Weerwolven: Murder in Malfoy Manor (speltopic)

[ilse-h]

Er heerste een vreemde sfeer in Malfoy Manor. Een leegte vulde Astoria’s ziel, maar ondertussen glommen de kerstballen vrolijk door de lichtjes in de bomen. Het stuiptrekkende lichaam van Iliana Kalfin stond nog op haar netvlies gebrand, maar van die huiveringwekkende gebeurtenis zelf was inmiddels niets meer te bekennen. Het braaksel was alweer opgeruimd. Iliana’s lijk lag op zolder in een gekoelde, afgesloten ruimte, voor Harry’s onderzoek. Al twee moorden, gepleegd door een seriemoordenaar, zo begon het inmiddels te lijken. Of was Iliana vergiftigd omdat zij kennis had gehad over de oorspronkelijke moord op Draco? Astoria had de Bulgaarse in ieder geval echt volledig verkeerd ingeschat. Raar, dat was ze geweest, maar geen gevaar.

Hoe schrijnend was de situatie in de woonkamer waarin Astoria zich wederom bevond. De ingepakte cadeaus voor Draco lagen nog onaangeroerd onder de kerstboom. Nooit meer zou hij ze openmaken. Eigenlijk wilde ze weg uit dit vervloekte huis, weg van de constante confrontatie dat haar echtgenoot er niet meer was. De gedachte aan Draco’s opgebaarde lichaam in zijn oude slaapkamer maakte haar haast ziek van verdriet. Maar ze kon nog niet weg, dus was afleiding het enige medicijn dat haar pijn tijdelijk wat kon verlichten. Astoria besloot op zoek te gaan naar iemand, om het even wie. Gezelschap, ja, dat had ze nu nodig. Met dat doel voor ogen begon ze aan haar wandeling door Malfoy Manor.

[Nano]

Langzaam zweefde Bellatrix door de kamers van het enorme huis. Een enorm penetrante braaksellucht was niet te missen. Er was er weer eentje bij gaan liggen. De Bulgaar.
Wie was er in staat en zo dom om een buitenlandse ambassadrice te vermoorden. Iemand liep op hete kolen.
De misselijkmakende geur maakte plaats voor de geur van verse koffie toen ze door de muren haar entree maakte in de keuken. Die geur was vele beter te harden. Het was allemaal zo onduidelijk. Iemand moest liegen. Niemand wist ergens iets van af, en net als vroeger kon ze niemand vertrouwen.
Was Hij nu nog maar hier.. Hij had vast wel raad geweten..

[ilse-h]

Astoria verbaasde zich over hoe uitgestorven het was op de gangen. Het leek wel alsof zij de enige was die nu juist gezelschap opzocht, terwijl alle anderen zich afzonderden in hun eigen (gast)vertrekken. De eenzaamheid overspoelde haar in een golf van paniek, en ze voelde hoe haar hart harder begon te kloppen en haar ademhaling versnelde. Uiteindelijk trof ze Lucius Malfidus aan in de bibliotheek. Ze plofte neer op de fauteuil tegenover hem en vouwde haar handen op haar schoot ineen om het trillen te verbergen, maar desalniettemin klonk haar emotie door in haar stem, en haar ogen werden langzaam rood door de opwellende tranen waar ze tevergeefs tegen vocht.
“Mr Malfoy, ik weet niet meer wat ik moet doen. Draco is er niet meer, ik heb Ms Kalfin voor mijn ogen op gruwelijke wijze het leven zien laten, en niemand lijkt ook maar iets te doen om de daders achter slot en grendel te zetten. Zelfs Harry Potter laat niets los over zijn onderzoek. En alsof dat nog niet erg genoeg is, heeft die Rita Pulpers ook nog eens geopenbaard dat Scorpius zich tegen u heeft gekeerd. Draco –”
Astoria’s stem sloeg over van de emotie, en ze viel even stil. Ze schraapte haar keel.
“Draco verdient beter dan dat zijn eigen zoon zijn familie na zijn dood in een nog groter diskrediet brengt.”
Astoria zweeg opnieuw, ademde diep in om zichzelf weer onder controle te krijgen, en vervolgde met een strak gelaat en strenge stem:
“Ik ben het wat betreft vele aspecten niet eens met de manier waarop u uw zoon heeft opgevoed, maar in dit geval denk ik - en ik verdenk mijn eigen zoon uiteraard niet van vadermoord - maar ik denk dat het in dit geval een wijze les kan zijn voor Scorpius (OsanneArt) als hij zelf een dag of twee in de kelder verblijft. Dan heeft hij tijd genoeg om na te denken welke implicaties het beschuldigen van u allemaal met zich meedraagt, en hoe verschrikkelijk het is om door je eigen familie in de steek gelaten en opgesloten te worden.”
Astoria veegde een traan van haar wangen, en verzuchtte wanhopig:
“Waarom kan Scorpius nu toch niet gewoon rouwen om zijn vader?”

[Joël]

Harry’s gesprek met Narcissa was uitgelopen op niets. De vrouw had met hem willen praten, maar weinig tot niets losgelaten. Teleurstellend voor zijn onderzoek waar nu toch wel enige haast bij was geboden na nóg een moord waarvan het motief onduidelijk was.
Met kalme passen en zijn handen achter zijn rug gevouwen ijsbeerde hij langs het lichaam van de Bulgaarse gast. Hij had met haar enkel een goedendag gewisseld en daarvan had hij nu spijt. Ook deze moord leek specifiek gekozen en netjes uitgevoerd. Geen lichamelijk spreukenletsel, geen wonden, bijtmarkeringen, wurgsignalen of wat dan ook. Hij zou straks nog langsgaan bij Astoria voor een gedetailleerde uitleg, maar uit de eerste roddels had hij vernomen dat de vrouw zich plots niet goed had gevoeld en enkele seconden later simpelweg dood was neergevallen na een zoveelste braakneiging waarvan een deel van het braaksel nog op haar kleding zat.
Harry boog zich voorover om het lichaam nog beter te kunnen bekijken en merkte iets op. Hoe goor hij het ook vond, hij hield zijn neus enkele centimeters van de braakvlek af en snoof eens diep. Hij rook… zure kersen? Langzaam kwam hij overeind en in deze paar seconden hadden zijn hersenen vele lijntjes met elkaar verbonden. Zijn ogen werden groot en met getrokken toverstok haastte hij zich naar beneden.
‘Blijf uit de buurt van de Toverdrankmeester!’ waarschuwde hij. ‘Waar is die man?’ vroeg hij haastig aan de eerste persoon die hij tegenkwam. ‘Sluit hem op! Naar de kelder met jullie gast Karl Bach! En ontneem hem zijn ingrediënten en materialen! Dit is een order van het Ministerie van Toverkunst!’
Harry liep de gastvertrekken door met iemand op zijn hielen, totdat hij de Duitser had gevonden.
‘Confringo!’ zei hij, richtend op de gehele vitrinekast met glazen potjes en flesjes in de kamer. ‘Colloportus! U bent denk ik wel klaar hier, meneer Bach.’

[Nano]

"Hou je mond Potter! Je verstoord mijn rust!" Schreeuwde Bellatrix door het huis heen. Potter was duidelijk aanwezig en dacht iets gevonden te hebben. "Karl Back? De duitser? Het zou ook niet!" schreeuwde Bellatrix er achteraan.
Potter zou vast wel weten waar hij mee bezig is. Hij wordt er voor betaald natuurlijk. Het zou wel verklaren waarom al dat braaksel overal lag. Het was vast een van zijn drankjes! Ben ik blij dat geesten niet kunnen drinken...

[OsanneArt]

Toen Scorpius de Hal in kwam werd er luid geschreeuwd door meneer Potter en Bellatrix. Karl Bach werd aggressief belaagd door de toverminister. Zodra Scorpius begreep wat er gaande was, sprak hij een Slip-en-glij spreuk uit op de vloer onder Karls voeten. die man mocht niet zomaar vertrekken, zonder op zn minst ondervraagd te worden.

[Ella]

Lucius’ rust werd bruut verstoord toen zijn schoondochter – of wat Astoria nu dan ook precies van hem was – binnenkwam, met slecht verborgen tranen in haar ogen. Hij hoopte dat hij zijn zucht beter wist te onderdrukken, en legde de documenten die hij aan het lezen was gedekt op tafel. “Kalmeer jezelf, Astoria,” zei hij. Lucius vroeg zich af of hij haar trillende handen moest vastpakken, maar Astoria was Narcissa niet. Hij zou het tactisch moeten aanpassen als hij de vrouw zou willen kalmeren. “De dood van mevrouw Kalfin is… onfortuinlijk. Nog gruwelijker vind ik het dat dat betekent dat de moordenaar van Draco nog ergens vrij in m–– in dit huis rondloopt.”
Indringend keek Lucius Astoria aan. Hij wist niet of hij een moeder de les moest proberen te wijzen over opvoeding, maar hij had in ieder geval een paar jaren ervaring voorsprong op Astoria. “Scorpius is een kind. Ik geloof echt wel dat hij rouwt om zijn vader, maar hij verwerkt dat op een andere manier dan jij. Woede. Daadkrachtige maar wellicht niet erg weloverwogen beslissingen.” Lucius glimlachte. “Wat dat betreft lijkt hij op zijn vader. Hij kan impulsief uit de hoek komen, en heeft ongetwijfeld goede bedoelingen – zelfs als hij daarbij de naam van onze familie uit het oog verliest. Hij wil erachter komen wie verantwoordelijk is voor Draco’s dood, net als wij allemaal.”
Lucius schraapte zijn keel, en liep richting de kast. Dit gesprek vroeg om alcohol. Met zijn rug naar Astoria toe zei hij: “Ik heb niet altijd de beste relatie met mijn zoon en mijn kleinzoon gehad, en ik ben er ook niet blij mee dat hij met de pers is gaan kletsen. Maar dit is voor mij niet het moment om een wig tussen onze familie te drijven. Dit is het moment om samen sterker te staan.”

Er klonk een luid geschreeuw vanuit de hal. Was dat… Harry Potter? Het geluid van brekend glas maande hem tot actie, en hij zette droefgeestig zijn cognacfles terug in de kast. “Excuseer mij,” zei hij tegen Astoria, en hij beende de gang op. Het duurde niet lang voor hij de bron van het kabaal vond – de gastenvertrekken. “Meneer Potter, waar bent u mee bezig?” zei hij ijzig. “Dit is mijn huis, en mijn–” Toen zag hij dat Potter zijn toverstok op Karl Bach had gericht. Hij haalde zijn eigen toverstok uit zijn zak. “Wat voor bewijs heb je gevonden?” vroeg hij aan Potter. Vervolgens vestigde hij zijn blik op Bach, en beet in zijn richting: “Ik wist wel dat je niet te vertrouwen was.”

[ilse-h]

De redelijke woorden van Mr Malfoy maakten dat Astoria er onmiddellijk spijt van kreeg dat ze zo streng was uitgevallen over het gedrag van haar zoon. Wat bezielde haar? Het was inderdaad verschrikkelijk om je familie in de steek te laten, en je kon je bloedeigen kind toch niet opsluiten in een kelder? Ze zou er nu juist onvoorwaardelijk voor hem moeten zijn, hem moeten vertrouwen en steunen in deze zware tijd. Astoria liet het idee om Scorpius te straffen daarom snel varen.
Geschreeuw schudde haar vervolgens op uit haar gedachten. Het was de stem van Harry Potter die vanuit de hal bij de zolder afklonk. Had het voormalige aurorhoofd dan eindelijk een lead in zijn ministeriële onderzoek? Was de dader, of in ieder geval één van de daders, inderdaad de toverdrankmeester Karl Bach (Timsel), zoals Astoria al dagenlang vermoedde? Met spoed rende Astoria achter Lucius Malfidus de gang op, waar Potter direct heldere instructies uitdeelde die geen enkele mogelijkheid tot twijfel over de schuld van de Duitser meer overlieten. Ze volgde Harry op de voet, maar had niet net als Mr Malfoy het geluk om nog net het vertrek van Herr Bach in te glippen voordat de deur voor haar neus dichtsloeg in het slot. Bonzend op de deur schreeuwde ze:
“Doe open, Harry, Mr Malfoy! Laat mij helpen om de moordenaar van mijn man zijn verdiende loon te geven!”
Astoria ging gereed staan om een Vloek van Beentjeplak op de Duitse toverdrankmeester af te vuren zodra die door de deur naar buiten zou stormen.

((Voor alle duidelijkheid: ik trek mijn eerdere stem op Scorpius/OsanneArt dus in en stem nu op Karl Bach/Timsel))

[Lukas]

De Vierde Nacht



Karl Bach (Timsel) werd verbannen. Lucius Malfidus (Ella) werd ook verbannen. Astoria Malfidus (ilse-h) werd vermoord. Ilse's magische item was Het Vocht van de Levende Dood.

Hint Puzzel 2
Het is niet 2002, 2016, 2004 of 2011.


Puzzel 3



De volgende nacht is zaterdag 20 november om 12:00.

[ilse-h]

Terwijl de kelder gereed werd gemaakt voor de opsluiting en ondervraging van Herr Karl Bach, trok Astoria zich terug in haar slaapkamer. Ze voelde zich uitgeput en duizelig, wat ongetwijfeld kwam door een combinatie van nachtenlang slecht slapen, een wervelwind van hevige emoties en het wegebben van de adrenaline nu dat de moordenaar van haar echtgenoot succesvol leek te zijn geïdentificeerd en opgepakt. Ze hoopte dat als ze even zou liggen ze straks voldoende kracht had teruggekregen om bij de daadwerkelijke opsluiting van de Duitse toverdrankmeester aanwezig te kunnen zijn, zodat ze de man recht in diens gezicht kon aankijken en vervloeken.

Astoria dommelde net weg toen ze zich bewust werd van het geluid van een deur die zachtjes werd geopend en weer sloot. Ze wilde zich omdraaien om te kijken wie er precies bij de ingang stond, maar tot haar schrik leek ze zich niet te kunnen bewegen! Astoria’s ogen sperden zich open, maar ze zag niets in de verduisterde kamer. Een schreeuw had zeker haar mond verlaten, ware het niet dat ook haar stembanden verlamd waren.
Ze wist direct waar dit op zou uitlopen, maar vreemd genoeg daalde er na de eerste paniek een soort van rust en bezinning over haar heen. Er kwam een einde aan deze kwelling van eenzaamheid, verdriet en gemis. Met een beetje geluk zou ze Draco weer zien. Het enige spijtige was dat ze haar zoon nu toch gedwongen in de steek zou moeten laten. Maar Scorpius was slimmer en sterker dan hij leek, dat had ze zich vandaag wel gerealiseerd. Ze had er het volste vertrouwen in dat hij zijn woede en verdriet zou weten te bundelen en gebruiken om de tweede moordenaar in dit huis te identificeren en zijn ouders te wreken.

Met haar ogen bewust weer gesloten wachtte Astoria haar lot af: twee woorden, gevolgd door een groen licht. De dood kon zo simpel zijn.