Weg

[AlessaJess]

Damien deinsde terug, duidelijk ongemakkelijk over haar voorstel. Tuurlijk. Ze had gewoon haar kop moeten houden. Haar huid begon weer te kriebelen en ze moest zich bewust inhouden zodat ze het weg kon drukken. Damien en zij hadden elkaar al jaren niet meer gezien. Ze waren niks meer voor elkaar. Geen partners. Geen vrienden. Alleen exen. Dat heerlijk betekenisloze woord dat per persoon en situatie iets anders voorstelde. Een eretitel compleet verstoken van enige eer. Het verbale bewijs van een falen tussen twee mensen wiens gebroken harten zo onherroepelijk met elkaar verstrengeld waren en bleven, dat die verstrengelde lijnen de harten óf verder uit elkaar trokken, óf juist weer dichter bij elkaar brachten, als de hechtingen voor een beginnende heling. Haar hele lijf protesteerde bij de gedachte dat dat was wat Marsha en zij nu van elkaar waren. De hengel die Marsha uit had gegooid had zich diep in haar hart gevestigd, waar het nu een groot stuk van haar uit haar lichaam had getrokken en voor zichzelf had geclaimd. Verstopt op zo’n plek dat Eliza niet meer zeker was of ze het ooit nog terug zou vinden.
Ondertussen leek Damien diep verscheurd door haar vraag, compleet verloren in zijn eigen morele dilemma, tot hij langs haar heen een blaadje greep en dat aan haar gaf. Eliza trok een wenkbrauw op toen hij voorstelde dat ze zelf wel wat kon bestellen, lichtelijk onder de indruk van die snelle oplossing.
“Komt goed. En geen zorgen. Ik zal alleen maar je hele rekening leegtrekken,” zei ze met een klein plagend glimlachje. “Zie je zo.”
Ze richtte zich op het blad en dacht dat Damien weg liep, tot hij zijn hand op haar arm legde. Ze keek hem strak aan terwijl hij langzaam zijn vingers over haar heen liet glijden. Ze vroeg zich af wat hij dacht. Wat hij van haar dacht. Van de situatie. De lijnen waren hier compleet vervaagd en ze had geen idee waar ze voor hem lagen. Toen de beslissing dat geen van beiden hun dromen op had willen geven eenmaal was genomen, had ze zich emotioneel compleet voor hem afgesloten. Ze had een keuze moeten maken en dat was dat geweest. Ze kon het hem niet kwalijk nemen dat hij niet met haar mee wilde – zij wilde evenmin blijven voor hem – maar dat betekende niet dat ze de pijn ging lopen koesteren. Voor haar was het een clean break geweest tussen hen. No hard feelings. Verlangen? Sure. Maar zoals je verlangde naar je favoriete huisdier van toen je jong was, die jaren geleden was overleden: een pijn die je zo nu en dan door je hart voelde bonken en die aan je verlangen knaagde, maar voornamelijk de weemoedigheid die bij alle fijne herinneringen kwam kijken. Het verschil zijnde dat zij nu weer oog in oog met hem stond en dat zoiets met een overleden hond toch wat lastiger was. En natuurlijk het feit dat in dit geval de andere partij ook bepaalde gevoelens had die waarschijnlijk toch een stukje anders lagen dan die van haar. Ze bestudeerde zijn gezicht terwijl hij haar hand bestudeerde. Het maakte alles een stuk ingewikkelder dan ze zich had gerealiseerd toen ze op het vliegtuig was gestapt.
Toen hij haar liet gaan en doorliep, viel haar op hoe recht hij liep. Zijn hoofd een stuk meer geheven dan vroeger. Ze was er nooit achter gekomen waar dat litteken op zijn gezicht van kwam, maar hij droeg het nu beter dan eerst. Weer een teken van de dingen die veranderd waren in de drie jaar tussen ontmoetingen.
Ze bladerde door het tijdschrift. Het was een vrij regulier tijdschrift met redelijk goede kwaliteit kleding. Ze hadden niet het merk joggingbroek dat zij fijn vond, en in plaats daarvan bestelde ze maar een sportlegging en een oversized, dikgebreide witte trui. Ze tikte beide items aan met haar staf en betwijfelde of ze nog een paar donzige sokken toe moest voegen, maar besloot van niet door de vloerverwarming die Damien en Blue hadden laten installeren. Ze sprak de spreuk uit die op elke pagina meerdere keren vermeld stond en binnen een tel lagen de kleren netjes opgevouwen op het planchet. Het perkament met bedankje voor de aankoop gooide ze in de vuilnisbak en ze wrong zich snel uit haar te kleine en ruwe kleren. De nieuwe trui viel tot halverwege haar bovenbenen en de geborgenheid van het zachte wol bracht haar al een nieuw gevoel van rust. Onrust.
Ze stond voor de spiegel en bestudeerde haar gezicht, haar rode ogen. Ze hield haar hoofd schuin. Ze had zichzelf al lang niet meer in de spiegel bekeken, maar ze kon zich niet herinneren dat ze er de vorige keer zo doods uit had gezien. Ze tuitte haar lippen en wierp een blik op de plek waar Damien het doosje neer had gelegd waar ze al haar liefde in had gestopt. Ze klapte hem open. De ring was wel nog even prachtig als de vorige keer dat ze hem had gezien. Al even fonkelend als de sterren waar ze onder stond. Ze klapte het doosje weer dicht en liet hem in de prullenbak vallen voor ze de deur uit liep.
Ze staarde even naar Damien die met zijn rug naar haar toe in de keuken stond. Zelf leunde ze tegen de deurpost en bestudeerde ze hem een paar seconden voor ze haar mond opentrok. “Dank je Deems. Voor alles.”

[Rowace]

Damien stond in de keuken en wist even niet meer waar hij moest beginnen. De hele situatie leek nu pas echt tot hem door te dringen. Van alle mogelijke scenario’s waar hij rekening mee had gehouden voor deze avond, had hij deze allesbehalve voorzien.
Hij trommelde met zijn vingers nadenkend op het zwarte marmeren keukenblad van het kookeiland, twijfelde tussen de gewone wijn en de sterkere variant. Zijn ringen tikten zonder enig ritme, metaal op steen. De duimring had hij van Eliza gekregen, besefte hij plotseling.
Het werd de Maury Vintage. De fles kantelde gewillig om zich in twee glazen in te schenken, terwijl Damien in de koelkast rommelde op zoek naar tomaat, een botersla en bacon. De keuken vulde zich met geuren van spek en geroosterd brood. Damien schepte de bacon vaker om dan strikt noodzakelijk, maar het spetterende vet gaf zijn ene hand tenminste iets te doen terwijl de andere hem voorzag van de wijn. Hij had op Eliza willen wachten, maar hij voelde hoe gespannen hij was. Hij kon zelf ook wel een drankje gebruiken.
Het koken leidde hem af van alle gedachten die hij van zichzelf niet mocht hebben en tegen de tijd dat Eliza weer in beeld verscheen, was hij zowaar ontspannen. Desondanks vergat zijn hart even wat het hoorde te doen bij haar aanblik.
‘Fijn om te zien dat je je nog steeds thuis voelt,’ zei Damien met een luchtige grijns. Eliza had de ene comfortabele outfit verwisseld voor een andere: een tweede veel te grote trui die tot net over haar kont reikte, met daaronder een strakke grijze legging. Iedereen had dat soort kleding natuurlijk, maar Damien kende maar weinig mensen die ze zouden uitkiezen om in op visite te gaan bij een ex. Niet dat Eliza ooit iets zou kunnen dragen dat haar onflatteus zou staan. ‘Eén BLT-sandwich met extra B voor madame, zonder korstjes.’
Hij reikte haar het bord en haar glas wijn aan. Hij stopte een van de afgesneden korstjes in zijn mond voor hij haar met zijn eigen glas en de fles voorging naar de woonkamer en op de bank ging zitten. Het laken hing nog steeds aan de wand ertegenover, een geest van de avond die een uur geleden nog in volle gang was geweest. Gelukkig had iemand de wijze beslissing gemaakt om de foto’s van het doek te vegen; Damien dacht niet dat Eliza nu zat te wachten op gezellige kiekjes van hoe haar Londense vrienden zonder haar door waren gegaan met feesten.
Niettemin was Eliza er niet het type naar om tot diep in de nacht op de bank te hangen als een zielig hoopje mens. Als ze ook nog maar een beetje leek op de vrouw voor wie hij een paar jaar geleden was gevallen, zette ze haar verdriet liever aan de kant, zo snel en fel mogelijk, om degene die haar pijn had gedaan te laten zien dat zij in alle opzichten beter en succesvoller en gelúkkiger was dan zij ooit zouden worden. Hij had het maar twee keer gezien. Toen werd ze aangewakkerd door een kwaadaardig soort energie; uit wrok was ze tot van alles in staat. Uren huilen paste niet bij haar. Gezond of niet, Eliza stond in vuur en vlam en was adembenemender dan ooit als ze uit was op wraak.
‘Je had het bij binnenkomst over huiswerk voor mij,’ zei Damien. ‘Ik neem aan dat het iets te maken heeft met… dit alles?’ Hij was benieuwd of ze van plan was om ook maar iets van Marsha en Alex heel te laten. Tegelijkertijd vroeg hij zich af waarom ze dacht dat hij haar kon helpen om hen met de grond gelijk te maken – en of het wel zo verstandig was om die hulp ook daadwerkelijk te geven, als ze erom vroeg. Huilen was dat betreft misschien minder spannend, maar wel mákkelijker geweest.

[AlessaJess]

Damien maakte een schuine opmerking over haar outfit die overduidelijk bedoeld was om haar meer op haar gemak te stellen. Haar mond trok iets minder strak bij de gedachte achter die poging. Daarnaast had hij niet zomaar een sandwich gemaakt, maar haar absolute favoriet. Zonder korstjes. Zij was blijkbaar niet de enige waarbij vreemde details over de ander waren blijven hangen.
Hij gaf haar zowel het bord als een glas wijn aan terwijl hij zelf op een van haar korstjes snackte. De zorgeloosheid waarmee hij dat deed, de manier waarop hij zonder moeite controle nam en voor haar uitliep… Drie jaar was een lange tijd. Ze nam een slok van de wijn. “Toen ik binnenkwam, was ik lichtelijk pissig en van plan een album te schrijven. Een soort… wraakalbum, zou je kunnen zeggen.” Ze trok haar wenkbrauw op en liet haar ogen over hem heen glijden terwijl hij zo ogenschijnlijk relaxed op de bank zat en toch alle aandacht in de wereld voor haar leek te hebben. “Maar het helpt niet echt dat je continu allemaal lieve dingen doet, dus kan je heel even¸ 3 seconden, kappen met zo attent te zijn?” Ze trok haar mondhoek op in een halve glimlach. Ze meende het nog deels ook. Maar grotendeels ook niet. Het vuur dat haar bloed deed koken mocht dan zo nu en dan wat kleiner worden door de veiligheid van hem, een deel van haar wist dat het een oneindige hoeveelheid brandstof had in de vorm van haar zelf. Ze moest iets doen met die energie. Ze moest het vuur in iets anders stoppen.
Ze plopte het servetje op tafel dat ze in het vliegtuig vol had gekalkt. “Dus, wat vind je? Wil je me helpen?”

[Rowace]

‘Een heel album ook meteen.’ Hij zag het haar doen. Hij kende haar goed genoeg om te weten wanneer een ingeving slechts tijdelijk was, en wanneer ze op het punt stond om zich met gespreide armen in een maandenlang, obsessief project te storten. Een wijs man had ooit gezegd dat je je nooit moest laten inspireren door wrok, die een slechte raadgever was. Maar die man had Eliza Dayes nog nooit ontmoet en het vuur achter in haar ogen zien branden als ze boze woorden pende.
Met een klap landde een smoezelig servet op tafel, zo resoluut dat de wijn in zijn glas ervan kolkte. Het papier was op meerdere plaatsen gerimpeld van waterdruppels – tranen? – die erop waren gespat. Het hele oppervlak was gevuld met zinnen en kreten, die kriskras waren neergepend. Het zachte papier was gescheurd waar Eliza te hardhandig had geschreven en de vochtige plekken maakten de inkt slecht leesbaar.
Damien keek van haar naar het servet en weer terug. Ze keek hem recht in de ogen en meende het. Ze ging dit echt doen; ze had de lucifer al aangestoken.
‘Volgens mij,’ zei Damien, ‘heb ik je nog nooit zo veel willen zoenen als nu.’

[AlessaJess]

Hij pakte het papiertje voorzichtiger op dan ze voor mogelijk had gehouden, alsof hij een babyvogeltje in zijn handen moest beschermen. Zijn ogen vlogen over de regels heen, tot ze weer op haar belandden. Zijn blik leek door haar heen te willen boren, haar ziel te bestuderen en te ontleden. Haar adem had altijd gestokt als hij haar zo aankeek. Blijkbaar had het zelfs nu de memo nog niet gekregen dat het dit niet meer hoorde te doen.
Zijn stem klonk hees en betoverend.
 “In ieder geval heeft die mond niet ergens gezeten waar hij niet hoort.” Het was eruit voor ze er erg in had. Ze deed haar mond open – sloot hem weer. Ze liet haar ogen even door de kamer dwalen voor ze weer terug op Damiens koortsige goudbruine ogen landden. Ze kende die blik. “Behalve aan de wijn die jouw hele verstand nu blijkbaar in beslag heeft genomen.” Ze grijnsde hem toe, maar ze voelde een scherpe steek in haar hart. Ze leunde over de tafel naar hem, liet haar ogen even naar de grond springen voor ze hem weer aankeek en beet op haar lip. Ze pakte zijn kaak beet en liet haar gezicht langs zijn wang glijden tot ze in zijn oor fluisterde. “Je hebt me drie jaar niet gezien, en dít is het moment dat je kiest om uit te vinden of je nu eindelijk iets minder bij me onder de plak zit als je aangeschoten bent?” Ze gaf hem heel even voor ze zich weer terug trok en achterover leunde op de bank.

[Rowace]

Damien wist dat hij zijn mond voorbij had gepraat, maar voor hij zijn woorden terug kon nemen, was haar gezicht nog maar centimeters verwijderd van het zijne. Ze glimlachte en hij volgde elke beweging van haar lippen. Hij wist nog hoe die proefden, hoe warm ze waren.
Hij hield zich stil terwijl haar eeuwig perfecte vingers langs zijn kaak streelden en hem met vaste hand naar zich toe trok. Haar zachte wang gleed langs zijn five o’clock shadow. Eliza’s adem was heet tegen zijn oor. Wat ze zei, verwarde hem, haalde hem bijna uit het moment. De drank was inderdaad geen goed idee geweest, besefte een klein deel van hem. Hij had minder gespannen willen worden, niet compleet ongeremd.
‘Ik zit niet onder de plak,’ zei hij, terwijl hij verdronk in de bodemloze diepten van haar prachtige ogen.
Ze liet zich weer achterover zakken, en ondanks die ene heldere gedachte bewoog hij mee. De frisse, perzikachtige geur van haar pasgewassen huid was betoverend. Ze was als een magneet die van pool was veranderd: ze had hem steeds afgestoten maar trok hem nu aan, sterker dan ooit tevoren. En waarom zou hij zich niet overgeven aan het moment? Zij wilde dit duidelijk ook.
Dus volgde hij haar, klauterde in één vloeiende beweging over de koffietafel die tussen hen in stond, om maar geen seconde verwijderd van haar te hoeven zijn. Het servet naast zijn wijnglas belandde op de grond toen hij hem per ongeluk een zet gaf met zijn voet. Het boeide hem niet; hij had nu alleen oog voor Eliza.
Haar lippen waren nog zachter dan hij zich had voorgesteld. Zout van vergeten tranen en bitter van de rode wijn. Hij kuste haar eerst voorzichtig, toen hongeriger. Hij had zijn handen aan weerszijden van haar op de bank geplant en alles wat hij daar tussenin aantrof, was als thuiskomen. Ze was even vertrouwd als jaren geleden, alsof ze nooit was weggeweest. Alsof Marsha en de band nooit hadden bestaan.

((Laat me weten als hij nog iets anders moet zeggen, of dat dit genoeg is om op te reageren. Ik twijfelde een beetje... Ugh, dit soort scènes zijn lastig te schrijven!))

[AlessaJess]

Zijn adem streelde haar wang terwijl hij het overduidelijke probeerde te ontkennen. Zijn ogen vingen de hare. Ze voelde haar adem stokken. Terwijl ze zich langzaam achterover liet zakken bewoog hij met haar mee. Hij schoot over het koffietafeltje heen en overbrugde binnen een tel de afstand tussen hen. Een klein stemmetje in haar hoofd probeerde haar te vertellen dat dit geen goed idee was. Dat ze een stap opzij moest doen. Maar dit was Damien. Dit was haar vlot op zee en haar rots in de branding. En dus bewoog niet ze weg terwijl hij over haar heen gebogen stond. Legde haar hand op zijn borst, voelde zijn hartslag onder haar vingertoppen, staarde hem aan in die ogen die nu meer bezeten leken dan ooit. En terwijl hij zich naar haar toe bewoog liet ze haar hand naar boven glijden, over zijn schouder, naar zijn nek. Zijn lippen landden op de hare, voorzichtig zoals alleen hij kon zijn. Ze had geen voorzichtig nodig. Ze kromde haar rug en gleed haar hand door zijn haren. Trok zijn gezicht dichterbij. Bliksem schoot door haar aderen terwijl hij zijn kus verdiepte en ze hapte naar lucht.
Dit was veilig. Dit was goed. Hij was als thuiskomen na jarenlang verdwaald te zijn.
Ze beet op zijn lip.
Dit is hoe Marsha en Alex waarschijnlijk begonnen; onschuldig zoenen.
Met een ruk schoof ze Damien van zich af.
“Shit.”
Ze bleef een seconde als verstijfd naar hem staren voor ze de kamer uit vloog en de deur naar Damiens slaapkamer achter zich dichtsloeg. Ze zette een paar stappen verder naar binnen en liep toen weer terug, voor ze die paar stappen heen en weer bleef ijsberen. Haar adem was compleet schokkerig en onbeheerst en haar hoofd was één grote kutzooi aan gedachtes die ze maar niet op een fucking rijtje kon krijgen.
Shit.
Ze liet zichzelf met haar rug tegen de deur zakken en bonkte haar hoofd één keer fel naar achteren.
Shit.

[Rowace]

Zijn wereld was gekrompen, eerst tot de grootte van de kamer en toen steeds kleiner naarmate Eliza hem dichter tegen zich aantrok, haar vingers verstrengelde in zijn haar en zijn zoenen beantwoordde. Haar ogen stonden wild, maar hij kon de zijne niet lang genoeg openhouden om zich daar druk over te maken. Het enige wat telde, waren haar lippen.

Hij kroop bovenop haar, terwijl ze manieren probeerden te vinden om nog dichter bij elkaar te zijn. Eliza verbrak de kus een halve tel om op adem te komen, en trok hem toen aan zijn onderlip weer naar zich toe. Damien verkleinde de afstand tussen hen opnieuw, aangemoedigd door haar gesar, tot –
Ze duwde hem zo onverwacht van zich af dat hij achterover viel en op het lege, koude deel van de bank belandde. Ze vloekte hartgrondig en terwijl Damiens versufte brein probeerde te begrijpen wat er gebeurde, stormde Eliza de kamer uit. Een klap van zijn slaapkamerdeur liet hem weten dat hij beter niet achter haar aan kon gaan.
Alsof hij daartoe nu in staat zou zijn. Zijn borst ging zwoegend op en neer, en zijn benen voelden als spaghetti door het plotselinge vertrek van zijn dopaminebron. Hij bleef liggen en staarde naar het plafond, terwijl hij hijgend wachtte tot zijn gedachten weer in een net rijtje gingen staan. De meeste daarvan bevielen hem niet zo – ze vertelden hem dat de laatste vijf minuten een slecht idee waren geweest, hoe goddelijk ze ook aanvoelden.
Eliza stond op het punt zich te verloven! En niet met jou, idioot!
Toen zijn houding van een neergesmeten marionetpop pijnlijk begon te worden en hij ongelijke schildervlekken in het plafond ontdekte, kwam hij overeind. Hij schudde zijn hoofd om de laatste dronken cellen weer wakker te schudden en haalde een hand door zijn warrige haar. Wat moest hij doen? Hij kon naar Eliza toe gaan om zijn excuses aan te bieden, maar haar kennende zat ze nu even niet op hem te wachten. Het werkte altijd beter om haar de tijd te geven om als eerste naar buiten te komen als ze zich ergens afzonderde. Een ongeschreven regel die hij – besefte hij nu – meteen bij haar aankomst al in de wind had geslagen. Wanneer ze binnenliep, zou hij het beter aanpakken.
Zijn oog viel op het groezelige servet dat als vergeten op de vloer lag. Damien raapte het op en streek het glad. Naast de uitgelopen inkt en gescheurde vochtplekken, prijkte nu ook een gedeeltelijke schoenafdruk op de toch al nauwelijks leesbare tekst. Als het niet vol had gestaan met mogelijke songs, had Damien het niet in zijn hoofd gehaald het aan te raken. Hij durfde echter geen Reparo los te laten op het vod, voor het geval dat ook de inkt zou verwijderen.
Hij sommeerde een schoon vel papier en een potlood en begon de woorden te ontcijferen. De ene kant van het servet schreeuwde een groot, krasserig FUCK, dat zo hardhandig was geschreven dat het servet het bijna niet overleefd had. Blijkbaar had dat Eliza iets gekalmeerd, want de andere kant bevatte ietwat doordachtere zinnen. I’m the band stond er bovenaan. Dat had ze twee keer onderstreept, dus Damien nam het over. Eronder volgden losse regels: I’m writing songs / So I don’t sound insane // Moths try to find the sun / Using streetlights / That lead nowhere // If I’m better off alone / then why do I crave you like heroine that white powder pixie dust?
Damien schreef de regels over en zijn mond, zojuist nog gebruikt voor heel andere doeleinden, vormde de woorden, op zoek naar klanken, ritmes, een melodie. Op de achterkant van zijn blad schreef hij: Moths try to find the sun / Using streetlights / That lead nowhere // Who will tell them where their home is? / To go beyond horizons? / Who will tell them where their home is? / Never settle down.

[AlessaJess]

Het duurde zo’n tien minuten voor ze alle losrennende splinters van gedachten weer genoeg in elkaar had weten te puzzelen dat ze kon stoppen met zichzelf mentaal te geselen. En toen nog vijf minuten extra om weer een vorm van kolkende onrust aan te nemen die minder extreem en beter te handelen was dan de complete opgefoktheid die ze net voelde.
Toen pas stapte ze de kamer weer in.
“Dat was niet het soort wraak dat ik bedoelde, weet je.” Ze deed de deur zachtjes achter zich dicht en draaide zich om naar Damien die met haar servet, een papiertje en een pen in zijn handen zat. Hmm.
“En hoewel ik moet bekennen dat het niet het domste idee is dat ik ooit heb gehad,” haar hoofd schoot terug naar het doosje dat ze zojuist weg had gegooid voor ze het van zich af kon schudden. “denk ik dat we het er over eens kunnen zijn dat het ook niet mijn beste idee ooit was. Dus.”
Ze schoof naast hem op de bank, compleet vertrouwd in de wetenschap dat hij haar met geen vinger aan zou raken. “Kan ik ervan uitgaan dat het feit dat jij door mijn spullen aan het gaan bent, betekent dat je mee wil helpen?”
Ze keek hem aan, halfslachtig haar vingers kruisend in de hoop dat het inderdaad een ja was van zijn kant. Hopend dat ze niet te ver waren gegaan, dat ze geen pad in waren geslagen waar ze niet van terug konden komen. Ze had geen idee wat ze zou moeten doen als dat wel het geval was. Als ze ook hem kwijt was geraakt vandaag. De diepe put van pijn en smeulend vuur in haar maag die ze momenteel zou beschrijven als hel, gaf een scherpe ruk. Niet ook Damien.

[Rowace]

Damien keek half verschrikt op. Hij had niet gehoord dat Eliza weer was binnengekomen, tot ze hem aansprak. Geruisloos sloot ze de deur achter zich en met haar gracieuze, vederlichte stappen stond ze opeens naast hem. Haar blik was niet langer zo wild als toen ze hadden gezoend en haar gebruikelijke ontspannen grijns speelde om haar lippen – niet dat hij naar haar lippen keek. Gauw ging hij verzitten.
Ongemakkelijk kuchte hij. ‘Het zal niet nog eens gebeuren,’ beloofde hij, waarop ze plaatsnam naast hem.
Hij wierp haar een opgelaten blik toe, en merkte dat hij haar kon aankijken zonder de behoefte te voelen zich nogmaals op haar te storten. De intense spanning die tussen hen had gehangen vanaf het moment dat ze over de drempel was gestapt, leek te zijn opgelost met hun kus. Opluchting overspoelde hem en hij opende zijn houding wat verder. Eindelijk voelde hij zich echt ontspannen. Eindelijk kon hij er voor haar zijn op de manier die ze van hem verlangde: als een vriend. En verder niks.
Hij was het servet opnieuw vrijwel vergeten – spanning of niet, ze bleef oogverblindend – tot ze erop wees. Dat was zo heerlijk aan Eliza: ze wond nergens doekjes om en sloot discussies of ongemakkelijke gesprekken even makkelijk als boeken. Eén sarcastische opmerking was voldoende om het onderwerp te laten rusten. Al keek ze nu een stuk minder overtuigd dan normaliter. Ze was duidelijk van haar stuk gebracht door alles wat er de afgelopen dag gebeurd was. Maar ze zwolg geen moment in zelfmedelijden, dus deed Damien dat ook niet.
‘Ja,’ zei hij. ‘Al weet ik nog steeds niet precies wat je van plan bent. Een wraakalbum? In je eentje tegen de band ingaan?’ Plotseling besefte hij iets. ‘Weten zij eigenlijk wel waar je bent? Je management en zo, bedoel ik?’
Eliza leek hem niet het type dat zich netjes ziek zou melden voordat ze de benen nam. En ‘wraakalbum’ klonk bepaald alsof ze van plan was om alle schepen achter zich te verbranden, als dat betekende dat Marsha en Alex een zeemansgraf tegemoet zouden gaan. Nevenschade nam ze voor lief, daarvoor kende hij haar goed genoeg. Maar ook op deze schaal? Het ging hier niet om een paparazzo die ze een toontje lager wilde laten zingen, of een al te handtastelijke fan. Dit ging om haar band, haar levenswerk. Er waren veel meer mensen betrokken dan alleen Marsha en Alex.