The Devil's Pact

[Nano]

Nyx zuchtte. Er was geen enkele manier om zijn wil door te drijven bij de onsterfelijke heks. Hij liet zijn toverstok zakken en gaf er een zwiep aan, waarna de deur achter hem sloot en daarmee alle ramen. John gaf nog wat enkele schokken en bleef daarna ook liggen.
Gefrustreerd stopte hij zijn toverstok in zijn zak en haalde een sigaret eruit die hij aanstak met een simpele knip van zijn vingers. "Weetje wat. Je hebt nog gelijk ook." zei hij, waarna hij een flinke hijs nam. En het was waar. Ze had gelijk. Zolang ze een gruzielement had kon Nyx niet van haar afkomen.
Hij tikte met zijn voet tegen de buik van John, die direct een spartel gaf. Mooi. Die leeft nog.
"We kunnen elkaar wel tegenwerken, maar momenteel ben je inderdaad machtiger dan mij, want nouja. Je kan niet dood." Wist Nyx uit te brengen, waarna hij weer een hijs nam. Hij wist totaal niet wat hij met de heks aan moest.
"Laat ik het zo zeggen. Jij jou dooddoeners, ik de mijne. We laten elkaar met rust. We strijden immers voor hetzelfde doel." Nyx keek even om zich heen en keek Valarie daarna recht in haar ogen aan. "Wat wil je hebben bij het Ministerie? Misschien kan ik je helpen. Ik ben daar al vaker ongemerkt naar binnen en naar buiten geweest."
Hij geloofde het zelf niet wat hij zojuist aanbood. Maar misschien was het maar beter. Een soort mini samenwerking.
"We hebben overigens wel geluk. Er zit een rat binnen het ministerie. Ik weet nog niet wie, daar ben ik nog mee bezig. Hij of zij helpt dooddoeners, ze weet precies waar ze zijn zonder enig spoor. Alsof het een ziener is, gespecialiseerd in dooddoeners. Onbekend of dat ze alleen ons helpt, dus we moeten er wel mee oppassen. We kunnen het natuurlijk niet gebruiken dat hij of zij zichzelf tegen ons keert en jou daar weggraaid. Dan ben ik mijn bondgenoot kwijt." zei hij, met een knipoog.
Nyx wist nog steeds niet precies wie de heks was en waar ze dit allemaal geleerd had, maar hij wil haar nu zeker te vriend houden.

[Timsel]

Valarie fronste door Nyx’ plotselinge ommezwaai. Misschien had het geholpen dat ze gezegd had dat ze hem irritant begon te vinden. Ze luisterde aandachtig naar zijn verhaal over een bondgenoot op het Ministerie. ‘Een bondgenoot op het Ministerie?’ Ze fronste. Nóg iemand die dus dacht de touwtjes in handen te hebben op het Dooddoenersvlak? En dan ook nog op het Ministerie? Het moest allemaal niet gekker worden. Nog iemand die ze moest leren voor haar te buigen.
Niet dat Nyx voor haar zou buigen. Voor alsnog, niet nu. Dat zou nog wel komen. In ieder geval accepteerde hij op dit moment zijn meerdere, en dat was goed.
Hij wilde haar in ieder geval blijkbaar helpen op het Ministerie. Wat ze daar wilde? Ze wilde niet dat hij dat wist. Mijn geheugen terugvinden. Dan zou je een zwakke plek bekennen en dat wilde ze absoluut niet. Maar misschien dat hij wel op een bepaald vlak kon helpen.
‘Ik moet op het Departement van Mystificatie zijn,’ zei ze, terwijl ze de kamer rondliep. ‘Daar ligt… iets… dat ik nodig heb. Een vriendin… mede Dooddoener…’ (het idee dat Alicia een Dooddoener was klonk absurd, mede omdat Alicia alleen maar voor haar eigen gewin dit deed) ‘… en ik willen iets dat daar ligt. Iets dat van ons is. Een wapen dat ons naar de oplossing van deze oorlog brengt. We zijn aan het voorbereiden, maar dat Departement is het meest beveiligde Departement omdat ze daar met van alles experimenteren. De dood, tijd, liefde, toekomst, et cetera. Het is dus een beetje een moeilijke klus om daar binnen te komen.’
Ze knikte naar de Ministerieman. ‘Ik had gehoopt dat hij me zou kunnen helpen om binnen te komen, maar ik zie al meteen dat hij een suffe kantoorbaan heeft en geen enkel idee heeft van het Departement van Mystificatie.’
Ze stapte naar voren en hurkte voor het haveloze gezicht van de tovenaar. ‘Ja. Nutteloos,’ bevestigde ze. Ze keek naar Nyx en ging weer recht overeind staan. ‘Van mij mag je hem doodmaken. Wie weet is hij van Dreuzelbloed, en dan moet hij sowieso geëlimineerd worden. Ik heb niets aan hem.
Interessanter vind ik jou,’ zei ze, met haar witte oog recht kijkend in de zijne. ‘Je bent gewetenloos. Een goede eigenschap in het edele beroep dat we hebben. De bevrijding van onze maatschappij. Ik vind dat mooi om te zien. Nogmaals, je zou een goede dienaar zijn. Ik denk dat we samen veel zouden kunnen bereiken. Maar goed, dat is helemaal aan jou. Het is mij om het even. Wees dus gewaarschuwd: maak mij niet boos.’
Ze pakte een stoel en ging erop zitten. Ze gooide haar benen over elkaar heen en stak een sigaret op. Ze knikte naar Nyx met de stille vraag ‘Jij ook?’ Ze blies een wolk uit. ‘Ga zitten,’ zei ze commanderend. Ze zwaaide met haar toverstok en er verschenen touwen om de Ministerieman heen. Ze leunde wat naar achteren.
‘Waarom ben je een Dooddoener geworden?’ vroeg ze nieuwsgierig. Dat was ze ook echt. Ze wilde weten hoe serieus deze jongen was. Deed hij het voor de lol of had ze hier echt een concurrent voor de wereldmacht?

[Nano]

"Ah. Mystificatie. Pittig om binnen te komen. Niet onmogelijk." Langzaam verscheen er een glimlach op het gezicht van Nyx. "Daar ben ik wel eens binnen geweest. Bizar doolhof." Nyx stak een nieuwe sigaret aan en ging zitten op de aangewezen stoel. "Helaas moet ik je wederom teleurstellen moppie. Ik ben geen dienaar. Ik ben geen volger. Wat dat betreft volg ik mijn eigen weg. Samen werken, geen probleem. Volgen. Misschien als blijkt dat ik er helemaal niks van kan. Daarnaast hoef ik je volgeling ook niet te zijn om samen iets te bereiken." Met een grijns op zijn gezicht nam hij een hijs van zijn sigaret en keek Valarie recht aan. "Daarnaast. Nooit tegengas ontvangen, where's the fun in that?"
Hij moest er niet aan denken dat mensen hem zonder pardon zouden volgen. Af en toe een standje tegen kan geen kwaad, behalve als het van een onsterfelijke feeks is die roet in je plannen gooit, maar dat even terzijde.
Nyx blik dwaalde even af naar de ministeriewerker. "Het is een halfbloedje. Ik laat de eer aan jou, ik heb vandaag al voldoende bloed aan mijn handen gehad." zei hij, waarna hij wees naar het gat in Valarie's nek. "Hoe voelt 't? Dat soort pijn met een gruzielement? Is dat 'n verschil?"
De vraag waarom Nyx een dooddoener is geworden ontweek hij. Familiegezeik. Daar loopt niemand op te wachten. Weer nam hij een hijs en keek Valarie aan. Dat witte oog, het had wel iets.

[Timsel]

Nyx begon weer over het Gruzielement. Hij moest niet doorgaan; ze wilde niet dat een onvoorspelbaar iemand als Nyx op de hoogte was van het bestaan van Gruzielementen. Of tenminste, niet háár Gruzielement. Hij was een bondgenoot, maar tegelijk ook politiek tegenstander. Ze had het idee dat Nyx zich ieder moment tegen haar kon keren.
‘Ik stond hierbinnen,’ zei Valarie. ‘Die wond heb je mij niet toegebracht. Ik verschijnselde naar het balkon, of tenminste, dat dacht jij. In feite verstopte ik me ónder het balkon en creëerde de illusie dat ik daar stond. De wond kwam niet hard binnen, al voelde ik hem wel.’ Ze zwaaide met haar toverstok. In echo klonk het ‘Kijk eens achter je?’
Achter Nyx stond haar evenbeeld. Wat bleker, maar daar stond een evenredig spiegelbeeld. Zodra Nyx de illusie zag, vervaagde de tweede Valarie weer. Ze kreunde.
‘Is een ontzettend ingewikkelde spreuk,’ legde ze uit. ‘Kost ontzettend veel energie. Maar, zoals je net zag, het werkt.’ Dat ze de spreuk gebruikt had, loog ze. Ze had écht een mes in haar keel geduwd gekregen. Maar dat hoefde Nyx niet te weten. ‘Wie weet sta ik hier ook niet. Ben ík een illusie, en sta ik ergens buiten. Dat zou kunnen.’
Ze kneep haar ogen fijn. ‘Maar Gruzielementen… ik heb daar wel onderzoek naar gedaan, maar het is toch gevaarlijk.’ Ze streek haar vinger over haar neus. ‘Het scheen dat het bij de Heer van het Duister niet… optimaal… verliep.’ Ze liep langs Nyx heen. ‘Ik kan het je wel leren, maar een onsterfelijke vijand? Hmm… Of zijn we… bondgenoten?’
Ineens kreeg ze een idee. ‘Wat als we een… Onbreekbare Eed uitvoeren? Ik beloof jou nooit lastig te vallen en andersom. En ook geen handlangers. Dan vallen we elkaar ook niet lastig.’ Ze keek hem schattend aan. ‘Wat denk je?’

[Nano]

Des te meer Valarie ontkende dat ze een Gruzielement had, des te minder Nyx haar begon te geloven. Toen ze haar spiegelspreuk demonstreerde en Nyx achter zich keek, zag hij wel degelijk een verschil tussen dat en de Valarie die hij neerstak. 'Alright then, Keep your secrets' dacht hij.
"Als jij een Illusie zou zijn en je met die toverstok een tweede spiegelbeeld zou kunnen maken die los loopt van jou, ga ik op mijn knieën voor je" grapte hij, waarna hij Valarie nog eens aankeek, de laatste hijs van zijn sigaret nam en deze vervolgens ergens in een hoek van de kamer gooide. "Het lijkt me interessant. Een Gruzielement hebben, vooral het maken ervan. Ik weet niet hoe of wat precies, alleen dat je vers vlees van een levend mens nodig hebt. Er is zo weinig over te vinden." biechtte hij op, waarna hij naar de ministeriewerker keek die in het hoekje achter hem lag. "Beide hebben we hier liggen."
Toen Valarie begon over de Onbreekbare Eed keek Nyx haar serieus aan. Het leek hem wel iets. Een onsterfelijke bondgenoot hebben die hem ook nog eens kon leren hoe hij een Gruzielement moest maken. 
Nyx stond op, trok zijn toverstok en stak zijn rechter hand uit naar Valarie. "Akkoord. Ik en mijn handlangers laten jou en jouw handlangers met rust in negatieve zin en vise versa. Elkaar helpen is natuurlijk wel toegestaan, mits er goede intenties achterstaan."

[Timsel]

Kort daarna hielden ze elkaars armen vast in de Eed-houding. Ze keken elkaar diep in de ogen. In haar ene hand hield ze de pols van Nyx vast en in de andere hand hield ze haar toverstok. Ze had vaker een Onbreekbare Eed gesmeed.
De reden waarom ze dit deed was meer voor zichzelf. Blijkbaar was Blishwick toch bereidswilliger dan hij had geleken, maar hij was wel onvoorspelbaar. Voor ze het wist stak hij weer een mes in haar rug – letterlijk of figuurlijk. Zo’n persoon kon handig zijn, als pion, bodyguard, dienaar, whatever, maar als hij zich tegen haar zou keren, van het Ministerie bleek te zijn, of wat dan ook.
Zo’n persoon moest je in de gaten houden. Teugels geven. Dan kon je hem nog wat besturen. En zolang hij geen trouw aan haar zou zweren, zou dit problemen opleveren.
Ze schraapte haar keel. ‘Klaar voor?’ Zonder zijn reactie af te wachten, begon ze het proces.
‘Ik, Valarie Ava Lingaard, beloof, jou, Nyx Blishwick, nooit in een gevecht uit te dagen, op de een of andere manier fysiek pijn proberen te doen, noch zal ik iemand op jou af sturen, en verder zal ik hem nooit aan Schouwers overleveren. Nu moet jij dezelfde woorden zeggen, maar dan voor jouzelf, natuurlijk.’

[Nano]

Toen ze elkaars armen vasthouden in de Eed-houding en ze elkaar diep in de ogen keken, ging er van alles door Nyx heen. Hij heeft het voor elkaar. De enige persoon die hem daadwerkelijk in de weg kan lopen, kan hem niks meer maken. Dit kon zelfs een begin zijn van een samenwerking. Als het haar puur om de titel ging, kon ze die hebben, maar buigen zal hij voor niemand.
Nyx knikte toen ze vroeg of hij er klaar voor was waarna hij Valarie weer recht in haar ogen keek. Hij trok zijn toverstok en startte samen met Valarie het proces. Normaal moest er een getuige bij zijn, gezien die niet aanwezig was, moesten ze beide stokken gebruiken. Dit was het moment. Valarie begon met haar eed en eindigde deze soepel. Nu was het zijn beurd.
"Ik, Nyx Blishwick, beloof jou, Valarie Ava Lingaard, nooit in een gevecht uit te dagen, op de een of andere manier fysiek pijn proberen te doen, noch zal ik iemand op jou af sturen, en beloof ik jou nooit aan Schouwers over te leveren."
Toen Nyx zijn eed afgelegd had, keek hij naar hen armen, waarna de magische lijnen langzaam verdwenen en hij Valarie's arm losliet. Hij keek Valarie nogmaals aan en glimlachte. "Nou bondgenoot" begon hij zijn zin, terwijl hij een sigaret uit zijn vest pakte en Valarie er ook een aanbood. "Op een fijne samenwerking"

-- Einde --