Weg

[AlessaJess]

Zijn blik vertelde haar alles dat ze hoefde te weten: ze waren oké. Hij ging wat grootser op de bank zitten en de drakenoorbel die hij in had, leek zich iets gemakkelijker in zijn oorschelp te nestelen, alsof die merkte dat er een golf spanning uit Damiens lichaam vloeide. Ze voelde hetzelfde met haar hoofd gebeuren en ze trok haar benen bij zich op de bank.
Eliza grijnsde naar hem. “Ze hebben geen idee. En eigenlijk wil ik dat wel graag zo houden. Laat hen maar uitleggen waarom ik opeens van de aardbodem ben verdwenen.” Ze pakte het glas wijn van de tafel waarvan ze vermoedde dat het de hare was. “Interessante test om te zien of ze hun eigen hachje liever redden dan dat ze de waarheid spreken. Management komt er met dit album snel genoeg achter wat voor leugenachtige drakenvliegen ze eigenlijk in dienst hebben, nou is alleen de vraag of ze zichzelf voor die tijd een nog dieper graf graven.”
Alles in haar borst kneep zich samen, alsof haar eigen lichaam haar hart tot pulp wilde vermalen voor ze te veel aan… hen kon denken. Ze voelde het gal omhoog komen en gooide snel een slok achterover om het weg te drukken.
“Als ik het onder eigen naam uitgeef kunnen ze daarna bepalen wie ze liever willen hebben. Een ondermaatse, niks presterende bassist, of hun leadzangeres.”
Ze was er vrij zeker van wat hun keuze zou zijn, Alex had tot nu toe niks anders dan een paar goede deuntjes bedacht; alle teksten kwamen van haar. Maar zelfs als ze zouden besluiten dat ze zonder haar verder wilden… laat de eikels dan maar. Dan wist ze in ieder geval wat ze aan elk van die pennenlikkende klootzakken had.
Ze wierp een schuine blik op het papiertje dat Damien in zijn handen had en trok het naar zichzelf toe. Eerst herkende ze haar eigen tekst: Moths try to find the sun / Using streetlights / That lead nowhere // If I’m better off alone / then why do I crave you like heroine that white powder pixie dust?
Meteen wilde ze de pixie dust vervangen door “an endless dawn”. Toen las ze wat Damien zelf had toegevoegd en trok een wenkbrauw op. Moths try to find the sun / Using streetlights / That lead nowhere // Who will tell them where their home is? / To go beyond horizons? / Who will tell them where their home is? / Never settle down.
Ze keek hem aan, zocht in zijn ogen waarom hij had besloten er zo’n hoopvolle draai aan te geven en moest moeite doen om haar gezicht in een plooi te houden. Dit was niet de eerste keer dat ze dacht één soort nummer te schrijven en dan compleet van haar stuk werd gebracht door een van Damiens aanpassingen. Dat was deel van de reden waarom ze zo goed werkten; zij was praktisch, maar hij was een dromer.
“Probeer je me te bekeren naar jouw geloof der goedheid van mensen? In dat geval heb ik al een bijbel, alsjeblieft dankjewel.” Eliza stal het potlood uit zijn handen om de pixie-dustaanpassing te maken en zette meteen een grote cirkel om de tekst van Damien heen met een ster erachter. Ze tikte het potlood tegen haar lippen terwijl ze de klanken door haar hoofd liet dansen en elke lettergreep zijn eigen plekje op de melodie vond.
Ze rolde met haar ogen en schudde haar hoofd zachtjes. “Heb je nog meer wat we uit die zoetsappige suikerspinfontein kunnen trekken?”

[Rowace]

Als Eliza Dayes zou worden verkocht als een speelgoedpop – ze stelde zich ongetwijfeld voor dat haar management haar zo zag –, dan zou ze vergezeld gaan van een lange, complexe handleiding. En zelfs met die handleiding in de aanslag was ze onvoorspelbaar, dacht Damien, want Eliza leek zelf niet eens altijd te snappen wat er in haar omging. Wat ze wel en niet meende. Of eerder: wat ze nog echt meende na een nacht rust en wat gezond verstand. Want Eliza meende altijd alles wat ze zei, maar niet altijd alles even lang. En die korte vlagen gebeurden nogal eens, aangezien ze een rockster was, ook al was ze ‘maar’ van de indie variant. De Dayes waren nu eenmaal punks tot in hun nieren. Eliza had alle attitude in zich opgenomen; de politiek ervan had ze achterwege gelaten.
Een wraakalbum dus. Ze meende het echt – of in elk geval voor nu. Wat haar betrof kon de hele band de boom in, en als er nog plek was, mocht heel het management er bij gaan zitten.
‘Misschien,’ zei Damien, terwijl hij probeerde mee te kijken met wat Eliza opschreef. Ondanks haar gekat had ze een sterretje bij zijn suggestie getekend – goedgekeurd. ‘Lukt het me?’
Hij nam een slok van zijn wijn. Met de wijn daalde ook het besef in dat hij eigenlijk vreselijk moe was. Hij blikte op de klok in de keuken, die de neiging had om na elven in te dutten en de tijd ook maar te gokken. Een cadeautje van Blue uiteraard, die het arme ding uit een tweedehandszaak had gered van een tragisch, nutteloos bestaan.
‘Maar misschien is het een beter idee om zo te gaan slapen. Het loopt al tegen tweeën, jij hebt slaap nodig – en waag het niet om me tegen te spreken. Daarbij moet iemand het je vertellen: je hebt nog nooit een goed nummer geschreven na middernacht. Je doet wel alsof je een nachtbraker bent, zoals het een rockster betaamt, maar stiekem verlangt je lichaam al jaren naar een kantoorbaan.’
Damien nam nog een slok wijn en keek zijn liefste ex-vriendin toen strak aan, met de strengste blik die hij maar om zijn slaperige mond gespannen kreeg. ‘Dus, neem je Blues bed of de bank?’

[AlessaJess]

Lukt het me… Eliza staarde hem doods aan. Haar eerste instinct was om ‘nee’ te zeggen, maar de woorden droogden op in haar mond toen tot haar doordrong dat ja, hij haar al jaren steeds meer vertrouwen had gegeven dat mensen niet zo moreel verdorven waren als zij altijd had geloofd. Ze zou dan wel nooit zijn level van vertrouwen in de mensheid krijgen, of, Merlijn behoedde haar, Blues level van naïviteit, maar als ze het vergeleek met jaren geleden, had hij haar gezond verstand zeker verpest met zijn idiote wereldbeeld. Dus in plaats van antwoorden, kneep ze haar ogen samen en gaf ze hem een blik die haar band vaak als ‘dodelijk’ beschreef en waarvan management haar had proberen te verbieden het in interviews te gebruiken. Alsof ze zich ooit zo klein zou laten houden. 
Damiens blik gleed naar de klok en ze liet haar eigen ogen volgen. Waar eerder altijd een chique klok had gehangen die met een bekakt Engels accent de tijd had verkondigd wanneer men ernaar vroeg — waar je je ook in het appartement bevond — hing nu een in elkaar gezakt, triest ding waarvan de grote wijzer een beetje heen en weer schommelde rond de 12. 
Damiens ogen glinsterden terwijl hij haar belachelijk maakte. Een kantoorbaan… Die kleine...  Ze gaf hem een harde por in zijn zij met de pen in haar hand. 
“Damien Hathaway, als je een doodswens hebt mag je het me ook gewoon vertellen hoor, dan kunnen we een goede therapeut voor je zoeken.” Ze keek hem vanuit haar ooghoeken aan terwijl hij van zijn wijn nipte. “Al vind ik het ook niet heel erg om je wens werkelijkheid te laten worden.” 
Op zijn opmerking over de slaaparrangementen grijnsde ze. “Die arme meid zou zich het apenlazarus schrikken als ze mij opeens in haar bed zou vinden.” Opeens vormde zich een beeld in haar hoofd en ze tikte met de pen tegen haar lip. “Al zou het wel een leuk experiment kunnen zijn. Zou ze me behandelen alsof ze een vreemdeling in haar bed had gevonden, of zou ze me er uit loyaliteit aan jou niet gillend uittrappen?”
Ze nam een slok van haar eigen wijn en liet zich achterover zakken. “Ik neem Blues bed wel. Zolang je denkt dat ze het niet erg vindt.”

[Rowace]

Ergens was het fascinerend hoeveel Eliza’s perceptie van Blue verschilde van de zijne. Het apenlazerus? Damien dacht dat Blue zich vooral zou afvragen of de ongenode gast wel goed had kunnen slapen in een vreemd bed, en of ze liever bacon of toast wilden voor ontbijt. Maar ergens ánders – te weten hier en nu, om twee uur ’s nachts na een vermoeiende, emotionele dag en met de verleiding van Eliza die hem speels porde en grapjes maakte die ongetwijfeld over een minuut of tien de schuine kant op zouden gaan – had Damien geen zin om daarbij stil te staan.
‘De dag moet nog aanbreken dat een vrouw iets laat omwille van haar loyaliteit aan mij,’ zei hij terwijl hij opstond. ‘Hoe dan ook zou ze je er niet uit trappen, daar is ze veel te lief voor. Daar zou jij nog wat van kunnen leren.’
Hij trok een plagerig gezicht om te laten weten dat hij dat laatste niet echt meende en sprong voor de zekerheid een eindje bij haar weg, zodat ze hem niet nog eens met haar pen te lijf kon gaan. Ze besloot dan toch maar Blues – Hazels – bed te nemen. Damien rekte zich uit en knikte geeuwend.
‘Trusten, Lizzy,’ zei hij over zijn schouder en hij verdween in de badkamer.
De rommel ruimden ze morgen wel op, nu wilde hij gewoon zijn tanden poetsen en zijn nest in. Toen hij klaar was, was de kamer leeg. De deur van Blues slaapkamer was dichtgetrokken en er scheen licht onder de drempel door. Hij sjokte naar zijn eigen kamer en liet zich op bed vallen, waarna hij vrijwel meteen in slaap viel.

Halverwege de nacht werd hij half wakker doordat zijn dekbed een stuk opengeslagen werd. Loom opende hij één oog; de wekker gaf aan dat het halfvier was.
‘Hm?’ vroeg hij.
Een warm lichaam kroop bij hem onder de deken. Nog slapend herkende hij haar: de geur van sigaretten en wijn en dat onbeschrijflijke, heerlijke zoete dat door alles heen kwam, ook al rook ze nog zo naar de nacht. Was ze terug van een laat optreden? Had ze nog wat gefeest naderhand? Dat deden ze vaak. Maar altijd eindigden ze hier, in dit warme bed, met elkaar. Ook al was het soms maar een paar uur.
‘O, jij bent het,’ murmelde hij, alweer wegzakkend. Hij sloeg een arm om haar heen en glimlachte met zijn neus tegen haar nek. ‘Ik miste je al.’

Einde.