Quokka & Fox

[Timsel]

Olivia had gehoopt dat hij hier zat, en dat was ook zo. Was zij even blij! Ze had de jongen nodig voor een project waar ze nu al zo lang aan werkte dat als ze in die tijd niet met andere dingen ook had moeten handelen, ze nu haren in haar oorspronkelijke vorm en zo lang tot aan haar voeten had. Maar daar was hij. Het was een zesdejaars, uit Ravenklauw. Raafjes waren slim. Zij was een Zwadje, en hoewel Zwadjes slim waren, misten ze soms net dat ene wat nodig was om een doel te bereiken en een Raafje wel had. Uiteindelijk waren Zwadjes toch slimmer: als een raaf een slang pakt en de lucht invliegt, kan de slang zich alsnog naar boven duwen om zijn giftanden in de vogel te steken.
Ze liep de bibliotheek in. Ze kwam niet vaak in de bieb en wanneer ze dat wel deed, werd ze regelmatig op de vingers getikt om stiller te zijn of zich beter te gedragen. Al was dat niet per sé iets wat enkel voor de bibliotheek gold, overigens.
Ze benaderde het zesdejaars Raafje van achteren. Hij was alleen. Perfect. ‘Hé!’ zei ze, terwijl ze nonchalant een boek pakte en er ongeïnteresseerd in begon te bladeren. ‘Lijkt het je ook niet leuk om een dier te zijn?’ vroeg ze hem met een grijns. Ze ging naast hem zitten en bladerde verveeld door het boek dat ze had gepakt. ‘We kennen elkaar niet, maar dat kan veranderen,’ zei ze met een knipoogje. ‘Ik ben Olivia en ik heb je hulp nodig, Noah uit Ravenklauw – ja, ik weet hoe je heet en uit welke afdeling je komt. Ik ben een Zwad trouwens, als je dat nog niet doorhad,’ zei ze, terwijl ze verveelde handgebaren maakte terwijl ze vertelde uit welke afdeling ze kwam. ‘Ik wil ontzettend graag een Faunaat worden. De professor heeft het te druk om het me te leren en dus vroeg ik haar van, nou ja, wie kan me dan wel helpen, en toen zei ze “Noah, zesdejaars Ravenklauw”, dus, nu ben ik hier, en hopelijk kan je me helpen. Pleeeeeeeeeeaaaaase?’

[Lukas]

Noah zat in de bibliotheek, aan het studeren. Das was wel iets dat hij vaker deed, al was dat tegenwoordig moeilijker en moeilijker. Zijn tijd in balans houden was een hele opdracht. Hij wilde graag veel dingen met Oliver doen, soms wilde hij gewoon ook even alleen zijn. Andere keren moest hij een wedstrijd Zwerkbal bijwonen, hij kon ook niet anders nu zijn vriend de zoeker was. En dan was er nog zijn schoolwerk. Daar had hij er te veel van en het werd nog al eens naar de achtergrond geschoven door tijdsgebrek. Iets extra dat hem van zijn schoolwerk weerhield kon er echt niet bij. Maar Noah zou Noah niet zijn als het lot een ander plan had voor hem.
Wanneer hij, diep voorovergebogen, moeilijke bezweringen overschreef uit een oud en stoffig boek hoorde hij achter zich een “Hé”. Het was vast niet voor hem, dacht hij. Maar wanneer een meisje voor hem kwam zitten, met haren zo kleurrijk dat paradijsvogels er jaloers op zouden zijn, vreesde hij voor het ergste. Ze vertelde dat ze in Zwadderich zat en dat ze graag een dier zou willen zijn. Noah had ooit wel al eens gehoord over furries en wist niet waarom het meisje daarvoor per se bij hem moest zijn. Maar al snel werd het duidelijk dat ze het andere soort dier wilde zijn. Het soort dat ook met een “f” begon maar minder te maken had met zweterige pakken en meer met Transfiguratie. Het meisje voor hem wilde een Faunaat worden en blijkbaar had hun professor Transfiguratie het meisje zijn richting uitgestuurd.
Noah zuchtte, hij zat al zo hopeloos achter en dit kon hij er eigenlijk echt niet bijhebben. Hij wist zelfs niet goed waarom hun docent Noah had aangeraden. Er waren nog genoeg andere Raafjes met een aanleg in Transfiguratie. En in tegenstelling tot hem moesten zijn niet 24/7 jongleren met de tijd. Daarnaast had hij eigenlijk ook niet zo heel veel interesse in een Faunaat worden, laat staan iemand het te leren. Het was gevaarlijk en voor zover hij wist waren het voornamelijk tovenaars met slechte bedoelingen die er voor kozen om als Faunaat door het leven te gaan. Waarom had hij er een slecht voorgevoel bij dat het nota bene een Zwadje was die hem om hulp kwam vragen?
“Ik weet niet of ik je kan helpen,” begon Noah een beetje ongeduldig. Zijn schoolwerk schreeuwde bijna om zijn aandacht. “Ik heb het ongelofelijk druk en om eerlijk te zijn weet ik niet of het wel een goed idee is. Dus - eh -, misschien beter niet?”

[Timsel]

‘Awww, party pooper,’ bromde Olivia. ‘Natúúrlijk kan je me helpen. De professor is één en al lof over je. Noah dit, Noah dat. Noah die een tafeltje in een levend konijntje verandert, Noah die een leeuw in een muis verandert… je hebt talent, Noah!’ Ze gaf hem een bemoedigende klap op zijn schouder.
Verdorie. Jammer dat hij haar niet wilde helpen. Ze was al een heel lijstje afgegaan van mensen die haar zouden kunnen helpen, maar tot dusver nog geen succes. Ze wilde gewoon eens ervaren hoe het was om als dier rond te kunnen vliegen of graven of in welk dier ze dan ook zou veranderen. Wist je wel niet hoe goed je mensen kon afluisteren en daarna over kon roddelen met een Faunatenvorm?
Gelukkig had ze dit keer iets wat haar kon helpen. Een stok achter de deur – iets wat ze in voorgaande keren nog niet gehad had. ‘Nou ja, als je het echt niet wilt…’ mompelde ze. ‘Jammer. Erg jammer.’ Desondanks stond ze niet op. Ze bleef hem afwachtend aankijken en haar mondhoeken krulden wat verder omhoog. Toen ze zag dat Noah dit doorhad, slaakte ze een diepe zucht en zei ze: ‘Nou ja, vooruit dan maar. Wat zou Oliver wel niet denken als hij wist dat je in een dier zou kunnen veranderen?’
Olivia slaakte een diepe zucht en stond toen op. ‘Oké, ik laat je met rust. Maar eh, voordat ik het vergeet, niet dat ik zou willen stoken of zo hoor, maar die chick daar,’ zei ze, knikkend naar een meisje aan de andere kant van de studietafel, ‘zit de hele tijd naar je te kijken. Volgens mij ziet ze je schattige snoetje wel zitten. Zal ik je helpen en haar voor je afwijzen door te zeggen dat je al een vriendje genaamd Oliver hebt?’

[Lukas]

Ergens had hij wel verwacht dat hij iemand uit Zwadderich niet zomaar kon afwimpelen. Ze waren namelijk ongezond ambitieus en deden alles, maar dan ook alles, om hun doelen te bereiken. Het slijmen kon hij nog appreciëren. Het maakte Noah niet zoveel uit of hun docent al die mooie woorden al dan niet echt gezegd had. Het was altijd wel eens leuk om complimenten te horen. En zelfs als ze sarcastisch was, zou hij het niet eens merken. Sarcasme ging bij hem het ene oor in en het andere weer uit. Maar toen ze Oliver er bijhaalde, ging er een gigantisch vuur in hem branden. Zolang Oliver niet klaar was om uit de kast te komen, zou Noah er alles aan doen om er voor te zorgen dat hij daar toe niet verplicht werd. Hij had zijn toverstok onder zijn gewaad al vast en was vastberaden haar geheugen te wissen en gewoon verder te gaan met zijn dag. Maar voor hij ook maar iets gedaan had kwam de redelijkheid naar boven. Hij zou vast en zeker straf krijgen. En dat betekende maar een ding: uren verspillen in stoffige lokalen, glibberige kerkers of het enge Verboden Bos en ook minder tijd om met Oliver door te brengen en minder tijd om te studeren. Het leek er op dat af en toe een gat in zijn planning open laten voor de Zwadderaar zijn enige optie was.
Geïrriteerd stond hij recht en liep hij verschillende rijen van boekenkasten af. Om de zoveel tijd nam hij een dik boek uit de rekken en gaf hij ze aan zijn chanteur.
“Misschien kan je beginnen met te zeggen in welk dier je wil veranderen?” begon Noah terwijl hij het ene na het andere boek op de steeds hoger wordende stapel in Olivia’s armen gooide. “Een muis, dat moet wel lukken. Maar veranderen in een giraf? Dat is een hele andere zaak. En dan heb ik het nog niet over temperamentvolle dieren zoals wolven, die kan je al op je buik schrijven tenzij je elk wakker moment aan het oefenen bent.”
Ze waren weer aangekomen aan de tafel waar Noahs schoolwerk verwaarloosd was achtergebleven. Hij plofte zich neer in zijn stoel.
“Dus - eh -,” begon Noah, “zoek in al die boeken de hoofdstukken over Faunaten, ik maak mijn werk hier af, en daarna kunnen we praten.”

[Timsel]

Zoals gehoopt, veranderde Noah razendsnel van gedachten toen Olivia ‘Oliver’ in de mond nam. Enthousiast klapte ze in haar handen, wat een geïrriteerde blik van enkele omstanders die serieus bezigwaren aan hun huiswerk – nerds! – opleverde.
Ze gaf hem een vriendschappelijke klap op de schouder. ‘Het wordt leuk!’ zei ze vrolijk. ‘Jij een dier, ik een dier, wij allen dieren! Ik weet zeker dat we aan het einde van dit hele gebeuren beste vriendjes zullen zijn.’ Ze ving de quasi-agressief toegegooide boeken succesvol op en wierp een blik op de bibliothecaresse. ‘Zeg, Noah, die boeken hebben gevoelens hoor!’ zei ze op een serieuze toon. ‘Wat als ik er per ongeluk eentje laat vallen en die au-au op z’n boeboe heeft?’ Liefkozend aaide ze de rug van één van de boeken.
Ze gingen weer zitten en Olivia sloeg een boek open – en daarna weer dicht. ‘Super interessant,’ zei ze knikkend. ‘Ik heb die stof al echt zó vaak gelezen dat ik dit beter ken dan de inhoud van zo’n 80% van onze schoolvakken,’ zei ze grijnzend. ‘Het probleem ligt in het feit dat die stappen niet alleen gekend moeten worden, maar ook echt uitgevoerd. Ik heb het al diverse malen geprobeerd, maar ik kom niet eens voorbij stap 1. Mede omdat ik best wel vergeetachtig kan zijn.’
Ze sloeg de pagina open die de instructies voor de Faunatentoverdrank bezaten.
‘Stap 1: houd een Mandragorablad in je mond voor een hele frickin’ maand en spreek elke avond dezelfde incantatie uit,’ zei ze, gebarend naar de instructies in het boek. ‘Een mandragorablad. Ten eerste, die dingen zijn goor, ten tweede, een hele maand, ten derde, je moet er maar aan zien te komen, en ten vierde – een hele frickin maand!’ Ze schudde haar hoofd. ‘Jij moet me daarbij helpen. Jij hebt het… hoe noemen ze het? Doorzettingsvermogen? Motivatie? Discipline. Dat soort dingen. Ik vind het al knap als ik een hele dag op tijd voor m’n lessen kom opduiken – als ik al kom opdagen.
Maar goed, met jouw hulp moet dat lukken,’ zei ze opgewekt. ‘Na stap 1 lijkt het een stuk makkelijker. Je moet dat blad in een toverdrank stoppen, en daarna iets van jezelf, en daarna moet je zorgen dat je die toverdrank afhebt voor de dichtstbijzijnde bliksemstorm en dat tijdens die storm die toverdrank gedronken wordt. En nu wilt het toeval dat de professor Waarzeggerij beweerde dat we precies over 5 weken een bliksemstorm krijgen.’

[Lukas]

Noah had nooit veel opgezocht over Faunaten. Hij had dan wel interesse in Transfiguratie, af en toe door het leven gaan als een of ander pluizig beest sprak hem niet erg aan. En volgens Oliver was hij al knuffelbaar genoeg, dus op dat vlak zat hij goed. Maar hij moest toch toegeven, dat zijn interesse gewekt was. Noah wist niet of hij het volledig vol zou houden, maar het was uiteindelijk wel een van de moeilijkste doelen die elke tovenaar die Transfiguratie serieus nam, kon bereiken. Er waren maar zeer weinig Faunaten, en daar was een reden voor. Het was niet enkel aartsmoeilijk, het vroeg een enorme hoeveelheid zelfdiscipline en doorzettingsvermogen. Iets wat hij niet meteen in Olivia herkende, maar Noah werd graag verrast, en het onmogelijke was de wereld nog niet uit.
Zijn schoolwerk was af. Noah wilde al beginnen aan zijn werk voor de komende weken, een voorsprong opbouwen, maar dat zat er niet in. Hij wilde het geduld van de Zwadderaar voor hem niet meer testen dan per se nodig.
Noah nam even de tijd om al zijn moed te verzamelen. Als hij dit tot een goed einde wilde brengen, was het belangrijk dat de regels duidelijk waren. Dat er een wederzijds respect tussen hen bestond, al had hij daar op dit moment toch moeite mee, maar vooral dat Olivia naar hem luisterde. Heel de procedure om Faunaat te worden leek op het eerste zicht makkelijk, maar op elk moment kon er vanalles mislopen. En niet het soort mislopen dat je een halve dag op de Ziekenboeg moest gaan liggen.
“Oke”, begon Noah, “jij hebt blijkbaar je huiswerk al gedaan. Ik ga niet heel de tijd je hand vast kunnen houden. Maar ik stel voor elke dinsdag in het verlaten klaslokaal op het derde verdiep af te spreken.” Noah bladerde in zijn agenda. “Om twee uur ’s nachts om precies te zijn. Dat moet wel lukken,” zei hij zuchtend. Hij kon in theorie ook op andere momenten, maar hij gaf liever wat nachtrust op dan tijd met Oliver.
“Dan kunnen we zien of we vooruitgang maken. De toverdrank voorbereidden, dat soort zaken… Oh, en als je één keer te laat bent, stop ik er mee,” zei hij streng. Hij wilde haar niet boos maken, maar hij wilde ook niet zomaar met zijn voeten laten spelen.
“Ik zie je dan dinsdag? Breng jij de ingrediënten voor de toverdrank mee? Ik kan altijd wel enkele Mandragorabladeren uit de serres meesmokkelen.”
Het vuur dat in hem ontwaakt was, was er nog steeds. Hij zou er alles aan doen om Oliver te beschermen. Maar hoe meer hij dacht aan het Faunaatschap, hoe meer dat gevoel vervangen werd door opgewondenheid.