<ORPG> De Wegisweg

[Anderling]

ORPG De Wegisweg

In de kronkelige tovenaarswinkelstraat verzamelt jong en oud zich om geld af te halen, boeken te kopen, een nieuwe garderobe aan te schaffen, de mooiste bezems te bewonderen of om hun allereerste toverstok op te halen. Iedereen heeft er wel iets te zoeken, al is het maar om een hapje en een drankje in de Lekke Ketel of een ijsje op het terras van Florian Fanielje. Het is dus de perfecte ontmoetingsplaats voor alle leeftijden!

Winkels:

-Goudgrijp
-Zwik en Zwachtels Zwerkbalpaleis
-Olivander's
-Betoverende Beestenbazaar
-Klieder en Vlek
-Tovertweelings Topfopshop
-Madame Mallekin, Gewaden voor Alle Gelegenheden
-Florian Fanielje's IJssalon
-De Lekke Ketel
-De Verdonkerde Maansteeg met Odius & Oorlof
-Spreukwerk (op de zijstraat Acassian Alley)

Heeft jouw personage een winkel op of rond de Wegisweg? Vraag dan een van de mods om je op de kaart te zetten!

[Anderling]

Over een paar weken begint het nieuwe schooljaar. Tijd om last-minute nog even naar de Wegisweg te gaan om schoolspullen te halen, lekker een ijsje te eten, vrienden te ontmoeten na ze al enige tijd niet gezien te hebben, etc. etc. Het is een warme dag en het is druk. Shopze! 

[Timsel]

Selena hield van shoppen. Ze kwam dan ook graag in de Wegisweg, die snel te bereiken was vanaf haar huis. Haar ouders waren ontzettend rijk en ze had ook nooit problemen gehad met het geld uitgeven. Zelfs als ze niet eens plannen had om iets te kopen, kon ze het toch niet laten om net dat ene jurkje te kopen of lopend op nieuwe schoentjes de winkel uit te lopen. 
Ook nu weer; ze had een hele collectie van dingetjes verzameld bij madam Mallekin, gepast en alles, en stond nu op het punt om af te rekenen. De afgelopen jaren hadden ze bij Goudgrijp een magische pas ontwikkeld om daarmee geld uit te geven, en dat was ontzettend handig. Ze vond kobolden altijd een beetje intimiderend en dus was ze blij dat ze niet langs hen hoefde.
Maar toen ze uiteindelijk bij de kassa stond om af te rekenen, blokkeerde haar pasje. ‘Excuus,’ mompelde Selena, die haar pasje met de onderkant van haar jurkje schoonveegde. ‘Ik denk dat-ie een beetje vies is… oké, nog eens?’ Maar ook nu gebeurde er niets. Verward hield Selena het pasje voor zich. Ze schrok. In zilveren letters stond: Dit gaat over het limiet van het geld dat je mag uitgeven van je ouders. Ze mocht nu ineens niet meer zoveel uitgeven als ze wilde? Waar sloeg dat op? ‘Verdomme!’ brulde ze en verkocht een trap tegen de kassabalie – waar ze de volgende dag spijt van had.
‘Ik heb echt de stomste ouders!’ kreunde ze geïrriteerd. ‘Wat zit je me nou aan te kijken, mens?’ snauwde ze tegen iemand die haar aan zat te kijken. ‘Ik durf te wedden dat dat kreng van een zus van me wel zo veel mogelijk uit mag geven als ze wilt…’ Ze draaide zich om naar de andere klanten in de winkel. ‘Hé – zou iemand me kunnen helpen? Mijn ouders hebben mijn pasje geblokkeerd I guess? En ik wil deze kleren.’

[Blossom]

Oh, irritant! Zo’n verwend nestje dat dacht dat ze de hele winkel leeg kon kopen! Moyra had het zelf nooit heel breed, al jaren niet. Haar baan bij Zacharinus was leuk en het gaf haar een zekere voldoening, maar geld over? Om een over de balk getilde scholiere te helpen? Nee. Ze ergerde zich groen en geel, vooral toen dat kind haar aankeek en daarna snauwde: ‘Wat zit je me aan te kijken, mens!’
Ugh, echt, wat een vreselijke heks, en dan was Moyra nog heel wat gewend. 
Ze rechtte haar rug en zei: “Schat, neem een zaterdagbaantje, dan kun je het daarna vast en zeker zelf betalen.” Ze dacht zeker dat een van Mallekins klanten het wel even voor zou schieten voor d’r? Wat een kapsones! Zelf hield ze haar hand op de knip. Ze stond dan wel als eerste in de rij achter Miss Childish, met enkel de opdracht om een pakket van Zacharinus op te halen. Haar werkgever had nieuwe bedrijfskleding besteld. 
Natuurlijk was ze even de winkel ingelopen en had vol bewondering de nieuwe collectie bekeken, en had zichzelf voor kerstmis iets nieuws beloofd. Nu nog niet; ze was te krap bij kas, en eigenlijk had ze niet echt iets nodig. 
Dit meisje had ook niets nodig; die was reeds goed gekleed en wilde slechts uit hebberigheid alles kopen, in de verwachting dat haar pa en ma dat wel zouden betalen. Diep in haar hart vond Moyra het prachtig om te zien dat die ouders er een limiet op hadden gezet. 
“Hang alles maar weer terug in de rekken,” adviseerde ze kortaf. “Veel meer dan twee setjes weekendkleren en een schoolgewaad heb je toch niet nodig.”

[Nano]

Nyx liep de weg is weg op. Hij had een afspraak bij Odius en Oorlof. Het was al weer een tijd geleden voordat hij voor het laatst op openbaar terrein rondliep, maar helaas was er in dit geval geen andere keus. Hij had zichzelf echter wel beloofd op zijn minst zijn best te doen om zichzelf te gedragen. Momenteel wisten nog weinig schouwers van zijn rol binnen het nieuwe dooddoenersregime en dat wou hij ook graag zo houden.
Met zijn toverstok weggestoken in zijn rechtermouw ging hij op in de mensenmassa, als eerste langs Madam Mallekin, want nieuwe gewaden had hij ook wel nodig.
Toen hij de winkel binnenstapte was het eerste wat hem opviel een jonge heks met ouder-issues. Als dit een van zijn volgelingen was geweest, had hij de ouders met alle liefde een gunst gedaan en haar een kopje kleiner gemaakt. Echter was dat niet slim op dit moment.
Hij liep er langs, pakte snel een zwart en net gewaad en ging in de rij staan. "Zeg. Gezien jij nog bezig bent met een sugardaddy zoeken, mag de rest in ieder geval hen kleding afrekenen?"
Nyx keek naar de andere klant die voor hem stond, die hem vrij bekend voorkwam. Was dat niet de moeder van Pepijn? Snel draaide hij zichzelf om en deed zijn capuchon op in de hoop dat de vrouw hem niet herkende, dat kon nog wel eens een probleem worden.

[Timsel]

Selena draaide zich beledigd om naar de vrouw achter haar, die eerst met opgeheven wenkbrauwen naar haar had staan kijken en nu zei dat ze een zaterdagbaantje moest nemen! Please! Wie dacht ze wel niet dat ze was, haar moeder?
De vrouw opperde vervolgens dat ze alles terug moest hangen aan de rekken. Was ze gek geworden? Nee, als ze de kleren niet kreeg, moest het personeel het maar zelf terughangen. Dat zou niet meer dan eerlijk zijn, toch?
Ze bekeek de heks van top tot teen. Niet slecht gekleed, maar wel wat somber. Een tweederangsburger, dat sowieso. Waarom zou Selena naar een tweederangsburger moeten luisteren? Haar ouders zeiden altijd dat ze aardiger moest doen tegen mensen, maar nu had Selena daar absoluut geen zin in. Zij liet zich niet de les lezen. Zeker niet door een tweede- of derderangsburger!
‘Uhm, wie denk je wel niet dat je bent?’ zei Selena en zette haar handen stellig in haar zij. ‘Mijn moeder? Heb je zelf wel een baantje? Je ziet eruit alsof je elke dag hetzelfde draagt,’ zei ze met een neerbuigende blik op de vrouw. Ze zette vastberaden haar hakschoenen stevig neer voor de balie. No way dat die vrouw eerst ging.
Ze zag de schimmige figuur die ietwat verderop stond toe te kijken. ‘Wat sta jij nou te staren? Creep.’

[Blossom]

Tieners reageerden wel vaker zo: Moyra was niet onder de indruk. Ja, joh, wie dacht ze wel niet dat ze was? Iemand die iedere dag hetzelfde draagt, natuurlijk. Ze trok één wenkbrauw op en antwoordde kortaf: “Ik ben in ieder geval niet afhankelijk van mijn moeders bankpas.” Nu niet, en toen ze zestien was, ook niet. In die zin was ze trots.
Het zat hem eigenlijk in de figuur achter haar, die het meisje een creep noemde, waardoor Moyra erg nieuwsgierig was en haar hoofd omdraaide. Wie ze daar zag staan, beviel haar niet. Het was die ontspoorde gast waarvan Pepijn ooit de mentor was geweest. Strak keek ze hem aan, afkeurend en alert. Hij hoefde maar de kleinste beweging te maken voordat ze een poging zou doen om hem te vervloeken.
Ze kende mannen. Ze kende Dooddoeners. Vroeger, toen ze nog een bordeel had, had ze zowel Dooddoeners als de meest brave Ministeriemedewerkers als klant gehad, met haar als onzijdige en niet-politieke ondernemer ertussenin. Het was altijd een hele operatie om ervoor te zorgen dat die twee uitersten elkaar nergens tegenkwamen, en dat haar meisjes altijd hun mond hielden, ook als hun klant hen uithoorde. Als zaken uit de hand liepen, was Moyra er, om sommige klanten hardhandig de deur uit te gooien. Dat kon ze toen, en ze verwachtte dat ze dat nu nog steeds kon. Die Nyx hoefde maar het minste fout te doen.
Kon dat meisje zonder geld niet even opschieten?
“Jongedame, ik heb in tegenstelling tot jou wèl werk, dus nog meer te doen. Zou je eventjes op willen schieten of iemand wat serieuzer willen vragen om geld aan je te lenen?” Dat was te zeggen: als ze überhaupt vrienden en vriendinnen had. Tegen Nyx hield ze haar mond, ook al zou ze hem uit verdediging van haar zoon de huid vol willen schelden. Ze was echter verstandig; met een scheldkanonnade kreeg je ontspoorde mensen echt niet op de rails.

[Nano]

Toen het tutje bij de kassa hem een creep noemde, moest Nyx zijn best doen om haar niet direct een groene straal cadeau te doen. Hij was hier dit keer niet om de terrorist uit te hangen. Toen Moyra zichzelf echter omdraaide, zei haar blik hem genoeg. Ze herkende hem.
Nyx was dan ook enorm blij toen Moyra haarzelf weer omdraaide. Hij wist dat ze niet bang zou zijn om hem een vloekensalvo te geven.
Misschien dat Nyx haar straks apart kon nemen om een excuus te geven en duidelijk te maken dat hij niks persoonlijks tegen haar had. Ze was daarnaast van zuiver bloed.
Toen de twee dames echter begonnen te kibbelen, zag Nyx de bui al hangen. Hier had hij geen tijd, en geen zin in. "Jongedame. Als je niet voldoende galjoenen hebt, moet je inderdaad misschien eens een voorbeeld nemen aan deze vrouw hier. Werkt voor haar eigen geld. Iets waar jij overduidelijk nog iets van kan leren." snauwde Nyx het jongere meisje toe. "En daarnaast, verdoe onze tijd niet en ga opzij."
Nyx trok zijn toverstaf en gaf er een zwiep aan, waarna de kleding van het meisje van te toonbank afschoot richting een rek wat daarlangs stond. "Mevrouw Roselier, uw beurt."

[Blossom]

Het was, volgens de mislukte leerling van Pepijn, mevrouw Roseliers beurt. Prima. Het meisje werd met een spreukje opzij geschoven en ondanks dat Moyra totaal niet dankbaar was ten opzichte van die Nyx, stapte ze naar voren en groette ze de verkoopster.
“Goedemiddag! Als het goed is, ligt er een pakket klaar met bedrijfskleding voor Zacharinus’ Zoetwarenhuis.”
Dat ze dat op kwam halen hoefde ze er toch hopelijk niet bij te zeggen?
Ergens had ze ook wel medelijden met het meisje dat nu naast haar stond. Anderzijds had ze niks met het kind te maken, tenzij ze straks een vrije middag had op Zweinstein, en dan naar Zweinsveld ging om daar zo’n beetje heel het Zoetwarenhuis leeg te kopen. In dat geval zou er iemand moeten zijn die achter de kassa stond.
“Ik bedoel het niet slecht hoor, meid. Teleurstellingen horen gewoon bij het leven! Het maakt je telkens sterker, als je leert hoe je met teleurstellingen om moet gaan.”
Prachtige levensles. Die was eigenlijk ook van toepassing bij Pepijns ex-pupil, dus hoopte ze dat hij meeluisterde en ooit een wijs mens zou worden (al verwachtte ze er niks van).
Geduldig wachtte ze af, maar voelde zichzelf ongemakkelijk met die enge jongen achter haar. Ze hield dat soort types eigenlijk liever in de gaten, al zat ze in dubio of ze hem negeren zou of juist niet. Wat was wijsheid? Als zulk soort ontvlambare types ineens ontploften, was het beter om goed voorbereid te zijn. Ze hield dus haar hand in de buurt van haar toverstok, en keek vlug even achter zich. Buh, het is inderdaad een creep. Ook al zag hij er vrij normaal uit, dus haar mening was vooral gevormd door Pepijns verhalen.