De Wetenschapper

[CartoonJessie]

Hij was van haar weggevlucht. En terwijl ze stil in de woonkamer stond, met haar blik nergens op gericht, realiseerde ze zich langzaamaan wat er was gebeurd.
De vriendschappelijke en gemoedelijke sfeer die er al die maanden tussen hen had gehangen, was omgeslagen. Zonder dat ze het zelf besefte, had ze hem benaderd in een meer dan vriendschappelijke manier. En al was het volkomen onbewust gebeurd, al had ze zelf geen flauw besef gehad van de impact die het zou hebben, het had hem van haar weg gedreven. Hij was een erg gesloten persoon – zelfs afstandelijk te noemen, al leek dat te zijn verbeterd de laatste maanden. Het laatste wat hij van haar had gewild, was dat ze haar handen in zijn nek plaatste.
Ze was geen Heler. En het was niet de eerste maal dat iemand nekklachten had geuit in haar bijzijn. Maar bij geeneen van de anderen was ze ooit rechtgestaan met de intentie die persoon een massage te geven opdat die zich beter zou voelen.
Maar bij Severus had ze dat wel gedaan. Voor haar was het een teken dat ze zich te goed op haar gemak bij hem voelde, dat ze zelfs haar eigen remmingen niet meer kon aanvoelen. Bij een ander zou ze dit nooit gedaan hebben zonder voorafgaande toestemming, zonder het duidelijk te maken dat het puur wetenschappelijk was, om zelf iets bij te leren. Maar bij hem was het niet puur wetenschappelijk geweest, haar intenties waren persoonlijk en onbewust geweest. Maar ze wist zelf niet wat ze dan precies wenste te bereiken. Haar eigen gevoelens waren een mysterie voor haar.
Het waren verwarrende tijden geweest en in de laatste maanden hadden veel emoties haar overspoeld – maar het zenuwachtige gevoel dat nu haar volledige maagstreek overheerste, was er niet eerder geweest.
Ze kon het wel uitschreeuwen van frustratie eens ze realiseerde hoe de vork in de steel zat.
Ze was verliefd geworden op Severus! Wanneer het precies was gebeurd, wist ze niet. Ze was zich er wel langer van bewust dat ze heel veel van hem hield – maar ze had wel van meer mensen gehouden, maar voor haar was er nog een verschil met verliefdheid.
Maar nu niet meer.
Het leek wel alsof iemand haar maag samenkneep om uit te wringen, zo pijnlijk werd ze zich bewust van de vlinders die in haar buik dwarrelden. En wat nog erger was: hij had haar gevoelens eerder opgemerkt dan zijzelf! Hij was gevlucht voordat zij wist wat er aan de hand was.
Ze vroeg zich opeens af of hij ook verliefde gevoelens voor haar had, maar dat kon gewoon niet.
Of wel?
Nee, natuurlijk niet. Hij was weggelopen! Waarom zou hij vluchten als hij het ook wenste? Waarom zou hij vluchten als hij – net als zij – de aard van hun relatie wilde veranderen? Hij had compleet andere gevoelens voor haar, dat moest wel. En zij had hun volwassen relatie volledig vernietigd door haar puberale intenties te laten blijken.
Ze moest hem spreken, haar verontschuldigingen aanbieden, op een zakelijke manier verklaren dat ze overmand was geworden door vermoeidheid en verwardheid, dat ze nu besefte welke indruk ze had gewekt door hem zodanig te benaderen, maar dat ze er op dat moment niet bij had stilgestaan wat voor indruk dit bij hem zou oproepen. Dat zou hij vast begrijpen. En dan zouden ze weer zoals vanouds kunnen verdergaan met hun leven.
Maar was dat wel wat ze wilde?
Ze negeerde de protesterende stem in haar hoofd en nam diep adem. Snel rende ze de kamer uit en holde ze de trappen op. Eenmaal ze boven op de overloop aankwam, stond ze opeens oog in oog met hem – en beiden keken ze naar elkaar alsof ze net waren betrapt.
Ze slikte en voelde hoe haar wangen rood werden.
“Ik moet met je spreken.”