Uptown Downtown

[Timsel]

Eleftheria was al jaren niet meer in een metro geweest. Sinds ze een celebrity was zeker niet. Ze vond het smerig, ongemakkelijk en gewoon niet fijn. Maar ja, ze moest het er maar mee doen. Maar goed, Gideon leek over zijn toeren dus ging ze maar met hem mee. Ze had wel haar zonnebril en een petje op, zodat ze niet herkend zou worden. Onder het gepeupel zaten altijd wel boeven en schurken en ze wilde niet beroofd worden.
Daarnaast waren de trappen naar en van de metro vandaan gewoon niet fijn. Vooral niet op hoge hakken. Ze moest op Gideons schouders leunen om boven te komen.
Ach ja, ze waren in ieder geval aangekomen bij het Schouwerskantoor. Daar bleek een oude bekende van Gideon te zijn – Pepijn. Hij was best knap. ‘Is hij single?’ fluisterde Eleftheria in Gideons oor.

Avery kon het niet geloven. Twéé klanten, zo vroeg op de ochtend! Hij had nog niet eens ontbeten. ‘Nou nou nou, doe eens even rustig,’ mompelde ze lichtjes geïrriteerd toen de jongeman boos werd en er een nieuw koppel binnenkwam, waarvan hij bij eentje zijn mond liet openvallen.
‘Eleftheria Aphrodisiac,’ zei ze ademloos. ‘Net zo mooi als in de roddelbladen.’ Ze hield een magazine naar boven met haar foto op de voorkant. ‘Zou je hier een handtekening willen zetten?’
Ze keek boos naar de mannen. ‘Jullie ben ik zat, ik ga meneer Avery even halen.’
Ze schuifelde langzaam naar het achterste kamertje van het Schouwerskantoor, waar ze van vorm veranderde: het oude dametje veranderde in een hippe, zwarte jongeman die ook wel een beetje de gelaatstrekken van een vrouw had; zijn werkelijke verschijning. Hij ging even met zijn hand over zijn sik en keek in de spiegel, knipoogde. Misschien kon hij wel een date fixen met Eleftheria Aphrodisiac! Hij schraapte zijn keel en liep toen het kantoortje binnen.
‘Wat een menigte!’ zei hij quasi-verbaasd. ‘Mijn assistente was al helemaal in rep en roer,’ legde hij uit. ‘Normaliter is het Schouwerskantoor aan de andere kant van de stad veel drukker. Meer criminaliteit in die regio, in dit gedeelte van het stad is het normaliter wat rustiger. Dus, mensen, zijn jullie samen of –‘

Eleftheria was dit gedoe helemaal zat. Dat geklets, dat geblaat. Ze had een modeshow te lopen! Geïrriteerd balde ze haar vuist en ramde op de toonbank.
‘Luister, meneer Averij of hoe je ook mag heten, mijn vriend Gideon hier heeft gisteravond zijn ex-vriendin, Camilla Kanters, gezien die helemaal van de wereld leek! Jarenlang vermist en ze deed heel raar. Haar geheugen is mogelijk gewist, en dat is heel kwalijk! En ik weet niet wat deze knappe jongen voor probleem heeft,’ zei ze, gebarend naar de knappe Pepijn, ‘maar het is vast hieraan gerelateerd! Ik wil dat u dit zo snel mogelijk oplost, anders stap ik hoogstpersoonlijk naar madam Deemster, uw bazin, toe, want tot nu toe is de service belabberd en dan zal ik er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat u nog minder klanten krijgt want dan sluit deze toko gewoon of wordt u ontslagen!’

Avery knipperde met zijn ogen. Eleftheria Aphrodisiac zat gewoon tegen haar te schreeuwen. Een droom die uitkwam. ‘Mijn excuses, ook namens mijn assistent.’ Hij ging zitten en pakte een ganzenveer en perkament. ‘Vertel, wat is het probleem? Vermiste vriendin? Ca-mil-la Kan-ters…’ schreef hij op. ‘En bij u, meneer?’ zei hij met een knikje naar de man met het donkere haar.

[Blossom]

Toen meneer Avery tevoorschijn kwam, kwam er als het ware echt iemand binnen die de hele ruimte met zichzelf zou kunnen vullen, ware het niet dat Eleftheria ook figuurlijk heel wat ruimte in beslag nam. Eventjes was Pepijn de draad kwijt. Niet alleen was Gideon binnengekomen, de partner van LoLa van Café Mispoes, maar ook het beroemde model Eleftheria Aphrodisiac die nog bij hem op Zweinstein gezeten had, al hadden ze destijds nauwelijks contact gehad. Wat deden ze hier? Ze zochten… Camilla Kanters? Was het gerelateerd? Geheugen kwijt? Wie? Wat?
"Seth Sneeuw," antwoordde Pepijn, gebiologeerd kijkend naar die meneer Avery toen hem werd gevraagd wie hij kwijt was. “Hij is intersekse.” Meneer Avery kon ook wel eens zo iemand zijn, dus dan zou hij het vast begrijpen.

"Doe wat Eleftheria zegt," knikte Gideon vriendelijk lachend naar die Avery, blij dat hij anders veel te veel geduld zou hebben omdat hij het bureaucratische gedeelte van het Schouwerskantoor erg goed begreep. Elef schoot tenminste een beetje op! Lekker. Hij gaf haar even een knipoogje, dat ‘goed gedaan!’ betekende.
“Zullen we anders eerst naar het café-achtige bordeel gaan waar ik Camilla heb ontmoet?” opperde hij daarna.
Niet dat hij de zaak van Pepijn van tafel wilde vegen, maar hij kende Seth nog niet, het zou vast een losse scharrel zijn totdat die Yorick klaar was met zijn collega George.
Homo’s deden altijd zo moeilijk, vond Gideon.

“Huh?” riep Pepijn uit. “Wat doe jij in een bordeel?” Uitgerekend Gideon, de braafste gay van Groot-Brittannië, zat in een bordeel? Met Camilla?
Maar als hij even zijn denkvermogen de andere kant op stuurde en bedacht waar Seth terechtgekomen zou kunnen zijn… Seth was zo mooi… heel geschikt voor de porno-industrie. Het zou kunnen. Het zou zomaar kunnen.
“Ik ben voor dat plan,” zei hij half twijfelend tegen meneer Avery. “Op dat soort plekken heb ik nog niet gezocht. Verder heb ik de hele stad gehad. Ik ben een Faunaat, ziet u. Ik heb gevlogen.”

“Nou, dat is dan oké,” zei Gideon tegen de groep, en richtte zich daarna weer tot meneer Avery. “Zijn er hier meer zaken bekend die over vermiste personen gaan? Mensenhandel? Gedwongen seks? Loverboys, dat soort dingen?“
Of gingen ze een bordeel oprollen waarover nog nooit iets bekend was geraakt bij de Schouwers? Dat zou kunnen… Melport was zo ontzettend crimineel, dat men zou verwachten dat Schouwers heel erg vaak een oogje dichtknepen.

[Timsel]

Op de vraag of er wel eens mensen verdwenen of dat er mensenhandel zou zijn in de stad haalde Avery zijn schouders op. ‘Ach, je hoort wel eens wat.’ Vooral met de verschillende gedaantes die hij aannam, had hij goede connecties – ook in de onderwereld. ‘Af en toe duikt er een verloren persoon op in de stad die dan doet alsof ie niets van de wereld af lijkt te weten. Dan ga je dat natuurlijk allemaal even checken maar vaak kunnen we concluderen dat diegene zo lang weggeweest is dat er geheugenschade is opgelopen: geen verwondingen, geen Imperiusvloek, geen vloeken die het geheugen doen vergeten… gewoon vrije keuze, blijkbaar. Maar we kunnen wel eens naar die tent toe, als je dat gerust zou stellen. Misschien dat die van jou daar ook is,’ zei hij met een knikje naar Pepijn. ‘Waar was het?’

Eleftheria aarzelde. ‘Leuk zo’n mysterie, maar ik heb het superdruk, ik moet nog helemaal in de make-up en dan vanavond die show… nee, dat gaat ‘m niet worden,’ zei ze tegen Gideon. ‘Maar je hoeft niet mee – het zit om de hoek geloof ik en ik moet er echt over een halfuurtje klaarstaan.’ Ze rommelde wat in haar tasje en gaf wat geld aan Gideon. ‘Voor vanavond, om te eten en zo. Oh, en hier een ticket voor de show. Die kom je wel bekijken toch?’ vroeg ze streng. ‘Hoe dan ook, ik geloof dat we om één uur vanavond klaar zijn. Je moet me wel komen ophalen. Neem een paraplu mee, ik geloof dat het gaat regenen.’

‘Aww, miss Aphrodisiac gaat niet mee?’ vroeg Avery teleurgesteld. Jammer, hij vond het wel leuk, zo’n diva. Vooral zo’n prachtige meid als Eleftheria. Hij was eens vermomd gegaan als Eleftheria, meteen een stuk of vijf keer werd er in dat uur met hem geflirt. ‘Ik ben een súper groot fan. Zou je alsjeblieft, wacht,’ hij rommelde wat in zijn ladekastje, ‘mijn tijdschrift kunnen signeren? En kunnen we op de foto? Ik ben echt ontzettend groot fan, volg al je roddels en dergelijke… is het echt waar dat je een relatie hebt met de prins van Liechtenstein?’

[Blossom]

Er waren niet veel situaties meer die Gideon konden laten fronsen, maar meneer Avery had het direct al voor elkaar. Hoezo haalde die man zijn schouders op? En waarom zei hij zo vreselijk onverschillig dat hij weleens wat hoorde? Potverdikkie, wat was die man zijn beroep? Schouwer, toch? Geen wonder dat Melport zo vreselijk crimineel was, zulke Schouwers hielpen de criminelen alleen maar een handje, maar de handjes in de boeien slaan was er niet bij. Liever ging Avery kwijlend achter Eleftheria aan, want die was blijkbaar veel interessanter.
Een ander ding waardoor Gideon bijna omviel van verbazing was toen Eleftheria hem geld gaf om te eten. Hij was zo verbluft dat hij het geld nog aannam ook! Ach ja; vergeleken bij Eleftheria was hij een arme sloeber, maar hé, hij was een dinky, hij en LoLa hadden een gevulde kluis en zéker genoeg geld om een sandwich te scoren. Nou, vooruit dan maar… hij bracht Eleftheria wel zo ver terug het hotel in dat hij er zeker van was dat zij in veiligheid verkeerde. Hier in Melport wist je het maar nooit, dat was nu wel gebleken.
Tegen Pepijn had hij gezegd dat hij het bordeel had aangezien voor een kroeg, en dat was ook zo. Toen ze eenmaal voor het pand stonden, zag het er nog steeds uit als een heel gewoon café. Eentje waar ze ook koffie schonken en er desgewenst muffins bij geserveerd werden. Een cafeetje, geen bordeel. Absoluut geen bordeel.
"Zie je?" zei Gideon zowel tegen Pepijn als meneer Avery. "Ik dacht gewoon een drankje te gaan doen hier, maar voordat ik het in de gaten had, lag ik boven in een kamertje onder mijn ex." Hij rammelde aan de deur, maar die zat nog op slot. Het bordje met openingstijden gaf aan dat het café toch binnenkort wel openen zou.

"Nou, dat verschilt niet veel met Mispoes," zei Pepijn, kijkend naar de pui. "Maar ook daar stap je als het ware een andere wereld binnen, dus het zou me niet verbazen als dat hier ook zo is." De zaak zat echter op slot, maar daar had hij een toverstok voor. Meneer Avery, hoe knap die man ook was, was een beetje werkschuw en Gideon-de-heterogay was zo braaf dat hij rustig zou blijven wachten totdat het tijd was dat de deuren vanzelf open zouden gaan.
Goed, een simpele 'Alohomora' hielp natuurlijk niet, maar een spreuk die het hele slot van de deur af smolt, was meer effectief. Direct duwde Pepijn tegen de deur, die eerst nog niet mee gaf, maar later met een flubbergeluid opende - en helemaal uit zijn sponning viel. Niet dat het Pepijn iets kon schelen. Hij was de Schouwers twee stappen voor, stormde naar binnen en opende alle deuren die hij maar zag.
"Seth? SETH, ben je hier?"

[Timsel]

‘Shit dude!’ riep Avery geschrokken. ‘Dat hoort niet bij het protocol – ‘
Maar Pepijn was al weg. Hij knikte naar Gideon, als hint dat de missie maar zo moest gaan. Geschrokken keek hij om zich heen. Schaars geklede figuren, overal – en allemaal zo mooi. Vooral vrouwen, ook een paar mannen. Allemaal hoeren. In de stad werd gewoon gehandeld in mensen en seks! Onder zijn neus! Nou ja, het was natuurlijk niet zijn verantwoordelijkheid, maar…
Hij liet een waarschuwingsschot klinken. ‘Allemaal kalm blijven! Wie is de eigenaar hier? Wat is dit in s’hemelsnaam?’

Er klonk een luide knal en iedereen in de bar keek geschrokken op. Paulina (Camilla) sprong haastig van haar baas Argus af, die ook opsprong. Ze trok haar gewaad haastig aan en keek haar baas vragend aan.
Argus keek haar aan. ‘Wat in Merlijns naam is dat nou weer?’ gromde hij. Hij tuurde door de spalken door. ‘Shit. Schouwers!’ Hij greep zijn toverstok en knikte naar Paulina. ‘Dood ze. Ik neem de rest mee.’
‘Natuurlijk, baas.’
Vastbesloten zwaaide Paulina met haar toverstok, waardoor haar jurk zich strakker tegen haar lichaam vormde, tot het een soort latex bodysuit leek. Haar haren, die wild zaten van haar vrijpartij van enkele minuten geleden, bonden zich samen tot een paardenstaart. Ze slaakte een oorlogskreet en sprong op het inkomende gezelschap af: ‘AAAAAH!’ Ze vuurde een paar groene lichtflitsen hun kant op en sprong op de zwarte man die het waarschuwingsschot had laten klinken, met zijn nek tussen haar benen. Ze stond op het punt om een einde aan het licht in zijn ogen te betekenen…

[Blossom]

Shit dude! hoorde Pepijn nog achter zich, maar Avery hield hem echt niet tegen. Daar waren dan weer anderen voor: mensen, vooral dames, die hier voor de lust werkten.
“Nee! En jij ook niet!” Pepijn wees de ene na de andere prostituée af, die als hongerige sekgodinnen op hem af stormden en hem van top tot teen af wilden likken, maar daar zat hij dus echt helemaal niet op te wachten. Er was slechts één persoon die hij zocht, slechts één persoon die hij wilde zien en de rest interesseerde hem niet.
“Ga wég, mens!” riep hij toen er eentje met ballonborsten voor een deur stond. Waarom bewaakte ze een deur? Dan moest daarachter iets interessants zitten? Geduld had Pepijn al lang niet meer, dus bestookte hij het wicht met een Verlammingsspreuk, die goed doel trof. Hij dacht dat hij haar borsten hoorde ontploffen toen ze op de grond neerkwam, maar vond de vrijgekomen deur belangrijker.
“Seth!” riep hij. “Seth, ben je daar?” In paniek rende hij door, totdat hij vond wat hij zocht. Seth. Hij zag er uiterst vrouwelijk uit, in prachtige glitterkleding, met nepwimpers en zeker zes lagen lippenstift. “Ik - heb je - gevonden!” hijgde Pepijn buiten adem, waarna hij zich in Seths armen liet vallen.
“Oh, lieverd, waarom antwoordde je niet? Ben je oké?” Hij gaf hem een lange zoen. “Ik ben zo blij dat ik je zie en dat je leeft!”

Ondertussen bekeek Gideon met grote ogen hoe zijn ex ineens in een soort catwoman veranderde. Wat? Was? Dit?
“Camilla! Nee, ik bedoel Paulien! Ofzoiets!” Ze luisterde echter totaal niet, alsof ze bezeten was door de duivel. Een strijdkreet volgde en met een sprong zette ze koers naar Avery, waarbij ze enkele groene vloeken op Gideon afvuurde, die hij op het nippertje wist te ontwijken door opzij te springen en een koprol over de grond te maken. Kijkend vanaf de grond zag hij hoe haar benen zich om Avery’s nek gesloten hadden - die man was echt zo sloom! - maar voordat ze zijn nek kon breken werd ze getroffen door een vloek. Gideons vloek, welteverstaan, maar niet de meest handige. Het was de Vloek van de Totale Verstijving, dus hing Camilla nu stijf om Avery’s nek en dat was nogal een gewicht.
“Sorry,” verklaarde Gideon. “Eens kijken hoe we dit - eh - Hoe krijgen we dat mens van je nek?”

[Timsel]

De Slag om het Hoerenhuis zou geen glorieuze pagina krijgen in de geschiedenisboeken. Nadat Avery bevrijdt was van de benen van de catwoman – die er leuk genoeg uitzag om er zo een avondje uit te zien, bedacht Avery zich, maar dan met minder leer en íetsjes subtieler – was er eigenlijk weinig van een slag over. Ze vonden een zooitje opgefokte, agressieve hoeren en gigelos in de achterste ruimtes van de herberg – maar de eigenaar was nergens te bekennen. Ze hadden de ruimtes waarin de hoeren zaten op slot getoverd om ervoor te zorgen dat er geen chaos ontstond. Ze leken onder een betovering te zijn. Ook Seth – Pepijns vriendje, al had Avery het eerder een vriendinnetje genoemd, leek zich ook buiten zijn normale gedrag te gedragen. Er was dus iets met hen gebeurd – maar wat.
Samen met Gideon en Pepijn wachtte hij geduldig tot Camilla – zo heette de catwoman blijkbaar – wakker werd en probeerde hij een luchtig gesprek te vormen met de twee mannen, maar die hadden daar blijkbaar geen zin in. Pepijn had op het punt gestaan om hem een klap te verkopen omdat hij Seth niet mocht zien. Maar ja, protocollen en zo.
Net toen Avery de stilte beu was en hen wilde vragen of ze wisten of het morgen mooi weer was om naar het strand te gaan deed Camilla haar ogen open. Ze begon te grommen en trappelde woest met haar nog steeds met punthakken bezegelde laarsjes, maar ze zat stevig vast. Avery had er, om het maar zo te zeggen, geen touwtjes om gewonden. Eigenlijk dus wel, want ze zaten stevig vast, maar meer van, dat hij erg secuur was geweest.
Avery richtte zijn toverstok op haar voorhoofd.
‘Camilla,’ zei hij zacht. ‘Rustig. Ik ben meneer Frazier…’
‘Paulina!’ snauwde Camilla. ‘Ik heet Paulina, zak!’
Avery fronste. ‘Ik wil gewoon een rustig gesprek met je voeren. Ik ben hier niet om je pijn te doen, je bent hier veilig. Dit zijn Gideon en Pepijn. Volgens mij ken jij Gideon.’
En terwijl Camilla naar Gideon keek, haalde Avery uit zijn binnenzak een flacon met Veritaserum en gooide die bij Camilla in haar mond. Camilla worstelde in haar stoel, maar werd daarna rustig. Haar ogen werden glazig.
‘Misschien nu dan,’ zei Avery droogjes. ‘Goed, Camilla – Paulina, whatever meid, ik ken het, die identiteitscrisis. Je bent een hoer. Toch? Ja. Een hoer. Heel veel seks gehad, waarschijnlijk allemaal vieze ziektes opgelopen, et cetera – maar je komt uit een goed gezin, niet? De familie Kanters. Want jij bent Camilla Kanters – je bent al enkele maanden van de aardbodem verdwenen.’
Het bleef stil. Toen zei Camilla: ‘Dat kan ik me niet herinneren.’
Avery draaide zich om naar de twee heren. ‘Betovering.’ Hij richtte zich weer op Camilla. ‘Wat is het eerste wat je je kan herinneren?’
Het duurde even, maar toen zei Camilla: ‘Meneer Argus. In bed. Hij had me een mooie halsketting gegeven. Heel mooi. Nooit meer afgedaan.’
‘Halsketting? Ik kijk even. Ah ja, heel mooi.’ Hij draaide zich om naar de twee heren. ‘De halsketting. Daar moet een soort betovering aan vast zitten. Maar – ho wacht, nog niet verwijderen,’ zei hij haastig tegen Pepijn. ‘We moeten meer te weten komen over deze zogenaamde meneer Argus.’ Hij draaide zich weer om naar Camilla.
‘Meneer Argus,’ zei hij zachtjes. ‘Wie is dat? En weet je waar we hem kunnen vinden?’
‘Argus… Argus…’ mompelde Camilla. Ze knipperde met haar ogen. Haar blik viel op Pepijn. ‘Hé knapperd. Wil jij met me dansen?’ fluisterde ze zachtjes. Ze wilde naar hem reiken, maar merkte toen ze haar arm wilde optillen dat ze vastgebonden was. ‘Wat – wat is dit? Laat me los! Laat me los! Laat me los!’
Avery zuchtte. De halsketting verbood het haar om over die meneer Argus te praten. ‘We gaan haar bevrijden. En dan kijken of er daarna wat nuttigs uit haar te krijgen is. Relashio.’
De ketting viel van de worstelende Camilla’s nek… op de grond. Camilla werd, een seconde nadat de halsketting het contact met haar huid had verloren, ineens rustig.
 
Camilla snakte naar adem. Flitsen vlogen langs haar ogen. Blote huiden, de geur van leer, een gemeen, onbekend gezicht… Haar ogen schoten wagenwijd open terwijl ze een luide gil slaakte. Waar was ze? Het was een donkere, schimmige, vieze ruimte. Het stonk er naar alcohol en al het andere dat slecht rook. Voor haar zat een zwarte man met dik rastahaar die haar serieus aankeek.
‘Waar – waar ben ik?’ Ze wilde opstaan van de stoel waar ze op zat, maar ze zat vastgebonden. Vastgebonden? Maar hoezo dan? ‘Wat is dit? Ik – Gideon?’ Die had ze lang niet meer gezien. ‘Gideon! Oh, Gideon! Ik – alsjeblieft, maak me los… ik – het spijt me, ik wilde je echt niet kwetsen, maak me alsjeblieft los! Waar ben ik? Gideon…’
De tranen dropen over haar wangen. ‘Alsjeblieft, maak me los. Het spijt me. Waar ben ik? Wie zijn jullie?’

[Blossom]

Gideon kon het haast niet langer aanzien. Hij begreep nu volledig dat Camilla in de verste verte zichzelf niet geweest was, en ook al had hij nog steeds nare gevoelens over wat er gisteren was gebeurd, toch kon hij haar daardoor vergeven.
“We moeten haar losmaken,” zei hij nog tegen Avery, maar het duurde lang voordat de Melportse Schouwer gehoor gaf aan dat verzoek. Eerst moest die halsketting af, want daar zat een bezwering op.
Daarna was het niet meer Paulina, maar Camilla die recht in zijn ogen keek. Gideon kreeg er de kriebels van, in een negatieve zin. Ze herkende hem weer, dat was duidelijk. En ze moest los.
“Help eens even,” zei hij tegen Pepijn, maar die vloog alweer naar boven, naar de kamer van zijn Seth.
Oké, het was ook weer niet zo moeilijk om Camilla te bevrijden.
“Gaat het een beetje?” vroeg hij. “Hoe kom je nou hier zo verzeild?” Hij omhelsde haar kort.
“Eleftheria is ook in de stad. Ze vindt het vast niet erg als je gebruik maakt van haar hotelkamer.” De mislukte wereldreis rekende hij haar niet meer aan. Het was te lang geleden en hij had inmiddels het geluk gevonden. Er was geen haar op zijn hoofd die eraan dacht om daar nog eens over te beginnen.

Pepijn had een deur volledig weggetoverd om weer bij Seth te komen. Tja, de standaard openingsspreuken werkten eenmaal niet op de beveiligingsspreuken van een Schouwer, maar ze creatief omzeilen bleek wat beter te werken.
“Seth?” De schoonheid keek hem verward aan. “Ik ga eventjes dit losmaken, oké? Ik vind hem namelijk niet zo leuk staan bij je.”
Pepijn wist dat Seth van nature kritisch was op zijn uiterlijk, dus dingen die niet mooi genoeg waren, moesten vooral het veld ruimen. Hij werkte dan ook lekker mee.
“Veel beter zo,” zei Pepijn nog en zag tot zijn grote blijdschap het leven en de kleur weer in Seths ogen en gezicht terugkeren, totdat het beeld vertroebelde door de tranen in Pepijns ogen.
“Ik dacht dat ik je kwijt was,” snikte hij. “Oh, lieve schat, wat hebben ze je aangedaan?” Hij hield Seth in zijn armen en snikte. Hij wilde naar huis en nooit meer terugkeren naar Melport.

Uiteindelijk bleef Gideon nog lang om Avery te helpen om alle dames en heren te bevrijden van hun ketting. Er werd veel woede geuit onder degenen die van hun ketting verlost waren en Gideon probeerde hen uit te leggen dat ze aangifte konden doen en dat ze die Argus wel zouden vinden - en dat hem een reisje naar Azkaban te wachten stond.
Dit duurde zo’n beetje totdat er versterking aankwam voor Avery. Toen nam Gideon Camilla mee naar de hotelkamer, dan kon ze douchen of eventueel een duik nemen in de zee.
“Eleftheria? Ben je er nog?” riep hij toen hij de kamer in kwam. “Ik heb Camilla bij me.”

[Timsel]

Cameraflitsen verblindden Eleftheria terwijl ze soepel over de catwalk gleed in een prachtige roze jurk van Vodden & Kloffies. Ze dacht maar één ding: kijk niet naar boven. De show duurde langer dan verwacht. De maan stond al hoog aan de hemel – en hij was vol. Wat er ook gebeurde, ze moest niet naar boven kijken. Gelukkig was dit de laatste ronde – beter stond Gideon op haar te wachten, anders zwaaide hem wat! Ze had hem vrijuit gegeven om s’middags te doen wat hij wilde met dat gedoe met Camilla en zo, maar ze had hem toch duidelijk verteld om nu al op locatie te zijn met haar tas en spullen? Dat was wel een dingetje. Ze had helemaal geen Wolfsworteldrank gedronken wat haar harige probleempje alleen maar groter maakte.
Hoe dan ook, ze moest hier zo meteen zo snel mogelijk weg en wat ze ook deed, ze mocht niet naar boven kijken.
Ze perste haar breedste glimlach uit zich toen ze het einde van de catwalk bereikt had en zich omdraaide naar achteren om de weg weer terug te lopen. Niet naar boven kijken, niet naar boven kijken… Waar de fek was Gideon?
 
Camilla had gedoucht, maar ze voelde zich nog steeds smerig. Gideon had haar wat kleding van Eleftheria gegeven bij gebrek aan eigen kleding van Camilla. Onder de douche had Camilla geprobeerd te herinneren wat ze allemaal had gedaan in de afgelopen jaren, maar ze kon zich enkel flitsen herinneren van menselijk vlees dat tegen haar aankwam en verder niets. Het laatste wezenlijke wat ze zich kon herinneren was een mysterieuze man die haar aanbood haar te helpen.
En de reden waarom ze hulp nodig had… die zorgde ervoor dat de tranen over haar wangen rolden. Haar ouders, dood, door een tragisch, stom ongeluk. Al het goud dat ze hadden naar schuldeisers gegaan. Ze had helemaal niets: geen thuis, geen ouders, geen andere familie die haar kon helpen en het leek erop dat zelfs haar toenmalige vrienden haar in de steek gelaten hadden. Ze was gewoon een jaar van de aardbodem verdwenen en het leek erop dat niemand haar had gezocht.
Ze ging aan het uiteinde van een luxe stoel zitten op het strand waarin Eleftheria’s hotelkamer zichzelf had veranderd. Ze staarde over het water van de denkbeeldige zee en keek toen naar Gideon. ‘Dankjewel dat je voor me terugkwam.’ Ze beet op haar lip. De laatste keer dat ze hem gezien had, voor zover ze zich kon herinneren, was toen ze, begeleid door boze blikken van Gideon zelf, de scheidingspapieren had ondertekend van een in dronkenschap besloten huwelijk, kort nadat ze ook nog eens Paulynn, waarvan ze had gedacht dat dat de liefde van haar leven was, was kwijtgeraakt.
Ze had veel vragen, maar de enige die er op dit moment toe deed was waar Paulynn was. Wat deed ze nu, had ze een relatie of was ze misschien wel getrouwd? Zou Camilla haar kunnen opzoeken of zou dit haar leven, voor zover ze dat had, alleen maar erger maken?
Camilla fronste en verborg haar hoofd in haar handen. ‘Ik heb niets,’ fluisterde ze. ‘Geen huis, niemand die van me houdt en ik heb geen opleiding.’ Ze grimaste. ‘Ik wilde altijd Minister van Toverkunst worden,’ mompelde ze. ‘Nu ben ik… ik weet niet eens hoe oud ik ben… 23? 25? En ik heb niets. Behalve waarschijnlijk vieze ziektes die ik als… als… als hoer heb opgelopen.’
Ze keek Gideon smekend aan. ‘Help me alsjeblieft, Gideon. Ik weet niet wat ik moet doen. ik heb nergens waar ik naar toe kan en ik heb geen baan. Jij werkt bij het Ministerie… Kan je niets voor me doen? Denk je dat Eleftheria me zou helpen? Ik weet niet hoe groot haar ego tegenwoordig is… Waar is ze eigenlijk? Zeker met één of andere vreemde man in een vreemde hotelkamer, haar kennende?’
 
Seth kon Pepijn niet meer loslaten. Ze waren nu al uren uit het Hoerenhol, maar Seth was nog steeds aan het trillen – van verdriet en woede. Ze lagen in het hemelbed van hun hotel. De koffers stonden ingepakt. Morgen ochtend zouden ze de stad verlaten en nooit meer terugkeren.
‘Het was verschrikkelijk,’ fluisterde Seth. ‘Niet dat ik er lang was,’ zei hij, ‘maar ik was mezelf niet. Ik leek op de bodem van een bodemloze put te zitten en zag alles wat gebeurde alsof het een soort film was. Dat is een Dreuzel-iets: een verhaal op een schermpje. Het was heel raar. Ik kon niets besturen.’
Hij legde zijn hoofd op Pepijns schouder. ‘Magie is zo ingewikkeld. Het kan mooi zijn, maar ook gevaarlijk…’ Hij slikte en kuste Pepijn. ‘Ik wil je nooit meer kwijt, Pepijn. Ik ben je zo dankbaar voor alles dat je voor me doet. Al weet ik dat ik soms niet de makkelijkste ben… Ik weet niet wat ik zonder jou was. Dit was echt sterke magie. Als deze magische halsbanden over iedereen geplaatst zouden worden… dan hebben we een groot probleem. Verzet ertegen is niet mogelijk.’ Hij beet op zijn lip. ‘Jullie hebben die man gegrepen toch? Argus. Ja toch?’
 
Eleftheria’s hoofd klopte terwijl ze zich door de backstage gangen van het mode-paleis gaf. Ze had haar handen voor haar hoofd, zodat ze niet herkend zou worden – en ze wist veilig haar kamertje te vinden. Met haar toverstok toverde ze de deur driedubbel op slot. Ze was nog steeds gehuld in haar prachtige roze jurk. Haar hoofd klopte als een malle, maar ze had de volle maan weten te vermijden. Toch was ze kwaad – waar was Gideon? Hij MOEST hier zijn, met haar toverdrank en paraplu.
Rustig blijven, Elef, dacht ze terwijl ze op de grond zakte. Hij kan hier ieder moment zijn.
En toen deed ze iets wat ze nooit had moeten doen. Ze keek op, gewoon rechtdoor, zoals ieder normaal mens wel eens doet. Helaas was ze vergeten dat de andere kant van de kamer gevuld was met spiegels – zoals ze zelf verdomme aangevraagd had. Haar eigen reflectie keek haar aan, als een angstig konijntje – met boven haar hoofd een open raam waardoor de volle maan te zien was.
Meteen schoot er een hevige schok door haar lichaam. Ze voelde zich alsof ze in een diepe kloof viel, zoals je je wel eens voelt als je in slaap aan het vallen bent. Ze voelde hevige pijn door haar gehele lichaam. Ze schreeuwde het uit. ‘Nee, nee, nee!’
Ze keek naar haar handen. Haar prachtig paars gelakte nagels werden langer en langer en haar vingers werden hariger en hariger. Ze voelde zichzelf groter en groter worden – ze scheurde zo door haar jurk heen. In de spiegel zag ze haar gezicht vervormen – langer en langer en haar ogen verkleurden naar felgeel. Haar blonde haren kleurden grijziger en schoten terug in haar schedel. Overal op haar gezicht en de rest van haar lichaam kwamen witgrijze haren te zitten.
Het laatste wat ze zich kon herinneren was dat ze haar kop richting de volle maan hief en begon te huilen: ‘AWOOOOEEEEEE!!!’