Celebrity Hunt

[PinkyTonks]

Celebrity Hunt
Emilien Adams & Noah Elliot

Emilien spurtte de trappen op naar de toren van Ravenklauw. Enkele minuten geleden had ze op het binnenpleintje nog staan ruilen met twee derdejaars Huffelpuffers. Ze had een goede deal kunnen doen. Het was een eerlijke ruil geweest, maar de twee jongens hadden het ruilproces nog een stuk moeilijker kunnen maken als ze wouden. Waarschijnlijk konden ze gewoon geen 'nee' zeggen en durfden ze niet op te komen tegen de hele ruilstrategie die Emilien uitgedacht had. Chocokikkerkaartjes verzamelen was nu eenmaal een beetje als schaken, je moest een beetje geoefend zijn als je de beste en meest zeldzame kaarten in je bezit wou krijgen. Het was dan ook voor een zeldzame kaart dat ze in een hoog tempo de trappen op liep. Er was namelijk een tweetal weken geleden een nieuwe, limited-edition kaart verschenen. Je moest echt een bofkont zijn als je die vond bij je chocokikker. Maar één van de Huffelpufjes had haar weten te vertellen dat het gerucht ging dat één van de zesdejaars Ravenklauwers die kaart in zijn bezit had. Dat konden dus maar twee mensen zijn. Zijzelf, waarvan ze heel zeker was dat ze de kaart nog niet in haar bezit had of Noah.
Emilien had niet zo'n hele sterke band met Noah, ondanks dat ze al jaren samen in de klas zaten. Hij was een extreem introvert persoon. Hun enkele raakpunt was dat ze af en toe wel chocokikkerkaartjes met elkaar ruilden. Ze wist wel dat het bij Noah vooral ging om de chocola die hij zo lekker vond. Ondanks dat hij de kaartjes verzamelde, was het niet zo'n grote passie als die van Emilien. Emilien zou sterven voor haar kaarten, de hele 'main-series' had ze volledig compleet en in de vakantie kon ze zich uren bezighouden met het ordenen van haar kaarten en het opzoeken van eventuele ruilbeurzen. Het was een hobby geworden, die ze al sinds kinds af aan ontwikkeld had. Die limited kaart moest ze dus in haar bezit krijgen. Ze kon dus vast wel een deal sluiten met haar klasgenoot.
Uitgeput kwam ze aan bij de ingang van de leerlingenkamer, waar ze gelukkig relatief snel het raadsel van de Deurklopper kon oplossen.
"Noah!" hijgde ze, terwijl ze zich in een zetel over hem liet zakken. Zoals gewoonlijk zat hij in een hoekje van de kamer over zijn huiswerk gebogen. "Chocokikkerkaart, ruilen?"
Emilien sloot even haar ogen om weer op adem te komen en zwarte vlekken te vermijden na haar plotse intensieve inspanning. Ze kon het gewoon niet riskeren dat iemand anders, die misschien ook erg gepassioneerd was door de kaarten, al een deal sloot met Noah.
"Goed," zei ze kordaat, toen ze terug wat op adem gekomen was. Met een harde klap legde ze haar kaarten op tafel.
"Ik heb gehoord dat jij die kaart van Gandalf hebt? Je moet hem ruilen met mij, echt!"
Ze spreidde haar kaarten op tafel en keek Noah met een heel erg serieus gezicht aan.
"Ik heb ongelooflijk veel dubbele, zeldzame dubbele," ratelde ze: "Je mag als je wilt er meerdere kiezen voor die ene kaart. Ik kan je zelfs nog een aantal extra gewone kaarten ruilen. Die kunnen altijd van pas komen, want eerstejaars ruilen voor alles, die hebben nog niet echt een besef van zeldzaamheid. Desnoods wil ik zelf wat huiswerk voor je maken. Maar alsjeblieft Noah, ruil die kaart met mij!"

[Lukas]

Het was met veel tegenzin dat Noah helemaal alleen in de leerlingenkamer zat. Met het mooie, warme lenteweer was het aanlokkelijk om buiten in het zonnetje te gaan zitten en te genieten. Om nergens aan te denken en energie op te doen na de donkere winter. Maar de examens kwamen aan stormsnelheid dichterbij en Noah had nog veel te doen. De perfectionist die hij was, zat hij over zijn boek Transfiguratie gebogen en probeerde hij om de zoveel tijd om een kussen in een van de knusse fauteuils te doen verdwijnen. De ene keer lukte het perfect, de andere keer helemaal niet en af en toe bleef de helft van het kussen rustig achter. Er was nog veel werk de winkel voor Noah in juni met een gerust hartje zijn examens kon gaan maken. Jammer voor hem zat er momenteel geen Harry op Zweinstein die het elk jaar voor elkaar kreeg om te examens te laten afgelasten.
Juist op het moment dat Noah nog een poging wilde wagen, stormde Emilien, een van Noahs klasgenoten, de leerlingenkamer binnen. Vaak spraken ze niet met elkaar, Noah had soms het gevoel dat ze enkel op zijn chocokikkerkaarten uit was, en aan haar ogen te zien, was dat ook nu het geval.
Met veel geweld plofte ze haar verzameling op tafel. Noah wist waar dit over ging. Er was een hardnekkig gerucht ontstaan dat Noah als een van de eerste het allernieuwste en uiterst zeldzame chocokikkerkaartje van Gandalf heeft weten te bemachtigen, een gerucht dat hij niet kon bevestigen of kon ontkennen. Niet veel later werd zijn vermoeden werkelijkheid. Ratelend deed Emilien verschillende voorstellen, steeds gekker en gekker. Als Noah lang genoeg had gewacht, had ze ongetwijfeld een van haar nieren als extraatje aangeboden.
“Sorry Emilien, maar ik heb nu echt geen tijd. Vraag het me later nog eens.”
Afgeleid door Emiliens monoloog, zwaaide Noah met zijn toverstok om het kussen te doen verdwijnen. Compleet verkeerd gericht, weerkaatste zijn Evanesco tegen de spiegel aan de andere kant van de leerlingenkamer, ontweek nipt Emilien en botste met een luide knal op haar kaarten. Nog geen seconde later, waren ze nergens meer te bespeuren.
Shit. Van alle keren dat Noah er in slaagde de verdwijnspreuk te laten lukken, was nu de allerslechtste.
“E-euh”, begon Noah met een trillende stem, wetende dat de stapel ongetwijfeld veel zeldzame kaartjes had bevat, “dit is niet goed.”

[PinkyTonks]

Emilien klakte verveeld met haar tong na Noahs afwijzende antwoord. Ze snapte zijn probleem niet, de examens waren nog twee en een halve week verwijderd van hier. Natuurlijk moesten ze wel oefenen, maar hij moest toch wel even tijd hebben om die kaart te ruilen.
Ze volgde geïrriteerd de spreuk van Noah die door alle richtingen van de kamer schoot. Geschrokken kon ze haar bovenlichaam nog naar achteren laten vallen tegen de rugleuning, om de spreuk te mijden, maar haar chocokikkerkaartjes kon ze niet meer redden.
"What the heck!" riep ze kwaad, terwijl ze met een woeste beweging uit de zetel sprong: "Tuurlijk is dit niet goed!"
Wat een stom antwoord van Noah, hij had net haar hele zeldzame verzameling in het niets doen op gaan.
"Je kunt dit beter terug fixen of..."
Ze liet zich zuchtend en teneergeslagen terug in de zetel vallen. Eigenlijk had ze geen zin in een ruzie met Noah. Het was per ongeluk gebeurd.
"Oké, sorry," probeerde Emilien terug kalm te zeggen, ook al leek haar stem lichtjes te trillen: "Je helpt me ze terug te vinden, oké?" Dat was het minste wat hij kon doen.
"Bij Bezweringen hebben we een spreuk geleerd om voorwerpen terug op te sporen, en moet Bezweringen nu net mijn beste vak zijn!" Ze glimlachte even trots en vervolgens voerde ze de spreuk glansrijk uit.
Uit haar toverspreuk ontsproot een plattegrond van de leerlingenkamer en een rood oplichtend stipje.
"Bleek dat je spreuk toch niet extreem goed werkte, want mijn kaarten zijn gewoon hier." Emilien liep naar de wereldbol die in de hoek van de kamer stond en hief het zware deksel op.
"Kom eens kijken," pufte ze richting Noah: "Liggen mijn kaarten er?"

[Lukas]

Ontelbare keren had Noah shit luidop willen roepen, maar dat zou de situatie, waar Emiliens zeldzame kaarten opeens waren verdwenen, er niet beter op maken. Het was per ongeluk, maar Noah kon niet anders dan zich slecht voelen. Emiliens korte maar krachtige tirade had ook zeker niet geholpen.
Natuurlijk ging Noah het oplossen. Hoe, dat wist hij niet. Evenasco was nooit bedoeld om objecten zomaar te doen verdwijnen, je moest de spreuk eerder zien als een onzichtbare kast die je overal en altijd kon gebruiken. Maar Noah was vrij zeker dat in het geval van een niet goed gelukte poging, de omgekeerde spreuk misschien niet naar behoren zou werken.
Dat Emilien met een trackingspreuk kwam was best handig, maar als Noahs Evanesco goed gelukt was, dan zouden de kaarten onvindbaar moeten zijn. Het was dus een ongelofelijk grote extra domper op de hele situatie toen bleek dat de stapel kaarten gewoon ergens anders in de leerlingenkamer lag. Noah moest nog veel oefenen voor hij de verdwijnspreuk echt onder de knie zou hebben.
Emilien liep naar de wereldbol op een van de vele kastjes in de leerlingenkamer en hief het loodzware deksel, dat de bol van stof beschermde, op. Ze vroeg aan Noah om te kijken of haar kaarten er lagen, en ondanks dat het niet als een commando klonk, wist Noah vrij zeker dat hij nu geen nee had kunnen zeggen.
Hij liep zo snel als hij kon naar de bol en struikelde bijna over een kat die juist had besloten op dat moment voor zijn voeten te lopen. Noah nam er een krukje bij, stond er op en zocht naar de stapel kaarten. Ze leken nergens te bespeuren, buiten een klein glinsterend stukje dat onder de voet van de wereldbol uitstak. Zonder al te veel moeite trok hij de de kaart met Perkamentus er op, onder de bol uit. Perkamentus zag er altijd vrij neutraal uit, maar om een of andere reden kreeg Noah het gevoel dat de oude tovenaar hem teleurgesteld aankeek.
“Euhm, ja, hier - euh - ligt maar één kaart. Die van Perkamentus. Maar de rest zie ik hier nergens.”
Noah wist dat Emilien niet blij ging zijn, maar hij zag wat hij zag, en dat was dat de rest van de stapel nog steeds even zoek was.
“Wat zegt je kaart? Misschien liggen je kaarten gewoon ergens anders?” vroeg Noah nadat hij had opgemerkt dat het originele rode puntje was verdwenen nu de kaart weer terecht was bij zijn eigenaar. “Ik zal wel helpen zoeken. Ik denk dat ik niet anders kan,” zei hij een beetje schaapachtig.

[PinkyTonks]

"Argh!" Uit frustratie had Emilien de bol bijna op Noahs vingers laten vallen, maar ze kon zich nog net inhouden en wachtte totdat zijn handen veilig uit de buurt waren.
Van alle kaarten die ze terug moesten vinden, was het die van Perkamentus. Die had ze bij haar dubbele verzameling nog vier keer in reserve. Emilien liet de kaart verveeld in de binnenzak van haar gewaad zakken, terwijl ze Noah nog één boze blik stuurde. Vervolgens ademde ze diep in en herpakte zich. Hoewel ze Noah op dit moment het liefste uit het raam gooide, had ze hem inderdaad nodig op haar zoektocht naar haar overgebleven kaarten. En daarbij had hij het ook maar per ongeluk gedaan. Het had iedereen kunnen overkomen.
"Waarschijnlijk heb je ze allemaal één voor één weggetoverd en liggen ze dus allemaal ergens anders, daar gaat je middagje studeren vrees ik." Emilien haalde nonchalant haar schouders op, waarschijnlijk vond Noah dat verschrikkelijk. "Als we mijn hele verzameling terugvinden, help ik je wel met Transfiguratie en Bezweringen," stelde Emilien dan maar als compromis voor: "Dus hop, zoeken die handel. Hoe sneller we alles vinden, hoe sneller jij je weer achter je boeken kunt stoppen!"
Opnieuw voerde Emilien de navigatiespreuk uit en opnieuw verscheen er een rood lampje. Hiermee werd haar grootste angst waar, want het grondplan was veranderd en bleek niet meer de leerlingenkamer te zijn. Ze slikte haar schrik weg en bestudeerde de nieuwe kaart eens goed. Ergens liep er een gelijkenis met de leerlingenkamer van Ravenklauw.
"De bib!" riep ze zo luid dat ze enkele boze blikken van andere studerende Ravenklauwers kreeg.
"Geen tijd te verliezen," fluisterde ze luid naar Noah. Ze wachtte niet op antwoord, maar spurtte de leerlingenkamer al uit, waarmee ze bijna tegen iemand opliep, die net het raadsel van de deurklopper had opgelost. Ze moesten snel zijn, straks vond iemand anders haar kaarten. Dat mocht alleszins in geen geval gebeuren!

[Lukas]

Noah voelde een golf van teleurstelling door de leerlingenkamer gaan toen Emilien er achter kwam dat het om een totaal niet zeldzaam kaartje ging. Hij kreeg bijna schrik dat de paar enkelingen in de leerlingenkamer in tranen zouden uitbarsten, alsof teleurstelling besmettelijk was.
Uiteraard zou hij haar helpen, al betekende het inderdaad jammer genoeg dat hij zijn studiemiddag moest opgeven om op zoek te gaan naar haar kaarten. Dat ze had aangeboden om hem te helpen studeren na het vinden van haar hele verzameling vond hij een aantrekkelijk aanbod, maar tegen dat ze alle kaarten uit de hele stapel zouden terugvinden, waren ze allebei al tachtig jaar oud.
Emilien bracht de kaart weer tevoorschijn, er was een rood lichtje verschenen in een grote ruimte die vaag wat weghad van de leerlingenkamer waar ze nu stonden. Het duurde even voor Noah het door had, maar Emilien was hem te snel af. Het lichtje brandde in de bib, een van haar kaarten lag ongetwijfeld daar. Noah had nog niet eens met zijn ogen geknipperd of Emilien was al verdwenen. Bij Noah was er niet zo’n haast. De laatste keer dat hij het op een rennen had gezet, was hij over zijn veters gestruikeld en had hij een nachtje in de ziekenboeg, met een gebroken neus, mogen logeren.
Na eerst zijn veters extra goed te vast binden, liep Noah Emilien aan sneltempo achterna. Ze was al meer nergens te bespeuren, maar hij wist waar ze naar toe was gelopen. Onderweg kwam hij enkele geesten tegen die een vurige discussie aan het voeren waren, en in elke andere omstandigheid had Noah zich in een hoekje verschuild om naar het literaire duel te luisteren, maar de plicht riep.
Hijgend kwam Noah aan in de bieb. Emilien was nergens te bespeuren, maar hij had even tijd nodig om op adem te komen. Voorzichtig leunde hij tegen de muur, uit het zicht van Mevrouw Romella, en probeerde hij van op een afstand zijn mede-detective te spotten. Ze was ongetwijfeld al lang op zoek naar het verloren kaartje, als je niet beter wist zou je denken dat de kaarten haar als kinderen voor haar waren.
Eenmaal Noah weer de energie had om rond te lopen, ging hij van rij naar rij, maar nergens kon hij Emilien vinden. Er zat niet anders op dan haar spreuk zelf eens te proberen. Hij voelde zijn hand warm worden en heel eventjes zag hij een rood lichtje verschijnen. Recht voor hem, helemaal in de Verboden Afdeling. “Dit is niet goed”, zei hij voor de tweede keer, deze keer tegen zichzelf.
“Emilien,” riep Noah al fluisterschreeuwerd, in de hoop zijn studerende medeleerlingen maar vooral Mevrouw Romella niet boos te maken. “We hebben een probleem.”

[PinkyTonks]

Emilien had pas door dat ze de 'Verboden Afdeling' in was gelopen, toen het nog stiller werd dan anders in de bibliotheek. Toen ze om zich heen keek zag ze ook geen andere studerende leerlingen meer of de normale stoffige boeken. De meeste boeken die hier in de kasten stonden hadden een angstaanjagendere uitstraling of leken nog ouder dan anders.
"Ah verdorie," fluisterde ze tegen zichzelf. Emilien was geen regelbreker. Ze had nog nooit extreem laat na de avondklok in de gangen rondgezworven of was op verboden locaties geweest zonder toestemming. Als ze niet zo chaotisch was geweest en beter in verantwoordelijkheid nemen, was er een grotere kans geweest dat zij Klassenoudste geworden was. Niet dat ze daar ambitie voor had. Liever zat ze chocokikkerkaartjes te ruilen dan inspectie in de gangen. Tenminste, als ze al haar kaarten terugvond...
Vluchtig keek Emilien nog eens om zich heen of Madam Romella niet in de buurt was. Het rode puntje op haar getoverde kaart flikkerde nog steeds, dus nu was het moment om haar kaart terug te vinden. Jammer voor de regels.
Ze glipte een rij verder en het rode stipje begon nog harder te flikkeren. Hier zou haar kaart ergens moeten liggen. Maar of die nu tussen de boeken, op of onder een kast lag, daar had ze geen idee van. De hulp van Noah kon ze nu dus goed gebruiken. Ze had geen idee waar haar klasgenoot gebleven was. Hij was waarschijnlijk veel te traag en wist nu niet meer waar ze zat. Als deze zoektocht nu niet met extreem veel urgentie gedaan moest worden, had Emilien wel op hem gewacht, maar er was geen tijd te verliezen en Emilien begon dus druk de boeken aan de kant te schuiven.
Ze had een tiental boeken heen en weer geschoven zonder succes, toen ze haar naam hoorde.
"Sjjjjjt, stil," siste ze tegen Noah toen ze hem in de deuropening van de 'Verboden Afdeling' zag verschijnen: "Straks hoort iemand je nog."
Snel trok ze hem aan zijn arm mee naar de rij waar zij aan het zoeken was.
"Hier moet mijn kaart ergens liggen. Ik ben links bezig, zoek jij rechts. En snel een beetje voor iemand ons betrapt!"

[Lukas]

Noah hoorde een Sssst die kwam uit de afdeling waar hij liever niet in ging. Daarom vond hij Emilien niet meteen: ze wilde koste wat het koste haar kaartjes niet verliezen en was waarschijnlijk zonder twijfel en denken de Verboden Afdeling ingelopen. Noah en bibliotheken gingen niet altijd samen. Zo had een boekenkast hem eens aangevallen. Hij ging dan ook liever niet de Verboden Afdeling in, want daar wachtte ongetwijfeld meer gevaarlijke situaties op hem.
Maar tegenstribbelen kon hij niet, Emilien had Noah al naar binnen getrokken terwijl ze hem de opdracht gaf om in het rechterdeel op zoek te gaan naar haar nog steeds vermiste kaartjes.
“Lumos,” fluisterde Noah. Het was misschien geen goed idee, want zo zou Madam Romella hen makkelijker kunnen spotten. Maar als hij hier werd aangevallen door een boek, boekenkast of wat er zich ook schuil kon houden, zou hij graag zien door wat.
Angstig liep hij door de eindeloos lijkende gangen van boekenkasten. Waar hij ook keek las hij titels op de zijkanten van de boeken waarvan hij amper iets van verstond. Van Crucio! Crucio! Crucio! Een Martelfestijn tot Fisteldistels: Een Uiterst Smakelijke Remedie voor Verkoudheden. Noah kon het zelf niet gekker bedenken. Waarom die boeken juist in de Verboden Afdeling thuishoorden wist hij niet en dat wilde hij ook zo houden.
Noah was al vijf minuten aan het zoeken en wilde stilletjes aan opgeven, het voelde raar om tussen boeken vol duistere materie te wandelen. Het was pas wanneer hij in het midden van de Verboden Afdeling aankwam, dat hij een glimps opving van wat een Chocokikkerkaart kon zijn.
Een groot maar vooral oud standbeeld van een nors uitziende tovenaar versperde zijn weg. Onder zijn hoed leek er een kaart uit te steken.
“Emilien!” riep Noah zo zacht als hij kon. Hij had de indruk dat ze al ver genoeg in de Verboden Afdeling waren om niet meer betrapt te worden, maar voorzichtig zijn kon nooit kwaad.
“Ik denk dat ik het kaartje gevonden heb!” voegde hij er meteen aan toe. Noah sprong in de lucht maar kwam in de verste verte niet in de buurt van zijn doel. Het standbeeld was veel te hoog. Een goed uitgevoerde en ongelofelijk krachtige Levicorpus kon nu wel van pas komen. Al was Noah liever niet de persoon die ondersteboven het kaartje moest proberen te bemachtigen.
“Heb jij ideeën?” vroeg hij aan Emilien, hopende dat ze met iets beters dan Levicorpus op de proppen kon komen.

[PinkyTonks]

Haar zoektocht tussen alle verboden boeken leek veel te lang te duren. Emilien wist dat sommige boeken in deze afdeling een eigen willetje hadden, dus had ze geen zin om hun rust te verstoren. Hoewel ze het liefst alle boeken in razendsnel tempo de kast had willen uittrekken om te zien of er niets onder verborgen lag, deed ze het nu met lichte precisie. Heel voorzichtig schoof ze een boek uit het rek, keek of er iets onder lag, schoof het vervolgens zachtjes terug om uiteindelijk hetzelfde te doen met het volgende boek. Deze handeling probeerde ze zo snel mogelijk over en over te doen, jammer genoeg zonder succes. Met een zucht vol frustratie schoof ze het laatste boek van een rij terug op zijn plaats. Op deze manier konden ze nog eeuwen bezig zijn en zouden ze zelf verstoffen zoals alle boeken hier. Ze konden al hun tijd verdoen om dit ene, misschien niet eens zo zeldzame kaartje, te zoeken, terwijl al de rest misschien ergens anders open en bloot in Zweinstein lag, waar andere leerlingen het konden vinden. Met pijn in het hart besloot Emilien dat dit verloren moeite was en dat ze beter op zoek gingen naar de rest. Teleurgesteld liep ze terug naar Noah, die al een paar rekken verderop zat. Hij had vast hetzelfde bedacht, want toen ze bijna bij hem was begon hij haar zachtjes te roepen.
"Je bent vast tot dezelfde conclusie gekomen als ik, namelijk dat dit kaartje waarschijnlijk onvindbaar is..." zei ze op hetzelfde moment dat Noah vertelde dat hij dacht het kaartje gevonden te hebben.
"ECHT!" gilde Emilien opgelaten, want ze had alle hoop al laten varen: "Ik bedoel... echt?"
Ze was bijna vergeten dat ze stiekem in de verboden afdeling zaten.
"Waar?" fluisterde ze, maar Noah begon ineens op en neer te springen voor een standbeeld. Emilien volgde hem nieuwsgierig en zag vervolgens ook het kaartje dat onder de hoed van het standbeeld uitstak.
"Geen magie," vertelde ze hem zachtjes: "Op die manier kunnen ze ons makkelijker traceren. Ik ben er zeker van dat de Verboden Afdeling gewapend is tegen spreukgebruik. Jij geeft me gewoon een standje."
Emilien toonde Noah hoe hij zijn handen moest vouwen, zodat ze er makkelijk op kon gaan staan zonder hem pijn te doen. Eenmaal ze er zonder problemen op kon gaan staan, moest Noah haar enkel nog lichtjes omhoog duwen, zodat ze bijna aan de rand van de hoed reikte. Emilien geraakte er net niet aan. Ze kon het wel uitschreeuwen van frustratie. Maar ze durfde onmogelijk een spreuk te gebruiken, dan zou Madam Rommella hen zeker vinden, kregen ze straf en konden ze niet eens de andere kaartjes gaan zoeken.
Wat was een heks nu zonder haar toverstok?
"Kun je het nog even volhouden?" vroeg ze aan Noah, want ineens schoot haar het perfecte plan binnen. Voorzichtig schoof ze haar toverstok uit haar gewaad. Zoals zoveel leerkrachten vertelden tijdens de lessen:'Je toverstok is het verlengde van je lichaam!'
Emilien strekte haar terug lichtjes uit, zodat ze bijna bij het kaartje kwam. Vervolgens gebruikte ze haar toverstok als een verlengde van haar arm om het kaartje aan te tikken. Heel voorzichtig dwarrelde het naar beneden.
"Yes!" riep ze enthousiast, waardoor ze bijna haar evenwicht verloor. Voordat ze Noah pijn kon doen sprong ze terug op de grond, waar ze met een trots gezicht het kaartje van 'Romeo Wolkenveldt' opraapte.

[Lukas]

Noah moest doorbijten. Zijn lichaam was niet gebouwd om mensen op te heffen, daar had hij een toverstok voor. Emilien was ook niet bepaald zwaar, Noah was gewoon vrij zwak. En daar schaamde hij zich niet voor. Hij had geen nood aan overtollig sporten, bodybuilding of alle andere dingen die hem er uit deden zien als een omgekeerde pyramide. Zolang hij maar gezond was, dacht hij. En na Emiliens gewicht zo lang op te houden voelde hij zich even niet gezond. Ze had haar plaatje van Romeo Wolkenveldt teruggevonden. Noah was blij, maar kon nu wel iets om te drinken gebruiken, voor ze naar de volgende kaart snelden.
“Euhm, mag ik misschien eerst wat drinken?” vroeg Noah voorzichtig terwijl hij door de deur van de Verboden Afdeling keek. De kust was veilig. Madame Romella was nergens te bespeuren.
“Gewoon water ofzo…” voegde hij er nog aan toe terwijl ze weer door de gewone bibliotheek liepen.
“Misschien liggen er wel plaatjes in de keuken,” suggereerde Noah, “Dan kan ik even op adem komen terwijl je verder zoekt en daarna help ik weer honderd procent mee.”
Ergens dacht hij dat Emilien zijn plan geen goed plan zou vinden. Als er geen plaatjes in de keuken lagen, dan zou ze het ongetwijfeld een onnodige omweg hebben gevonden. Maar als Noah nog een paar keer Emilien moest opheffen, dan had hij extra energie nodig. Of ze het nu wilde of niet. En wie weet konden de huiselfjes wel helpen, dat zou nog handig zijn. Nog voor ze antwoord gaf, begon Noah kordaat richting de keukens te wandelen. Met een beetje geluk kwamen ze onderweg nog plaatjes tegen.
Eigenlijk had hij zin om gewoon zijn Gandalfkaartje, als vredeoffer, aan haar te geven en verder te gaan studeren, maar dat was de makkelijke manier om er onderuit te komen. Zo had ze al haar andere kaarten nog niet terug, die allemaal samen ongetwijfeld meer waard waren dan de nieuwe kaart met Gandalf.
“Wie heeft je eigenlijk verteld dat ik een Gandalfkaart heb?” vroeg Noah. Voor zover hij het wist, had hij het niemand verteld. Misschien had iemand het gezien. Maar toch, toen hij er zelf was achtergekomen, was hij heel voorzichtig geweest. Hij wist maar al te goed dat er een heleboel fanatieke verzamelaars op Zweinstein zaten, die hem nooit gerust zouden laten bij het horen van het nieuws.
Noah was bij de keukens aangekomen, een heerlijke geur voelde zijn neusgaten. Hij kietelde de peer en het schilderij zwaaide open.
“Hier gaan we dus even halt houden…” zei hij terwijl zijn ogen op allerlei lekkers vielen.