Rhossili Bay

[Merdyff]

Rhossili Bay

Met Jo-Ann en Tariq

Het was alweer een hele tijd geleden dat Tariq nog eens een weekendje weg was geweest. Meestal vond hij alleen op vakantie gaan ook maar alleen, waardoor hij er al snel geen zin meer in had om iets te boeken. Maar het waren al een hele tijd enorm drukke weken in het ziekenhuis en hij had besloten dat het beter zou zijn om er even uit te zijn, in plaats van te wachten tot de muren van zijn kleine flat op hem afkwamen.
Eens die beslissing genomen was, was het vooral een kwestie geweest van een bestemming kiezen. Hij had wat rondgevraagd en een collega had hem Rhossili Bay in Wales aangeraden. Het was zo'n beetje het uiterste puntje van het Gower schiereiland vlakbij Llanelli en volgens zijn collega de perfecte plaats om even uit te waaien.
Nou, uitwaaien zou wel lukken op het strand van Rhossili Bay. Eens hij het steile pad was afgedaald vanaf de plek waar Dreuzels hun auto's parkeerden, was er enkel nog een uitgestrekte zandvlakte die hem scheidde van de zee. Met zijn handen in de zakken van zijn blauwe bermuda gestopt, slenterde hij in de richting van het water. Zijn witte Henley shirt stond in fel contrast met zijn wat donkerdere huidskleur. De zon was best fel - blijkbaar regende het toch niet altijd in Wales - en hij zou straks nog spijt krijgen dat hij toch niet de strooien hoed gekocht had die een verkoper aan een kraampje op de parkeerplaats had aangeprezen. Zijn zonnebril had hij gelukkig wel meegenomen, want ook die kon hij gebruiken.
Op de parkeerplaats had hij een bord zien staan met reclame voor het Wrak van de Helvetia. Dat was blijkbaar iets van een toeristische attractie hier op het strand. Volgens de foto die erbij stond, was er wel niet veel aan te zien. Het grootste deel van het wrak zat begraven onder het zand en het zichtbare deel was zo verweerd door de elementen dat er ook niet veel meer van over schoot. Een paar houten ribben die uit het zand staken en meer niet. Niet meteen het soort toeristische attractie waar Tariq voor zou buiten komen.
Hij was dan ook zeer verbaasd om na even lopen op het strand niet het wrak van op de foto, maar de intacte boeg van een negentiende eeuws schip voor zich te zien opduiken. Compleet met eikenhouten balken, een koperen kiel, mast, touwen. Niks scheepswrak. Even vroeg hij zich af of hij hallucineerde, maar hij dacht niet dat hij dan zou hallucineren dat er een kroeg in het schip gevestigd was. Al had hij eigenlijk wel dorst gekregen.
Op het dek stonden een aantal ligstoelen voor zonnekloppers en een bordje met 'Bar Helvetia' en een afbeelding van een cocktail. Pas toen hij de bar binnenstapte en zag dat er Boterbier en Oude Klares Jonge Borrel op de kaart stonden, begreep hij het. Dit was een toverbar, en een ingewikkelde Dreuzelafweerspreuk zorgde ervoor dat er voor hen niet meer dan een wrak te zien was. Een beetje zoals Zweinstein slechts een ruïne was voor Dreuzels die toevallig in de buurt kwamen.
Hij ging aan de bar zitten en bestelde een daiquiri. Toen keek hij rond om te kijken of hij toevallig een bekende zag.

[Blossom]

Jo-Ann hield van groen, van bloemen, van natuur en daarom was ze een groot gedeelte van de zomervakantie op Zweinstein te vinden, waar ze de planten in de kweekkassen niet liet verpieteren. Tussendoor nam ze vrije dagen, maar nooit was er een plant-loze dag. Ook vandaag omringde ze zichzelf met groen, en wel in het duingebied nabij Rhossili Bay. Ze had zelfs een zeldzaam plantje voorzichtig uit de zandachtige grond genomen en het voorzichtig in een aardewerken potje gedaan. Voor thuis, zodat ze de bloeiwijze beter kon bestuderen. Ergens diep in haar geheugen wist ze ook dat de schutbladeren van de bloem in geneeskrachtige toverdranken werd gebruikt.  
Banjerend over het gras, zag ze in de verte het scheepswrak van de Helvetia. Wales had een redelijk groot aantal magische plekken, maar deze was wel haar favoriet. Het was prachtig weer en er waren ook redelijk wat Dreuzels op het strand van Rhossili Bay, maar ze kon hen heel makkelijk omzeilen door naar een voor hen onzichtbare plek te Verdwijnselen. Met haar plantje in de ene hand en haar zonnehoed in de andere Verschijnselde ze schuin achter de ingang van de bar. 
“Goeiemiddag!” zei ze toen ze binnenkwam. Er was altijd volk en het was helemaal niet raar om op deze plek zonder gezelschap van vrienden naar binnen te gaan. Ze zette haar plantje op de bar en zocht in de zakken van haar zwierige rok naar geld. 
“Mag ik een kopje Duinmuntthee?” Pas toen ze de Sikkels had gevonden en haar witte blouse van broderie terug op haar schouder had gelegd, keek ze vlak naast zich, want daar zat iemand. Eerst zag ze zijn drankje, daiquiri, en vroeg ze zich af of ze straks ook iets sterkers zou nemen. Daarna zag ze de persoon die erbij hoorde: Heler Tariq. 
“Oh, hoi!” Ze glimlachte, maar ze wist niet of hij haar ook herkende. Nu was ze wel spontaan, maar nou ook weer niet zó spontaan dat ze zou vragen of hij haar nog van vroeger, van Zweinstein kende. Zulk soort dingen moesten dan maar blijken uit een gesprek. 
“Ook zo van het strand aan het genieten?” Lekker, koetjes en kalfjes.

[Merdyff]

De bar was gezellig knus, beetje schemerig door de kleine ramen die eigenlijk patrijspoorten waren. Het deed wel deugd na de felle zon buiten. Er was wat volk aanwezig, maar niet meteen iemand die hij kende. Tariq kreeg zijn drankje van de barman, net op het moment dat de deur opnieuw open ging en een vrouw met een zonnehoed en witte blouse binnen stapte. Ze kwam bij hem aan de bar zitten en bestelde een kopje duinmuntthee. Even vroeg Tariq zich af of hij zo midden op de dag ook niet beter iets zonder alcohol genomen had. Anderzijds, hij was op vakantie, dus dan kon het wel, toch?
De vrouw sprak hem aan als een oude bekende en vroeg of hij ook van het strand aan het genieten was. Hij moest even kijken, maar besefte toen dat hij haar inderdaad kende. Ze had een jaar onder hem gezeten op Zweinstein. Hij had haar vaak aan de tafel van Huffelpuf zien zitten. Hij moest even graven in zijn geheugen naar haar naam.
“Hoi,” zei hij. “Jo-Ann is het toch? Ik ben Tariq.”
Hij voegde zijn eigen naam er maar meteen aan toe voor het geval zij die niet kende. Iets wat niet heel waarschijnlijk was, aangezien hij Hoofdmonitor was geweest in zijn laatste jaar.
“Ja, ik was inderdaad op het strand aan het wandelen. Ik ben een weekendje op vakantie hier; ik woon normaal in Londen, dus wel een eindje van huis weg. Het is de eerste keer dat ik hier kom. Ik had op de parkeerplaats een bord met reclame gezien voor een scheepswrak, dus ik was aangenaam verrast toen ik in de plaats deze bar aantrof. En jij? Ben jij hier ook op vakantie?”
Hij keek naar de plant die ze op de bar had gelegd. Beetje vreemd om met een plant op café te verschijnen, maar van Huffelpufs kon je zulke dingen verwachten. Hij hield op zich wel van de nonchalance of hoe hij het moest noemen die Huffelpufs hadden. 
“Leuk gezelschap heb je meegebracht,” grapte hij. “Stel je ons niet even aan elkaar voor?”

[Blossom]

Ze was oprecht verbaasd te horen dat Tariq haar bij haar voornaam noemde, en ze voelde zich een beetje opgelaten daardoor. Had ze vroeger onbewust een verpletterende indruk op hem gemaakt? Dat zou ze niet durven vragen. 
Hij stelde zich aan haar voor. Dat had niet gehoeven, maar ook dat zou ze niet tegen hem zeggen. Kennelijk was hij bescheiden genoeg om er niet zomaar vanuit te gaan dat iedereen zijn naam wist, en dat sierde hem. Daarna vertelde hij dat hij op vakantie was en dat hij nooit eerder naar Rhossili Bay was afgereisd, en vroeg hij of zij soms ook op vakantie was. 
“Nee,” zei ze hoofdschuddend. “Ik woon hier in de buurt, dus dit scheepswrak is zo’n beetje mijn stamkroeg.” Ze wilde een slokje thee nemen, maar vlak voordat haar lippen het gekookte water raakten, besloot ze dat het nog te heet was. Ze blies er dan maar op.
“Al woon ik ook voor een groot gedeelte in Zweinstein,” vervolgde ze, en waagde het slokje, waar ze gelijk spijt van had. Ze liet echter niet merken dat haar verhemelte verbrandde en ze zette het theekopje snel neer. Vrolijk glimlachte ze toen Tariq vroeg of hij aan de plant voorgesteld kon worden. 
“Hallo, ik ben een Schelpkokerbloem!” Met haar pink bewoog ze een van de blaadjes zodat het leek alsof het plantje naar Tariq zwaaide. Toch bleef ze voorzichtig met de kleine waardevolle vondst omgaan. 
“Hij is gelukkig niet zo luidruchtig als een Mandragora,” zei ze glimlachend. “Ik vond ‘m in de duinen en… Ik ben afgestudeerd op Magische Biologie…”
Nou, dat was wel een lekker samenhangend verhaal, toch? 
“Schelpkokerbloemen zijn zeldzaam en als ik me niet vergis - en dat is meer van jouw vakgebied - worden de schutbladeren gebruikt voor in helende toverdranken,” vervolgde ze iets vaster, al klonk ze onzekerder dan ze wilde. Met een Heler naast haar werd haar kennis ietwat wankel. Het besef dat ze tegen hem opkeek, of misschien wel alle Helers op een voetstuk plaatste, zorgde ervoor dat ze zich ietwat ongemakkelijk voelde.
“Maar hij bloeit dus nog niet…” In de stilte die viel draaide ze het aardewerken potje in de rondte. “Ben jij ook nog steeds Heler als je vrij bent? Net als dat ik ook kruidenkundige ben als ik vrij ben?”

[Merdyff]

Een oprecht geamuseerde lach ontsnapte aan Tariq toen Jo-Ann het plantje naar hem liet zwaaien.
“Dag Schelpkokerbloem,” zei hij met een lichte buiging van zijn hoofd. “Aangenaam kennis te maken.”
Jo-Ann bleek niet op vakantie te zijn, maar hier in de buurt te wonen. Tariq voelde ergens een steek van jaloezie. Hij had natuurlijk haar huis nog niet gezien, maar ze woonde vast stukken mooier dan hij in zijn kleine flat boven een winkel in de Verdonkeremaansteeg. Hij was het ooit beginnen huren omdat hij bij zijn moeder en stiefvader weg wilde, maar niet het budget had om iets beters te huren. De goedkope huurprijs was letterlijk zo’n beetje de enige troef van het appartement geweest. Intussen kon hij zich iets beters veroorloven, maar woonde hij er vooral uit gewoonte en omdat hij geen tijd had door zijn drukke job om uit te kijken naar iets nieuws. Als hij eerlijk was, zou hij het zelfs in een riante villa op het Welshe platteland waarschijnlijk niet lang volhouden. Tariq was toch eerder een stadsmus. Hij kon zich niet voorstellen om ‘s avonds naar bed te gaan (of ‘s ochtends na een wachtdienst) en alleen maar stilte om zich heen te horen.
Intussen leerde hij dat Jo-Ann was afgestudeerd in Magische Biologie en op Zweinstein werkte tijdens het schooljaar. Ze verruilde de middle-of-nowhere in Wales dus regelmatig voor de middle-of-nowhere in Schotland. Ze vertelde dat de bladeren van de Schelpkokerbloem gebruikt werden in sommige helende toverdranken en ging er vanuit dat hij daar meer over wist.
“Dat zou wel eens kunnen kloppen, ja,” zei hij. “Om eerlijk te zijn is toverdranken brouwen niet meteen mijn sterkste kant. In Sint-Holisto is er gespecialiseerd personeel die de toverdranken die wij als Heler voorschrijven, brouwen, dus gelukkig hoef ik mij daar zelf niet zo mee bezig te houden. Diagnostische en Helende Bezweringen zijn meer mijn ding.”
Hij besefte dat hij niet verteld had dat hij Heler was, dus blijkbaar wist Jo-Ann meer over hem dan hij verwacht had. Hij vroeg zich af of hij haar ooit als patiënte gehad had. Hij kon het zich niet meteen herinneren. Hij herinnerde zich natuurlijk niet elke patiënt, maar als hij een oud-schoolgenote behandeld had, zou hij dat toch nog moeten weten. Natuurlijk waren er gerust ook andere manieren waarop zij kon weten wat voor werk hij deed.
“Of ik ook Heler ben in mijn vrije tijd? Dan moet ik eerst vrije tijd hebben,” glimlachte hij. “Niet dat ik iets te klagen heb, hoor, ik ben tenslotte op vakantie. Maar ja, ik geloof van wel. Sinds ik hier binnen ben, heb ik mij in elk geval al afgevraagd of die mans kleurtje te maken heeft met de lichtinval of dat hij beginnende Drakenkoorts heeft en die oudere dame daar in de hoek zit zo te schuiven op haar stoel dat ik begin te denken dat ze een ernstige vorm van Chlamagica heeft.”
Hij haalde zijn schouders op. 
“Guilty as charged,” zei hij.

[Blossom]

Zijn lach was leuk, al had Jo-Ann het idee dat Tariq doorgaans een uiterst serieus persoon was. Hij was ietwat gereserveerd, vond ze, al vertelde hij open over zijn werk: het stellen van de juiste diagnose en het uitvoeren van helende bezweringen. 
“Oh, ik had al eventjes het gevoel dat ik compleet overrompeld zou worden door allerlei helende toverdrankingrediënten, maar dat valt mee!” 
Lachend keek ze met Tariq mee toen hij mogelijke patiënten aanwees. De man met beginnende Drakenkoorts zag inderdaad een beetje groen-geel. De oudere dame…
“Chlamagica,” grinnikte ze. “Ik denk dat een steenpuist waarschijnlijker is, of anders heeft ze juist per ongeluk die onderbroek met dat nare randje aangetrokken vanmorgen en begint dat nu te irriteren.”
Ze nam een slokje thee, die heerlijk smaakte. 
“Of wat ook nog zou kunnen… Ze heeft zojuist in de zee gezwommen en heeft nu last van het zout op plekken waar je geen last van zout zou willen hebben… Of ze kwam een kwal tegen!” Ze maakte een sloom wapperend gebaar met haar armen, zoals kwallen zich in de zee bewogen. “En die greep haar - blop! - zo bij haar flamoes!”
Ze had het tegen een Heler, toch? Daartegen kon je toch wel grapjes maken over gekke kwalen en gênante ongelukjes? Misschien verwachtte hij het niet van haar, maar ze was niet preuts aangelegd. Dat kwam misschien doordat ze een lange relatie had gehad met iemand die negen jaar ouder was dan zij.
“Dus je hebt vakantie,” vervolgde ze na nog een slokje thee. “Helemaal in je eentje, of ben je vanmiddag weggevlucht van je reisgezelschap?” 
Zoiets zou ze zich wel voor kunnen stellen: zo’n groepsvakantie die na een dag al behoorlijk vervelend is, en dat ieder uur de wil om terug aan het werk te gaan stijgt. Of misschien… was hij met familie? Zijn gezin, wellicht? Behalve dat ze zijn naam in de wandelgangen regelmatig was tegengekomen, wist ze eigenlijk niks van hem.

[Merdyff]

Alweer bracht Jo-Ann Tariq aan het lachen, dit keer met haar kwallenimitatie. Ze had natuurlijk gelijk dat er honderd-en-één redenen konden zijn waarom de vrouw niet kon stilzitten. Misschien had ze gewoon een heel oncomfortabele stoel.
“Als ik van plan was om nog in de zee te gaan zwemmen dit weekend, heb ik mij nu bedacht,” grinnikte hij. “Maar je zou ervan verschieten hoeveel mannen en vrouwen van een zekere ouderdom SOA’s oplopen. Eens ze niet meer zwanger kunnen worden, denken ze dat ze de voorbehoedsmiddelen helemaal achterwege kunnen laten.”
Te laat besefte hij dat hij nu misschien een tikje belerend overkwam, wat absoluut niet zijn bedoeling was. Hij wilde gewoon een voor hem interessant weetje delen, maar misschien had Jo-Ann daar helemaal geen boodschap aan. Hij nam een slok van zijn daiquiri en luisterde naar haar volgende vraag.
“Nee, ik ben alleen op vakantie,” zei hij. Ze zou hem nu vast wel zielig vinden of zo, wie ging er nu alleen op vakantie? Maar goed, welk alternatief had hij? Met zijn familie op vakantie gaan was uitgesloten, collega’s hadden vaak net niet op hetzelfde moment verlof en met zijn vrienden van op Zweinstein had hij te weinig contact om er plots mee op vakantie te gaan. Het was alleen of een groepsreis voor singles, maar zo wanhopig op zoek naar een partner was hij nu ook weer niet. 
Hij wilde vragen of zij thuis een echtgenoot had die op haar wachtte of misschien zelfs kinderen, maar vond dat nogal direct. Het wekte misschien de indruk dat hij haar probeerde te versieren en dat was niet zijn bedoeling. Niet dat hij haar niet aardig vond, maar hij had een beetje een reputatie van vrouwenversierder waar hij eigenlijk vanaf wilde en dan was vrouwen versieren bij een eerste gesprek niet het beste plan. 
Zijn brein had intussen een beetje een rare kronkel gemaakt: van de vraag of Jo-Ann een echtgenoot had via ‘wat met een echtgenoot als je het grootste deel van het jaar op Zweinstein woonde’ naar ‘zijn er eigenlijk professoren op Zweinstein die getrouwd zijn’. Hij besloot dat die vraag niet klonk alsof hij haar probeerde te versieren.
“Misschien een rare vraag, maar… Zijn er eigenlijk professoren op Zweinstein die getrouwd zijn of een relatie hebben? Ik heb er als tiener nooit zo bij stil gestaan, maar het lijkt mij niet evident om zo lang van huis te zijn als je thuis een gezin hebt.”

[Blossom]

Huh? Jo-Ann keek Tariq even onbegrijpend aan toen hij het over mensen van een zekere leeftijd had, die niet meer zwanger konden worden. Aangezien mannen toch al niet zwanger konden worden, had Tariq het over vrouwen die dan… SOA’s opliepen?
“Ha, dat komt vast door de mannen in de midlifecrisis, die dan buiten de deur gaan eten zonder dat hun vrouw het weet,” lachte ze. Eerlijk gezegd kon ze zich daar geen voorstelling van maken, wat wellicht kwam door haar gebrek aan medische kennis en levenservaring. Misschien waren haar gedachten daarover puberaal: ze verwachtte niet dat haar ouders bijvoorbeeld nog seksueel actief waren. 
Toch wuifde ze het weg; ze zou het gaandeweg wel ontdekken. 
Hij was alleen op vakantie, zei hij. Hij moest dus vrijgezel zijn, wellicht een persoon die door zijn werk was opgeslokt, en dan door hogerhand werd gedwongen om op vakantie te gaan omdat anders zijn vakantiedagen van eerverleden jaar zouden vervallen. 
Ze knikte hem toe, nam nog een slokje van haar thee en speelde met haar theelepeltje. Ze voelde zich op haar gemak. Sowieso omdat ze met deze strandtent vertrouwd was, maar ook met Tariq als gesprekspartner. Alsof ze hem dagelijks sprak.
Hij verbrak de korte stilte door een, naar eigen zeggen, rare vraag te stellen. Of er misschien relaties waren onder de professoren op Zweinstein. 
Jo-Ann glimlachte. “Volgens mij niet echt. Toen ik werd aangenomen, is me nog duidelijk verteld dat relaties met collega’s niet toegestaan zijn.” Dat was een soort van jammer, want ze had niet geweten dat haar vriendje van vroeger een collega was, en dat ze toen ze hem ontmoette, ineens weer wist wat haar vroeger had bezield. 
“Ik denk wel dat het mogelijk is om een relatie te onderhouden met iemand van buiten Zweinstein. Als docent kan je best gemakkelijk eens terug naar huis… Maar nu je ernaar vraagt en ik erover nadenk... ik denk dat zo’n beetje iedereen vrijgezel is.”
Ze zou niet weten wie van haar collega’s een relatie had. De ene collega leek nog onwaarschijnlijker dan de andere. Gek genoeg kwamen relaties nooit ter sprake en het spreekwoord was toch: [i]waar het hart vol van is, stroomt de mond van over[i].
“Een beetje getrouwd met hun werk, haha! Ben jij dat ook? Of had je wel een relatie, maar is die op de klippen gelopen?”
Een toepasselijkere vraag had ze niet kunnen bedenken in dit scheepswrak. Omdat de vraag nogal persoonlijk was - maar ja, ze hadden het al over SOA’s gehad, dus was dit net zo makkelijk - voegde ze er open aan toe: “Zoals de mijne.”

[Merdyff]

Afgaand op de non-verbale reactie van Jo-Ann op wat hij vertelde over oudere personen met SOA’s was het tijd om van gespreksonderwerp te veranderen. Ze voelde zich er duidelijk ongemakkelijk bij en hij moest zichzelf er weer eens aan herinneren dat dingen die onder collega’s verteld werden niet altijd geschikt waren voor buiten Sint-Holisto. Maar onrechtstreeks kwam hij nu toch te weten dan Jo-Ann vrijgezel was. Ze sprak over een relatie die op de klippen gelopen was.
“Oh, dat was vast moeilijk,” zei hij. “Was het een lange relatie?”
Is het lang geleden, wilde hij ook wel vragen, maar dat klonk minder empathisch en meer nieuwsgierig en dat was niet zijn bedoeling.
Gezien zij ook open was over haar relatiestatus, besloot hij dat ze van hem ook eerlijkheid verdiende.
“Ik heb niet echt een relatie achter de rug die op de klippen is gelopen, zoals je dat zo mooi zegt,” zei hij. “Wel een aantal kortstondige relaties die het toch niet echt waren. Ik heb wat een reputatie opgebouwd ermee. Dat ik van mooie vrouwen houd.”
Tariq haalde zijn schouders op.
“Tja, ontkennen kan ik dat niet.”
Hij keek om zich heen in de bar terwijl hij nadacht over een antwoord op haar vragen. Zijn relatiestatus was niet bepaald ingewikkeld te noemen en toch voelde het soms zo. Hij sprak van kortstondige relaties en vroeg zich af of hij zijn onenightstands daar bij kon rekenen. Natuurlijk kon hij die met de beste wil van de wereld geen relatie noemen, maar om die nu ook te vernoemen tegenover iemand die mogelijk net een langdurige relatie achter de rug had, zou het beeld dat ze van hem had, vast geen goed doen. Tijdens zijn studies had hij gewoon geen tijd gehad om in een serieuze relatie te investeren. Voltijdse Helerstudies met daarnaast een bijbaantje waar mogelijk om zijn flat te kunnen betalen, aangezien hij zo weinig mogelijk beroep wilde doen op steun van zijn moeder een stiefvader, hadden er voor gezorgd dat hij niet veel tijd en energie over had om daarnaast ook nog eens de liefde van zijn leven te ontmoeten.
“Ik denk dat je momenteel wel kan stellen dat ik met mijn werk getrouwd ben,” zei hij terwijl hij haar aankeek. “Maar dat is vooral bij gebrek aan iemand anders om mee te trouwen, denk ik. Ik bedoel maar… Ik doe mijn werk erg graag en dat vraagt veel tijd, maar het is niet dat er daarnaast geen plaats is voor iets anders. Of iemand anders.”
Hij wendde zijn ogen af en richtte zijn blik weer op zijn drankje.
Sinds wanneer vertelde hij zo veel aan een relatieve vreemde?

[Blossom]

Reputatie? Tja, welke man viel er nou niet op mooie vrouwen?
“Ik ben nog nooit een man tegengekomen die tegen me zei dat hij op Trollen viel,” grapte ze, maar had ondertussen wel een beetje het beeld gekregen van een Heler die met allerlei Hospiheksen stiekeme dingen deed tussen de gordijntjes van patiëntloze bedden. 
Gek genoeg bleef ze even in die gedachte hangen; het intrigeerde haar en ze vroeg zichzelf af wat zij zou vinden van wat men een avontuurtje noemde. Ze was nu zevenentwintig, de leeftijd waarop veel van haar oude schoolvriendinnen gingen trouwen en aan het stichten van een gezin dachten. Was ze haar wilde haren kwijtgeraakt aan haar ex? Of was nu definitief de tijd doorgebroken dat zij eens goed rondkeek op de mannenmarkt?
Het waren nogal veel gedachten voordat Tariq haar terugbracht naar de realiteit door te zeggen dat er heus wel ruimte was voor een serieuze relatie in zijn hart, hoofd en werkschema. 
Oh. Eventjes was Jo-Ann als flapuit geneigd te vragen of ze op zijn huwelijkskandidatenlijst mocht, maar Tariqs donkere ogen hielden haar tegen. Tariq zelf niet; tegen hem kon iedereen alles zeggen, tenminste, dat gevoel had ze. Misschien was het dan toch haar eigen mislukte relatie in combinatie met die donkere kijkers die haar op veel momenten aanstaarden.
Uiteindelijk zei ze rustig en welgemeend: “Ik hoop dat je haar snel vindt.” Pas toen ze haar eigen woorden hoorde, kon ze wel door de grond zakken. Waarom sloot ze een deur die op een kier had kunnen blijven staan? 
Ze voelde hoe haar wangen gloeiden nu ze iets volledig verkeerds had gezegd en wilde op de één of andere manier uitleg geven, maar dat was ook weer stom om te doen, want bij een Heler als Tariq zou menig patiënte vragen of hij haar nader wilde onderzoeken. Ze nam een slokje thee en besloot eerst maar eens antwoord te geven op zijn vragen. 
“Het was een lange relatie. Zeven jaar en vier maanden.” Ze was misschien gewoon niet het type voor  losse scharrels. Ze keek hem even aan om te peilen wat hij daarvan vond. “Hij was ouder dan ik, en ik was… blind.” Ze haalde haar schouders op, maar verweet zichzelf dat ze niet eerder had gezien dat William geen goede partner voor haar was. Ze sprak verder: “We werkten samen, dus we zagen elkaar zo’n beetje dag en nacht, en achteraf was dat misschien ook wel te veel.”
En het deed nog steeds zeer; niet omdat ze nog van haar ex hield, maar omdat hij haar zo belazerd had dat ze hem voor de Wikenweegschaar had gedaagd. Of ze in details wilde treden, nu, hier in de Helvetia, betwijfelde ze. Misschien wel, als hij ernaar zou vragen. Iemand die luisterde was sowieso wel fijn.
Hoewel het vreemd was tegelijkertijd, want ze had hem jaren niet gezien en vroeger op Zweinstein waren ze slechts vage bekenden van elkaar geweest.
“Sorry,” verontschuldigde ze zich dan ook. “Ik sprak je niet aan om binnen vijf minuten mijn hele levensverhaal op tafel te leggen, hoor! Ik hoop dat je het niet erg vind; we kunnen ook over leukere dingen praten zoals eh… toen je pakweg een jaar of acht-negen was, waar woonde je toen?”
Hij hoefde geen antwoord te geven als hij niet wilde, toch? Ze was wel geneigd om per direct een daiquiri te bestellen.