Uptown Downtown

[Timsel]

Paulina trok de jongeman mee naar het kamertje erachter en liet hem op het bed vallen. Ze liet haar jurk uitvallen tot ze enkel nog haar ondergoed aanhad. Ze ging naast hem op het bed liggen, met haar kon tegen waar zijn kruis zou moeten zijn. ‘Wil je me niet even helpen?’ zei ze, knikkend naar haar bh?
Maar het bleek dat hij niet wist hoe. Ze keek hem glimlachend aan. ‘Is dit je eerste keer?’ fluisterde ze in zijn oor. ‘Dan ga je nog wat beleven.’ Tot haar verrassing zag ze echter dat de maagd geen erectie had. Vast uit spanning. Niets ergs. Hoewel ze dat niet gewend was. Misschien had hij wat hulp nodig. ‘Drankje erbij?’ vroeg ze liefkozend. Waggelend met haar achterwerk liep ze naar de voorraadkast met de wijn. Naast de wijnfles stond er een heel klein flesje met een hartje erop. Ze pakte het flesje en deed een drupje daarvan in een glas. De wijn voegde ze daaraan toe. ‘Alsjeblieft, lieverd. Dat is lekker.’ Toen draaide ze zich om en deed de bh zelf uit en gooide hem in de hoek. Ze liep terug naar de maagd en drukte hem terug op het bed. Ze plantte haar knieën langs zijn lichaam. Ze drukte hem zachtjes tegen het bed aan. ‘Ontspan maar, knappertje.’
Ze legde haar borsten op zijn borstkas en ademde langs zijn gezicht. ‘Rustig maar. Ontspan.’ Ze liet haar hand over zijn ondergoed glijden. ‘Wil je dat niet even uitdoen voor lieve Paulina?’

-

Eleftheria kwam de douche uit. Ah, heerlijk. Na zo’n lange dag was het fijn om even gedoucht te hebben. ‘Giedje! Ben je alweer terug?’ riep ze over het strand. Maar er kwam geen antwoord. Ze fronste. Lekker dan.
Ach ja. Kon ze even lekker ontspannen. Bovendien had ze geen make-up meer op dus misschien was het maar beter dat Gideon haar niet zo zag. Niet dat hij haar nooit zonder make-up had gezien, maar misschien werden haar littekens van het weerwolf-zijn minder verborgen als ze geen make-up op had. ‘Doe maar wat klassieke muziek of zo,’ zei ze. En inderdaad: er klonk meteen klassieke Griekse muziek uit de wolken boven hun hoofd.
Ze ging op een klapstoeltje op het strand zitten en leunde lekker achteruit. De Griekse zee golfde stilletjes tegen haar voeten aan. ‘Hotel… ik wil hier wonen! Doe maar een glas wijn!’ Het volgende moment had ze een glas wijn in haar handen. Ze proefde. Hm, lekker.
Ze leunde lekker achterover en genoot van het golven van de zee. Ze zou dadelijk moeten gaan slapen: lange dag morgen. Ze hoopte maar dat Gideon niet straalbezopen thuiskwam met een hele stoet jongens en het bed indook. Ze had wel behoefte aan een goed schoonheidsslaapje.

[Blossom]

Hij kon zijn haren wel uit zijn hoofd trekken voor wat er gebeurd was. Hoe meer de toverdrank waarmee hij zich had laten drogeren, door echt niemand minder dan Camilla, uitgewerkt begon te raken, hoe meer spijt hij had. Schokkerig ademend wandelde hij door de stad en had gewoon zin om ergens op een bankje te gaan zitten huilen. Dit was Melport, dag één; dat beloofde nog wat de komende dagen. Hij voelde zich smerig, voelde zich aangerand en het had geleken alsof hij had willen vrijen, maar gatver, nee! Niet in een bordeel en zéker niet met Camilla, die hem jaren geleden al belazerde. De trut! Dit was gewoon zo vies!
Dat moedervlekje had ze dus. Wat was er gebeurd, of was er Wisseldrank in het spel geweest? Waarom zat Camilla in een bordeel? Ze had toch rijke ouders? Ze had toch gewoon vrienden die om haar gaven? Hoe zat het met dat vriendinnetje van haar? Hoe heette dat kind uit Huffelpuf ook alweer?
Paulynn Bradley. Ineens was het hem te binnen geschoten, alsof de database van alle Zweinsteinleerlingen nooit zijn hersenen had verlaten. Noemde Camilla zich daarom Paulina?

Met een zucht betrad hij het hotel weer. Zou hij aan Eleftheria vertellen wat er was gebeurd? Nou, liever niet. Hij zou het zelfs niet aan LoLa vertellen als hij weer terug was in Londen, hoewel hij zichzelf kende en LoLa’s drankjes soms als Veritaserum op hem inwerkten. Dan nog wilde hij LoLa geen pijn doen, wat de voornaamste reden was dat hij zijn mond ging houden over deze seksuele escapade.
Hij had niet door dat hij er volledig verfomfaaid uitzag toen hij het Griekse strand weer betrad, en dat zijn ogen ietwat gezwollen waren. Er klonk een gezellig klassiek muziekje; iets wat op zondagochtend in Mispoes soms ook wel te horen was, en hij zag Eleftheria onderuitgezakt op een strandstoeltje hangen; haar voeten werden zo nu en dan overspoeld door de zee en ze zag er voor de verandering naturel uit. Zo hier en daar had ze een wat lichter vlekje in haar verder mooi gebruinde huid, maar niet iets waar hij acht op sloeg. Nee, daarvoor was hij emotioneel veel te ver afgedraaid en moest hij zowat kotsen als hij bedacht waar hij zojuist was geweest met zijn piemel.
“Hai,” zei hij, terwijl hij zich in het zand liet ploffen, en stak gelijk van wal: “Je raadt nooit wie er in de stad is! CAMILLA! En ze noemt zichzelf Paulina en ze werkt in een bordeel. Ze wist niet wie ik was.”
Dat was ook vreemd. Was Camilla’s geheugen gewist geweest? Dat zou het kunnen zijn!
Kijkend naar de zee nam de behoefte toe om er weer een duik in te nemen, en dat deed hij dan ook: met zijn kleren nog aan. Camilla’s geur moest er echt uit!
“Kom je er ook nog even in, of wil je liever een potje toverschaken?” Een beetje afleiding zou welkom zijn; terug naar normaal. Voor zover het normaal was dat een hotelkamer op een Grieks strand leek en al je wensen direct ingewilligd werden.
“Een Oude Klare, alsjeblieft!” Die verscheen binnen een seconde in zijn hand - en hij had die borrel écht nodig nu.

[Timsel]

‘Hee Giedje!’ zei ze, zich omdraaiend toen Gideon binnenkwam. Gelukkig, hij was niet heel laat. Ze sloeg haar nachtjapon wat meer tegen zich aan en draaide zich om in haar luie stoel. ‘Hoe was het in de stad?’
Blijkbaar had Gideon heel wat meegemaakt. Ten eerste zag hij er niet uit; hij zag eruit alsof hij door twintig koeien aangevallen was – alsof hij… ze kon haar vinger er niet op leggen. Haar gedachten werden verstoord toen Gideon mededeelde dat Camilla in de stad was.
‘Camilla? Camilla Kanters???’ Camilla Kanters was een van haar beste vriendinnen geweest op Zweinstein. Ze hadden samen veel lol gehad en het was Camilla met wie ze voor het eerst met een vrouw had gezoend. Na hun schooltijd was het contact erg verwaterd; Camilla ging op het Ministerie werken en Eleftheria zelf was full-time model geworden en had een tijdje in Griekenland gewoond. In het begin hadden ze zo af en toe afgesproken, maar ma een halfjaar was het contact zo verslechterd dat ze elkaar nooit meer spraken.
‘Wat leuk dat ze in een bordeel werkt!’ zei Eleftheria vrolijk. ‘Dat is veel leuker dan zo’n saai kantoorbaantje –‘ Ze besefte zich ineens wat een bordeel was en haar mond viel open. ‘Camilla is een HOER?’ Geschokt keek ze Gideon aan. ‘Godsiedorie – dat ze zo laag gezonken is… jaren geleden kwam ze eens bij me, iets over dat haar ouders overleden waren of zo en dat ze geld nodig had… Ik dacht gewoon voor een nieuwe outfit, want ze zag er niet uit, maar jeetje. Dit is wel heftig. Ik dacht dat een bordeel een winkeltje was of zo waar je zeep kon kopen maar ze is gewoon een hoer…’
Ze fronste. ‘Wacht eens even. Wat moest jij in een bordeel?’ Haar ogen vernauwden zich en toen viel haar mond open. ‘Jij hebt seks met Camilla gehad! Of in ieder geval met een hoer!’ Ze kon het aan hem zien – ze had wel vaker gezien hoe mannen eruitzagen als ze seks hadden gehad. En dit zag er precies zo uit. ‘What the hell bro!’ Ze sprong van haar stoeltje en begon te ijsberen.
‘Oké, dat is… gross. Is het uit met LoLa? Of heb je teveel gezopen?’ Ze keek hem nauwkeurig aan. ‘Je pupillen zien er niet dronken uit. Gideon toch, waarom nou weer?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Met Camilla nog wel! Jeeeetje! Wat heftig! Was het fijn?’ vroeg ze nieuwsgierig. ‘Stomme vraag. Sorry. Maar waarom man? Ik beloof het geheim te houden. Ook voor LoLa. Geloof mij, ik ben wel goed in het bewaren van geheimen.’

[Blossom]

Toen Eleftheria eenmaal doorhad dat Camilla in de prostitutie werkte (dat duurde even), bleek dat Eleftheria al een hele tijd haar voormalige vriendin uit het oog verloren was - nadat Camilla om hulp had gevraagd, dus…
Shit, waarom toch? Ergens had Gideon wel medelijden met Camilla, maarre… hij had haar eenmaal niet meer willen zien nadat ze hem bedonderd had. Hij was toch gekke Gerritje niet? Alsof het wel helemaal normaal was dat je iemand versierde terwijl je ergens anders nog een liefje had lopen!
Echter: er viel een tweede knoetje bij Eleftheria. Ze merkte op dat hij seks gehad had en hij schudde zijn hoofd.
“Nee, hoor! Echt niet!” Hij was een slechte leugenaar, hij hoorde het aan zijn eigen stem en daarbij zaten zijn emoties zo’n beetje bovenin zijn keel, klaar om zijn mond te verlaten.
Hij zuchtte even en begroef zijn gezicht in zijn handen.
“Ze gaf me wijn… wijn met iets erin, geen idee wat, maar daarna was ik volledig aan haar overgeleverd. Ik was niet meer wie ik ben, maar… mijn handen deden dingen die ik niet met mijn hoofd aanstuurde. Alsof het niet meer mijn lichaam was! Alles ging vanzelf en IK WILDE HET NIET!” Kwaad stampte hij met zijn voet in de branding en de spetters zeewater vlogen omhoog. “JA, het was gross en NEE, het is niet uit met LoLa! - En wee je gebeente als je hierover iets aan hem vertelt!”
Oké, hij wilde Eleftheria niet bang maken ofzo, maar hopelijk zag ze wel in dat ze hem er geen plezier mee zou doen als ze dit aan LoLa zou vertellen. Dat zei ze dan ook. Hij schudde zijn hoofd: nee, het was niet lekker geweest. Dat had voor Camilla misschien zo geleken, maar het was de toverdrank.
“Ze herkende me niet en ze noemde zichzelf Paulina. Dus ik dacht dat ze heel misschien iets van een dubbelganger had? Een tweelingzus die kwijtgeraakt was in het St. Holisto? Iemand die Camilla’s haren iedere dag in de Wisseldrank laat oplossen? Of was het echt niemand minder dan de echte Camilla? EN ZE IS HET ECHT!”
Hij trok Eleftheria’s wijn uit haar handen en dronk het in één teug op. Hij moest echt meer alcohol hebben nu.
“Begrijp je het? Ze herkende me niet? Ook niet van ohja; van tien jaar geleden! Nee, echt helemaal niet. Ze keek me wazig aan en begon direct met haar verleidingstrucjes.”
Dus, zodra hij morgen weer wat vrije tijd had, moest hij op onderzoek uit. Wat was er met Camilla gebeurd? Amnesia Completa?

Ondertussen, elders in de stad, liep Pepijn zo trots als een pauw met zijn arm om het mooiste schepsel van de aarde heen: Seth. Ze bekeken vooral veel etalages met haute couture tovenaarskleding en waren nog op zoek naar een knus restaurantje waar ze bij kaarslicht konden eten.
“Zullen we na het eten nog ergens gaan dansen?” vroeg Pepijn. “Er schijnt hier in de buurt nog een leuke discotheek te zijn, eentje met live acts op het podium.” Ze waren duidelijk de toerist aan het uithangen en waren beiden voor het eerst in Melport. Er waren al wat souvenirtjes aangeschaft en ze hadden al uitvoerig hun hotelkamertje geïnspecteerd. Alles was lief, knus en gezellig, al viel het wel op bij Pepijn dat Melport een groter aantal daklozen kende dan de magische gedeelten van Londen.
“Oh, kijk Sethje!” zei hij, wijzend naar een hip restaurantje in industriële stijl. “Da’s wat voor ons! Zullen we daarheen gaan?”

[Timsel]

Een weekendje weg om hun liefde te vieren in de grootste tovenaarsstad van het land – uiteraard had Seth daar “ja!” op geroepen. Blijkbaar was er een groot festival in de stad gaande en zou er van alles te doen zijn en natuurlijk wilde Seth zo veel mogelijk van de verloren tijd als magiër-zijnde inhalen. Ze hadden een simpel maar fijn hotelletje geboekt en datzelfde weekend nog gegaan. Toen ze de stad gingen verkennen had Seth zijn mooiste jurk aangetrokken en zijn best gedaan op zijn make-up terwijl hij hand-in-hand met Pepijn door de stad trok, op hoge hakken gedragen. Overal waren winkels, herbergen, opvallende figuren, waarvan sommige niet eens mens waren – groot, klein, sprekend in het Engels, het Frans of een taal waarvan Seth niet eens kon zeggen of dat een gewone “Dreuzeltaal” was of dat het een magische taal was, maar vermoedelijk het laatste.
Toen Pepijn enthousiast wees op een hip restaurantje in industriële stijl knikte Seth goedkeurend. Zijn vriend had wel stijl. ‘Altijd lettend op de details, hm, lieverd? Leuk!’ Enthousiast trok Seth hem mee naar binnen. Ze werden begroet door een knap meisje met felblauwe ogen en een opvallende ketting om haar nek – daar lette Seth dan weer op. Ze kregen een tafeltje toegewezen. Seth was geen kieskeurige eter; hij at vrijwel alles. Nou ja, hij probeerde in ieder geval alles. Hij besloot te gaan voor de geflameerde Augerei en voor een Billywijntje – van beiden had hij ooit gehoord. Dat Billywijntje scheen gemaakt te zijn van Billywigangels – wat dat ook moge zijn – en daar was hij wel nieuwsgierig naar. Toen de drankjes alvast ingeschonken werden proostten ze vrolijk.
‘Op een leuke citytrip,’ zei Seth blij en nam toen een slok. Het was vrij sterk en hij fronste. ‘Jezus – whjoew! Vrij heftig voor zo vroeg op de avond,’ zei hij lachend. Hij zette het glas weer neer en compenseerde het met wat water. ‘Afijn, wat was dit een goed idee. Lekker ertussen uit. Weer een magische ervaring die ik met jou mag delen.’
Hij zuchtte gelukkig. ‘Mijn leven is zoveel mooier geworden sinds ik jou heb leren kennen,’ zei hij blij. ‘Een jaar geleden dacht ik nog dat ik een freak was, gevaarlijk. En nu… is alles veel logischer. Bedankt.’
Aan de andere kant waren er nog heel veel raadsels. Wie waren zijn ouders? Waren dat ook magiërs geweest of waren ze Dreuzels, zoals Seth lang van zichzelf had gedacht? En waarom hadden ze hem nooit in hun gezin gewild? En waarom was hij nooit ingeschreven geweest op Zweinstein? In de afgelopen maanden was hij erachter gekomen dat het boek zodra iemand geboren werd ergens in het land het boek kon aanvoelen dat diegene magie bezat. Maar waarom had het boek hem nooit aangevoeld? Was het omdat hij zowel man als vrouw was? Was het omdat hij niet in het Verenigd Koninkrijk of Ierland was geboren? Hadden zijn ouders hem uitgeschreven?
Veel tijd om erover te tobben had hij echter niet; het eten arriveerde algauw. Het was heerlijk eten, alhoewel het wel een tikkeltje vreemd smaakte. Na het eten moest Seth nodig naar de wc, maar net toen hij daar geweest was en braaf zijn handjes wilde wassen, bleek dat hij vanavond niet bij Pepijn zou slapen. De ober met de halsketting stond met haar toverstok op hem gericht bij de deur. Voordat Seth het wist klapte hij achterover en werd alles pikkedonker. Het laatste wat hij voelde was dat hij leek te zweven – naar buiten.

[Blossom]

Het was een schitterende avond. Pepijn genoot met volle teugen van Seth, die soms op kinderlijke wijze dingen ontdekte en altijd overal head-first in dook. Soms moest Pepijn echt de rem erop zetten of zijn beeldschone lief in bescherming nemen, want er konden best nare dingen gebeuren, maar hier in Melport voelde hij zich honderd procent veilig. Het was een geweldige stad en de verontrustende berichten in de Ochtendprofeet kwamen helemaal niet overeen met de ontspannende sfeer die overal hing.
Pepijn bestelde zelf wat hij thuis ook het lekkerste vond: Mede. De mierzoete honingwijn maakte hem een beetje rozig. Verder nam hij hetzelfde als Seth: geflambeerde Augurei met Sodejusboontjes en Aardmandarijntjes en het was heerlijk. Een lange tijd keek hij alleen maar in Seths ogen en liet hen maar tegen hem praten en een beetje druk doen en zo af en toe nam hij een hap van het verrukkelijke dat op zijn bord lag.
Dat Seths leven veranderd was, wist hij; hij was er zelf bij geweest, maar het was ronduit schattig dat Seth hem er keer op keer voor bedankte.
“Hmm?” zei Pepijn flirterig terwijl hij van zijn Mede nipte. “Bedank me vannacht nog maar een keer, in de hotelkamer, onder de dekens.” Dan zou hij Seth innig terugbedanken, gewoon voor wie die was. Hij knipoogde.
Toen Seth even later naar de toiletten ging, wachtte Pepijn geduldig. En nog langer. En daarna nog heel eventjes omdat Seth er altijd lang over deed om zijn make-up bij te werken, maar daarna ging hij toch echt even checken of zijn lief zich niet per ongeluk naar het Ministerie had doorgespoeld.
“Seth? Seth, waar ben je?” Pepijn bekeek eerst uit gewoonte de herentoiletten, maar daar was niemand. De damestoiletten dan maar, want Seth had die dag een jurk aan: dikke kans dat de damestoiletten zijn voorkeur hadden vandaag. Hij opende de deur en keek rond.
“Seth?” riep hij. Zijn stem galmde door de ruimte. “Seth, ben je oké? Waar zit je?” Geen antwoord.
“Seth!”
Uit één van de hokjes riep iemand met een snerpende stem dat dit het damestoilet was, en dat ze hem zou vervloeken als hij nog langer zou blijven.
Dat interesseerde Pepijn echter niks; hij liep naar binnen en trok iedere toiletdeur open, maar Seth zat op geen enkele pot. Toch nog een keer de herentoiletten?
Na een dubbelcheck en een blik in de keuken en zelfs in de privévertrekken achter het restaurant wist Pepijn het zeker: Seth was weg.
Waar kon hij zijn? Was hij de weg kwijtgeraakt en terug naar het hotel gegaan? Dat kon toch niet? Pepijn vroeg het na bij de bar, waar het personeel ontkennend reageerde, en ook op straat was Seth nergens te bekennen.

Toen de volgende dag de zon op kwam, was Pepijn al drie keer op de hotelkamer geweest zonder Seth daar aan te treffen. Hij was in zijn Faunaatvorm over de stad gevlogen, zoekend naar een glimp van een lange slanke gestalte in een mooie jurk, met lang blond haar en een zwoele blik. Seth was weg! Helemaal weg! Niets had geholpen en Pepijn was zo ontzettend moe dat hij als mens nauwelijks nog op zijn benen kon staan en als kraai direct op een dakgoot in slaap zou vallen. Maar niet voordat Seth gevonden was!
Met tranen van bezorgdheid in zijn ogen zocht Pepijn naar een Schouwerskantoor. Hij kon dit niet alleen, hij moest Seth als vermist persoon opgeven en dan zou hij hulp krijgen bij het vinden van Seth. Oh, als Seth nog maar leefde! In Pepijns hoofd speelden allerlei rampscenario’s; Seth zou hem toch niet bewust hebben verlaten? Zou hij gedrogeerd zijn? Verkracht, misschien? Was hij in de goot beland? Door ratten gebeten?

[Timsel]

Toen Seth wakker werd, snakte hij naar adem. Hij voelde het zweet op zijn voorhoofd parelen en wilde het wegvegen, maar ontdekte toen dat zijn handen vast zaten in boeien die aan een stoel vastzaten. Hij keek naar beneden en zag dat hij van zijn kleding ontdaan was en in zijn boxer vastzat op de stoel. Hij probeerde zich los te trekken, maar hij zat echt heel erg vast. Hij vloekte binnensmonds.
Achter de deur voor zijn neus hoorde hij stemmen. ‘Hallo?’ vroeg hij met trillende stem. ‘Pepijn? Ben je daar? Ik wist niet dat jij van dit soort spelletjes was,’ zei hij met een lachje. Hij probeerde zich weer los te wringen, maar er was geen beweging te krijgen in de boeien.
Op dat moment sprong de deur open en een man met een leren jas en een dikke zonnebril kwam de ruimte binnen. Hij had een peuk in zijn mond, die hij vastpakte en achteloos naar de zijkant wierp. Achter de zonnebril voelde Seth dat de man hem van top tot teen bekeek.
‘Wat is dit?’ zei Seth. Hij was bang, maar wist dat redelijk goed te schemeren toen hij sprak. Hij had immers jarenlang theater gespeeld en wist wel het een en ander van acteren. ‘Wie ben jij? Laat me gaan, wat is dit voor een zieke grap.’
De man keek hem aan zonder te spreken. Toen hij een stap naar voren deed, deed Seth een poging om hem in zijn ballen te trappen, maar merkte toen hij zijn benen wilde bewegen dat ook die vastgebonden zaten.
‘Wie ben jij? Waar is Pepijn?’
De man greep zijn kaak plotseling vast. ‘Stil,’ zei hij kil. Zijn stem klonk rauw. Zijn greep was sterk. Seth had het idee dat als de man hem strakker zou vasthouden, zijn kaakbeenderen zouden gaan kraken.
Toen deed de man iets wat Seth niet had verwacht: hij greep de bovenkant van zijn boxer en trok die een beetje naar hem toe. Seth spartelde in zijn stoel toen de man zijn geslachtsdelen voelde. Hijgend en zwetend slaakte hij een opgeluchte zucht toen de man weer losliet.
‘Interessant,’ siste de man. Hij draaide zich om. ’Paulina?’
Uit de deuropening kwam een knappe blonde dame met een prachtige boezem. Ze keek Seth aan – maar er lag geen gevoel in haar ogen. Gewoon hol en leeg. ‘Hé – Paulina? Maak me alsjeblieft los – ik – ik heb dingen te doen en zo.’
De dame legde een vinger op haar lippen. ‘Ssssh. Het komt allemaal goed. Geen zorgen.’
Ze haalde een grote halsband tevoorschijn – zo eentje zoals ze zelf ook droeg. De man knikte. Toen dook de dame naar voren, met de halsband die over Seths nek ging. ‘Hé – wat is dit – hé, doe eens even niet – ik heb hier geen toestemming voor gegeven!’
Maar toen de halsband klikte waren al zijn zorgen ineens weg. Hij voelde zijn spieren verslappen en zijn hoofd zweverig worden. Schokkend zat hij in zijn stoel, met de man met de zonnebril en de knappe blondine die hem aankeken.
Toen kwam hij huiverend tot stilstand en keek hen vaag aan. Waar was hij? Wie waren dat? Wie was hij zelf?
De man met de zonnebril bukte en maakte de kettingen om zijn armen en benen los. Glimlachend keek de man hem aan. ‘Hallo,’ zei hij zachtjes.
‘Hoi,’ zei hij vaag. Hoe heette hij eigenlijk?
‘Ik ben Argus,’ zei de man. ‘Ik heb je gered. Hoe heet jij?’
Hij slikte. Of zij? Ze wist het niet. ‘Ik heet…’ ze zei de eerste naam die in haar opkwam – ‘Piper.’
Argus knikte. ‘Jij bent heel bijzonder, Piper. Je bent een aanwinst voor me. Ik heb je gered van de dood. Wil je me terugbetalen door me voortaan te gehoorzamen, Argusoog?’
Piper keek hem vaag aan. Haar hoofd zoemde. Ze knikte. ‘Ja, meester.’

Fluitend nam Eleftheria plaats aan de ontbijttafel. Ze was, verrassend genoeg, te laat voor het ontbijt. Ze had altijd wel de neiging om per ongeluk te laat te komen. Het was een talent, als het ware. ‘Goedemorgen,’ zei ze vrolijk toen ze een glas sinaasappelsap liet inschenken met magie. Ze had zin in vandaag! De hele dag jurken passen, op de catwalk lopen, heerlijk.
Ze keek op naar Gideon. Ze fronste. ‘Ik heb het gevoel dat er iets is,’ zei ze. ‘Vergeet dat alsjeblieft. We hebben het vandaag druk genoeg! Het wordt leuk vandaag, cheer op, Gido!’

[Blossom]

“Drukke dag vandaag?” herhaalde Gideon. “Ik dacht dat ik je gisteren hoorde zeggen dat we vanmorgen gingen shoppen omdat ik jouw stijladvies wel kan gebruiken.” Hij lachte erbij, want hij vond dat soort dingen wel grappig. Echter; hij lachte wel een beetje als een boer met kiespijn na de gebeurtenissen van gisteravond en hij had er ook slecht van kunnen slapen. In die zin voelde Eleftheria hem feilloos aan: ja, er was iets, iets dat hij niet kon vergeten (anders zou hij dat afgelopen nacht zonder moeite hebben gedaan).
“Maargoed; je wordt om 13:00 uur in Hotel Fitorum verwacht voor de fashionshow. Voor die tijd wil ik even met een Schouwerscollega een beetje sparren over die situatie van gisterenavond, want ik vermoed dat Camilla tegen haar wil wordt uitgebuit, maar hoe? En zijn er nog meer van die dames die daar werken?”
Vraag nummer twee was van een andere orde, want wat zou Eleftheria doen?
“Dus. Wat vind je ervan? Het is per slot van rekening jouw voormalig hartsvriendin, dus… ga je met me mee, of wil je in je eentje gaan shoppen?”

Ondertussen vond Pepijn, ten einde raad, het Schouwerskantoor. Hij was stuk van vermoeidheid, van verdriet, van bezorgdheid en hij was hongerig en dorstig, maar dat had hij nauwelijks in de gaten want Seth was weg!
Met een klap vloog hij zo’n beetje door de glazen deuren van het kantoor heen en moest zich vasthouden aan de balie om niet om te vallen.
“Alstublieft! U moet me helpen - mijn partner is weg! En we hadden geen relatieproblemen, we zaten gewoon in een restaurant en hij ging naar het toilet - maar kwam nooit meer terug!”
Oh, dat klonk wel een beetje alsof zijn date stiekem de benen had genomen, maar dit was Seth en als ze Seth zouden kennen, zouden ze weten dat die dat soort dingen niet deed.
Pepijns zicht was wazig van vermoeidheid en tranen, waardoor hij totaal niet zag wie hij hier nu eigenlijk voor zich had. Het was al een wonder te noemen dat hij het Schouwerskantoor eindelijk had kunnen vinden!
“Ik heb de hele nacht gezocht,” voegde hij eraan toe. “Ik geloof dat ik alle hoeken en gaten van Melport nu wel heb gezien.”

[Timsel]

Eleftheria zuchtte bij de gedachte dat ze nu achter Camilla aan moest gaan zitten. Dat mens vroeg ook altijd om aandacht. Vroeger ook al! Altijd moest zij luider en feller gekleurd zijn dan Eleftheria. Altijd was zij degenen die de mensen wilden aanspreken. Van alle vriendinnen die Eleftheria had gehad was Camilla duidelijk de meest overheersende.
Desondanks rolde ze met haar ogen en zei: “Oké, prima. We gaan naar dat Schouwerskantoortje van je en dan kijken we wel wat ze zeggen. Hopelijk werken er knappe collega’s daar!”

Avery had de vermomming aangenomen van een knappe, zwarte, oudere dame met grijs haar dat recht overeind stond. Ze schreef een rapport over de meest recente vermissing en vond dat best saai. Normaliter zou ze nu de stad doorzoeken naar genoemde vermissing, maar blijkbaar waren alle Schouwers nu foetsie en moest hij het maar weer doen. Actie was meer zijn ding. Maar ja, nu kon hij even deze oude dame spelen. Ook wel leuk. Ook al was Avery transformagiër, deze gedaante nam hij zelden aan: geen handige rol om te spelen als je de hele dag rondrende en probeerde levens te redden.
Maar toen ging iemand naar binnen! Leuk! Het was een hysterische jongeman die begon te schreeuwen dat er iemand vermist was. Weer iemand vermist! Ze bleef de jongen rustig aankijken toen hij stond te schreeuwen en gebaren. Ze knikte rustig en noteerde hier en daar een dingetje.
‘Oké, dus… je partner is vermist,’ herhaalde ze rustig. ‘Oké, je zegt dat je geen relatieproblemen had maar weet je zéker dat hij niet gewoon door het raam is weggegaan? Dat deed mijn ex-man uit 1970 wel, hehe.’
Ze schraapte haar keel. ‘Afijn. Vertel nu eens rustig. Hoe heet jij? Hoe heet hij? Hoe ziet-ie eruit? Dan gaan we eens kijken wat we voor je kunnen betekenen. Onze beste Schouwer, meneer Avery, zal binnenkort terugkeren en dan kan hij je misschien wel helpen, maar dan moet je wel even rustig alles vertellen.’

[Blossom]

Wat was Eleftheria lekker meegaand, op haar eigen manier, maar ze zette in ieder geval niet haar zinnen op het shoppen. Het leek zelfs een beetje alsof ze hem begreep, wat ook niet zo verwonderlijk was na zoveel jaren vriendschap, hoewel ze altijd haar eigengereide manieren bleef houden. Hopelijk had hij knappe collega’s, zei ze. Gideon glimlachte.
“Mij kan het niet schelen hoe knap ze zijn, zolang ze maar hun werk goed uitvoeren,” antwoordde hij, waarbij hij gelijk besefte hoe saai hij was, maar hé: hij had ongewild seks gehad gisterenavond en was een soort van slachtoffer, oké?
Via het SCS (Schouwers Communicatie Systeem) wist hij binnen enkele minuten het adres van het Schouwerskantoor van Melpoort. Goed bereikbaar als je de magische metro in durfde te stappen - en Gideon was eenmaal geen watje.
“Komop, mop!” zei hij tegen Eleftheria toen hij haar de metro in sleurde. “Het is maar twee haltes!”
In de volksmond noemde men deze metro de ‘Verdwijnseltrein’ en dat was eigenlijk een redelijk adequate omschrijving. Mensen gingen zitten, deden de riemen om, en met een ruk en een tollende beweging was de metro ineens op de volgende halte. De halte erna moesten ze gelukkig alweer uitstappen, want Gideon kon niet ontkennen dat hij er een beetje misselijk van werd.
Het gedeelte van de stad waarin ze waren beland zag er grauw uit. Hoge flats keken op hen neer en wat het kleurgebruik betrof leek het alsof ze zich in een zwart-wit foto bevonden.
“Hier is het,” zei Gideon toen hij het adres in zijn notitieboekje vergeleek met het huisnummer op de stenen gevel. Het stond ook keurig aangegeven in goudkleurige letters.
Hij liet Eleftheria voorgaan door de glazen deuren, toen zijn oog op een zwarte oudere dame viel, wiens grijze haar rechtovereind stond.
“Knap genoeg?” fluisterde hij Eleftheria toe.

Pepijn voelde zich niet zo heel erg serieus genomen toen de vrouw achter de balie zijn vermissing noteerde. Was het hier in Melpoort dan heel gewoon om kwijt te raken, of was het heel gewoon om via toiletraampjes de benen te nemen? Maar dat kon niet met Seth. Echt niet! Hij zou zulk soort dingen nooit doen! Als eerste niet omdat hij écht geen relatieproblemen had, en als tweede niet omdat Seth een jurk aan had gehad, en diens haren los had gehad, en dat toiletraampjes dan echt een onneembare barrière waren.
“IK.WEET.HET.ZEKER!” brieste Pepijn. Oké, oké, oké, hij mocht nu rustig gaan vertellen, wat nog niet zo gemakkelijk was als je in een staat van paniek verkeerde.
“Ik heet Pepijn,” begon hij, “Pepijn Roselier, en mijn partner heet Seth Sneeuw. Hij is lang, heeft heel lang blond haar en hij droeg gisterenavond een jurk.”

Gideon herkende zaken: “Pepijn Roselier? Je bent wel ver weg van huis, man!” Café Mispoes had zo zijn klanten en hoewel Pepijn er niet heel vaak kwam, wist Gideon precies wie hij voor zich had.
“Jij kent Pepijn toch ook wel, Elef?” vroeg Gideon aan de Griekse Schone. Wat een toeval! Maar… wie was er kwijt?