Weg

[AlessaJess]

Zijn blik vertelde haar alles dat ze hoefde te weten: ze waren oké. Hij ging wat grootser op de bank zitten en de drakenoorbel die hij in had, leek zich iets gemakkelijker in zijn oorschelp te nestelen, alsof die merkte dat er een golf spanning uit Damiens lichaam vloeide. Ze voelde hetzelfde met haar hoofd gebeuren en ze trok haar benen bij zich op de bank.
Eliza grijnsde naar hem. “Ze hebben geen idee. En eigenlijk wil ik dat wel graag zo houden. Laat hen maar uitleggen waarom ik opeens van de aardbodem ben verdwenen.” Ze pakte het glas wijn van de tafel waarvan ze vermoedde dat het de hare was. “Interessante test om te zien of ze hun eigen hachje liever redden dan dat ze de waarheid spreken. Management komt er met dit album snel genoeg achter wat voor leugenachtige drakenvliegen ze eigenlijk in dienst hebben, nou is alleen de vraag of ze zichzelf voor die tijd een nog dieper graf graven.”
Alles in haar borst kneep zich samen, alsof haar eigen lichaam haar hart tot pulp wilde vermalen voor ze te veel aan… hen kon denken. Ze voelde het gal omhoog komen en gooide snel een slok achterover om het weg te drukken.
“Als ik het onder eigen naam uitgeef kunnen ze daarna bepalen wie ze liever willen hebben. Een ondermaatse, niks presterende bassist, of hun leadzangeres.”
Ze was er vrij zeker van wat hun keuze zou zijn, Alex had tot nu toe niks anders dan een paar goede deuntjes bedacht; alle teksten kwamen van haar. Maar zelfs als ze zouden besluiten dat ze zonder haar verder wilden… laat de eikels dan maar. Dan wist ze in ieder geval wat ze aan elk van die pennenlikkende klootzakken had.
Ze wierp een schuine blik op het papiertje dat Damien in zijn handen had en trok het naar zichzelf toe. Eerst herkende ze haar eigen tekst: Moths try to find the sun / Using streetlights / That lead nowhere // If I’m better off alone / then why do I crave you like heroine that white powder pixie dust?
Meteen wilde ze de pixie dust vervangen door “an endless dawn”. Toen las ze wat Damien zelf had toegevoegd en trok een wenkbrauw op. Moths try to find the sun / Using streetlights / That lead nowhere // Who will tell them where their home is? / To go beyond horizons? / Who will tell them where their home is? / Never settle down.
Ze keek hem aan, zocht in zijn ogen waarom hij had besloten er zo’n hoopvolle draai aan te geven en moest moeite doen om haar gezicht in een plooi te houden. Dit was niet de eerste keer dat ze dacht één soort nummer te schrijven en dan compleet van haar stuk werd gebracht door een van Damiens aanpassingen. Dat was deel van de reden waarom ze zo goed werkten; zij was praktisch, maar hij was een dromer.
“Probeer je me te bekeren naar jouw geloof der goedheid van mensen? In dat geval heb ik al een bijbel, alsjeblieft dankjewel.” Eliza stal het potlood uit zijn handen om de pixie-dustaanpassing te maken en zette meteen een grote cirkel om de tekst van Damien heen met een ster erachter. Ze tikte het potlood tegen haar lippen terwijl ze de klanken door haar hoofd liet dansen en elke lettergreep zijn eigen plekje op de melodie vond.
Ze rolde met haar ogen en schudde haar hoofd zachtjes. “Heb je nog meer wat we uit die zoetsappige suikerspinfontein kunnen trekken?”

[Rowace]

Als Eliza Dayes zou worden verkocht als een speelgoedpop – ze stelde zich ongetwijfeld voor dat haar management haar zo zag –, dan zou ze vergezeld gaan van een lange, complexe handleiding. En zelfs met die handleiding in de aanslag was ze onvoorspelbaar, dacht Damien, want Eliza leek zelf niet eens altijd te snappen wat er in haar omging. Wat ze wel en niet meende. Of eerder: wat ze nog echt meende na een nacht rust en wat gezond verstand. Want Eliza meende altijd alles wat ze zei, maar niet altijd alles even lang. En die korte vlagen gebeurden nogal eens, aangezien ze een rockster was, ook al was ze ‘maar’ van de indie variant. De Dayes waren nu eenmaal punks tot in hun nieren. Eliza had alle attitude in zich opgenomen; de politiek ervan had ze achterwege gelaten.
Een wraakalbum dus. Ze meende het echt – of in elk geval voor nu. Wat haar betrof kon de hele band de boom in, en als er nog plek was, mocht heel het management er bij gaan zitten.
‘Misschien,’ zei Damien, terwijl hij probeerde mee te kijken met wat Eliza opschreef. Ondanks haar gekat had ze een sterretje bij zijn suggestie getekend – goedgekeurd. ‘Lukt het me?’
Hij nam een slok van zijn wijn. Met de wijn daalde ook het besef in dat hij eigenlijk vreselijk moe was. Hij blikte op de klok in de keuken, die de neiging had om na elven in te dutten en de tijd ook maar te gokken. Een cadeautje van Blue uiteraard, die het arme ding uit een tweedehandszaak had gered van een tragisch, nutteloos bestaan.
‘Maar misschien is het een beter idee om zo te gaan slapen. Het loopt al tegen tweeën, jij hebt slaap nodig – en waag het niet om me tegen te spreken. Daarbij moet iemand het je vertellen: je hebt nog nooit een goed nummer geschreven na middernacht. Je doet wel alsof je een nachtbraker bent, zoals het een rockster betaamt, maar stiekem verlangt je lichaam al jaren naar een kantoorbaan.’
Damien nam nog een slok wijn en keek zijn liefste ex-vriendin toen strak aan, met de strengste blik die hij maar om zijn slaperige mond gespannen kreeg. ‘Dus, neem je Blues bed of de bank?’