De Wetenschapper

[CartoonJessie]

Logica.
Misschien kon logica inderdaad wel verklaren waarom hij opeens zo attent was. Misschien was het slechts een tijdelijke maatregel en zou hij weer in zijn onaangename zelf veranderen eens ze de dood van haar vrienden had verwerkt. Kon er een andere verklaring zijn voor de radicale ommekeer in zijn gedrag?
Iedere ochtend was ze erop voorbereid dat hij plots weer zijn oude en norse zelf zou zijn, maar ook vandaag verraste hij haar weer op positieve wijze.
Hij had gewillig dreuzelkleren aangetrokken. Een zwarte jeans met daarover een leren jack. Zijn haren waren samengebonden in een staart. Ze snapte nu waarom hij vroeger altijd ertegenin ging als iemand opperde dat hij een taak moest vervullen in de Dreuzelwereld. Dit was de eerste maal dat ze hem zo gekleed zag en het verbaasde haar enorm dat hij niet één maal had geprotesteerd. Hij leek zich niet volledig op zijn gemak te voelen. Ze zag het aan de manier waarop hij met zijn slanke vingers zijn mouwen voortdurend naar beneden trok, alsof hij de jack te kort vond – al was er helemaal niets mis met de lengte.
Hij was een puzzel. Haar ogen gleden over zijn handen terwijl hij met non-verbale spreuken de twee tenten opruimde. Zijn bewegingen waren zowel sierlijk als hard. Misschien gold dat ook voor zijn persoonlijkheid. Misschien had ze al die jaren zijn harde zelf gezien, maar mocht ze nu zijn sierlijkere kant zien. Maar waarom liet hij haar deze kant zien? Was het enkel door begrip voor haar situatie? Of voelde hij echt meer voor haar dan hij toegaf? Was het puur vriendschappelijk? Of vervulde ze nu een rol die hij altijd aan Anderling of Lupos had bedeeld? Ze probeerde de puzzel te ontleden.
De situatie moest te verklaren zijn. Ze stelde zich wetenschappelijke vragen over deze vooruitgang in zijn gedrag. Maar ondanks haar sterke wilskracht, kon ze zich niet concentreren en er kwamen geen antwoorden in haar op. Bij iedere vraag voelde ze een pijnlijke steek in haar hart. Verdriet voor het verlies dat ze had geleden, maar tegelijkertijd ook bewondering voor haar trouwe vriend – en deze twee emoties lieten zich niet mengen. Het maakte haar helemaal van streek en ze staarde het bos in terwijl de tranen over haar wangen rolden.
Ze had niet door dat hij klaar was totdat hij opeens een pluk haar voor haar ogen weg schoof. Zijn blik was vragend en bezorgd en ze kon haar hart niet negeren op dit moment. Het was alsof haar hart het wilde uitschreeuwen: ze hield van deze man. Hij had zo hard zijn best gedaan om een steun voor haar te zijn de afgelopen maand. Ze voelde zich enorm schuldig tegenover hem.
Maar terwijl haar hart schreeuwde, kwamen ook de gedachten aan de vrienden die ze had verloren naar boven en het deed pijn.
Ze zag dat hij niet snapte waarom ze net nu huilde, aangezien ze de laatste dagen best stabiel was geweest, maar hij bleef bij haar staan en legde zijn hand op haar schouder.
Ze kneep haar ogen even dicht en verbazingwekkend genoeg hielp het haar om haar concentratie te herwinnen. Toen ze haar ogen terug opende, waren de tranen verdwenen en ze knikte.
Hij nam langzaam haar hand.
Ze kon zweren dat hij – net voordat ze Verdwijnselden – even in haar hand kneep.