Rhossili Bay

[Merdyff]

Wel, in elk geval houdt ze mij niet aan het lijntje.
Het stak wel even, want Tariq was het niet gewoon om zo duidelijk afgewezen te worden, maar in elk geval wist hij waar hij stond toen Jo-Ann zei dat ze hoopte dat hij ‘haar’ snel vond. ‘Haar’ was de liefde van zijn leven of iets dergelijks, maar door het zo te formuleren, maakte Jo-Ann duidelijk dat zij zichzelf niet in die rol zag. Niet dat hij nu halsoverkop verliefd op haar geworden was, maar hij had het gevoel dat het wel klikte tussen hen, dus hij sloot de mogelijkheid niet uit. Tot nu dan.
Jo-Ann vertelde intussen over haar vorige relatie, ruim zeven jaar was ze samen geweest met haar ex. Naar Tariqs maatstaven was dat een eeuwigheid. Hij wist niet of hij aan zeven maanden kwam voor zijn langste relatie, laat staan zeven jaar. Ze vertelde hoe hij ouder was geweest dan zijzelf en hoe ze blind was geweest.
“Dat moet moeilijk zijn geweest,” zei Tariq meelevend. “Achteraf is het altijd makkelijker om bepaalde dingen in perspectief te zien dan als je er middenin zit.”
Ze verontschuldigde zich om meteen haar levensverhaal op tafel te gooien, maar hij zat er niet mee. Hij was gewoon om naar verhalen van mensen te luisteren, dat hoorde soms evenveel bij het beroep van Heler als het behandelen van allerlei magische kwaaltjes. Hij vroeg niet verder, maar hoopte dat zijn opmerking voldoende was om haar aan te moedigen verder te vertellen als ze dat wilde. En als ze dat niet wilde, was dat voor hem ook prima. 
Zij leek te verkiezen om op een ander onderwerp over te gaan. 
“Jij wil het over iets leukers hebben en dan vraag je naar mijn jeugd?” vroeg hij cynisch. “Maar goed, je hebt erom gevraagd.”
Hij schonk haar een halve glimlach als teken dat hij niet echt serieus was.
“Toen ik acht jaar was, woonde ik ergens in Yorkshire met mijn moeder, mijn stiefvader en mijn halfzusje Paige, die toen een kleuter was. Wie mijn echte vader is, heb ik nooit geweten en voor zover ik weet, weet hij ook niet van mijn bestaan af. Voor zover ik weet was hij Pakistaans en vermoedelijk een Dreuzel. Met een moeder die mij als een vergissing beschouwde en een stiefvader die veel belang hechtte aan bloedstatus kan je je voorstellen dat het altijd zeer gezellig was. Ik beeldde mij soms in dat er een geest zou wonen in het landhuis van mijn stiefvader, een kind dat gestorven was aan de Drakenpest in de 18de eeuw of zo, waarmee ik kon praten en spelen. Achteraf bekeken was die dan familie geweest van mijn stiefvader en dan zou die vast ook geen contact gewild hebben met een halfbloed als ik.”
Hij haalde zijn schouders op. 
“Je kan je misschien wel voorstellen dat ik erg blij was toen ik eindelijk naar Zweinstein kon vertrekken.”
Hij dronk de rest van zijn daiquiri leeg en besloot er nog één te bestellen. Het gespreksonderwerp vroeg erom. Hij vroeg aan Jo-Ann wat ze van hem dronk. Toen ze hun drankjes kregen, keek hij haar weer aan.
“Maar goed, jouw beurt. Waar hield de achtjarige Jo-Ann zich zoal mee bezig?”

[Blossom]

Ze knikte toen Tariq meelevend reageerde op haar vorige relatie. Ja, het was moeilijk. En inderdaad veranderde het perspectief als ze de relatie van een afstand bekeek.
“Het doet eigenlijk nog steeds een beetje pijn,” gaf ze toe. “Ik… was mede auteur van een Kruidenkunde-boek, maar mijn naam staat er niet in. Mijn ex ging ermee vandoor en dan zei hij: ‘we hebben er samen toch een goed inkomen van? Jij was mijn leerling, dus ik kan het niet toelaten jouw naam op de kaft te laten drukken.”
Ze keek even naar het met visnetten beklede plafond van het scheepswrak.
“Ik dacht eerst dat hij gelijk had. Dat het boek inderdaad beter verkocht werd als mijn naam er niet op stond. En ik dacht ook dat ik hem nooit verlaten zou, dus wat maakte het financieel dan uit?”
Ze dacht er liever niet meer aan terug. Honderd keer liever luisterde ze naar wat Tariq te zeggen had over zijn jeugd. De periode van toen hij klein was, was soms veelzeggend over de persoon die hij was.
Ze had echter niet verwacht dat het allemaal niet zo rooskleurig was. Eventjes wist ze niet precies wat ze moest doen. Wederom haar excuus aanbieden? Een gesprek hoorde toch niet op excuses gebaseerd te zijn?
“Jeetje,” zei ze, en draaide haar bijna lege theekopje rond in haar handen, bij gebrek aan iets nuttigs om te doen. “Wat moet je eenzaam zijn geweest. Ben je nooit op zoek gegaan naar je vader? Ook niet toen je eenmaal volwassen was? Als een plant die weten wil waar zijn wortels zijn?”
Natuurlijk was het zoeken naar een speld in een hooiberg, zeker als Tariqs moeder erover loog. Maar tegenwoordig hadden Dreuzels technieken om mensen op te sporen, toch? Ze wist het eigenlijk niet zo goed. 
Met een glimlachje bestelde ze de daiquiri die Tariq ook weer nam. Ze had er al een hele tijd aan gedacht om die ook te bestellen en nu bood hij haar er eentje aan!
“Proost,” zei ze toen ze het glas hief, en praatte daarna pas weer door.
“Ik woonde hier in Wales in een voor Dreuzels verborgen cottage met een grote tuin. Mijn ouders hadden een hobby aan het verzorgen van magische planten, maar dat was voor mij niet altijd even goed.” Ze lachte, vooral omdat ze nu toch maar weer eens terug waren bij Tariqs beroep. “Ik ben nogal eens in het St. Holisto beland omdat ik te nieuwsgierig was naar Mandoragora’s, Langbladig weekblad en Pufpeulen. Ik moest per se alles aanraken, ook al zei mijn moeder honderd keer dat ik met mijn oogjes moest kijken!”

[Merdyff]

Of hij nooit op zoek was gegaan naar zijn echte vader, vroeg Jo-Ann. Een goede vraag, waar Tariq niet zo makkelijk antwoord op wist te geven. Natuurlijk had hij er al over nagedacht, maar hij had ook geen enkel aanknopingspunt om zijn zoektocht te beginnen.
“Ik zou niet weten waar ik moet beginnen met zoeken,” zei hij. “Alles rond mijn conceptie is één groot mysterie. Ik kan uitrekenen wanneer ik ongeveer verwekt ben, maar dat is letterlijk ook het enige dat ik weet. Het verhaal dat mijn moeder het meest vertelt, is dat ze na Zweinstein in Pakistan op reis was en dat ze hem daar leerde kennen. Ik heb echter nog nooit één enkele foto van die hele vakantie gezien, dus ik twijfel. De weinige dingen die ze vertelt, komen ook niet altijd overeen. Het enige wat ik zeker weet, is dat mijn moeder er niet graag over praat.”
Hij zuchtte.
“Misschien is hij dood, misschien woont hij in Pakistan met een vrouw en zes kinderen, misschien zit hij in de gevangenis, veroordeeld voor verkrachting, misschien is hij de vriendelijke man in de koffiebar om de hoek van Sint-Holisto.”
Tariq haalde zijn schouders op.
“Ik geloof graag dat mijn moeder echt van hem hield, maar dat hij gestorven is voor ik geboren werd en dat ik zijn naam draag, maar ik vrees dat dat behoorlijk naïef is. Als dit het geval is, zou ze mij dat toch gewoon kunnen vertellen? Dus ik denk dat er iets anders achter zit, maar ik heb geen idee wat. Maar ze gaf mij een Arabische naam en geen Engelse, wat mij ergens toch doet vermoeden dat ze op een of ander manier van hem hield.”
Hij keek Jo-Ann aan.
“Zo te horen heb jij een iets stabielere jeugd gehad dan ik,” zei hij met een glimlach. “En het is dus niet moeilijk om te weten waar je je liefde voor planten vandaan haalde. Dat heb je ook van bij de wortels mee gekregen.”
Hij grinnikte.
“Oh help, ik begin hier echt als een sentimentele oude dwaas te klinken.”

[Blossom]

Pas toen Tariq vertelde dat hij niet wist waar hij beginnen moest en hij enkel en alleen zijn Pakistaanse achtergrond en een verwekkingsdatum als leidraad had, begreep Jo-Ann dat ze een kinderlijke vraag had gesteld. Een vraag die haar naïviteit blootlegde.
Daarvoor kon ze haar excuses aanbieden, of juist helemaal niet en dan doen alsof haar vragen de normaalste van de wereld waren, of iets van een tussenweg… die haar het meest veilig leek.
“In Pakistan zoeken lijkt me weinig zinvol, inderdaad,” zei ze met een meelevende knik. “Sorry dat ik het zo zei - maar, nou, ja, hopelijk vertelt je moeder je nog eens het echte verhaal.”
Ze nam een slokje van de daiquiri en genoot ervan. Tariq verwisselde gelukkig het gespreksonderwerp van zijn jeugd terug naar de hare, want ze had zich er een beetje ongemakkelijk bij gevoeld. Een beetje alsof zijn trouwe puppy-ogen haar smeekte om over zijn jeugd op te houden.
“Ja, het was oersaai,” lachte ze. “Hoewel mijn ouders - en een appel valt niet ver van de boom - wel graag onder de mensen kwamen, hoor. Er is ook menig tuinfeest gegeven, vooral in het aardbeienseizoen, met picknicks, gevolgd door meerdere rondes zelfgemaakte wijn, een dansje en uiteindelijk pas afscheid nemen om half drie ‘s nachts.”
Ze bloosde er helemaal een beetje bij, zo fijn als ze feestjes vond. Misschien vond Tariq er geen barst aan. Sowieso was hij opgegroeid in eenzaamheid, maar misschien had hij wel bij een leuke studentenvereniging gezeten toen hij nog in opleiding was.
“Sentimentele oude dwaas of niet, hihi! Hou jij van feestjes?” vroeg ze. “Kerst, Nieuwjaar, Valentijn, dat soort dingen? Ik pak altijd iedere gelegenheid om een galajurk aan te trekken, met twee handen aan.”
Dat was het enige waarbij planten zonder meer aan de kant geschoven werden: feesten.
“Of Halloween! Dat is het eerstvolgende grote feest na de zomer. Ik vind het heerlijk om mezelf te verkleden totdat ik bijna onherkenbaar ben.”
Als hij nou ook van dat soort dingen hield, zou ze hem eerdaags nog wel eens uit kunnen nodigen? Het Midzomerfeest was helaas al geweest, maar er viel vast ergens nog wel wat te vieren.