Undercover Mansion

[Merdyff]

Undercover Mansion

Met Gideon Graham, Frodo Gerralt en Edmund Croaker

Een eindje buiten Zweinstein stond Villa Vonx, het landhuis van de gerenommeerde tovenaarsfamilie met dezelfde naam. De familie Vonx ging er prat op dat ze al generaties lang puurbloed was en verschillende leden bekleedden hoge fucties in allerlei belangrijke organen in de toverwereld, onder andere ook op het Ministerie van Toverkunst. Geruchten dat ze aanhangers geweest waren van Jeweetwel waren talrijk, maar hadden nooit bewezen kunnen worden. De laatste tijd waren er echter steeds meer verhalen. Rapporten van contacten met tovenaars die banden hadden met neo-dooddoenerorganisaties, uitspraken die getuigden van zeer weinig respect voor tovenaars met Dreuzelouders, donaties aan zogezegde goede doelen die niet te traceren vielen. Genoeg om enkele wenkbrauwen te doen fronsen op het Departement van Magische Informatieverwerving. Genoeg om te beslissen dat ze meer informatie en eventueel bewijsmateriaal over de familie moesten verzamelen. Niet genoeg om zich echt grote zorgen te maken. En dus had Edmund zijn eerste belangrijke infiltratie-opdracht als VIO gekregen. De opdracht was simpel: win het vetrouwen van de familie en probeer erachter te komen hoe diep zij verwikkeld zijn de affaires van neo-dooddoeners.
Een nieuw kapsel, baard laten groeien en een drupje Verouderingsdrank hadden Edmund omgetoverd in Isaac Holloway. Volbloedtovenaar en werkzaam voor de Internationale Magische Handelsorganisatie (de IMHO). Als Isaac had hij Julius Thwaite aangesproken, de verloofde van Tricia Vonx. Julius was ongeveer zijn leeftijd en werkte ook op het Ministerie, hij maakte deel uit van de Taakeenheid voor Ongepast Spreukgebruik. Ze hadden het goed met elkaar kunnen vinden (uiteraard had Edmund daarvoor gezorgd door op voorhand te weten wat Julius’ interesses en afknappers waren) en na een tijdje had Julius hem voorgesteld aan zijn verloofde Tricia en aan zijn toekomstige schoonbroer Fenton Vonx, de twee jaar jongere broer van Tricia. In een zogenaamde dronken bui had ‘Isaac’ laten vallen dat hij het niet zo had op ‘Modderbloedjes’ en dat hij wou dat er eens een Minister kwam die terug de volbloedfamilies het respect gaf dat ze verdienden. Sindsdien hadden Julius en Fenton hem langzaamaan ingelijfd in het Vonx-netwerk en uiteraard had hij dit laten gebeuren.
Intussen waren er ruim twee maanden gepasseerd sinds het eerste contact en was Isaac Holloway een graag geziene gast te Villa Vonx. Niet dat ze hem nu plots volledig vertrouwden, maar zijn aanwezigheid gaf hem de kans om kleine snippers van conversaties op te vangen en stilaan aan elkaar te knopen tot een volledig verhaal. Hij verwachtte dat het nog minstens een maand zou duren vooraleer hij het hele netwerk ontrafeld had, maar hij had al wel begrepen dat de familie Vonx een grotere vis was dan zijn baas Henry Wilson oorspronkelijk gedacht had.
Die avond was hij uitgenodigd door Fenton voor een spelletje Toverschaak. Isaac had hem tijdens hun laatste potje verslagen en hij zinde op revanche. De rest van de familie zou naar een theatervoorstelling gaan, maar Fenton had een grondige hekel aan theater, dus hij zou thuisblijven.
Toen Edmund echter aankwam, was iedereen er nog. De hoofdrolspelers van het toneelstuk waren blijkbaar opgenomen in Sint-Holisto met symptomen van Trollenkoorts, waardoor de voorstelling was afgelast. Isaac werd vriendelijk ontvangen en kreeg meteen een glas mede aangeboden. Fenton stond erop dat ze alsnog hun potje schaak speelden. En dus nam Edmund plaats tegenover Fenton aan het schaakbord, vastbesloten om die avond zijn oren gespitst te houden in de hoop nieuwe informatie te sprokkelen.


((Hier is te vinden hoe 'Isaac Holloway' eruit ziet.))

[Timsel]

Het was eindelijk zover: een inval bij de familie Vonx. Of nou ja, een voorzichtige. Het doel was om in te breken in Villa Vonx, het Snullenmeisje te redden en dan vervolgens zo snel mogelijk eruit te gaan. Daarna zou zij in ieder geval veilig zijn – de rest kwam later wel.
Frodo had al een tijdje oog op de familie Vonx en ze goed in de gaten gehouden; hun belang voor bloedzuiverheid beviel hem allerminst. Het gerucht ging dat hun grote Villa, gelegen in de bergen achter Zweinsveld, waar hij woonde, een soort hoofdkwartier voor neodooddoeners aan het worden was, al nam men dat op het Ministerie niet zo heel serieus. Maar hij zag wat er in het dorpje gebeurde wanneer ze in het dorp waren: duister gemompel in het duisterste hoekje van de kroeg, vreemde verdwijningen en een paar maanden geleden had hij zomaar iemand dood op straat gevonden die voor het laatst contact had gehad met de Vonxjes.
Nee, dit alles was zeer verdacht en op zijn aandringen – samen met dat van een paar anderen – had zijn baas eindelijk de Magische Geheime Dienst om een infiltrant gevraagd om maar eens te kijken hoe het daaraan toe ging. En volgens de informant was er in hun villa een meisje in hun huis dat als slaaf behandeld werd, geslagen werd en gekleineerd werd puur omdat ze een Snul was. Dat meisje moest in veiligheid gebracht worden – en dat zou vanavond gebeuren. Volgens de Geheime Dienst zou vanavond iedereen uit huis zijn en degenen die er zouden zijn, zouden worden afgeleid. Het perfecte moment voor dat meisje om weg te lopen, toch?
“Klaar voor?” vroeg Frodo zijn collega Gideon, die vanavond met hem mee zou gaan. Ze waren aan het voorbereiden in het Schouwer Hoofdkwartier. “Ik hou al lange tijd oog op deze familie. Misschien vinden we nog wat bewijs tegen hen dat de infiltrant over het hoofd gezien heeft. Het liefst lap ik ze er allemaal bij, maar je kent het – het draait allemaal om bewijs…”
Frodo kon het gewoon niet uitstaan hoe zo’n gevaarlijke tovenaarsfamilie niet opgepakt werd – simpelweg vanwege het gebrek aan bewijs. Maar Frodo was al eerder in problemen gekomen omdat hij mensen gepakt had zonder bewijs. Hijzelf was ook eens opgepakt met een klein beetje bewijs, wat onwaar bleek te zijn, uiteraard. Die Schouwer was ontslagen en hij had een trauma opgelopen door een maand lang leeggezogen te worden door Dementors, dus hij kon er wel wat van begrijpen.
“Oké – volgens mij hebben we alles,” mompelde Frodo terwijl hij zijn inventaris nog even goed bekeek. Toverstok, duistergruis, gluiposcoop, verschillende toverdrankjes, een dolk – hij had alles mee. Hij sloeg zijn mantel om zich heen. “Hoe zullen we gaan?” vroeg hij zijn collega. “Verschijnselen? Het haardvuur? Bezems? – al laat ik dat laatste liever over aan mijn zus.”

[Blossom]

Dit was, al voordat hij aan de klus begonnen was, bij voorbaat een van de smerigste zaken die hij in zijn hele carrière zou krijgen. Dit was geen standaardwerk. Niemand sloot zijn kind op in de kelder, ook niet als het een Snul was, maar het zonlichtloze bestaan was waarschijnlijk wel het lot van de arme Mathilda Vonx. 
Zweinstein stuurde ieder magisch elfjarig kind een brief. Ieder niet-magisch kind werd uitgesloten. De namen van uitgesloten kinderen waren bekend bij de Afdeling Magische Jeugdzorg, maar meestal raakten die kinderen toch uit het vizier. Dat kwam omdat nagenoeg alle elfjarige Snullen door weldenkende ouders op Dreuzelscholen werden geplaatst, alwaar ze werden voorbereid op een Dreuzelbestaan. Bij eventuele problemen kwam de Dreuzeljeugdzorg in actie. Het ging hier maar over slechts een of twee kinderen per leerjaar, die vaak ook nog Dreuzels in de familie hadden. Het kwam altijd goed. 
Maar nu dus niet. Nu was er eentje door de mazen van het systeem geglipt, door ouders die hun Snul zagen als een smet op de familie. Van het idee alleen al kreeg Gideon kippenvel.
“Zeker klaar voor. Ik had dit eigenlijk veel eerder willen doen, maar ik kreeg maar geen groen licht.” 
Geduld was een schone zaak, dat wist hij wel. Maar als er een kind bij betrokken was, kon het hem niet snel genoeg gaan. 
Het was kennelijk niet de bedoeling om de ouders te arresteren, aangezien er vermoedens waren van banden met een Neo-Dooddoenersorganisatie. Het verwaarlozen van een kind was daarbij kennelijk een te licht vergrijp; men wilde de héle organisatie ontmantelen en daarvoor was veel meer nodig dan alleen een Snul van veertien.
“Ik heb een Loper, een magische sleutel die zelf naar een deur toe springt en die dan opent,” deelde hij mee toen hij Frodo zijn magische attributen zag nakijken. “En ik heb een magisch EHBO-doosje, een Hangoor dat gesprekken opneemt en uiteraard mijn toverstok. We kunnen… we Verdwijnselen wel, en lopen het laatste stuk, oké?”
Aangekomen bij het hek van Villa Vonx, bleek het alarmsysteem op dat moment niet geactiveerd te zijn. Familie Vonx leek bezoek te hebben. Veel bezoek. Achter de flauw verlichte ramen zag hij al vlug een persoon of tien. Misschien verwachtten ze nog meer mensen?
“Het zou rustig zijn vanavond!” zei Gideon zacht en geïrriteerd. “Maar het kan ook in ons voordeel werken: als al die mensen voornamelijk bezig zijn met elkaar, zullen ze niet merken dat wij inbreken. Of zullen we gewoon aanbellen?” Hij had echter geen huiszoekingsbevel, dus wat zouden twee Schouwers moeten zeggen als ze aanbelden? Hallo, wij komen voor uw dochter? Ha, dat ging vast niet werken. 

[Merdyff]

Voor hij naar Villa Vonx was gekomen, had Edmund nooit beseft dat zijn alter ego Isaac Holloway in deze kringen als een ware ‘catch’ beschouwd zou worden. Hij kon amper een voet in de zitkamer van de Vonx’en zetten, of Kestrel Drummond deed haar naam eer aan door als een roofvogel om hem heen te cirkelen. Kestrel was een nicht van Fenton, de dochter van hun tante Clarissa en Orson Drummond. Kestrel had een broer Peregrine, maar die zat in zijn laatste jaar op Zweinstein en Edmund had hem dus nog niet ontmoet. Dat iemand zijn beide kinderen naar valkensoorten zou vernoemen, vond Edmund een beetje vreemd, maar hij vermoedde dat de vele ‘inteelt’ in de puurbloed tovenaarsfamilies mensen een beetje zacht in het hoofd maakt.
Isaac Holloway’s stamboom was misschien nog niet zo oud en puur als die van de familie Vonx, maar puur genoeg om de interesse te wekken van een jonge vrouw van ongeveer zijn leeftijd wiens belangrijkste doel in het leven was om een volbloed echtgenoot te vinden om vele volbloed kindjes voort te brengen.
Kestrels avances waren zelfs voor Edmund niet mis te verstaan. Hij had alleen geen flauw idee hoe hij ermee moest omgaan. Gelukkig had ook Fenton deze keer een bewonderaarster: Dariusz Janowski, een zakenrelatie van Casimir Vonx (de vader van Tricia en Fenton), was er en hij had zijn dochter Ilona meegebracht. Ilona had amper oog voor iemand anders dan Fenton en ook Fenton leek zich daar wat ongemakkelijk bij te voelen. 
Edmund kreeg het warm toen Kestrel een arm om hem heen legde. Hij moest haar het gevoel geven dat hij in haar geïnteresseerd was, maar liefst zonder meteen met haar in bed te belanden. Dat zou hoogst onprofessioneel zijn. Zeker aangezien zijn kennis over wat te doen met een vrouw in bed zich beperkte tot de theorie. 
De bulderende lach van Basil Vonx deed Edmund opkijken. De bijna tachtigjarige Pater Familias van de familie lachte blijkbaar om iets wat zijn toekomstige kleinzoon Julius Thwaite verteld had. Zijn echtgenote Joselyn kondigde aan dat ze naar bed ging en maakte een opmerking over dat ze dan met z’n dertienen in de woonkamer zouden overblijven. Een aantal van de aanwezigen keek verrast, maar Edmund had zoals gewoonlijk precies geweten met hoevelen ze waren.
Kestrel maakte van de gelegenheid gebruik om haar vrije hand op zijn dijbeen te leggen en Edmund ging nog een beetje meer zweten. Zijn hoofd moest onderhand ongeveer zo rood zien als dat van Oudoom Denis die weer eens te veel Vuurwhiskey gedronken had.
Waarom doen vrouwen die ik wíl versieren dit nu nooit?
Zijn brein zocht koortsachtig naar iets ‘cool’ om te zeggen, maar ging zoals gewoonlijk in kortsluiting. Een afleidingsmanoeuvre zou hem momenteel goed uitkomen.

[Timsel]

“Mooie informant is dat,” mompelde Frodo toen hij zag dat het licht nog brandde in Villa Vonx en dat er gelach en gepraat was te horen van achter de ramen. Hij bekeek het huis om te zien of er een manier was om binnen te komen. Misschien dat ze meteen bezem een raam binnen konden vliegen? Of misschien dat ze over het hek heen konden klimmen? Al was dat waarschijnlijk een en al beveiligd.
Ondertussen suggereerde Gideon dat ze maar moesten aanbellen. “Goed idee,” zei hij en wierp hem een ongelovige blik toe. “Goedenavond, sorry dat we u storen maar we hadden begrepen dat u een kind hier gevangen hield en wij dachten, laten we even een kijkje nemen!” Hij schudde zijn hoofd. “Nee, er moet een andere manier naar binnen zijn…”
Ineens zag hij dat de gluiposcoop die hij om zijn riem had, oplichtte. Vroeger maakten gluiposcopen heel veel lawaai, maar tegenwoordig lichtten ze op. Dat werkte een stuk beter dan het vorige model. Het betekende echter wel dat er gevaar was.
“Shit!” mompelde hij. “De achter die rotsen daar!” siste hij en snel verstopten ze zich achter de rotsen die voor de deur stonden.
Frodo zag een gedaante opdoemen die nonchalant naar het hek liep. “Nog een Vonx,” mompelde Frodo. Hij bestudeerde wat de gedaante deed. Hij legde zijn hand op het hekwerk en mompelde iets – “Purifica antre.” Het hekwerk leek weg te smelten bij zijn aanraking en de gedaante stapte het terrein van de Villa op. Frodo stootte Gideon aan en knikte. Achter de rug van de gedaante sloot het hekwerk zich weer tot een massief, ijzeren hek.
Frodo schudde zijn hoofd. “Dit is niet goed,” mompelde hij. “Het is een val. Wie er dan ook in die geheime dienst zit, hij of zij is een verrader. Het kan niet anders. Kijk naar die mensen achter het raam! Ze houden gewoon een feestje!” Hij schudde ongelovig zijn hoofd. “We moeten hier weg, Gied. En later terugkomen. Nu naar binnen gaan staat waarschijnlijk gelijk aan zelfmoord.”

[Blossom]

Gelukkig zei Frodo hetzelfde als dat Gideon al had gedacht; aanbellen ging hem niet worden. Ze hadden weliswaar hun Schouwersgewaad aan, maar dat zorgde in veel gevallen eerder voor tegenstand dan medewerking. Vooral in dit geval, want Gideon was ervan overtuigd dat een bijeenkomst als deze wel eens een voorbereiding zou kunnen zijn voor het rekruteren van Neo-Dooddoeners. Er was niet voor niets een informant binnen. Natuurlijk had Frodo ook wel gelijk: het zou rustig zijn vanavond! Maar Gideon liet zich daar niet door tegenhouden. Toen hij eenmaal zag hoe de toegangspoort werkte, wilde hij direct zijn kans pakken.
Frodo hield hem echter tegen. Het was niet goed. Het was een val. Naar binnen gaan stond gelijk aan zelfmoord. 
“Ja, en dus?” vroeg hij. Frodo was een beginnend Schouwer en een Ravenklauw bovendien. Ravenklauwen maakten eerst kansberekeningen voordat ze ergens aan begonnen, wist Gideon, al wist hij evengoed ook dat dat een kortzichtig vooroordeel was. 
“Ik wil dat meisje daar weg hebben. Vanavond. Kom op man, je bent toch geen mietje zeker? Moet ik soms je hand vasthouden?”
Hij stond op, opende het hek en wenkte Frodo om mee te komen. Die mensen mochten feesten. Hopelijk dronken ze er veel alcohol bij en zou het uitspreken van een vloek niet meer lukken vanwege de dubbele tong en de slome toverstok-coördinatie. Dan konden hij en Frodo met een gerust hart inbreken aan de achterzijde van het landhuis en op zoek gaan naar iemand die hun hulp dringend nodig had.
“Op het gras lopen,” adviseerde hij dringend. Het grindpad maakte te veel geluid en op het gras liepen ze tevens in de schaduwen van de overhangende takken van een imposante rij beukenbomen. De laatste gast was inmiddels binnengelaten, de enorme dubbele deuren sloten zich weer. Er waren twee huis-elfen in het huishouden, merkte Gideon op. De ene had de deur geopend, de andere bracht drankjes rond. Inbreken in de keuken was dus geen optie; dat was vast en zeker de plek waar de drankjes werden ingeschonken en eventueel ook hapjes werden bereid. 
“We moeten op zoek naar een kamer aan de achterkant, waar we naar binnen kunnen. Misschien is er een zij-ingang of een huis-elfen-luikje. In geen geval de keuken.”
Een donkere ruimte was het meest voor de hand liggend. 
“Dat daar!” Gideon wees naar een deur van ongeveer anderhalve meter hoog. Het was een onopvallend deurtje, van ongelakt hout. Het zou naar de wasruimte kunnen leiden. “Kom!”

[Merdyff]

Een nieuwe gast werd door één van de huiselfen van de familie Vonx binnen gelaten. Edmund keek op en moest moeite doen om zijn gezicht in de plooi te houden. 
Gotcha! was wat hij vooral niet hardop mocht zeggen. De rijzige man die de woonkamer binnen stapte, was niemand minder dan Andrey Voronin, een bekend kopstuk van een Russische tak van neo-dooddoeners. Edmund had niet eens geweten dat hij momenteel in Engeland was. Hij wist enkel dat hij enkele maanden geleden was vrijgekomen uit de Russische tovergevangenis bij gebrek aan bewijs. Blijkbaar had hij andere oorden opgezocht en hij was hier vast niet toevallig. 
Edmund had het gevoel dat zijn operatie op slag drie niveaus gestegen was in belangrijkheid. Bracht hij dit tot een goed einde, dan wachtte hem een glansrijke carrière als Verbloemist. Dan zou hij niet alleen bewijsmateriaal verzameld hebben om de familie Vonx aan de praktijken van de neo-dooddoeners te linken, maar hopelijk ook genoeg om Voronin ook veroordeeld te krijgen. Verprutste hij het echter… Nou ja, dan ging hij blij mogen zijn als hij ‘alleen maar’ ontslagen werd. 
Voronin werd aan iedereen voorgesteld en hij stelde zichzelf uiteraard voor als Isaac Holloway. De Rus stelde hem een paar vragen over zijn werk, maar niks waar hij niet kon op antwoorden. Hij deed uiteraard alsof hij niet wist wie de man was. Isaac Holloway had weinig redenen om een Russische neo-dooddoener te kennen. Hij was natuurlijk wel zeer vereerd om hem te leren kennen en luisterde geboeid naar wat hij zei. 
Edmund echter walgde van wat de man te vertellen had. Al die praat over modderbloedjes, snullen en bloedverraders die ze de meest gruwelijke eindes toewensten, verheerlijkende woorden over duistere tovenaars zoals Grindelwald en Jeweetwel die zogenaamd de juiste ideeën hadden, hij wilde dat hij ergens anders was en hier niet naar hoefde te luisteren. Hij kon niet begrijpen dat er echt tovenaars waren die oprecht in dit soort dingen geloofden, maar als hij om zich heen keek, dan merkte hij dat iedereen, stuk voor stuk, mee was in het verhaal van Andrey Voronin. Enkel Fenton leek zich enigszins ongemakkelijk te voelen wanneer het over de behandeling van snullen ging. Het was dankzij Fenton dat Edmund op de hoogte was van het meisje - Fentons jongere zus - die in de kelder opgesloten zat omdat ze geen brief van Zweinstein had gekregen. Fenton bracht het meisje regelmatig extra eten, zonder dat iemand anders van de familie op de hoogte was en om één of andere reden had hij Isaac hierover in vertrouwen genomen. Niemand anders van de familie wist dat Edmund wist van Mathilda en uiteraard wist niemand, ook Fenton niet, dat Edmund dit had doorgegeven aan zijn contactpersoon van MI-7. 
Het enige voordeel van de aankomst van Voronin was dat Kestrels aandacht nu op Voronin gericht was en ze haar versierpogingen ten aanzien van Isaac Holloway had gestaakt. Voorlopig in elk geval. Maar wat een gezellig schaakavondje met Fenton had moeten worden, was wel heel anders gelopen dan verwacht.

[Timsel]

“Een mietje? Excuseer!” zei Frodo beledigd toen Gideon zijn voorstel om weg te gaan meteen afdankte. “Ik probeer alleen te zeggen, dat het meisje er meer aan heeft als we haar weg zien te krijgen dan dat we naar binnen gaan, gesnapt worden en dat zij vervolgens alsnog geen hulp krijgt!”
Gideon wilde echter niet luisteren; voordat Frodo het wist sprintte Gideon het terrein op. “Merlijns baard,” gromde Frodo. Met tegenzin en met zijn toverstok paraat, rende hij achter Gideon aan. Het hek sloot zich achter hem met veel kabaal. Frodo slikte. Hij was niet per sé bang aangelegd, maar hij was en bleef een Ravenklauwer, geen dappere Griffoendor die overal op instinct op reageerde. Hij wilde natuurlijk ook dat het meisje gered werd, maar hij was best goed in kansberekenen en gebaseerd op zijn berekeningen… had hun missie niet heel veel kans.
Desondanks liep hij achter Gideon aan, in de richting van een verlaten deur aan de zijkant van de villa. Het gras verstomde hun voetstappen. Hij wierp een blik op de ramen; hij zag een heel gezelschap binnen, maar enkel met de ruggen naar hen toe. Gelukkig maar, anders waren ze er geweest.
Frodo slikte. Er waren echt veel mensen binnen. Het liefste wilde hij Gideon dwingen om versterking te regelen en een andere keer terug te komen. Dit had een makkelijk te klaren missie moeten zijn, met een handjevol mensen in huis. Nu had je wel meerdere handjes nodig om de mensen binnen te kunnen tellen.
Met zijn toverstok paraat, tikte hij zachtjes de zijdeur van het huis open en richtte zijn toverstok naar binnen. Niemand te zien. Hij gebaarde dat Gideon kon komen en stapte naar binnen. Het was een soort wasruimte; aan de zijkant stond een grote mand met water die uit zichzelf verschillende kleding leek te wassen. De gewassen kleding had zichzelf in de mand ernaast geworpen.
“Er was recentelijk iemand hier,” mompelde Frodo. “Zo’n spreuk houdt alleen stand als je niet te ver uit de buurt gaat. We moeten opschieten.”
In de rest van de kamer hingen allerlei gewaden aan waslijntjes. Het waren vooral zwarte gewaden, viel Frodo op. Hij schudde zijn hoofd. Duistere tovenaars waren zo voorspelbaar.
Voorzichtig, alsof de gewaden zo tot leven konden komen om hem te wurgen, manoeuvreerde hij zich langs de gewaden. Hij gebaarde dat Gideon mee moest komen. Toen, ineens, zag hij een huis-elf aan de andere kant van de waslijn staan, met zijn rug naar Frodo toe en was bezig met een andere mand met was. Shit, dacht Frodo en zette haastig een stapje terug, zich achter een lang, zwarte mantel verbergend.
“Huis-elf,” fluisterde Frodo. “Heeft me niet gezien. Wat doen we?”

[Blossom]

Godericks Gruizelnagels! Die Frodo hield van kletsen! Hij ging maar door! Straks hoorde iemand hem! Gideon waarschuwde hem door zijn vinger even voor zijn lippen te leggen, maar het leek van weinig nut. Nee, natuurlijk wilde de jongen geen mietje genoemd worden, niemand wilde dat, maar het was soms als een toverwoord om iemand tot raketsnelheden te laten komen. Gideon accepteerde op dit moment geen hakken in het zand. 
Gelukkig nam Frodo daarna het voortouw; hetzij nog steeds kletsend. Gideon knikte toen hij de betovering zag, want hij had dezelfde kennis in huis, en legde nogmaals zijn wijsvinger voor zijn mond. De zwarte gewaden waren talrijk; het waren er zeker veertig, misschien zelfs vijftig. Allen hetzelfde van stof en kleur; geen enkele die wat ouder en verbleekter was, geen slijtplekjes of gaatjes. Nee, dit waren nieuwe gewaden; schoon en fris, maar gemaakt voor smerige zaakjes.
‘Huis-elf’ waarschuwde Frodo hem, en Gideon legde nogmaals, verschrikt deze keer, zijn vinger voor zijn mond. Daarna pakte hij zijn toverstok en stapte Frodo voorzichtig voorbij. 
“Petrificus Totalis,” fluisterde hij. De huis-elf keek hem precies aan toen hij Verstijfde. Aangezien het wezen er ook niks aan kon doen, liet Gideon de huis-elf verder met rust. Als het een van de Vonxen had geweest, zou hij een kleine geheugenwissing hebben uitgevoerd. 
“Huis-elfen horen meer dan mensen; dus voorzichtig,” fluisterde hij. Er konden er namelijk nog meer zijn, maar dat vond Gideon dan weer overbodige informatie. 
Aangekomen bij de deur die naar een hal moest leiden, legde Gideon zijn oor langs het hout. Het was stil aan de andere kant. Er kon natuurlijk iemand op wacht staan, maar het was evengoed mogelijk dat iedere aanwezige tovenaar of heks in de ontvangstruimte en de huiskamer met elkaar proostte. 
“Samen - ik links; jij rechts. Bij drie, twee, één-” Vliegensvlug opende hij de deur, stapte naar links en keek met een getrokken toverstok de gang in. “Expelliarmus!” 
Er stond dus inderdaad iemand op wacht. Iemand die nu geen toverstok meer had, want Gideon ving hem behendig op.

[Merdyff]

Maar goed dat er mensen als Voronin waren die opkwamen voor de rechten van Puurbloed-toverfamilies, bedacht Edmund. Het was toch compleet ongehoord dat tovenaars uit Dreuzelfamilies hen maar kwamen opdragen wat ze wel en niet mochten doen, zonder enig respect voor de superioriteit die een generatieslange puurbloedlijn met zich meebracht. 
Hij luisterde geboeid naar Voronin. De Rus was een goede spreker. Hij wist waarvoor hij stond en kwam op voor waarin hij geloofde. Het was een hele eer om met deze man in één kamer te zijn, besefte hij. 
Natuurlijk moesten ze niet zo ver gaan als het uitroeien van alle Modderbloedjes, maar er waren grenzen. Een Modderbloedje dat een hoge functie op het Ministerie bekleedde, dat was toch eigenlijk ondenkbaar. 
Hoe langer hij naar Voronin luisterde, hoe meer hij ervan overtuigd was 
Wacht eens even, zei een klein stemmetje in zijn achterhoofd. Hij wilde het in eerste instantie negeren en verder luisteren naar Voronin, maar iets voelde niet helemaal juist. Hij was dan zelf wel een Volbloed-tovenaar, maar sinds wanneer dacht hij in termen van Puurbloed en Modderbloedjes? Had hij even geleden niet nog een afkeer van Andrey Voronin gehad? 
Bij Merlijn, dat is een sterk staaltje manipulatie-magie, besefte Edmund. Zelfs nu hij door had wat er gaande was, slaagde hij er amper in om niet toe te geven aan het gedachtengoed dat Voronin oh zo aanlokkelijk wist te brengen. Hij kon zijn gedachten afschermen met Occlumentie, maar was bang dat Voronin het zou merken als hij plots tegen een muur aanbotste met zijn (letterlijk) betoverende woorden. Maar als hij niets deed, werd hij vanavond echt ingelijfd bij de neo-dooddoeners. Of zo voelde het althans. 
“Ben zo terug,” fluisterde hij tegen Fenton. “WC.”
In een opwelling legde hij ook even zijn hand op de knie van Kestrel, die aan zijn andere kant zat. In de hoop dat niemand zo het idee zou krijgen dat hij vluchtte. 
Eens hij in de gang was, bleef hij even staan, terwijl zijn gedachten langzaamaan weer helderder werden. Hij zou niet te lang weg mogen blijven, aangezien hij geen argwaan wilde wekken, maar hij zou toch iets moeten verzinnen om de invloed van Voronin op zijn brein te beperken. Hij was van plan om effectief naar de wc te gaan, het was niet helemaal een excuus geweest, maar kreeg de kans niet. Voor hij besefte wat er gebeurde, ging er een deur open en vloog zijn toverstaf uit zijn handen. 
“Wat…?”
Toen hij de twee mannen herkende, besefte hij dat de avond zonet nog enkele keren ingewikkelder was geworden dan hij al was. Gideon Graham en Frodo Gerralt. Twee Schouwers, vermoedelijk hier omwille van de informatie over Mathilda Vonx die hij had doorgespeeld. Hij dacht in elk geval niet dat ze hier voor de Rus zouden zijn, aangezien hij zelf niet geweten had dat deze hier vanavond zou zijn. 
Snel stak hij zijn handen omhoog ten teken dat hij ongewapend was. Door de Incognito-bezwering die hij gebruikte, zouden ze hem niet herkennen, ook al had Frodo in zijn jaar op Zweinstein gezeten en was hij Gideon wel eens tegengekomen in Café Mispoes. Hij aarzelde of hij zich kenbaar zou maken en besloot toen om het niet te doen. Nu Andrey Voronin bij het zaakje betrokken was en Edmund ontdekt had hoe hij de neo-dooddoeners zo gek kreeg om zich bij hem aan te sluiten, was het van uiterst groot belang dat hij zijn dekmantel kon behouden. Voorlopig bleef hij Isaac Holloway, de potentiële nieuwe neo-dooddoener. Het probleem was, Isaac Holloway zou alarm slaan als hij twee Schouwers tegenkwam in het huis.
“Je zou mij beter monddood maken als je niet wil dat ik alarm sla,” siste hij de Schouwers toe. Hij probeerde dreigend over te komen, al wist hij dat het een idiote opmerking moest lijken. Maar wat hij nodig had, was een excuus voor achteraf, als hij moest uitleggen waarom hij niet beginnen roepen was toen hij overmeesterd werd door Schouwers in het huis.