Grijze dagen

[Rowace]

Grijze dagen

- Geef mijn grijze dagen

kleur door te vertellen

wat je bezighoudt -

---

Wat: Wanneer Trevor een slechte dag heeft, kruipt hij het liefst in de hoofden van anderen. Als hij zich op een kwade dag naar het appartement van zijn tweelingbroer sleept om zijn gedachten te ontvluchten in die van zijn broer, had hij dan ook niet voor ogen dat hij de rest van de dag zou doorbrengen met diens peppy huisgenote. Maar je doet het met wat je krijgt.
Wie: Trevor Hathaway, Legilimentie-verslaafde met depressieve neigingen en geen zin in de wereld (Rowace)
          Blue Hathaway, enthousiasteling voor alles en huisgenote van Trevors broer (AlessaJess)

---

Trevor werd wakker met een hoofd vol grijze wolken. Hij had al een tijd geen Legilimentie gebruikt en zijn brein leek met de dag te krimpen. Het had iets van een verslaving, zijn afhankelijkheid van Legilimentie. Moeizaam sleurde hij zich van het matras. De andere kant van het bed was leeg; Lila was zo te zien al vertrokken. Ze ging wel vaker in het weekend ’s ochtends vroeg naar musea en winkels, wanneer het niet zo druk was. Af en toe ging hij mee, maar hij kon zich maar vagelijk herinneren dat hij zonet een gepijnigde ‘nee’ had gekreund en zich weer had omgedraaid.
Na een vlug, ongeïnspireerd ontbijt besloot hij dat het geen zin had om zijn laatste weekenddag in zijn eigen hoofd door te brengen. Hij kon beter zijn broer opzoeken om wat kleur in zijn gedachten te injecteren. Ondanks alle huiswerkopdrachten die hij voor zijn kiezen kreeg, vond Damien het nooit erg als Trevor op de bank kwam hangen om een tijdje naar de muzikale regenbogen te staren die Damien produceerde.
Tegen de tijd dat hij voor het appartement parkeerde, voelde hij zich zowaar een tikje beter. Wat gek was, want het vastlopende verkeer in de binnenstad was niet bepaald opbeurend.
Hij belde aan, deed een stap terug en wipte met een nerveuze tic van de ene voet naar de andere voet.

[AlessaJess]

Blue pakte al neuriënd het karamelijs uit de vriezer. Damien had laatst een nummer geschreven dat bijzonder goed bleef hangen en ze had eeuwen geleden de radio al behekst zodat het zijn deuntjes op zou slaan en terug zou spelen. Het klonk natuurlijk nooit zo goed als een liveconcert – of een professioneel opgenomen cd – maar wat boeide dat nou? Ze had muziek! Met een tevreden glimlach op haar gezicht nam Blue meteen een hap van het ijs met de lepel die ze uit de la liet vliegen. De kou brandde haar mond. “Ahh!” Een paar keer snel uitblazen deed bijna niks om de kou te verminderen en haar platgeslagen hersenen weer warm te krijgen. Ze was blij dat Damien haar niet zo zag; die zou haar uitgelachen hebben om haar gretigheid – en meteen daarna hetzelfde hebben gedaan.
Blue hoorde haar eigen stem zingen dat de koffie koud begon te worden jij vergeetachtige flubberwurm! en stak een pinkie in de koffie om te kijken of het ondertussen genoeg was afgekoeld om te gebruiken. Perfect! Met een zwiep van haar toverstaf begon de garde met het kloppen van de verse slagroom en met haar tanden trok Blue een zakje vanillesuiker open die ze erdoorheen gooide. Ze was gewend aan slagroom met de hand kloppen en de eerste paar keer dat ze het de garde liet doen, deed ze het steeds veel te ver van tevoren, vergat ze het te checken en liet ze het schiften. Nu had ze geleerd dat ze er maar beter met haar neus bovenop kon zitten en dat de timing dan meestal beter was.
Ze keilde net alles in de mixer – op de slagroom na natuurlijk – toen ze de deurbel boven de muziek uithoorde. Drie tikjes op de mixer en ze hoefde er geen tweede keer meer naar om te kijken. Het geluid had ze eeuwen geleden al magisch gedempt. Eén zwiep en de garde viel stil. Ze vroeg zich af wie er voor de deur kon staan. Zelf had ze geen plannen voor de dag, Lila was eerder vanmorgen al langs gekomen en weer vertrokken en Damien was voor de rest van de dag de deur uit. Ze voelde een kriebel in haar buik die ze altijd had bij de belofte aan een verrassing in haar dag. En ze werd niet teleurgesteld met wie er voor de deur stond.
“Trevor, hey!”
Ze hoopte alleen maar dat ze hem niet teleurstelde.
“Wat gaaf dat je even langskomt! Kom binnen!” Blue stapte meteen aan de kant zodat hij langs haar heen kon lopen en beende gelijk weer naar de ijskoffie in de mixer, die uit zichzelf weer was afgeslagen.
“Damien is er helaas niet vandaag – ik ga er vanuit dat je voor hem komt tenminste?” Ze keek hem even schuin aan terwijl ze de mixerinhoud in twee van de mokken schonk. In de andere deed ze normale -- zij het ondertussen redelijk afgekoelde -- koffie. Zo stond er in ieder geval een mok klaar van wat hij ook wilde. Geen gedoe met dat hele 'te veel werk om te durven vragen' enzo. “Hij heeft blijkbaar een of ander belangrijk project dit semester waarvoor hij bij een of andere Jeffrey moest langskomen zodat ze samen konden brainstormen.” Ze schepte wat van de slagroom in de mokken, waardoor de grote bergjes witte heerlijkheid lichtelijk overspoeld werden en er kleine riviertjes koffie overheen kropen. “Verder weet ik niet zo veel over het project, maar het klonk heel heftig als een ik zeg wel dat ik terug ben voor het eten, maar waarschijnlijk vergeet ik dat er zoiets als een bed bestaat de aankomende drie dagen situatie.” Ze sprenkelde wat van haar favoriete karmelsiroop over één van de mokken. “Koffie? Of ook karamelijskoffie?” Ze gaf hem de mok aan zonder siroop – voor zover ze zich kon herinneren was Trevor er niet echt een voor zoetige drankjes, maar ze zou niet zelf met een mok koffie rond gaan lopen zwieren en hem niks aanbieden. Voor het geval ze zich had vergist over het zoetige, schoof ze de siroopfles toch zijn kant op zodat hij het er eventueel zelf overheen kon gieten.
“Ik weet dat ik niet echt degene ben die je wilde spreken, maar ik hoop dat ik goed genoeg ben zodat je niet voor niks het hele eind hebt gereden!” Ze wierp hem een plagende glimlach toe. “Maar hoe gaat het met jou? En met de winkel? Loopt het ondertussen in ieder geval al een beetje beter?”

[Rowace]

‘’morgen,’ zei Trevor. ‘Is –’
Hij hoefde niet eens te vragen of Damien thuis was; Blue had al antwoord gegeven voordat hij twee woorden had gezegd. Toch liep ze al pratend verder het appartement in, ervan uitgaand dat hij haar naar binnen zou volgen. Tegen zo veel vertrouwen kon zelfs Trevor niet op, dus hij stapte naar binnen, deed de deur achter zich dicht en werd meteen begroet door de zoete geur van vanille. De keuken was een lichtelijke chaos van opengescheurde verpakkingen, bekers en glazen dat het Trevor verraste dat Blue meteen twee schone mokken had weten te vinden om de koffie in te schenken. Even dacht hij dat ze aan het bakken was, maar bij nader inzien had ze alleen wat ijskoffie gemaakt. Het was bijna knap dat ze het hele keukenblad had weten te gebruiken voor wat in essenties koffie met ijsblokjes was.
Blue was zo iemand die gek genoeg altijd klaar leek te zijn om bezoek te ontvangen, waar ze ook mee bezig was. Het was een eigenschap die Trevor een beetje een ongemakkelijk gevoel gaf, misschien wel omdat hij het tegenovergestelde was – zelfs als hij wist dat er mensen over de vloer kwamen, en hij die mensen mocht, zag hij er lichtelijk tegenop om de gastheer te moeten spelen. Zij scheen er daarentegen niet eens mee te zitten dat hij niet voor haar was gekomen.
‘Klinkt… heftig, ja,’ zei Trevor afwezig. Damien had wel vaker grote projecten, dus dit was niet eens een bijzonder grote uitzondering, maar dat het een groepsopdracht was, betekende wel dat hij het even zonder zijn broer zou moeten zien uit te zingen. Hij had echt geen zin om beleefd te moeten doen tegen een random gozer genaamd Jeffrey, alleen zodat hij als een behoeftige oude zwerfhond rond Damien kon hangen, bedelend om aandacht.
Hij nam de koffiemok van Blue aan en pakte gedachteloos de fles siroop op die ze naar hem toe had geschoven. Hij kon zich niet eens goed genoeg focussen om te lezen wat er op het etiket stond, maar het rook zoet en te veel suiker kon hij beter vermijden; zijn infectiemedicatie had het irritante bijeffect om voor extra suikerdips te zorgen. Hij schoof de fles terug over tafel in Blues richting en liet ook de ijskoffie maar staan. Ze kende hem goed genoeg om hem ook gewone koffie aan te bieden. Zwart en bitter.
‘Wat? Nee… Ik had nog geen koffie gehad, dat is alles.’ Leugenaar. ‘Het gaat prima. Heb een beetje een trage week gehad, maar gisteren had ik een studente die een gat in haar plafond had weten te branden met mislukte toverdrank. Dus dat was eens even wat anders. Gelukkig waren haar bovenburen nog niet thuis toen ik aankwam.’
Hij verschoof wat op de barkruk die aan het kookeiland stond en grijnsde zwakjes bij de herinnering aan het paniekerige Aziatische meisje. Blue zou haar waarschijnlijk erg gemogen hebben. ‘Over chaotische keukens gesproken, moet ik helpen met opruimen? En er zit iets op je neus.’

[AlessaJess]

Trevor leek zelfs voor zijn doen erg in zichzelf getrokken. Blue wist niet zeker waar hij op probeerde te antwoorden met zijn opmerking over een gebrek aan koffie, maar ze ging er maar gewoon in mee. Nu ze wat beter keek, zag de arme jongen er best wel moe uit… Hoeveel cafeïne zou ze hem aan moeten bieden voordat hij er weer een beetje opgewekter uit zou zien? Waarschijnlijk meer dan hij haar toe zou laten… Maar in ieder geval was hij even gaan zitten. Dat scheelde al!
Ze pakte de barkruk naast hem en ging er ook maar op zitten. Mmm… De koude vloeistof gleed door haar keel als een gouden nectar. Zeker wel de moeite waard!
“Oh wow, serieus?” Blue gluurde even naar het plafond en vroeg zich af hoeveel problemen zij zouden hebben als de dreuzels boven hun appartement opeens een blik bij hen naar binnen zouden kunnen werpen door een gat in het plafond. Whoops. “Dat is – ik wil zeggen verschrikkelijk, maar tegelijkertijd is het wel echt heel gaaf dat je zo kon helpen. Ik weet in ieder geval waar ik heen moet mocht onze blender zichzelf een keer opblazen.” wierp ze hem speels toe. In ieder geval glimlachte hij weer even. Ze vond het nog steeds gaaf dat Trevor “ik-lach-nooit” Hathaway haar ondertussen genoeg vertrouwde om de façade een beetje te laten varen. Wie had dat een paar jaar geleden nog gedacht?
Ze wilde net protesteren tegen zijn hulp toen hij er casual achteraan gooide dat ze iets op haar neus had zitten. Ze pakte een lepel van het aanrecht en zocht naar de vlek – er was een beetje slagroom op het topje van haar neus blijven plakken. Ze kon er wel om lachen. “En ik dacht altijd dat dat alleen maar in films gebeurde. Cool!” Ze schoof de lepel richting de wasbak. Als ze het nou zichzelf af kon laten wassen, zou ze zijn voorstel niet eens af hoeven te slaan.
“Nee. Jij gaat me niet helpen met mijn rotzooi opruimen. In ieder geval niet voor je je koffie een beetje rustig op hebt kunnen drinken.” Ze keek hem streng aan. Maar niet te streng. Het bleef Trevor natuurlijk. “Eerlijk gezegd zie je eruit alsof je het wel kan gebruiken… Niet verkeerd bedoeld! Je ziet er prima uit enzo, maar ook een beetje… lusteloos. Niks dat een kop goede koffie en wat goed gezelschap niet kan fixen!” Het was gevaarlijk, zo open aan Trevor toegeven dat hij misschien ook maar gewoon een mens was, maar de afgelopen keren dat hij langs was gekomen om Damien te zien, had hij er ook al zo… leeg… uitgezien. Ze begon zich zorgen om hem te maken en ze had het idee dat ze niet de enige was. Ze gooide ook wat andere dingen richting de wasbak. “Al snap ik het natuurlijk als je liever ander gezelschap hebt hoor! Ik probeer me niet aan je op te dringen.” Ze zorgde ervoor dat ze er extra aardig bij lachte, zodat hij wist dat ze het niet persoonlijk op zou vatten. “Maar mocht je het wel prima vinden, kun je ook gewoon even hier blijven hangen hoor! We kunnen een film kijken, naar de dierentuin gaan?” Ze pakte het koekblik en bood hem een koekje aan. “Oeh! Er zit een dreuzelkringloop hier in de buurt. Ze hebben altijd de meest geweldige snuisterijen. Zou je het leuk vinden om daar even een kijkje te nemen? Misschien dat ze iets cools hebben dat we nog een beetje kunnen aanpassen?” Gelijk bedacht ze zich nog iets. “Oh, en Lila is bijna jarig! Oké, het duurt nog iets minder dan een maand, maar hoe cool zou het zijn als we daar iets voor haar zouden kunnen vinden en het zelf zouden kunnen betoveren?!”
Laat hem ja zeggen, laat hem ja zeggen… Laat ze hem niet afgeschrokken hebben met haar directheid, alsjeblieft…

[Rowace]

De koffie deed hem goed. Ze maakte een zootje van de keuken om tot dit resultaat te komen, maar Blues koffie was altijd precies goed – op het feit na dat ze het te veel af liet koelen. Met een simpele hittespreuk was dat probleem echter snel verholpen.
En praten over zijn werk vond hij ook fijn. Hij hield ervan om te kunnen laten zien dat hij talenten had, en niet gewoon een rijkeluiskindje was dat zijn hele leven zou blijven weigeren om hard te werken voor wat hij wilde. Bovendien keken mensen hem, als hij iets voor hen oploste, voor de verandering eens niet aan met de gebruikelijke argwaan, walging of angst. Hij had de waardering van anderen niet nodig, maar dat maakte het nog niet onplezierig om af en toe te krijgen. Blue zat daar natuurlijk meteen bovenop en gaf hem een complimentje dat uit de mond van ieder ander nep had geklonken.
‘Volgens mij ben je de enige persoon ter wereld die het cool vindt om rond te lopen met een klodder slagroom,’ zei Trevor.
Blue grijnsde zo opgewekt naar hem dat het erop leek dat ze hem door pure aanstekelijkheid wilde dwingen om zich beter te voelen. Die theorie kreeg bijval door haar volgende opmerking; ze vond hem er verontrustend lusteloos uitzien. Dat ze in dezelfde zin zei dat hij er ‘prima’ uitzag, was een wel erg slecht ingelijste leugen, zelfs naar Blues standaarden.
Zoals altijd als ze iemand wilde helpen, maar niet goed wist welke woorden het beste zouden werken, gooide ze ze er maar allemaal uit. Hij wist dat ze het goed bedoelde, maar hij kon het niet goed trekken als mensen medelijden met hem hadden. Dan voelde hij zich zo zwak. Om te voorkomen dat hij iets bots zou zeggen, nam hij een slok koffie en opteerde zijn schouders op te halen. Hij had geen zin om uit te leggen dat koffie en wat gezelschap niet een werkende pleister waren voor zijn depressieve buien. Daar zou hij alleen maar energie aan verspillen die hij liever besteedde aan wat het ook was waar Blue zin in had. Er even uit zijn zou hem goed doen, daar had ze dan wel weer gelijk in – hopelijk.
‘Hm, ik ben nog op zoek naar wat Dreuzelsieraden uit de vorige eeuw. Blijkbaar gebruikten ze een bepaalde techniek die ze toevallig goed te beheksen maakt.’ Schijnbaar had ze hem niet gehoord, want ze gooide nog een argument in zijn richting, alsof ze hem nog niet had overtuigd. Hij nam een koekje aan en zei: ‘Ik weet niet of het een goed idee is om haar behekste sieraden te geven,’ bracht Trevor ertegenin, ‘maar misschien kun je wat vintage mode-weet-ik-veel voor haar vinden.
‘Over Dreuzelkleding gesproken...’ Hij wierp een vragende blik van haar naar zijn gewaad, dat uit meerdere laagjes zachte, grijszwarte stof bestond. Een faux-versleten capuchon van dezelfde stof verborg de meeste van zijn krullen. Hij had geen idee of dit acceptabel was voor Dreuzels, maar zijn outfit van de dag bevatte in ieder geval een broek – gitzwart met zakken op asymmetrische plekken – iets wat Dreuzels belangrijk schenen te vinden voor mannen. ‘Wat denk je: gaan de Dreuzels wantrouwend naar me staren – meer dan gebruikelijk, bedoel ik? Of kan dit ermee door?’

[AlessaJess]

Blue keek hem bedenkelijk aan. Trevor gaf nooit een mallemoer om hoe hij aan werd gekeken – dreuzel of anders – dus of het ging echt een stuk minder goed met hem dan zelfs zij verwachtte, of hij wilde haar niet voor schut zetten door met ongepaste kleren rond te lopen. Of het was een nieuwe outfit en niemand had hem er verdorie nog een compliment over gegeven; zou ook kunnen… in theorie. Op zich. Misschien. Hoe dan ook, het zag er best wel gaaf uit. Ze zou de stijl zelf nooit kunnen dragen, al dat zwart, al dat grijs – waar waren de kleuren?! – maar bij Trevor paste het echt perfect. En het was stijlvol. Ze had zich wel eerder afgevraagd hoe dat zat met het hele stereotype van jongens die geen stijl hadden, want zij kende er twee, van hetzelfde gezin notabene, die – sinds de middelbare school, dat moet erbij gezegd worden – een geweldige kledingsmaak hadden!
“Staren doen ze sowieso wel,” zei Blue plagerig, voordat hij haar in de reden viel en vroeg of het nóg erger dan normaal zou zijn. Ze schudde zachtjes haar hoofd. “Nee hoor, geen zorgen. En als ze je wel aanstaren komt het gewoon omdat je er belachelijk gaaf uitziet.” Ze haalde haar schouders op en dat was dat.
“Hey Trevor?” vroeg ze hem terwijl ze alle vieze vaat in de wasbak opstapelde, “Ken jij toevallig een paar spreuken om de vaat zichzelf te laten doen?” Ze voelde haar eigen ogen groot worden van opwinding. “En zo niet, zou ik je dan in kunnen huren om het op te zoeken? Zal ik naar de winkel komen? Beetje overbodig, weet ik ook wel, maar dan voelt het misschien wat meer officieel! Heb je er gewoon weer een hele nieuwe klant bij! Nou zouden Damien en ik natuurlijk sowieso wel naar jou toe komen als we iets nodig hadden, maar toch! Dit voelt anders dan een noodsituatie zoals een gat in je dak, dit is gewoon een opdracht! Een wis en waarachtige, echte, heuse opdracht!” Het is Trevor; niet gaan huppelen, dan overweldig je hem alleen maar. Ze hield zich in. Toch kon ze het niet helpen hem met een grote glimlach aan te staren. En, blik afwenden, je staart hem aan… terwijl je net had beloofd dat niemand dat zou doen. En toch was ze stiekem wel een beetje trots op zichzelf en het idee.

[Rowace]

Trevor had meteen spijt van zijn laatste opmerking toen hij Blues vragende blik ving. Hij had haar nog nooit gevraagd wat ze van zijn kleding vond, en dat het voor Dreuzelkleding door moest gaan, vond ze duidelijk maar een zwak verhaal. Hij wist zelf niet eens echt goed waarom hij het gevraagd had. Wat had hij toch vandaag? Sinds wanneer was hij zo bezig met wat willekeurige Dreuzels van hem dachten? Wat dan nog als ze dachten dat hij er gek uitzag? Er liepen wel meer vage types rond in Londen.
Hij zat te veel in zijn hoofd, dat was het hele eieren eten. Een paar dagen geleden had hij door de British Gazette gebladerd naar de opiniepagina’s. Ergens tussen de columns was hij zijn naam tegengekomen; een columnist had gebruikgemaakt van zijn diensten – de naam noch het geschetste portretje kwamen hem bekend voor – en had klaarblijkelijk niet de service gekregen die hij had verwacht. Jaren geleden had Trevor al geleerd om niets over zichzelf te lezen in de media, maar het was zo onverwacht gekomen dat het hem blijkbaar toch iets had gedaan.
‘Bedankt. Denk ik.’
Hij voelde zijn wangen rood worden van haar opmerking. Hij was nooit goed geweest in het accepteren van complimenten, al had hij er nu wel echt naar zitten hengelen. Het was zijn eigen schuld. Hij haalde zijn schouders op en zij deed hetzelfde. Hij besloot om het maar gewoon te laten. Als hij het zou negeren, zou het wel weggaan. Hopelijk zou Blue er niet op terugkomen. Voor nu was ze in ieder geval afgeleid door de afwas.
Hij ging op een schoon stukje aanrecht zitten en keek toe hoe ze alle zooi in de gootsteen verzamelde en een tikje beteuterd keek naar hoeveel ze moest schoonmaken. ‘Toevallig heb ik wel een wilde theorie: misschien, als je op school iets minder foto’s had gemaakt en gedichtjes en verzamelkaartjes en wat het ook maar was wat jij en Damien zoal uitvraten, en iets meer… je weet wel… lessen had bijgewoond, had je dan nu ook wat poetsspreuken gekend, zodat je mij niet hoeft te beledigen door te vragen of ik een huishoudboek voor je wil aanschaffen.’
Voor het geval dat hij te chagrijnig overkwam – Blue leek een maximum te hebben aan hoeveel sarcasme ze van hem kon tolereren op één dag – trok hij zijn staf en zette de afwaskwasten aan het werk met een auditieve Sanitato Autos.
‘Dus, waar is die kringloop?’

[AlessaJess]

Trevor leek echt zichzelf niet helemaal vandaag. In plaats van zijn norse zelf zijn en haar gewoon te negeren na het compliment, gaf hij haar ook een echt antwoord. Niet alleen dat, maar hij bloosde zelfs. De jongen leek compleet verloren in de keuken te staan terwijl hij zo met zijn ogen een beetje heen en weer door de kamer schoot. Ja… Trevor was echt een stuk minder intimiderend dan hij graag deed voorkomen. Hij leek zijn gebrek aan poise goed proberen te maken met zijn volgende opmerking, maar ook dat kwam voor Trevorstandaarden niet heel erg scherp aan. Ze kende de grappende schoolsteek ondertussen maar al te goed en ze stak haar tong op een intens kinderachtige manier naar hem uit en stak dramatisch haar neus in de lucht. Alsof ze hem ooit zou kunnen beledigen. “Tss… dat sommigen van ons nou interessante levens leidden door zich niet aan de status quo te houden.” Ze zorgde er met een glimlach wel voor dat ook hij wist dat het een grap was van haar kant. Ze was dankbaar voor de spreuk die hij – waarschijnlijk speciaal voor haar, maar geen zorgen Trevor, ze zou er niet al te dankbaar voor overkomen; je mag best je nukkige ik-help-niemandpersona houden – hardop en voor zijn doen langzaam uitsprak. Ze krabbelde de spreuk met simpele bijhorende beweging gelijk op een stukje perkament en plakte het op de koelkast. Tegelijkertijd gooide ze ook nog de extra mok ijskoffie die ze had gemaakt met wat extra spreuken om alles langer houdbaar te maken, in diezelfde koelkast.
Ze wierp een blik naar de kapstok waar Trevor geen jas of tas achter had gelaten en Blue rommelde even door de magisch vergrote kist toen ze Trevor hoorde vragen waar ze heen moesten. Ze wachtte heel even met antwoord geven voor ze er haar enige zwarte – en toevallig ook strak gestylde, leren – schoudertas uitplukte en richting Trevor gooide. “Het is net buiten de stad! Geef me twee seconden…” Voor zichzelf pakte ze en een vrolijke kleine rugzak met blauw gebreide roosjes erop geplakt om mee te nemen. Ze gaf hem antwoord op de vraag waarvan ze vrij zeker was dat hij hem net wilde stellen, voor hij het ook echt kon doen. “We gaan naar een kringloop. Je hebt geen tas bij je en ik ga je niet met een plastic tas rond laten lopen bij die outfit. Plastic tassen passen bijna nooit, maar hier moet je ‘m al helemaal niet bij hebben.” Ze wierp hem een blik toe. “Maar dat weet je vast zelf ook wel. Dus, tas!”
Ze hield de voordeur voor hem open en gaf met een hoofdknikje aan dat hij voor mocht gaan. Er speelde een glimlach om haar lippen terwijl Trevor haar voorbij liep. Ze kende de Hathaways ondertussen wel een beetje – zowel degene die familie waren, als zij zichzelf – en wist ook wel dat ze allemaal een voorkeur voor iets… gezelligs was niet het juiste woord. Meer iets dat karakter uitstraalde. En deze specifieke kringloopwinkel had wel een heel oud en magisch karakter. Ze voelde zich er altijd helemaal thuis. Oh ja, zelfs als de dag niet leuk zou worden, zou Trevor in ieder geval de winkel leuk vinden. Met een klap en een glimlach trok ze de deur achter zich dicht.

[Rowace]

‘Kijk niet zo naar me,’ zei Trevor bits en hij trok de leren tas met net iets meer venijn naar zich toe dan strikt noodzakelijk was. Hij haatte het als mensen medelijden met hem hadden en ook al zou ze het nooit uitspreken – of zelfs durven dénken – Blue vond hem duidelijk zielig.
Toch tilde hij de band van de schoudertas over zijn hoofd. Als een of andere sneue Dreuzel rondlopen met een plastic zak van de supermarkt was inderdaad niet iets wat hoog op zijn bucketlist stond. Hij vroeg zich af waar ze de schoudertas vandaan had, want het was compleet haar stijl niet en hij herkende hem ook niet van Damien. Had hij gemist dat ze een vriendje had? Of had een van haar vriendinnen de tas gewoon achtergelaten? Meiden leenden elkaar voortdurend dingen uit, wist hij inmiddels van Lila. Alsof een vriendinnengroep soort communistisch gezelschap was waarin iedereen kleding, accessoires en make-up deelde. Het leek hem doodvermoeiend.
Hij stapte langs haar heen de galerij op en diepte zijn autosleutels uit zijn zak. De meeste Dreuzeldingen leken een gehandicapte imitatie te zijn van magische uitvindingen, maar met zijn auto was hij best blij. Hij had hem van zijn ouders gekregen voor zijn afstuderen en Eerste Teken, en, zo vermoedde hij, ook om hem te paaien omdat hij schoorvoetend maar zonder al te veel knallende ruzies accepteerde dat zijn vader na een intermezzo van acht jaar weer deel besloot te maken van het gezin.
‘Weet je hoe ik ongeveer moet rijden vanaf hier, of heb je een adres? Ik heb een navigatiegeval,’ zei Trevor toen hij was ingestapt en ook Blue zat. Hij gebaarde vagelijk naar het scherm dat in het dashboard was gebouwd en dat telkens als hij de motor startte, bliepte omdat het geüpdatet wilde worden. ‘Geen idee hoe dat moet, dat updaten. Waarschijnlijk heb je er een computer voor nodig. Hebben jullie zo’n ding, trouwens, of stoort de magie te veel?’
Zelf woonde hij in een zijstraat van de Wegisweg, dus het had weinig zin om te proberen een computer aan de praat te krijgen. Je zou denken dat als die dingen werkelijk zo handig waren als Dreuzels je wilden laten geloven, er allang een oplossing was gevonden om die storingen te verhelpen zodat tovenaars ook gebruik konden maken van de technologie. Aangezien dat laatste niet het geval was, nam Trevor maar aan dat hij niet al te veel miste.

[AlessaJess]

Hij had een Tesla. Blue bleef als aan de grond genageld staan. Trevor Hathaway, de broer van haar beste vriend, haar vriend, had een Tesla. En hij leek het totaal niet abnormaal te vinden zoals hij bijna gedachteloos de deuren voor hen beiden opendeed die gracieus naar boven opengleden. Ze stond als aan de grond genageld. Misschien had ze niet verbaasd moeten zijn, aangezien Trevor blijkbaar ook gewoon de kosten kon betalen om met een auto door hartje Londen te mogen rijden, maar toch. Een Tesla…
De nonchalance in Trevors hele houding terwijl hij instapte deed haar wakker schudden. Ze legde heel voorzichtig eerst haar tas neer en gleed toen zo behoedzaam mogelijk de bijrijdersstoel op.
"Je... je hebt een Tesla?"
Het voelde zelfs duur in de auto. Alles was strak en schoon en het rook bijna chemisch; het was het soort geur waarvan Blue altijd had verwacht dat het bij een nieuwe auto hoorde. Ze deed net haar gordel om toen Trevor tegen haar begon te praten.
“Oh, ehm, nee. Ik heb niet precies een adres, maar ik kan het wel vinden als je heel even een paar straten verder rijdt.” Ze haalde haar schouders op en voerde het adres van de vriendin die haar het industriecomplex voor het eerst had laten zien in op de ingebouwde navigatie. Het was een groot tabletachtiggeval dat bij de minste van haar aanrakingen al van beeld verschoot. Ze wierp een stiekeme blik op Trevor; hoe hij hier allemaal zo bijna verveeld over kon doen, was haar een raadsel. “Als je daar even heenrijdt, kan ik je vanuit daar de weg wijzen.” Ze liet zich een beetje in de stoel zakken voor Trevor tussen neus en lippen door over de navigatie vroeg.
“Oh, ik zou het niet weten eigenlijk…” Ze keek Trevor een beetje verontschuldigend aan. “Mijn mams heeft een auto, maar die updatet de navigatie altijd zelf… Wat trouwens betekent dat ik het haar dus wel kan vragen! Volgende moet je links, dat is sneller. Of… we kunnen de auto pakken en erheen rijden? Want zelfs als ik weet hoe het moet, gaat het inderdaad waarschijnlijk veel te magisch zijn allemaal om het hier bij een van onze eigen huizen te doen.” Ze zag het al helemaal voor zich; Trevor en zij die de straat van haar ouderlijk huis in zouden rijden met een auto die even duur was als sommige van de huizen daar. Ze grinnikte zachtjes bij het idee. Waarschijnlijk zou haar moeder een halve hartverzakking krijgen voor ze überhaupt de deur voor hen open kon doen. Daarnaast was het idee van Trevor in de keuken van haar moeder bijna te komisch voor woorden. De arme jongen zou waarschijnlijk meteen bedolven worden onder haar moederlijke affectie, aangezien Blue al meerdere malen te horen had gekregen dat ze nog eens met vrienden langs moest komen, maar ze er nog steeds niet aan toe was gekomen.
“Hier naar rechts,” wees ze hem met een overbodig vingergebaar aan. “Vind je misschien het leuk om wat muziek op te zetten?”