The Poor Kids

[Timsel]

The Poor Kids

Eigenlijk had Daniela er helemaal geen zin in om naar de opera te gaan. Echt zo’n rijkeluisding en hoewel Daniela ervan genoot dat ze naar willekeur geld kon uitgeven, was het rijkeluisleven niets voor haar. Saaie, “gezellige” feestjes met mensen waarvan je wist dat ze allemaal jaloers op elkaar waren en elkaar niet konden uitstaan, zakelijke gesprekken, extreem saaie muziek…
Zo moest ze vanavond naar de opera. Als er een muziekgenre was waar Daniela niets mee had, was het wel opera. Nee, gaf haar maar rock. Hardrock. Metal. Hoe harder, hoe beter.
Maar goed, ze moest wel gaan. Van haar moeder. En haar zussen en haar broer gingen ook, dus het zou misschien ook wel raar zijn als ze niet ging. Gelukkig kende ze nog wat mensen van Zweinstein die ook zouden gaan: Roderick en Olivier. Olivier kende ze uit haar eigen afdeling. In hun eerste jaar hadden ze elkaar een beetje vermeden – Daniela had het idee gehad dat Olivier misschien wel een beetje bang voor haar was geweest. Toen hadden ze samen iets meegemaakt dat het begin van een vriendschap betekende.
Roderick leerde ze pas later kennen. Toen ze ontdekte dat haar zus Cassandra een probleem had met de Huffelpuffer was het des te meer reden geweest om vrienden met hem te worden.
Wat ze gemeen hadden? Nou ja, ze hadden alle drie veel meer geld dan toegestaan zou mogen worden en hadden een bepaalde status van adel, hetzij in de Dreuzel- of toverwereld. Ze hadden alle drie wel een andere manier om daarmee om te gaan.
Vanavond had Daniela wel haar best gedaan om er een beetje leuk uit te zien. Ze had een zwarte jurk aan met daarboven een wit leren jasje. Ze had lang nagedacht over wat ze moest dragen, want fashion was niet echt haar ding. Ze was blij dat ze met Roderick en Olivier ging meereizen in plaats van in haar eentje of in een koets met Cassandra. Ze was al aanwezig op de plaats waar ze de koetsen in zouden stappen voordat de twee mannen zouden arriveren. ‘En maar zeggen dat meiden laat zijn,’ grinnikte ze.
Ze keek naar de koets. Ze wist van haar moeder, die genoeg dood in haar leven had gezien, dat de koetsen getrokken werden door zwarte, gigantische paarden genaamd Terzielers – die hadden ze ook in de stallen van hun paleisje thuis – maar zien kon Daniela ze niet. Ze wilde het paard wel graag zien maar het liefste wilde ze dit wel een tijdje uitstellen.

[PinkyTonks]

Deze zomer had Rodericks vader één voorwaarde gehad. Hij mocht zijn laatste jaar op Zweinstein volgen, als hij genoeg deelnam aan activiteiten volgens 'zijn klasse'. Zoals naar de opera gaan bijvoorbeeld. Roderick had niets tegen opera, maar of hij er echt stond voor te juichen om drie uur stil te zitten op een stoel was een andere vraag. Gelukkig waren er nog twee andere Zweinsteinleerlingen die besloten hadden (of verplicht werden) om naar het theater te gaan. Daniela en Oliver waren zeker geen vreemden voor Roderick, ook al kon hij ze niet echt rekenen tot zijn vriendengroep. Ze waren allebei gewoon heel vriendelijk en maakten ook geen opmerkingen over zijn geld, aangezien ze zelf zakken vol hadden. 
Roderick had een donkerblauw kostuum aangetrokken en zijn haar netjes gekamd. Misschien vonden anderen dat hij wat 'over the top' ging, maar Roderick maakte zich graag op voor speciale gelegenheden. En bij een opera was het ook niet vreemd om chique gekleed te gaan. Voorzichtig liep hij over het Zweinsteinterrein heen, plassen ontlopend om zijn nieuwe gelakte schoenen niet vuil te maken. Door zijn behendigheidsparcours was hij niet de eerste die bij de luxe-koets, die voor hen klaargemaakt was, aankwam, maar stond Daniela hem al op te wachten. Oliver was nog nergens te bespeuren, wat Rod een beetje raar vond, aangezien hij en Daniela uit dezelfde afdeling kwamen. Ze hadden toch samen kunnen komen.
"Hey," begroette hij haar: "Je ziet er leuk uit. Heb je er een beetje zin in?"
Roderick kon Daniela niet altijd pijlen. Haar oudere zus, Cassandra, vond het leuk om hem te vernederen en te confronteren met zijn Dreuzelstatus. Daniela leek echter oprecht vriendelijk en hij had al een aantal keer een fijn gesprek met haar gevoerd. Toch bleef het idee dat ze alles wat hij tegen haar zei kon doorspelen aan haar zus, in Rodericks achterhoofd spelen. 
"Nu nog even op Oliver wachten," merkte Roderick het overduidelijke op: "Kunnen we de koets al in?" Voorzichtig trok hij aan het hendeltje van de deur, dat niet meegaf. Nee, ze moesten dus wachten tot Oliver er was. Hopelijk was de jonge Ravenklauw er snel, want er stak al een fris briesje op.

[Blossom]

Oliver kwam wel eens wat kleine en grote problemen tegen, en een opera was er daar eentje van. Liever luisterde hij naar folk, maar ja, dat was niet chique genoeg voor een jongen van zijn stand. Hij moest zich dus maar aanpassen, en braaf als hij was, deed hij dat ook. Echter; dat kon pas als Noahs kat van zijn schoot af ging, maar die zat daar juist zo lekker en aangezien Oliver het niet over zijn hart kon verkrijgen om het dier van schoot te jagen, zat hij daar een beetje gevangen te zijn tussen een kat een een aangenaam bankje, waarin hij liever in slaap zou vallen dan wakker te blijven bij een opera.
Maar: de plicht riep! Hij was laat. O, jee, echt veel te laat.
“K-kom, Ceasar, hup, ga even op iemand a-a-a-anders zijn s-schoot!” Zelfs als hij het tegen een dier had, stotterde Oliver. Al moest hij toegeven dat het vorig schooljaar erger geweest was en dat er een klein beetje progressie te bespeuren viel.
Even keek hij op zijn gouden horloge en duwde Caesar gelijk van schoot af.
“T-t-te laat,” mijmerde hij, en ging direct op zoek naar zijn Engelse gaatjesschoenen en zijn satijnen stropdas en o, ja, het was opera: dan moest het helemaal chique. Het mocht ook een vlinderdas zijn en een pochet en een sjerp. Of een rokkostuum.
In Olivers haast bodemloze hutkoffer diepte hij allerlei spullen uit, van gouden manchetknopen tot een volledig trouwpak (waar zou hij dat voor nodig hebben?) - maar hij had geen tijd.
Rennend begaf hij zich naar de koets terwijl hij ook nog eens de kattenharen van zijn broek af probeerde te slaan, wat op zich een raar gezicht moet zijn geweest. Ach, het schemerde, niemand zag hem. Dacht hij.
Echter: Roderick en Daniela stonden bij de koets te wachten en zagen hem dus al van heinde en verre aankomen... Wat zouden ze denken?
“Goe-goe-goedenavond,” zei Oliver met een vriendelijke lach, alsof hij momenteel helemaal niet de meest verfomfaaide van het gezelschap was. “I-i-i-ik ben toch niet t-t-te laat?”
Hij moest er maar gewoon heel onschuldig bij blijven kijken, toch? Dan maakte hij de ouderejaars hopelijk niet kwaad.