend gevonden dat Hermelien zijn geheime gang had ontdekt, anders had hij wel een spreuk of een slot kunnen installeren waardoor Hermelien niet in de gang kon geraken.
Met de fles wijn en haar toverstaf in één hand en haar bezem in de andere, liep ze verder naar de plek waar ze zich kon herinneren dat de val was. Ze stapte op haar bezem en vloog langzaam en voorzichtig over de val heen. Tien meter verder stapte ze weer van de bezem af en tevreden liep ze verder. Ze had de val weten te omzeilen en was nu veilig op weg naar de Geheime Kamer.
Hermelien kon een kleine grijns niet onderdrukken. Met kriebels in haar buik probeerde ze zich in te beelden hoe hij zou reageren als hij haar zag. Hij zou zeker en vast verrast zijn. Misschien ook wel onwennig, maar dat zou ze hem niet kwalijk nemen. Ze voelde ook wel wat zenuwen.
De gang draaide zich in allerlei bochten, ging met momenten zelfs redelijk steil bergaf en was even donker en vochtig als de kerkers.
Na een vijftal minuten kwam Hermelien voor een driesprong te staan. Er waren drie ronde gangen en Hermelien had geen idee waar ze heen leidden. Ze scheen met haar verlichte toverstaf iedere gang even in en merkte dat de eerste gang lichtjes naar boven ging, de tweede op hetzelfde niveau bleef en de derde naar beneden ging.
Ze wist dat de Geheime Kamer diep onder de grond lag, dus leek de derde gang de beste keuze. Zolang ze steeds een gang zou nemen die leek te dalen, zou ze uiteindelijk in de Geheime Kamer terecht komen.
Hermelien deed een paar passen vooruit, maar opeens schrok ze. Een touw bond haar enkels tesamen en zwiepte haar aan haar voeten de lucht in. Hermelien liet als reflex alles uit haar handen vallen en ze hoorde de fles wijn in vele scherven uiteen vallen op de grond.
Hermelien kreunde toen ze realiseerde wat er net was gebeurd. Als een dom konijn was ze in een val gelopen en nu hing ze daar hulpeloos met haar armen naar beneden te bengelen. Doordat haar toverstaf op de grond lag, was er ook geen licht meer en kon Hermelien het touw niet losmaken. Ze probeerde haar handen naar haar voeten te brengen, maar het ontbrak haar aan buikspieren om zo'n acrobatische toeren uit te halen. Zuchtend liet ze zich even later weer hangen.
"Perfect," mompelde ze terwijl ze de rok van haar jurk uit haar gezicht probeerde te houden. "Geweldig idee, Hermelien... Nu hang je hier mooi in je ondergoed... Hij zal zich wel te pletter lachen..."
"Dat valt nog mee hoor..."
Hermelien schrok zich een ongeluk toen ze zijn stem hoorde en keek verwoed om zich heen in de duisternis, maar zag niets. Opeens voelde ze zijn armen onder haar schouders en het volgende moment verdween het touw van rond haar voeten. Hij ving haar met zijn andere arm handig onder haar knieën op en Hermelien klampte zich in een reflex aan hem vast, bang dat hij haar zou laten vallen.
"Kalm maar..." zei hij rustig. "Ik heb je."
Hermelien slikte terwijl hij haar in de duisternis met beide voeten op de grond zette. Ze liet haar handen op zijn schouders rusten en voelde hoe haar hart bonsde in haar keel.
"Gaat het?" vroeg hij stil.
"Ja," knikte Hermelien en ze kalmeerde. "Maar waarom hebben we deze conversatie in het donker?"
Hij lachte even.
"Ik zou niet veel van een gentleman voorstellen als ik van de gelegenheid gebruik zou hebben gemaakt om je ondergoed te bewonderen, of wel?"
Hermelien moest blozen, maar was blij dat hij dat niet kon zien.
"Zal ik voor wat licht zorgen?" vroeg hij vervolgens.
"Graag," reageerde Hermelien.
Het leek even alsof er een sissend geluid uit zijn toverstaf kwam, alsof een lont aangestoken werd, maar het volgende moment lichtte de punt van de toverstaf groen op en Hermelien deed even haar ogen dicht om te wennen aan het felle licht, dat hij deed dimmen totdat het slechts een zachte gloed meer was, net genoeg om elkaar te kunnen zien.
Hermelien keek aarzelend in zijn ogen achter het masker, een beetje bang voor zijn reactie te lezen, maar ze zag dat dat niet nodig was. Hij glimlachte lichtjes en hij leek alles behalve boos dat ze er was.
Hermelien voelde zich een beetje ongemakkelijk en wendde haar ogen van zijn masker af, maar merkte opeens dat hij onder de lange, zwarte mantel geen hemd of iets dergelijks aanhad. Hermelien probeerde niet te overduidelijk naar zijn ontbloot bovenlijf te kijken onder de zwarte mantel, maar ze had maar één oogopslag nodig om te realiseren dat hij best atletisch gebouwd was, toch zeker meer atletisch dan je zou verwachten van iemand die geen zwerkbal of iets dergelijks beoefende. Zijn schouders waren enorm breed in vergelijking met zijn slanke taille en Hermelien probeerde niet té fel van het zicht te genieten. Ze zou zich dood schamen als hij het moest merken. Hij droeg enkel een lange, zwarte broek onder de mantel en had ook geen schoenen aan.
Hermelien schrok even toen ze dat realiseerde: hij stond blootvoets tussen de scherven van de fles wijn.
"Let op dat je in geen glas stapt," zei ze snel. "Er is een fles kapot gevallen."
Hij glimlachte mysterieus en scheen met de toverstaf op de grond, waar ze de vele scherven zagen liggen. Ze keek met grote ogen toe hoe hij opeens een paar stappen door het glas wandelde en bij haar toverstaf en bezem bleef staan. Hij bukte zich en raapte haar toverstaf op en zette vervolgens de bezem tegen de muur.
Ongelovend zag Hermelien hoe hij terug naar haar heen stapte en haar toverstaf los in zijn linkerhand liet liggen. Ze zag ook duidelijk het dooddoenersteken op zijn linkeronderarm, maar liet het haar niet afschrikken.
Langzaam nam Hermelien de toverstaf terug van hem over en wantrouwend keek ze hem aan. Ze kon niet geloven dat hij net zonder een spreuk uit te spreken over dat glas had gelopen zonder zich te snijden. Ze had nog nooit iets dergelijks gezien en vertrouwde het niet.
"Hoe doe je dat? Is dat duistere magie?"
Haar ogen keken hem bijna beschuldigend aan en hij slikte toen hij haar uitdrukking zag.
"Nee, geen duistere magie," zei hij snel om haar gerust te stellen. "Goede magie, Oosterse magie."
Hermeliens blik was nog steeds wantrouwend en ze bleef op afstand van hem staan. Hij voelde zich ietwat gekwetst door het feit dat ze hem niet leek te geloven, maar hij glimlachte toen hij een idee kreeg.
"Ik kan het je bewijzen," zei hij snel. "Ik heb er een boek van."
Nerveus wachtte hij Hermeliens reactie af, totdat haar wantrouwende blik opeens verdween en ze glimlachend knikte.
"We laten je bezem het beste hier staan, ik zorg er wel voor dat je hem terugkrijgt," stelde hij voor terwijl hij haar aan haar hand nam en op een snel tempo terug stapte naar de driesplitsing. "Je hebt hem toch niet nodig om in de Geheime Kamer te geraken."
Hermelien voelde een golf van opwinding toen ze dat hoorde. Hij zou haar terug naar de Geheime Kamer nemen! Ditmaal zou ze goed moeten opletten hoe ze er geraakten, zodat ze de volgende keer niet weer in een val zou lopen.
Aan de driesplitsing bleef hij staan en Hermelien keek afwachtend toe. Hij leek even te aarzelen en Hermelien slikte, ze zag dat hij niet wist of hij haar de weg moest tonen of niet.
"Ik zal niemand iets zeggen," probeerde ze hem te overtuigen.
Hij glimlachte en keek haar aan.
"Dat weet ik."
Hermelien wachtte af, maar hij leek nog altijd niet overtuigd om haar te tonen waar ze heen moesten.
Opeens draaide hij zich terug naar Hermelien en wees hij naar haar toverstaf.
"Mag ik?"
Voorzichtig knikte ze en hij nam haar toverstaf van haar over, maar opeens gaf hij zijn eigen lichtgevende toverstaf over aan haar. Verward keek Hermelien toe en opeens deed hij zijn mantel uit. Hermelien keek onbegrijpend toe hoe hij de mantel in een klein vierkant opplooide en op de grond legde. Daarna wees hij met Hermeliens toverstaf op de mantel en mompelde hij 'Inflexio'. Hij ging op de mantel staan en keek weer naar Hermelien, die geen idee had wat hij van plan was.
"Kom je?" vroeg hij afwachtend en Hermelien keek hem verward aan, maar stapte naar hem toe.
Hij nam haar hand en liet haar bij hem op de mantel staan, die steenhard aanvoelde onder haar voeten.
"Sta je stevig?"
Hermelien keek vragend naar hem op.
"Hoezo?"
"Nou, sta je stevig?" herhaalde hij.
"Eh... Ja?" antwoordde Hermelien onzeker en ze zag dat hij haar even fronsend aankeek en hij nam voor alle zekerheid haar hand terug vast.
"Ik zal toch maar je hand nemen... Wat je ook doet, strek je armen niet uit tenzij je ze kwijt wil."
Hij doofde het licht van de toverstaf en Hermelien had geen idee wat er ging gebeuren.
"Klaar?" vroeg hij.
Voordat Hermelien de kans had te antwoorden, voelde ze opeens hoe de mantel waarop ze stonden onstabiel de lucht in zweefde en ze kneep even van angst in zijn hand.
"Hier gaat hij," hoorde ze hem met een duidelijk geamuseerde stem zeggen en voordat ze wist wat haar stond te wachten, schoot de mantel met zo'n snelheid één van de gangen in dat Hermelien snel zijn andere arm greep om te voorkomen dat ze ervanaf zou vallen.
De mantel leek aan snelheid op te bouwen en Hermelien voelde de kriebels in haar maag telkens dat de mantel even daalde of steeg. De wind suisde in haar oren tot opeens de mantel zo abrupt stopte dat de man haar snel om haar middel nam omdat ze anders zeker en vast ervanaf zou zijn gevallen.
"Nu wordt het pas leuk!" grijnsde hij.
Hermelien durfde niet te vragen wat hij daarmee bedoelde, maar opeens schoot de mantel sneller dan een vrije val naar beneden en Hermelien klampte zich wanhopig aan de man vast, met het steeds groter wordende besef dat ze dit ritje misschien niet zou overleven.
Weeral kwamen ze zo abrupt tot stilstand dat Hermelien vast en zeker zou zijn gevallen als hij haar niet had vastgehouden, maar ditmaal was er geen tijd om iets te zeggen want het volgende moment schoten ze zigzaggend vooruit en Hermelien werd helemaal duizelig van de vele bochten die ze links en rechts insloegen. Met momenten zou ze durven zweren dat ze overkop gingen of horizontaal door een gang schoten, maar ze probeerde er niet aan te denken en kneep haar ogen dicht, al kon ze in de duisternis sowieso niet zien waar ze heen gingen.
"We zijn er bijna!" zei hij in haar oor en ze hield zich stevig aan hem vast terwijl ze weer in vrije val naar beneden leken te vallen.
Ze kwamen met een schok tot stilstand en Hermelien voelde dat hij haar los liet, maar zelf hield ze hem nog steeds rillend om zijn middel vast, met haar hoofd tegen zijn borstkas gedrukt. Hij kuchte even, maar Hermelien bewoog niet.
"We zijn er..."
Hermelien slikte en opende voorzichtig haar ogen. Ze stonden op één van de platformen van de Geheime Kamer en de hele Kamer gloeide in het licht van de vele fakkels.
"Je mag me nu loslaten..."
Hermeliens ademhaling was onrustig en ze maakte geen aanstalten om hem nu al los te laten. Haar knieën knikten en ze zou vast en zeker tegen de grond gaan als ze hem nu zou loslaten.
"Hermelien?"
Voorzichtig probeerde hij Hermelien van zich af te duwen en haar aan te kijken, maar haar ogen staarden gewoon in shock voor zich uit. Hij klapte even luid in zijn handen voor Hermeliens gezicht en Hermelien keek hem opeens verschrokken aan.
Hij grijnsde breed en knikte.
"Gaaf he?"
"Wat... was... dat?!" vroeg ze met een moordlustige blik in haar ogen.
Hij schrok achteruit, maar kon zijn grijns niet onderdrukken.
"Een snellere manier om in de Kamer te geraken... Anders had het ons zeker een halfuur gekost," legde hij uit terwijl hij haar een hand gaf en van de mantel liet stappen. "Flexio", mompelde hij terwijl hij met de staf op de mantel wees en hij raapte de mantel, die terug normaal was, van het platform en sloeg die om zijn schouders. "Kom, ik laat je dat boek zien!"
Hij draaide zich om en liep enthousiast de tent in van het platform. Hermelien staarde hem ongelovend na en volgde hem daarna met knikkende knieën en een draaiend hoofd naar binnen.