Gevangen in de Schaduw

[CartoonJessie]

Hoofdstuk 4: Het Handschrift Vergeleken
Hermelien kreeg haar schoenen probleemloos terug van Dobby, die vereerd was door het bezoek van Harry Potters beste vriendin. Dobby was al die jaren niet veranderd en hij droeg nog steeds twee verschillende sokken en allerhande niet-passende kleren, zoals een knalgroene muts met een oranje trui en een pastelgeel hemdje erover. Om zijn paarse broek maar niet te vermelden.
Maar Hermelien kon het niet opbrengen om in een lang gesprek te gaan met de huiself en Dobby keek teleurgesteld na hoe ze, zodra ze haar schoenen terug had, de keuken weer verliet. Ze probeerde namelijk een nieuw plan te bedenken om achter de identiteit van het spook te geraken en had geen zin om iemand haar op andere gedachten te laten brengen.
Maar haar inspiratie liet te wensen over. Ze kon geen nieuw plan bedenken. Het plan van de Onzichtbaarheidsmantel was onfeilbaar geweest, als ze enkel niet in slaap was gevallen.
Of misschien was het plan sowieso niet gelukt... Hoe had het spook Hermelien kunnen zien onder de Onzichtbaarheidsmantel? Hoe had hij geweten dat ze in een Onzichtbaarheidsmantel zou wachten tot hij verscheen? Want zelfs al had ze het spook niet gezien doordat ze had liggen te slapen, normaalgezien had het spook haar ook niet kunnen ontdekken onder Harry's mantel. Maar toch had hij haar gevonden. Ze moest iets over het hoofd zien.
Tegen de avond was Hermelien suf gepiekerd over het spook en ze had nog steeds geen nieuw plan. Ze herlas het briefje perkament dat het spook haar die nacht nog had geschreven en gebruikte de witte ruimte onder zijn bericht om verder te schrijven.
"Ik veronderstel dat je me niet gaat vertellen wie je bent dan?"
Hermelien dacht even na over wat ze eraan zou kunnen toevoegen, maar besloot dat ze hem niet meer te zeggen had. Wie weet, misschien zou ze wel een tip uit hem losgesleuteld krijgen, zolang ze maar contact bleef houden met hem.
Ze liet het perkament op haar bureau achter en keerde terug naar haar kamer. Ze hoopte de volgende ochtend een antwoord te hebben.

De volgende ochtend was Hermelien al snel in de kerkers en ze zuchtte teleurgesteld toen ze zag dat het stukje perkament nog steeds lag waar ze het had achtergelaten. Maar toen ze dichterbij stapte, merkte ze dat er iets onder haar zin was bijgeschreven. Snel griste ze het perkament van het bureau en las ze verder.
"Ik ben bang dat ik je dat antwoord schuldig zal blijven. Ik zie niet in op welke manier de bekendmaking van mijn identiteit zou kunnen bijdragen aan onze werkrelatie. Het zou irrelevant zijn als je het zou weten."
Hermelien fronste haar voorhoofd. Irrelevant? Zij vond van niet. Ze zou graag weten of ze te maken had met een voormalig dooddoener of niet. Maar dat zou ze nooit op papier durven te zeggen tegen het spook.
Ze had een hele dag om na te denken wat ze die avond zou terugsturen. En ze dacht ook na. Die avond nam ze een nieuw stuk perkament en schreef ze haar reactie. Al snel ontwikkelde dit zich tot een ritueel en na een dikke week was het perkament volgeschreven met korte berichten.
Maar Hermelien realiseerde zich dat ze in die week nog steeds geen nieuw plan had bedacht, al begon ze een vermoeden te krijgen, en ze herlas het stuk perkament met haar eigen berichten en de berichten van het spook om tot meer inspiratie te komen.
"Misschien is het inderdaad niet relevant om te weten wie me helpt bij het verbeteren van de huiswerken, maar ik veronderstel dat u mijn naam weet en zou het beleefd vinden mocht u me die van u ook meedelen," had Hermelien de eerste avond geschreven. Het antwoord van het spook had ze de ochtend erna al kunnen lezen.
"Ik zal maar eerlijk toegeven dat beleefdheid niet mijn sterkste punt is, vandaar dat ik geen gewetenswroeging voel als ik mijn naam voor mij hou. Daarenboven blijf ik erbij dat het niet relevant is voor onze werkrelatie en zou ik het appreciëren als we deze kwestie achter ons kunnen laten."
"Goed. Ik zal niet meer vragen naar uw naam, maar mocht u van gedacht veranderen, dan zou ik hem alsnog graag horen. Maar ik veronderstel dan ook wel dat u begrijpt dat ik er belang aan hecht wie me precies helpt met de huiswerken. Zou u me dan ook kunnen vertellen op basis van wat u zich gekwalificeerd vindt om te helpen bij Toverdranken?"
"Ik heb het geleerd van de besten."
"En met 'de besten' bedoelt u dan de toverdrankmeesters aan de Magische Academie van Toverdranken in Birmingham?
PS. Nog bedankt voor het verbeteren van de huiswerken van de tweedejaars. Ik had ze eigenlijk vandaag willen verbeteren, maar u was me voor."
"Ik zou me graag willen onthouden van een antwoord op die vraag. Het valt me op dat je sluwer bent dan de doorsnee Griffoendor. Zeker dat de Sorteerhoed je niet in Zwadderich had willen plaatsen?
PS. Ik had tijd genoeg. Ongetwijfeld heeft u nuttigere bezigheden dan huiswerken te verbeteren."
"En met die bezigheden bedoelt u dan bijvoorbeeld nadenken over een nieuw plan om uw identiteit uit te zoeken?"
"Niet bepaald wat ik in gedachten had, maar ik apprecieer je eerlijkheid en zal extra op mijn hoede zijn nu ik weet dat je een nieuw plan bent aan het bekokstoven. Hou me gerust op de hoogte."
"Van mijn plannen? Ik dacht van niet. Daarenboven denk ik dat ik het misschien kan uitdokteren zonder een plan. U spookt in de Kerkers, hebt een voorliefde voor Toverdranken en hebt hoogst waarschijnlijk in Zwadderich gezeten. Ik heb zo al mijn vermoedens."
"Nu ben ik pas geïntrigeerd. Laat horen."
"Goed dan. Severus Sneep, voormalig hoofd van Zwadderich en ex-professor van Toverdranken."
"Severus Sneep is dood."
Hermelien herlas de laatste regels van hun correspondentie opnieuw en opnieuw. Het moest Sneep wel zijn. Hij was een dooddoener geweest. Het paste perfect in het plaatje. Maar de laatste regel deed haar twijfelen. "Severus Sneep is dood." Dat was noch een ja, noch een nee. Hermelien nam een nieuw stuk perkament en draaide met haar veer rond tussen haar vingers. Na enkele minuten wist ze precies wat ze moest terugschrijven en ze boog zich over het nieuwe perkament.
"Severus Sneep is dood. Maar dat bent u toch ook?"
En meer schreef Hermelien niet neer. Ofwel zou het spook toegeven, ofwel zou hij weer een vaag antwoord geven. Maar voor Hermelien was het zo goed als zeker, het moest Severus Sneep wel zijn.


De volgende ochtend had Hermelien echter geen antwoord gekregen. Ze vond het verdacht, maar wist niet meteen wat ze ervan moest denken. Toen ze ook de dag daarop en de dagen die volgden niets meer hoorde van het spook, begon ze zich ongerust te maken, al wist ze niet goed waarom.
Uiteindelijk brak de avond van 24 december aan en dat betekende maar één ding: Kerstfeest bij de Wemels thuis. Hermelien nam een ketel vol cadeaus mee en nam het Haardvuur naar het Nest. Mevrouw en meneer Wemel waren druk in de weer met de voorbereidingen, maar ook Bill en Fleur, Ron en Loena en Fred en George waren gearriveerd en probeerden hier en daar een handje te helpen.
Hermelien genoot van de kerstsfeer in het Nest en toen uiteindelijk alle gasten, waaronder Harry en Ginny, Tops en Lupos, Dolleman, Hagrid, Percy en zijn vriendin en ook Charlie Wemel en een goede vriend uit Roemenië gearriveerd waren, begonnen ze aan het feestmaal. Het was een wonder dat zoveel mensen in de kleine living van het Nest pasten, al hielp het natuurlijk wel een handje dat meneer Wemel voor de gelegenheid de muur tussen de keuken en de living had weggetoverd, waardoor Fred en George met Charlie en zijn vriend in principe niet meer in de living zaten, maar in de keuken.
Na de overheerlijke hoofdschotel (kalkoen met veenbessensaus en een romige aardappelgratin), kreeg men de kans om de benen te strekken voordat men de cadeaus zou openen om daarna het dessert te verorberen.
Hermelien nam van de pauze even gebruik om Harry apart te spreken en ze liepen de trappen op naar de oude slaapkamer van Ron.
Harry opende de deur en deed het licht aan, waardoor ze zagen dat de kamer van Ron al die jaren amper veranderd was, ook al woonde hij nu al bijna tien jaar alleen met Loena.
"Goed, waar wil je me zo dringend over spreken?" grijnsde Harry terwijl hij zich op het bed liet neerploffen, waardoor natuurlijk een hoop wit stof omhoog steeg en Harry ongemakkelijk nieste.
Hermelien glimlachte half terwijl Harry zijn neus snoot en haalde een stuk perkament uit haar tas. Harry keek nieuwsgierig toe.
"Je weet van het spook," begon Hermelien op een toon die liet weten dat het puur zakelijk was. "Ik heb de afgelopen weken met hem gecommuniceerd in de hoop dat ik kon achterhalen wie hij vroeger was. Nu, hij was hoogst waarschijnlijk vroeger een dooddoener, met een voorliefde voor Toverdranken. En je mag niet vergeten dat hij de Kerkers heeft gekozen om in rond te spoken. Dus ik denk nu al enkele dagen dat ik weet wie het is."
Harry knikte.
"Wie dan?"
Hermelien aarzelde even.
"Sneep."
Harry's ogen werden eerst groot en keken Hermelien verdwaasd aan, maar het volgende moment sprong hij recht en keek hij met een woeste uitdrukking om zich heen, een blik die Hermelien al jaren niet meer had gezien.
"Sneep," herhaalde Harry op een bijna grommende toon. "Al is die moordenaar nu een spook, ik zal hem..."
"Stop," zei Hermelien snel terwijl ze Harry bij zijn schouder nam en hem terug op het oude bed duwde, waardoor weer een nieuwe lading stof naar boven kwam en hij weeral nieste. "Dat is mijn vermoeden, maar ik denk dat jij de enige bent die me nu kan helpen het te bevestigen."
Ze duwde het stuk perkament in Harry's handen.
"Lees."
Harry keek eerst nog even met een boze uitdrukking naar Hermelien, alsof hij het haar kwalijk nam dat ze hem niet de kans gaf zijn woede tegenover Sneep te uiten, maar hij las toch het perkament na.
Hermelien ijsbeerde in de kamer terwijl Harry's ogen over het perkament schoten.
"En?" vroeg Hermelien toen ze merkte dat Harry de laatste zinnen had gelezen.
"Als ik niet beter wist zou ik zeggen dat je er plezier in hebt deze brieven aan hem te schrijven."
"Dat bedoel ik niet!" reageerde Hermelien fel, omdat ze dacht dat hij iets over het handschrift en de schrijfstijl zou zeggen om haar idee te bevestigen, maar ze geraakte enkel verward omdat dit niet het geval was. "En wat bedoel je met 'plezier'?"
"Nou, ik krijg eerder het gevoel dat je hem maar al te graag zou willen uitnodigen voor koekjes en wat thee terwijl ik dit zo lees. Bijna alsof je ontzag voor hem hebt."
"Doe niet zo belachelijk," mompelde Hermelien en ze fronste haar voorhoofd. "Maar wat vind je van het handschrift? Jij kent zijn handschrift, je hele boek van Toverdranken voor gevorderden stond ermee vol."
Harry keek nog eens naar het perkament, maar schudde na een minuut met zijn hoofd.
"Sneep's handschrift was klein, hoekig en eng," mompelde hij. "Dit handschrift is bijna sierlijk te noemen. En ook wel wat groter. Ik zie geen gelijkenis, eerlijkgezegd."
"Zou hij zijn handschrift veranderd hebben, denk je?"
Harry schudde met zijn hoofd.
"Ik zou bijna zeggen dat je zou willen dat het Sneep was, maar ik denk niet dat hij zijn handschrift zou veranderen. En toch niet in een geschrift als dit. Dat past gewoon niet bij hem."
Hermelien nam het perkament terug over van Harry en keek ernaar.
"Dus je denkt niet dat het Sneep is?"
"Nee."
Hermelien liet zich diep in gedachten naast Harry op het bed ploffen. Harry nieste weeral, maar Hermelien keek er amper van op.
"Hermelien, je mag ook niet vergeten dat Sneep niet bepaald een voorliefde voor Toverdranken had. Hij hield meer van de Duistere Kunsten, weet je nog? Ik denk dat hij, als hij de keuze had, dan eerder zou proberen te helpen bij de leraar Verweer dan de leraar Toverdranken."
"Het zou eenvoudig zijn geweest als Sneep het spook was geweest," zuchtte Hermelien.
Harry keek haar vragend aan.
"Dan kon ik ophouden met piekeren en had ik een antwoord op mijn vraag. Ik heb geen idee hoe ik erachter moet komen wie hij is."
Harry sloeg zijn arm om Hermelien en glimlachte toen ze hem verward aankeek.
"Je bent nog nooit erin gefaald om een raadsel op te lossen. Ik twijfel er niet aan dat je ook dit mysterie zal weten op te lossen. Let maar op mijn woorden."