Out of the Blue

[Cindy]

Out of the Blue

Blue, Lila en Trevor

Geheel onverwacht had er een brunette in de woonkamer van haar beste vriendin en de tweelingbroer van haar vriendje gestaan. Hoewel Lila de adembenemende dame niet herkende, werd het haar al snel duidelijk dat dit de mythische Eliza moest zijn. Damien had in een recordtempo alle gasten zo respectvol mogelijk uit zijn huis gezet en toen hij zich zichtbaar ongemakkelijk naar zijn huisgenootje draaide, hoefde Lila maar kort contact te hebben met Trevor om gezamenlijk te beslissen dat Blue vannacht in hun studiootje zou slapen. Nu stonden ze voor de stoep van Damien en Blue’s huis en Lila keek bezorgd naar haar vriendin die zich niet meer kon herinneren wie ze was.
“Misschien kunnen we eerst wat gaan eten?” stelde ze voor. Ze had de vraag nauwelijks uitgesproken, of haar maag begon te rommelen. Lila had als roulerende dj nauwelijks tijd gehad om van de snacks te kunnen genieten. Bovendien had ze eerder die dag nog maar nauwelijks gegeten. Hoe kon ze ook eten? Vanaf het moment dat ze de oude cheerfly-outfits uit de dozen had gehaald, in de hoop daarmee Blue’s herinneringen over de kleurzusjes te trickeren, had Lila een melancholisch gevoel in haar buik gehad. Ja, ze keek nog regelmatig naar cheerflying, maar het was iets anders om haar eigen outfit weer in haar handen te hebben. Soms droomde ze dat ze een ingewikkelde stunt had bedacht, die samen met Scarlett en Blue uit probeerde om vervolgens honderden meters van haar bezem te vallen. Net op het moment dat ze de grond zou raken, werd ze altijd wakker. De tranen stroomden dan over haar wangen en ze moest moeite doen om haar gesnik te belemmeren, zodat Trevor niet wakker zou worden. Niet uit angst voor hoe ze op hem over zou komen, maar uit angst voor zijn medelijden en zijn bezorgdheid over haar. Lila had lang geleden aan zichzelf gezworen dat ze alles zou doen om te voorkomen Trevor ook maar weer een beetje zo te zien als toen ze doodziek was. Hij had genoeg geleden en ze was zelfs zo ver gegaan om haar eigen broer het huis uit te gooien zodat Trevor het drama dat Jareth de afgelopen tijd was niet langer hoefde aan te zien.
“Wat dacht je van… Blue Witch? Het heerlijkste restaurant met alleen blauw voedsel.” Lila beet op haar tong om daar niet aan toe te voegen dat dit vroeger Blue’s favoriete restaurant was. Altijd als er iets te vieren viel, nam ze Blue hier mee uit eten. Hoewel ze niet helemaal Blue’s obsessie met blauw voedsel begreep, was het eten in Blue Witch hemels.

[Rowace]

- Plotseling waren we alleen nog bevriend

in je vorige leven -

---

Trevor keek een tikje verbaasd naar zijn vriendin. Lila en een tweede diner? Ze deed vaak heel spastisch over eten; dan zeurde dat ze om de lijn moest denken – wat belachelijk was, want ze was slank en gespierd en zag eruit alsof ze zou omvallen van een zuchtje wind als ze nog minder zou wegen dan ze nu deed. Haar gewicht kon hem niks schelen, behalve dan dat hij niet vergeten was hoe uitgemergeld ze was op het dieptepunt van haar ziekte. Daar wilde hij absoluut niet naar terug.
Aan de andere kant was hij moe en had hij al een hele avond opgezeten en poot gegeven. ‘Lila, ik hou van je en zo, maar twee sociale gelegenheden op één avond, dat gaat dus echt niet gebeuren.’
Lila’s maag rommelde opstandig. Trevor rolde met zijn ogen, maar hij was niet van plan om zich naar een restaurant te laten lokken. Hij had zijn grenzen en in tegenstelling tot veel mensen had hij er geen enkel probleem mee om die aan te geven.
‘Ze hebben er wel goeie toetjes,’ gaf hij schoorvoetend toe toen Lila hardnekkig Blue Witch voorstelde. ‘We zouden take-out kunnen halen, als je erop staat.’
Zie mij eens compromissen sluiten, zond hij haar met een zelfvoldane grijns toe terwijl ze naar beneden liepen en de zwoele zomeravondlucht in stapten, de parkeerplaats op.
‘Vind je het erg om te rijden, trouwens?’ vroeg hij aan Blue. ‘Volgens Damien mag je nog niet Verdwijnselen, ik kan het überhaupt niet, en ons appartement mag vanwege mijn winkel niet aangesloten zijn op het Haardvuurnetwerk, dus…’ Hij haalde zijn schouders op en negeerde hardnekkig de optie om te gaan vliegen. Hij hoopte dat Blue dat niet zo voorstellen; het was voor Lila nog altijd een gevoelig punt. ‘In je vorige leven heb ik je ervan weten te overtuigen om in te stappen, mocht dat helpen,’ voegde hij eraan toe.
Hij viste zijn autosleutels uit een van de verborgen binnenzakjes van zijn asymmetrische gewaad en klikte op de Alohomora-knop. De deuren van de Tesla klapten zacht zoemend omhoog. ‘Maakt me niet uit wie waar zit, maar ik bepaal de muziek.’