Uptown Downtown

[Timsel]

 Vanuit de zeppelin kwam de eindbestemming in zicht: Melport. Eleftheria keek op van De Kibbelaar in haar handen die suggereerde dat Eleftheria het nieuwste lid van de Witte Wieven zou worden – een gerucht dat ontstaan was toen ze in hetzelfde hotel werd gespot als de huidige leadzanger (maar wat helemaal niet waar was) en wenkte Gideon.

‘Kijk, we zijn er!’ Melport leek net zo groot als Londen vanaf hier. Misschien nog wel groter. Het was de nieuwste tovenaarsstad, eentje die in de afgelopen vijf jaar ontstaan was en alleen nog maar verder gegroeid was. Volgens Gideon was er een hoop narigheid in die stad, maar alles wat Eleftheria zag was mogelijkheden in deze prachtige tovenaarsmetropool. Met haar toverstok sommeerde ze een spiegel en deed haar make-up nog even goed.

‘Snap echt niet dat jij denkt dat het een risico is om hier naar toe te gaan,’ zei Eleftheria nadat ze haar lippen getuit had voor haar lippenstift. Gideon beweerde dat Melport een hol van gespuis, criminaliteit, gokkerij en prostitutie was. Toen Eleftheria hem had gevraagd of hij er wel eens geweest was, had hij nee gezegd, maar voor de zekerheid had hij gezegd graag mee te willen. Dat was heel fijn, want haar persoonlijke bodyguard die haar bij dit soort tripjes begeleidde, kon niet vanwege een zeldzaam drakenvirus. Dat een goede vriend dus meewilde, was dus een positief aspect.

De zeppelin daalde en ze zag het afstuimen op een wolkenkrabber waarvan ze wist dat het haar hotel voor het weekend zou zijn. Ze stond op en liep naar de kofferbak, probeerde haar koffer eruit te tillen, maar wankelde wat op haar hakken en struikelde wat achteruit.

‘Eh, Giedje?’ vroeg ze liefjes. ‘Kan jij m’n koffers tillen voor me? Het is maar een klein stukje. Volgens mij staan er buiten elfjes om het van ons over te nemen.’

Vervolgens deed ze haar zonnebril op en liep ze via de rode loper de zeppelin uit nadat ze de bestuurder had bedankt. Ze stond aan top van het Highground Hizzies Hotel, het schijnbaar beste hotel van Melport. Buiten stonden wat huis-elfen en wat tovenaars en heksen te wachten op de koffers en om hen naar hun verblijf te brengen. ‘Hiiii, babes,’ zei ze met een knikje naar de mensen. ‘Wat leuk om Melport eens in levende lijve te bezoeken. Dit is mijn vriend Gideon – niet vriend-vriend, gewoon vriend,’ zei ze snel. Dit soort geruchten ontstonden erg snel bij haar. ‘Hij zal me komend weekend vergezellen.’

Ze keek haar vriend glimlachend aan terwijl ze haar arm in de zijne legde. ‘Nou, dit is best wel een subtiele entree, niet waar?’ fluisterde ze zachtjes tegen hem.

[Blossom]

Soms was het alsof hij, jaren nadat hij van Zweinstein af was, nog steeds vasthield aan zijn oude gewoontes als Klassenoudste. Gideon wist wel dat velen hem bijzonder irritant hadden gevonden, vooral toen hij nog homofoob was en vreselijk rechtlijnig, maar één ding had hij belangrijk gevonden: veiligheid.
Destijds had hij ingestaan voor de veiligheid van anderen, ja had zelfs LoLa met zijn irritante hoofd op Gideons bescherming kunnen rekenen al wist LoLa dat destijds niet. En in het geniep had Gideon meer dan eens puistige pubers bij de schoonheid Eleftheria Aphrodisiac weggehouden - en Elef wist dat tot op de dag van vandaag ook niet. Vandaag de dag waren ze nog steeds bevriend! En hield hij bij tijd en wijle nog steeds opdringerige mensen bij haar weg, want ze was beroemd en dan zoemden mensen als vervelende muggen om haar heen.
Daarbij was ze, net zoals vroeger in Griffoendor, nog steeds naïef. Ja; ze waren er en ja; de stad was indrukwekkend! Maar ze begreep niet dat zij vooral de Kibbelaar las en dat hij zowel de Ochtendprofeet las als een groot gedeelte van de Schouwersberichten. Hij kon niets anders zeggen dan dat deze stad een crimineel bolwerk was en dat er een soort maffiafamilie de diensten uitmaakte hier; misschien wel een van de Dooddoenersfamilies - op het Ministerie waren ze er nog niet achter wat het nu was met Melport.
Feit was wel dat de vice-minister van toverkunst pasgeleden was vermoord in deze stad. Hij moest op zijn hoede zijn, liefst net zoals vroeger: zonder dat Eleftheria het merkte. Hij ging dan ook niet meer tegen haar in toen zij nog eens haar onbegrip uitte, want dat zou haar dag verpesten en hij was er toch ook voor de gezelligheid?
“Schat, daar heb je toch een toverstok voor?” lachte hij toen ze vroeg of hij haar koffers wilde dragen. Met een zwiepje en een spreuk kwamen de koffers - ook de zijne - gewillig achter hen aan gezweefd. Meteen toen ze de zeppelin uitgestapt waren, was het druk. Personeel, waaronder ook huis-elfen, stonden allemaal een beetje kwijlend toe te kijken en Gideon voelde zich er niet heel gemakkelijk bij. Eigenlijk had hij ook een zonnebril op moeten zetten - ook al scheen de zon helemaal niet - maar dan stond hij tenminste niet zo herkenbaar op de foto. Achteraan de menigte spotte hij al twee van die sensatiezoekers met een telelens - allemachtig!
Zijn broek zakte zowat af van verbazing toen Eleftheria heel vrolijk zei dat hij haar vriend was, waarna ze zich dan wel weer corrigeerde, maar hij wist dat het kwaad al was geschied.
“Subtiele entree? Godallejezes Elef!” fluisterde hij haar grinnikend toe. “Als dat straks in de Kibbelaar staat, word ik drie maanden getreiterd in café Mispoes.”
Toch liepen ze lief gearmd, heel stelletjes-achtig, met het personeel mee op weg naar hun kamers. Tenminste; Eleftheria had toch wel twee kamers geboekt? Op dit moment, zo lopend tussen de elfen met hun enorme oren, durfde hij er niet naar te vragen.
“Wat heb je eigenlijk met je ogen gedaan?” vroeg hij daarvoor in de plaats. “Ze zien er soms wat goudachtig uit, of ligt dat aan het licht?” Echt licht was het niet; het schemerde en aan de donkere kant van de stad kwam een roodachtig gekleurde maan op.

[Timsel]

Shit, mijn ogen. Automatisch deed ze haar zonnebril op en keek Gideon glazig aan. ‘Ik denk dat jij je dingen verbeeld,’ zei ze poeslief. ‘Het is ook een lange reis geweest.’ Ze klopte liefkozend op zijn wang en volgde toen haastig het hotelpersoneel naar hun kamer. Hij had het goed gezien. Altijd als die vervloekte maan tevoorschijn kwam en contact maakte met haar oogleden, kreeg Eleftheria een gouden glans in haar ogen. Ze had aan de helers gevraagd of dat… normaal was bij weerwolven, maar schijnbaar was het een symptoom dat slechts bij een vierde van de gemelde weerwolven voorkwam.
Eleftheria vertrouwde Gideon met haar leven, maar wist ook dat hij als Schouwer vast wel een visie had over weerwolven en hoe je daarmee om moest gaan. Begrijpelijk. Eleftheria vond zichzelf ook vies en smerig en levensgevaarlijk wanneer het volle maan was. Gideon was erg goed in zijn werk en behoorlijk serieus – ze wilde niet weten hoe hij zou reageren, mocht hij er ooit achter komen. Maar dat ging natuurlijk niet gebeuren.
Maar ja, de volle maan kwam er wel aan. Eerst zou hij pas volgende week komen, maar schijnbaar door astrologische veranderingen was twee dagen geleden bekend gemaakt dat de volle maan een week eerder zou komen. Net tijdens haar weekend in Melport.
Gelukkig had ze er rekening mee genomen tijdens het boeken van het hotel. Ze had niet voor niets een van de grootste en duurste kamers gehoord. En nu stond ze recht voor de deur van deze kamer.
‘Kamer 263,’ zei ze opgewonden. Ze ging naar binnen en trok Gideon met zich mee.
Ze stond op een terras met uitzicht op een prachtig strand met een heldere blauwe zee. Aan de weerzijden stonden twee schuifluiken, waarachter hun persoonlijke kamer zou zijn. Ze snoof de niet-aanwezige zeelucht op. ‘Net geen Griekenland,’ zei ze, maar ze was tevreden. Dit was ontzettend gaaf. Ze stonden gewoon op een strand… in een hotel. Ze wees naar de linkerkant. ‘Dat is mijn privé-gedeelte. Daar,’ zei ze, rechts-wijzend, ‘is jouw persoonlijke ruimte. Ik wilde eerst een tweepersoonskamer boeken, maar ja, wie weet welke knappe tovenaars ik dit weekend tegenkom,’ zei ze grinnikend. ‘Ik geloof,’ zei ze met een blik op de huis-elf achter Gideon, ‘dat de kamers zich naar jouw eigen persoonlijke voorkeuren veranderen.’
Ze knikte de huis-elfen toe en gaf Gideon toen een zetje. ‘Zullen we zo sushi bestellen? Ik wil eerst een stukje zwemmen. Ga je mee?’ Zonder op zijn antwoord te wachten zwaaide ze met haar toverstok en wisselde haar jurkje zich om voor een bikini. ‘Kom je nog, slome?’ zei ze grinnikend en begon toen richting de zee te rennen.

[Blossom]

Ugh en aargh! Wat deed zijn Schouwersblik met hem? Zag hij nou overal een probleem in - of misinterpreteerde hij dat Eleftheria tegen hem loog over haar ogen? Zo nee; waarom zou ze dan tegen hem liegen? Aangezien hij geen enkele reden kon bedenken, liet hij het er maar bij. Hij kende haar toch? Het zou vast wel de een of andere mislukte schoonheidsspreuk zijn, waar ze zich achteraf voor schaamde, en daarom erover loog. Een soort van gewillig volgde hij haar; ze dirigeerde hem altijd alle kanten op en gek genoeg vond hij dat wel grappig.
“Kamer 263!” zei hij net zo verheugd toen hij door haar de kamer ingetrokken werd. Of? Het Strand? Het strand van Griekenland? Die met de rotsen waar Aphrodite geboren was?
“Meid, je hebt jezelf weer overtroffen, hoor! Heus, een hotel dat zich aanpast aan de gast? Dat is geweldig!”
En dan had hij nog niet eens zijn eigen kamer gezien, waarnaar hij natuurlijk ontzettend nieuwsgierig was. Nieuwsgieriger dan naar Elefs bikini tenminste, al wilde hij best even zwemmen strakjes. Nogmaals gaf ze hem een zetje.
“Hola Elef! Ik ga eerst eens kijken wat voor moois ik dan in mijn persoonlijke ruimte ga vinden voordat we ouzo gaan drinken! Duik jij alvast maar!” en hij gaf haar een zetje terug.
Toen hij de deur opende die naar zijn slaapvertrek leidde, zag hij nog net hoe de kleuren veranderden; alsof de kamer zijn gedachten kon lezen.
Die kamer wist dat hij al heimwee had naar… “Café Mispoes! Krijg nou tiete- oh, heb je al - kijk nou Elef! Café Mispoes met alles d’r op en d’r aan!” Gek genoeg stond er een bed in het café, want oké, het bleef een hotelkamer, maar voor de rest was het zoals in Londen. Inclusief die afzichtelijke poster van de Chippendales en inclusief Boterbiertap!
“Ja, lekker, sushi!” antwoordde hij ondertussen, en begon naar zijn zwembroek te zoeken, want zoals Eleftheria dat deed met een zwiepje van haar toverstok, kon hij niet. Ze noemde hem slome, en warempel: ze had nog gelijk ook.
“Slome schildpad in aantocht,” grapte hij, maar deed zo snel als hij kon zijn zwembroek aan en rende zo vanuit Café Mispoes de zee in. Hij dook onder en greep haar been, waarna hij haar onder water trok. Zelfs door het water heen hoorde hij dat ze een gil gaf, haha! Na zelf ook een paar keer onder water te zijn geduwd, vroeg hij:
“Wat zijn eigenlijk de plannen? Jij moet werken - waar en wanneer? - en tot waar moet ik met je mee? Of kan ik op eigen houtje de stad in aangezien jij schoonheidsslaapjes moet doen?”

[Timsel]

Eleftheria was heerlijk aan het zwemmen. In Griekenland was ze ook echt altijd op het strand te vinden. Lekker aan de kust, in het helderblauwe water van de… nou ja, die ene zee in Griekenland. Ze was nooit goed in namen geweest. Beetje over het strand rennen, beetje zwemmen en vooral heel erg veel zonnen zonder ergens druk over te maken. En dan, aan het einde van de dag zichzelf belonen met een ijsje van Petrus de ijscoman.
Nu ze zo daar in het water lag, zat ze helemaal in Griekenland. Ze kreeg al helemaal zin om zo meteen naar het gyrosrestaurant van haar oom Nicholas te gaan met een lekkere traditionele plaatselijke Grieks wijntje. Helemaal niets om zich zorgen over te maken.
Maar toen golfde het water ineens op. De golven naderden Eleftheria en ze gilde luid toen iets haar been van achteren beetgreep. Lachend wist ze los te komen van Gideon het Zeemonsters greep en stortte zich nu op hem waardoor hij ook onderwater terecht kwam. Ze kwamen lachend weer bovenwater en Eleftheria zwom wat van hem vandaan. ‘Wat ben je toch een zak,’ zei ze lachend.
Toen Gideon over werk begon, rolde ze met haar ogen. ‘Dat is dan weer typisch mr. Graham. We zitten in de grootste toverstad van het land, in het duurste tovenaarshotel ter wereld, op een Grieks strand en meneer begint weer over werk! Kalá na po.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ontspan toch eens, lieverd. Zie het als een vakantie. Ik betaal je dan wel om te zorgen dat ik niet aangevallen word, maar dat is meer omdat ik het goed voorheb met de armen.’
Ze slaakte een zucht. ‘Afijn, werk.’ Ze keek naar de lucht en riep: ‘Kan iemand een ontspannen Grieks muziekje opzetten?’ Toen vervolgens rustige vioolmuziek uit de lucht leek te komen staak ze haar duim op. ‘Katapliktikó efcharistó!’ riep ze ter dank aan het verhoor van haar verzoek. ‘Kijk, dit is nou goed leven. Denk je dat ik deze hotelkamer gewoon kan kopen? Dat zou gaaf zijn!
Maar goed, werk,’ zei ze met een zucht. ‘Vanavond niets meer. We gaan zo meteen eten, dan ga ik sporten, dan kunnen we misschien nog een spelletje doen en wat drinken en dan is het klaar voor vandaag. Morgenochtend worden we wakker en dan gaan we hier heerlijk ontbijten want uiteraard heb ik met ontbijt inclusief gereserveerd. Dan kunnen we misschien een rondje lopen of zo en een beetje shoppen. Volgens mij kan je wel wat stylingadvies gebruiken, dus dat zou wel fijn zijn. Om 1 uur word ik op Paleis Fitorum verwacht – dat is waar de fashionshow zal zijn. Daar krijgen we uitleg en zo, krijgen we onze outfits voor morgenavond, eten we daar gezamenlijk en dat soort dingen. Daar is genoeg beveiliging, dus tenzij je me gaat vertellen dat je ook op de catwalk verwacht wordt, zou ik zeggen: doe lekker wat je wil.
Die avond is de fashionshow zelf. Dat zal drie tot vier uur duren. Ik loop wat rondjes op de catwalk, sta wat pers te woord en dan is het klaar. Ik wil,’ – dit zei ze op een strengere, bazigere toon – ‘dat jij me daar bijstaat. Het kan zijn dat ik enorm moe ben. Misschien dat je wat shotjes voor me kan regelen – ik heb altijd mijn eigen booze bij me, ik wil dat je die erin doet voor dan. Daarna is de show van morgenavond klaar en gaan we terug naar het hotel. Ik wil dan, en dat meen ik serieus, dat je dan de hele tijd bij me bent. Wat er ook gebeurt, wijk dan niet van mijn zijde, tot we weer binnen zijn.’ Ze keek Gideon streng aan. ‘Snap je dat?
Goed, dan is het zondag. Er is die middag een photoshoot in de tuin van Paleis Fitorum en zodra we daar zijn kan je opnieuw doen wat je maar wil. Daarna volgen de voorbereidingen voor de show van zondagavond en dan doen we precies hetzelfde als de avond daarvoor. Jij wijkt niet van mijn zijde tot we hier binnen zijn. Dan komt mijn butler, James, ons maandagochtend weer ophalen met de Zep en gaan we terug naar Londen.’
Ze fronste. ‘Druk weekend dus, vooral voor mij, jij hoeft alleen maar een beetje mee te lopen en te zorgen dat niemand me aanraakt als we teruggaan naar het hotel. Dat is het laatste wat ik over het werk wil zeggen vanavond, want nu wil ik me ontspannen en genieten van de heerlijke zon,’ zei ze streng. Ze liet zich dobberen op het golven van de zee. ‘Wil je een drankje? Volgens mij kan je dat zo sommeren!’ zei ze. ‘Accio champagne!’
Tot haar grote verbazing verscheen er inderdaad een glas bruisende champagne in haar hand. ‘Ik HOU van dit hotel. Cheers, baby!’ zei ze en hief haar glas op voordat ze die naar binnen slokte.

[Blossom]

Gideon lachte luid toen Eleftheria verklaarde dat ze het goed voorhad met de armen. Zo zag hij er dus uit in de ogen van iemand die stinkend rijk was: arm! Ze keek op hem neer alsof hij op straat leefde! En dan nog was ieder mens gelijk, maar dat was Gideons eigen bescheiden mening, die hij overigens niet verdedigde. In discussie gaan met Elef? Dat was nooit verstandig.
“Hahaha, echt hè? Ik moet mijn werk natuurlijk wel goed uitvoeren, krijg jij nog ‘n beetje waar voor je geld,” zei hij met een knipoog. “Zitten er hand- en spandiensten bij inbegrepen?”
Maar goed, hij moest ontspannen van haar, hij had ook geen haast. Eleftheria zorgde voor een muziekje, dat klonk als een slome sirtaki; het was echt heel erg Grieks. Het was echter onmogelijk om, al was het maar even, nergens aan te denken. Londen was in zijn hoofd: thuis, de Schouwersafdeling, zijn maatje LoLa, de zaken waaraan hij werkte en alle nieuwe zaken waarnaar hij hier in Melport nieuwsgierig was. Hoe werkten de Schouwers in Melport? Namen ze steekpenningen aan?
Voordat hij verstrikt raakte in zijn eigen gedachten, begon Eleftheria gelukkig te vertellen: over wat hij moest doen en vooral ook: wat hij niet moest doen! Ze had het zwaar en hij had een luizenleventje - dat was te verwachten.
“Oké, ik ga even het hotel uit als jij aan het sporten bent strakjes. Ik doe gewoon buiten even een ommetje terwijl jij de cardiozaal ingaat.” Misschien zou hij zelfs even joggen, want als Schouwer moest zijn conditie goed zijn. Dat wist Eleftheria niet, en dat was prima. Hij liet haar met alle plezier denken dat hij niets anders deed dan eten en slapen.

Toen hij uitgedobberd was in de Griekse zee, droogde hij zich af en deed hij wat gemakkelijke kleding aan, waarna bleek dat het diner in hun hotelkamer werd geserveerd.
“Het ruikt lekker!” riep hij Eleftheria toe. “Het ruikt alleen niet zo sushi-achtig…”
Dat was vreemd. Gideon liep naar de prachtig gedekte tafel toe en lichtte het grote zilveren deksel op, waaronder hij twee halfrauwe biefstukjes vond. Onder het andere deksel bleken spareribs te liggen.
“Je had toch sushi besteld? We hebben allemaal vlees gekregen! Er zit niet eens een aardappel bij, of groenten. Niet dat ik geen vlees lust maar… hoe kan dit nou?” Het was ook nog eens best veel voor twee personen.

[Timsel]

Toen Eleftheria zich in een zomers jurkje had gedompeld, ze haar normale hakkenondersteuning had omgeruild voor een paar slippers en haar haren nog nat van ze Griekse zee op haar schouders rustten voegde ze zich bij Gideon voor het avondeten.
‘Nou, chanté, zoals ze in het Rijk der Franken zeggen,’ zei Eleftheria terwijl Gideon de dienschaal opendeed. Ze fronste. Op het dienblad lag geen sushi – er lagen spareribs op! Onwillekeurig merkte Eleftheria dat ze meteen begon te watertanden. Vroeger at ze zelden tot weinig vlees, maar sinds het… harige incident, om het zo maar te noemen, wilde ze eigenlijk alleen nog maar vlees eten. Een probleem als je model was, dus dat moest ze compenseren met een hoop gesport. En nou ja, eens in de maand moest ze een heel bos afkammen en daarna was ze weer een week bekaf, dus nou ja, daar kwam ze wel aan toe.
‘Wat een verrassing,’ zei Eleftheria terwijl ze haar likken aflikte. Ze kon zich met moeite inhouden; het liefste sprong ze op het dienblad en schoof ze alle spareribs in één keer haar mond in, maar ze wist zich in te houden.
Ze nam een grote slok water. ‘Nou, geen probleem toch? Is ook lekker,’ zei ze vrolijk. Ze pakte een sparerib en zette gierig haar tanden erin. Ze genoot er heel erg van. ‘Aaaah… heerlijk, zo’n lekker stuk vlees…’ Ze watertandde als een gek.

Een paar meter verderop glimlachte de knappe barvrouw de onbekende man toe, liep grinnikend naar hem toe en doofde tijdens het lopen haar sigaret in de asbak. Haar naam was Paulina: ze was blond en erg knap, zo zou de man die ze meesleurde naar een privékamertje het met me eens zijn. In dat privékamertje werd de man op een bed geduwd en enkele minuten later lagen ze kreunend in het bed.
Een kwartier later deed Paulina haar jurkje weer aan en hijgde de man nog even na. ‘Ben je tevreden?’ zei Paulina met een brede glimlach. De man kon niet anders dan knikken.
‘Kan je… kan je vanavond niet met me mee?’ zei de man stamelend.
Paulina keek hem smalend aan. ‘Heb je geld?’
De man likte zijn lippen. ‘Niet veel maar –‘ Hij liet enkele vieze muntjes zien. ‘Dit is wat ik nu nog heb…’
Paulina liep naar hem toe en klopte liefkozend op zijn slecht geschoren wangetje. ‘Dat is leuk geld, maar je weet ook wel dat ik véél beter ga verdienen als ik hier blijf. Misschien als je wat meer hebt,’ zei ze met een glimlach. ‘Zorg dat je snel aangekleed bent, over 5 minuten is er weer een nieuwe klant.’ Ze knipoogde en liep toen, waggelend met haar kont, de kamer uit.
Bij de bar stond een rokende man met een zonnebril op en een peuk in zijn hand. ‘Alstublieft meneer Argus,’ zei ze terwijl ze het geld dat ze had verdiend overhandigde. ‘Wat moet ik nu doen?’
Argus glimlachte tevreden. ‘Lieve Paulina, neem even een pauze. Op het terras heb ik wat eten en drinken en wat sigaretten neergelegd. Geniet ervan.’
En inderdaad, buiten lag er op een scheef houten tafeltje een bord met brood en een kommetje soep en een sigaret. Ze stak de sigaret op en ging op een krakkemikkig stoeltje zitten. Het zat niet lekker, maar de Meester wilde dat ze daar ging zitten en dan deed ze dat. Ze was dankbaar voor de pauze: ze had de hele dag gewerkt en vanavond zou ze tot sluiting ook gaan werken. Ze leunde achterover toen ze een grote wolk uitblies. Voordat ze aan haar avondeten begon hief ze haar sigaret en zei ze: ‘Op Meester Argus.’

[Blossom]

Hoe dan? HOE?!?! Met grote ogen bleef Gideon naar Eleftheria staren terwijl ze meer vlees at dan hij! Er zouden vast proteïnen in zitten, goed voor de massa ofzoiets, maar Gideon kon er niet bij dat een model zo verschrikkelijk veel at. En dan ook nog maar alleen vlees! Vooral de rauwe delen van de biefstuk bleek ze erg lekker te vinden.
Toch bleef hij liefjes glimlachen - Eleftheria was altijd al aangenaam gezelschap geweest; daar veranderde een hoop vlees niets aan - en er was wijn! Wijn was goed, wijn was fijn, ook al was er niks mis met een Oude Klare zo nu en dan. Genietend nam hij nog maar een glaasje champagne, terwijl Elef het vooral bij water hield. Toch maakte hij zich zorgen om haar: ze ontwikkelde toch hopelijk niet een eetstoornis?
Niet dat hij een Heler was die het allemaal wel beter wist, maar hij wilde haar graag beschermen, ook tegen innerlijke Dementors en ander geestelijk leed.
Nadat alles op was, wat Gideon verbaasde want het was echt veel geweest, ging Eleftheria sporten.
“Nou, sport-ze!” Zo’n cardioruimte, magisch of niet, vond hij altijd vreselijk saai. Liever maakte hij even een wandelingetje buiten. Daarbij was hij nieuwsgierig naar de stad. “Ik ben over een uurtje terug,” beloofde hij. “Doen we daarna nog een spelletje heks-erger-je-niet.”

Buiten was het een stuk kouder dan op de strand-hotelkamer van Eleftheria. Gideon zette zijn kraag omhoog en sprak zelfs een warmtespreuk uit over zijn jas. Het hotel had een prachtige, glas met marmeren entree gehad, ook vanaf de begane grond, maar al binnen enkele straten bevond Gideon zich op minder frivool gebied. Er werd hem gevraagd of hij ‘spul’ wilde kopen, drugs waarschijnlijk. Hij schudde zijn hoofd en liep snel de straat uit. Verderop lag er een dronkenlap in de goot te slapen en toen Gideon voorbij kwam, zag hij dat er een rat aan de half vergane plastic tas van de zwerver snuffelde. Gatver, maar ook: zielig. Waarom deed niemand iets voor dit soort mensen?
“Sanitato,” fluisterde Gideon met zijn toverstok gericht op de man, die er zienderogen van opfriste, al sliep hij stevig door en snurkte hij zelfs.
In de volgende straat werd zijn aandacht getrokken door een uithangbord van wat een café leek te zijn. Vluchtig keek Gideon op zijn horloge: hij had nog veertig minuten voordat hij terug moest zijn in het hotel. Dus: een kopje koffie met een likeurtje? Ja, dat was wel fijn, zo na het avondeten. Tijd genoeg.
Het café zag er ietwat louche uit, maar ach. Bij tijd en wijle zag Mispoes er ook wel eens uit alsof er voornamelijk duistere zaken verhandeld werden. Dat soort zaken konden nog wel eens interessant zijn! Dus stapte hij met een gezonde dosis argwaan naar binnen.
“Goeienavond,” zei hij tegen de barvrouw, “Een kopje espresso alsjeblieft, en graag een glaasje Licor 69 erbij.” Toen pas keek hij haar volledig aan en zakte zijn kin van verbazing zo’n beetje op de bar.
“Camilla? Wat doe je hier?”

[Timsel]

Na de pauze ging Paulina gewoon door met haar werkzaamheden. De bar moest immers bemand worden. Af en toe werd ze naar achteren geroepen, daarna mocht ze weer een paar minuten pauze en daarna weer achter de bar. Zo ging het uren lang, dagen lang, weken lang, ondertussen drie jaren lang achter elkaar zo door. Maar Paulina vond het fijn. Meester Argus zorgde voor haar en haar harde werk was maar een minimale betaling om iets voor hem terug te kunnen doen.
Het begon laat te worden maar zo af en toe kwam er toch een nieuwe klant binnen. Meester Argus had de zaak al verlaten voor de avond: Camilla en een paar Argus-zussen moesten de zaak over een paar uur afsluiten – wanneer de laatste klant tevreden vertrokken was. En gezien het aantal klanten dat op het moment de bar bevolkte zou dat nog lang duren.
Op een gegeven moment kwam er een man, ongeveer Paulina’s leeftijd die aan de bar kwam zitten en om een kopje espresso met likeur erbij. ‘Komt eraan, lieverd,’ zei ze tegen hem en keerde haar rug naar hem toe om het te pakken. Toen ze zich omdraaide, zag ze dat de man haar stomverbaasd aankeek.
‘Camilla?’ Paulina grinnikte. ‘Leuke naam. Is dat je ex? Doe ik je aan haar denken?’ zei ze met opgeheven wenkbrauw en een knipoogje terwijl ze schaamteloos haar decolleté liet beschijnen in één van de weinige lampen.
Dit was in ieder geval een signaal waar ze iets mee moest. Zo’n cliché flirtpoging herkende ze uit duizend. Ze gaf een signaal aan haar Arguszuster dat ze ieder moment naar het achterkamertje zou kunnen gaan voor wat extra poen zodat de bar niet onbemand zou zijn. Toen ging ze voorover aan de bar leunen, met het hoofd van de man zowat in haar decolleté, mocht hij zijn hoofd ietsjes buigen.
‘Hier is je espresso, hot stuff,’ zei ze glimlachend. ‘Ik ben geen Camilla, ik ben Paulina. Aangenaam kennis te maken. Wie ben jij en wat doe jij hier op dit late tijdstip? Op zoek naar de liefde?’
Ze klopte liefkozend op zijn wang. ‘We hebben hier alles wat je zou willen, lieverd. Een woord en ik zal alles voor je doen wat je maar wil,’ zei ze met een knipoogje.

[Blossom]

Wacht eens even… dit is niet Camilla? Ze was het toch echt, honderd procent zeker, dus wat was hier aan de hand? Hij kon zich niet herinneren dat Camilla een identieke tweelingzus had; zoveel wist hij toch nog wel van haar. Wat hij ook nog wel wist, was meer een seksueel ding. Gideon had in zijn leven tot nu toe slechts met één vrouw het bed gedeeld: Camilla. Ondanks zijn dronkenschap destijds, was hij het niet vergeten en had hij er achteraf spijt van gehad. Hij wist wel dat 99% van de mannen nooit spijt had van seks, maar hij behoorde tot die ene procent die het liefst de tijd terug zou draaien om het ongedaan te maken. Tot nu dan, want… de dame die zich Paulina noemde, maar Camilla was, had een moedervlekje op haar linkerborst, zo’n vier centimeter naast haar tepel. Dat kon hij best even checken. Als ze dat vlekje niet had, zou ze inderdaad iemand anders zijn dan Camilla - wat hoogst apart zou zijn, en dan had hij een mysterie om op te lossen.
Ze had hem gevraagd wie hij was en wat hij hier deed en hij speelde vrolijk het spelletje mee.
“Hot stuff - je zal jezelf bedoelen! Ik ben Gideon en ik ben hier natuurlijk om je te verwennen.” Hij glimlachte liefjes en raakte haar hand aan, die zijn wang had aangeraakt. “Altijd op zoek naar de liefde… jij ook?”
Dat hij toch echt alleen voor koffie gekomen was, deed nu niet echt meer ter zake. Die beha moest uit! En wat bleek? Hij hoefde het alleen maar te vragen.
Wat was het toch makkelijk om Camilla/Paulina door Schouwersogen te bekijken: van een afstand, heel klinisch. Ze deed hem niks, wond hem totaal niet op, al moest hij zeggen dat hij het bijzonder treurig vond om de vrouw met wie hij op wereldreis was gegaan, nog geen tien jaar later in een soort bordeel aan te treffen. Van de buitenkant af had dit een normaal café geleken, maar ja… Dit was Melport en geen Zweinsveld.

Later in een kamertje vroeg hij: “Doe je even een kleine striptease voor me?”
Gefocust op haar linkerborst speelde hij het spel mee, totdat hij uitgenodigd werd om haar beha los te maken.
Bij Merlijn! Hoe werkt dit?!? Kon hij niet gewoon zijn toverstaf pakken en ‘Alohomora’ zeggen? Nee, dat kon niet, dat werkte vast niet en bovendien zat ze zo’n beetje op zijn schoot een beetje krols te zijn - hellup! Hij had hier een liter Oude Klare bij nodig! En LoLa - shit, waarom dacht hij nou weer aan LoLa? In ieder geval trachtte hij stresserig om het sluitinkje te openen, en lachte quasi verlegen.
“Help je me een beetje, schat?” vroeg hij zachtjes. “Ik krijg het niet voor elkaar, hoor.” Zou ze opmerken dat hij nog steeds geen erectie had, en dat die ondanks haar gekronkel ook echt niet zou komen?