Moonlight Records

[Rowace]

Moonlight Records

- Ik spon mijn vertrouwen uit zilverdraad

Daar waar de wolven spelen -

---

Wat: In dit vervolg op En even wist ik het niet meer moet Hazel nog steeds wennen aan haar geheugenverlies. Hoe goed hij het ook bedoelt, Damien verstikt haar met zijn verlangen om zijn beste vriendin terug te krijgen. Dus Hazel vlucht het appartement uit, naar een plaats waar ze zich zeker weten thuis zal voelen: een platenzaak. Daar komt ze een heel andere Hathaway tegen…
Wie: Damien Lowell Hathaway, ongeduldige (Rowace)
         Hazel Hathaway, verdwaalde (AlessaJess)
         Valentine Hathaway, luisterende (Rowace)

---

‘Gast, doe rustig. Er zijn belangrijkere dingen dan dat ene project! Ik had hier nogal een crisis om mee te dealen,’ beet Damien Jeffrey op fluistertoon toe.
Zijn projectpartner, een geweldig gitarist, maar onuitstaanbaar heethoofd, had onaangekondigd op de stoep gestaan en zichzelf langs Damien heen naar binnen gewurmd, luid foeterend over hoe Damien hem niet zomaar had mogen ghosten. Damien had geprobeerd om hem tegen te houden, maar voor hij het wist, stond de jongen al binnen.
Nu stonden ze in de keuken. Damien hoopte vurig dat Blue – Hazel – hen niet kon horen. Ze was normaliter al geneigd om zich schuldig te voelen als ze tijd en aandacht had gevraagd, maar nu was ze al helemaal wankel. Sinds haar thuiskomst drie dagen geleden was ze amper uit haar kamer gekomen en de momenten dat ze wel geprobeerd had om een gesprek met hem aan te knopen, waren allemaal uitgedraaid op ongemakkelijke ellende. Hoe meer hij zijn best deed om haar welkom en thuis te laten voelen, hoe meer ze zich terug leek te trekken. Het laatste wat ze konden gebruiken, was een tierende Jeffrey die eiste dat Damien meer tijd zou besteden aan hun stomme project.
Cijfers konden Damien momenteel totaal niks schelen. Dat had hij ook aan Jeffrey uitgelegd, maar die wilde daar niets van weten.
Damien kapte de jongen midden in een zin gepikeerd af. ‘Luister, zelfs al wilde ik je helpen, dan kon het nog niet. Ik kan Blue moeilijk alleen laten nu, daar is ze veel te kwetsbaar voor. Ik heb al een uil gestuurd naar Michaelson, dus hij weet ervan. Je kunt vast een vervangende opdracht met hem regelen.’

[AlessaJess]

De afgelopen paar dagen waren een drama geweest. Na het eerstedagfiasco was ze de tweede dag een stuk langer op bed blijven liggen dan ze had willen doen – en toen ze zich eenmaal aan had gekleed en had willen komen voor een laat ontbijt, had haar moeder haar opgebeld. En toen ze eindelijk hadden opgehangen, was het zo laat geweest dat Hazel eigenlijk bijna niet meer haar kamer uit had durven komen, omdat ze zich zo schuldig voelde richting Damien. Uiteindelijk was ze pas aan het eind van de middag naar buiten komen zetten en hadden ze samen een ongemakkelijk diner gehad.
De dag erna was niet heel veel beter geweest.
Ze had bijna opgezien tegen wakker worden vanmorgen.
Maar de ongemakkelijkheid richting Damien verdween vrijwel volledig toen ze haar deur open had gedaan en er een boze jongen hun appartement binnen was gestormd die Damien verbaal compleet aan het afmaken was. Hazel voelde haar mond openvallen door de manier waarop hij tegen haar roommate sprak, alsof hij een soort superman had moeten zijn en anders haar maar gewoon had moeten laten vallen want er stond een schoolopdracht op het spel.
Die arme jongen had de afgelopen zoveel dagen niks anders gedaan dan haar proberen te helpen en dan werd hij nog zo afgezeken? Wat een rotzak.
Ze wilde net de keuken binnen stappen om tussenbeide te komen, toen ze Damiens bijnaam voor haar hoorde. Het was vrij pijnlijk om te horen dat hij haar te kwetsbaar noemde om alleen gelaten te worden, maar aan de andere kant had ze hem ook niet heel veel reden gegeven om anders te denken.
Het werd tijd dat Damien en zij elkaar even wat afstand zouden geven.
Ze pakte haar jas en stapte de keuken binnen precies op het moment dat Klaagjongen begon te protesteren en gaf Damien een glimlach. “Hey Damien? Ik ga er even vandoor. Dan kunnen jullie samen aan die opdracht werken.” Ze keek de onuitstaanbare jongen strak aan met de liefste glimlach die ze hem maar kon geven. “Ik kan me zo voorstellen dat het inderdaad geen goed excuus is als je beste vriendin en huisgenootje alleen maar haar volledige geheugen kwijt is geraakt. Straks krijg je nog een slecht cijfer…”
Ze zwaaide naar Damien en griste een tas mee die ze de dag ervoor had klaargelegd – met portemonnee en al – waarvan ze had besloten dat die alleen maar van haar kon zijn en greep haar mobiel van de tafel en zwaaide ermee naar de jongens.
“Ik ben terug voor het avondeten!”

[Rowace]

Tot de drakenpest Blue had geveld, had Damien zich niet voor kunnen stellen dat ze ooit uit de pas zouden kunnen lopen met elkaar. Ze woonden nu al jaren samen en dat had hun vriendschap eigenlijk alleen maar gesterkt. Ze kibbelden natuurlijk wel eens over banaliteiten als de was, boodschappen of de vraag of het feestje vanavond dit keer alsjeblieft écht om tien uur afgelopen mocht zijn, omdat de ander een deadline had de volgende ochtend, maar geen van die dingen had ooit echt tussen hen in gestaan.
Het geheugenverlies was heel wat anders. Op de een of andere manier leken ze allebei niet langer in staat om duidelijk te maken wat ze dachten en wilden, en op te pikken wat de ander aangaf.
Dat was de voornaamste reden dat Damien geen antwoord paraat had toen Blue plotseling achter hem opdook en aankondigde dat ze de deur uit ging. Ze zag er beter uit dan in dagen, de dikke wallen onder haar ogen niet meegerekend. In ieder geval waren haar ogen niet langer bloeddoorlopen en gezwollen van het huilen. Ook klonk ze opgewekter en ze maakte zelfs een grapje.
Ergens voelde hij een vleugje dankbaarheid jegens Jeffrey – terwijl ze zich tegen hem afzette, zette ze zichzelf neer als Damiens bondgenote, vriendin. Wij tegen hem. Ze stuurde een dodelijke blik naar Jeffrey. Damien kon zich niet herinneren wanneer Blue voor het laatst iemand had uitgekafferd, maar hij kon eraan wennen. Blijkbaar was Trevors invloed op haar nog niet compleet weggevaagd, ook al kon ze zich niet herinneren wie dat was.
Pas toen ze de tas van de keukentafel pakte, drong de inhoud van haar woorden echt tot hem door.
‘Nee, nee, je hoeft niet weg,’ zei hij. ‘Ik heb al met m’n docent geregeld dat ik die opdracht kan uitstellen. Jeffrey ging juist net –’
Maar de gangdeur werd dichtgetrokken, waarna ook de voordeur open- en dichtging.
‘Ik hoop dat je blij bent,’ bitste hij tegen Jeffrey. ‘Nu is ze weg! Alleen omdat jij zo nodig huiswerk wilt maken. Zoals ik al zei, schrijf Michaelson en los het met hem op. En nu m’n appartement uit.’
Jeffrey was blijkbaar overdonderd door Blues blik of wellicht begreep hij eindelijk wat er aan de hand was, want hij droop af. Damien volgde hem de gang op, maar zag Blue nergens. Als ze de lift had genomen, was ze inmiddels al buiten. Alleen als hij zou rennen, kon hij haar inhalen. Damien wilde dolgraag achter haar aan gaan om haar terug te halen of met haar mee te gaan, maar hij hield zichzelf tegen. Ze vond al dat hij te opdringerig was – dat had ze niet letterlijk gezegd, maar hij merkte het toch.
En misschien was het wel goed als ze in haar eentje wat frisse lucht schepte. Ze had haar telefoon mee, dus als ze in de problemen kwam of verdwaalde, kon ze hem bellen en dan was hij in drie seconden bij haar. Ze mocht dan haar geheugen kwijt zijn, maar ze was desondanks een volwassen vrouw. Hij besloot dat hij haar een uur zou geven en haar dan een berichtje zou sturen om te checken hoe het ging.

[AlessaJess]

Terwijl Hazel door de binnenstad van Londen struinde, bleef haar schuldgevoel maar aan haar knagen over hoe ze uit was gevallen naar Klaagjongen. Ze had er geen spijt van dat ze het had gedaan, want hij had er duidelijk om gevraagd, maar de manier waarop was zo… kil geweest. Ze maalde het om in haar hoofd toen haar opeens een winkeltje opviel. Niet omdat de rest van de mensen op straat er straal overheen leken te kijken, maar omdat er een kleine man met een groot hoofd en nog grotere ogen uit kwam lopen die ze meteen herkende als een huiself.
Ze stond direct stil. Waar was die informatie vandaan gekomen? Ze had geen idee, maar het moment dat ze de huiself zag, was het alsof er een encyclopedie in haar hoofd open was geslagen met meer informatie over het wezen dan waar ze zich raad mee wist.
Ze keek de elf na die een paar passen van de winkel af een steegje in leek te lopen en daarna niet meer verscheen.
Ze stond een paar tellen stil terwijl ze een keuze probeerde te maken. Een paar stappen voordat ze bij de deur was, las ze de woorden Moonlight Records op de gevel. Als dit was wat ze dacht dat het was… Binnen was een paradijs aan muziekplaten die door de lucht zweefden en zichzelf op verschillende planken plaatsten. Een aantal mensen in vreemde gewaden – maar ook een aantal die er ongeveer net zo normaal uitzagen als Damien – liepen rond te snuffelen, zowel op de grond als op plateaus die de tovenaars zelf leken te besturen om bij de planken te komen die tot zo’n drie meter boven haar hoofd liepen. Haar mond viel open. Tot het moment dat een schelle stem haar opschrok.
“Nou? Kom je nog naar binnen?” Een andere huiself zat achter de toonbank en keek haar met samengeknepen ogen aan. “Dreuzel zeker.”
Dreuzel. Non-magiër.
“Nee, absoluut niet. Gewoon. Erg onder de indruk.” Ze glimlachte naar hem en deed snel de deur achter zich dicht en liep de winkel in. Alsof dreuzels hier überhaupt naar binnen zouden kunnen komen.
Weer voelde ze zichzelf verstijven, maar haar mondhoeken weigerden in een plooi te blijven en trokken omhoog. Ze herinnerde zich dingen. Ze groef haar hoofd af naar waar al die informatie vandaan was gekomen, maar daar vond ze weer niks anders dan een zwart gat. Zo langzamerhand begon dat zwarte gat in haar geheugen steeds meer een ding te worden. Waar ze een paar dagen eerder had gedacht dat ze van elfjarige Hazel naar 23-jarige Hazel was gesprongen en ze in niks was veranderd, voelde ze aan van alles in zichzelf dat ze niet meer hetzelfde was als vroeger. Elfjarige haar zou zich vanmorgen stil hebben gehouden en later Damien zijn gaan troosten in plaats van zich zo offensief te gedragen. Ze was anders. En ze wist niet goed hoe ze zich daar over moest voelen. Maar ze wist wel dat ze zich in de afgelopen drie dagen niet beter had gevoeld dan in de afgelopen tien minuten en daar ging haar hart een heel stuk sneller van kloppen. Met een gevoel van overwinning waar ze de wereld mee aankon, begon ook zij door de platen heen te bladeren.

[Rowace]

Valentine Hathaway voelde zich niet op zijn gemak. Hij had nooit veel gehad met muziek; hij luisterde er amper naar. Hij had zich dan ook geen voorstelling kunnen maken van het slag mensen dat een magische muziekwinkel in Dreuzel-Londen aan zou trekken, maar het werd al gauw duidelijk dat het niet zijn slag was.
Was hij maar eerder op het idee gekomen om Aurora een plaat cadeau te doen, dan had hij gewoon iets kunnen bestellen en was het met de post gekomen. Maar uilenpost was niet altijd even betrouwbaar en hij durfde het er niet op te wagen ervan uit te gaan dat het pakketje nog voor morgenochtend binnen zou zijn. Dus moest hij er zelf op uit. Hij kende genoeg mensen die hiervoor hun bedienden op pad stuurden, maar dat vond hij niks. Dan zag hij het gezicht van zijn vader voor zich, die even verrast was als zijn moeder als zij een cadeau uitpakte. Wat had dat nog met genegenheid te maken?
Een album was een goede verrassing, had hij besloten. Het was een kleinigheidje, een gewoon-zomaartje, en het voelde persoonlijker, meer ongedwongen dan om haar te behangen met nieuwe sieraden. Aurora apprecieerde zijn aandacht niet altijd, maar zijn vriendschap des te meer. De balans was precair en verwarrend, en het hielp niet dat ze nu moesten wennen aan het hotel waar ze tijdelijk bivakkeerden, tot de verbouwing van hun huis voltooid was. De gangen waren leeg en het ontbrak de hotelkamers aan persoonlijkheid. Misschien zou muziek Aurora beter op haar plek doen voelen.
Jazz bleek echter een veel diverser genre te zijn dan Valentine had verwacht. Naast klassieke jazz, huiskamerjazz, vrije jazz, pianojazz, trompetjazz, jazzrock en rockjazz, beschikte Moonlight Records ook over albums in de varianten ‘ogredeathcorejazz’, ‘evening occamyjazz’ en ‘seksjazz’. Valentine had de huiself die hem begeleidde een smerige blik toegeworpen toen hij die laatste categorie benoemde, en de elf had het fatsoen om beschaamd te blozen.
‘Ik zoek het zelf wel,’ beet hij de winkelbediende toe, waarna het wezen zich luidkeels verontschuldigend doch dankbaar uit de voeten maakte.
Een kwartier later had hij de selectie tot twee albums weten te beperken. Hij zou ze allebei kunnen kopen, maar hij wilde er maar één, wilde niet onverschillig overkomen door de laatste keuze niet te maken. Wilde duidelijk maken dat hij Aurora kende, goed genoeg om een keuze tussen twee stomme albums te kunnen maken.
Hij liet zijn hand boven de previewknop van Classic Jazz for the Occult Select zweven, toen naast hem een stem klonk: ‘Dude, niet nóg eens. Maak gewoon een keuze. De rest van ons wil ook previews luisteren, oké, je bent niet de enige hier.’
Valentine keek op en zag een slungelige jongen met slecht zittende kleding, zijn gezicht een landschap van pukkels. Vol minachting keerde hij zich van de puber af. Dat onderkruipsel was geen reactie waard. De jongen benutte het moment door zelf een afgrijselijk sampleliedje aan te zetten.
Terwijl hij zich terugdraaide naar de albums, viel Valentines blik op een nieuwe binnenkomer: een jonge vrouw met een wilde haarbos, een donkere bloes vol kleurige bloemen en een wijde, katoenen broek. Ze paste in de winkel thuis, maar viel toch op. Ze was adembenemend mooi op een bescheiden manier, en keek vol verwondering om zich heen. Hij herkende haar toen ze wat dichterbij kwam en in een vak naast dat van hem begon te neuzen.
‘Blue,’ zei hij opgelucht. ‘Dat is lang geleden! Ik wist niet dat je ook in Londen woonde.’ Hij glimlachte. ‘Mag ik onbeleefd zijn en je lastigvallen met een vraag? Jij bent bekender met muziek dan ik… Ik twijfel tussen deze albums; het is voor mijn vrouw. Ik weet dat ze van jazz houdt, maar ik had niet door dat er zo veel verschillende jazz bestond. Enig idee?’ Hij hield Classic Jazz for the Occult Select en Oranges in the Summer voor haar op.

[AlessaJess]

Hazel bladerde door een paar van de onbekende albums met bewegende voorkanten zonder dat ze enig idee had waar ze nou eigenlijk naar aan het kijken was. Maar de muziek die door de winkel werd gespeeld was… zo anders dan wat ze dan ooit maar had gehoord. En op de beste manier mogelijk. Op zich, besloot ze, als ze dan toch nergens herinneringen aan had, kon ze net zo goed genieten van dat ze alles een tweede keer voor het eerst kon beluisteren tot ze haar herinneringen wel weer terug had!
Ze sloeg een plaat om, maar voor ze het goed en wel doorhad, was er iemand naast haar komen staan en begon hij tegen haar aan te praten. Ze keek verschrikt op toen ze haar – blijkbaar vrij wijdverspreide – bijnaam hoorde uit de mond van een zeer net geklede jonge man. Zijn gelaatstrekken en donkere haar deden haar ergens aan denken, maar voor ze zich kon herinneren waar aan, had hij het over zijn vrouw en over jazz en vroeg hij haar opinie over twee albums waarvan ze werkelijk geen idee had wat ze waren of hoe ze klonken.
Ze schraapte haar keel, probeerde haar gedachten te ordenen, faalde compleet en gaf hem een beetje een ongemakkelijke glimlach. Flut. Hier had de heler haar nog zo om gewaarschuwd!
“Hi! Sorry, maar, ehm… goed om je te zien, natuurlijk! Denk ik, maar ik, ehm, ik heb eigenlijk geen idee…”  Ja, dit ging top.
Opeens klikte het en ze voelde haar ogen groot worden. “Oh! Oh, sorry. Damien had me wel een foto laten zien, maar ik zie nu pas… Trevor, toch?” Ze wees hem een beetje onnodig aan en liet haar hand snel weer vallen, maar voelde zich opgelucht dat ze de connectie had gemaakt. Daarom herkende hij haar natuurlijk ook.

[Rowace]

Het was vreemd dat je iemand jarenlang niet kon tegenkomen, en bij het weerzien meteen weer precies al hun kleine maniertjes herkende. De manier waarop ze met hun mond trokken als ze onbewust glimlachten, het sprongetje dat hun hart bijna zichtbaar maakte als ze opgeschrokken, het zwiepen van hun haar als ze zich te snel omdraaiden…
In zijn herinnering droeg ze stoffen haarbanden zoals vrouwen in de jaren vijftig en Zweinstein-meisjes van vijf jaar terug. Blues haar was inmiddels langer dan hij zich herinnerde, maar nog altijd even ongetemd en vrijgelaten in zijn volle glorie. Toen ze hem aankeek, hing haar mond een stukje open, precies zoals ze als tiener had gedaan als ze van haar stuk werd gebracht. Valentine vermoedde dat ze het niet eens doorhad; zij had met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid geen etiquettelessen gevolgd die onbewuste gedraginkjes afstraften alsof het wetsovertredingen waren.
Zij, aan de andere kant, herkende hem totaal niet. Dat zag hij meteen aan haar, open boek dat ze was. Ze werd vuurrood en stamelde iets onsamenhangends dat erop neerkwam dat ze hem niet kon helpen – met als niet al te subtiele subtekst dat ze geen idee had wie hij was.
Hoe kon dat gebeuren? Was hij echt zo onbelangrijk voor haar? Zij was zijn enige vriend geweest op Zweinstein, de enige die de moeite had genomen om naar hem te luisteren en hem te begrijpen. Maar voor haar was hij slechts een van velen geweest. Haar complete gebrek aan herkenning had hij echter niet verwacht, ook al hadden ze elkaar al jaren niet gesproken.
Ze verwarde hem met een ander – en van alle mensen op de wereld verwarde ze hem met Trevor. Op Valentines bleke wangen verscheen een blos. Alsof het nog niet erg genoeg was dat ze zich hem niet herinnerde. Het liefst deed hij alsof zijn afschuwelijke neven niet bestonden, of in ieder geval alsof ze tot een geheel andere familie behoorden waar hij niets mee te maken had. Blue wist daar natuurlijk niets van – de Hathaway-clan was uitermate goed in het stilletjes afhandelen van familiepolitiek – maar toch. Zou ze echt die fout maken? Vooral als ze nog contact had met Damien… Hier was iets vreemds aan de hand.
‘Was het niet Aldous Merdin die zei: “Vergeet de man die placht herinnerd te worden”? Al vond die oude hypocriete vos natuurlijk zelf ook dat hij herinnerd moest worden.’ Valentine glimlachte, op een manier waarvan hij hoopte dat die vergoelijkend overkwam. Het was niet een uitdrukking die hij vaak aanwendde. ‘Ik ben Valentine – Damien en Trevor zijn mijn neven. We hebben een tijdje samen op Zweinstein gezeten, jij en ik. Ik zat twee jaar lager, weet je nog? Tenzij ik mij natuurlijk vergis en jij niet Blue Hathaway, muziekliefhebster en Fabeldierenfotografe extraordinaire bent. In dat geval biedt ik mijn nederige excuses aan dat ik je heb lastiggevallen.’

[AlessaJess]

De jongen keek haar een beetje stenig aan vanaf het moment dat ze haar mond opentrok. Maar het moment dat ze hem Trevor noemde, werden de jongens wangen lichtrood en ze zag iets door zijn ogen flitsen, al had ze geen idee wat het was. Zeer waarschijnlijk geen Trevor, dus.
Ze wilde al inspringen om iets te zeggen. Het beter uit te leggen, toen hij een haar volledig onbekende quote citeerde over mensen die herinnerd willen worden en hij haar een beetje ongemakkelijk toelachte. En toen kwam de kers op de taart: neven.
Ze had net Damiens neef Trevor genoemd. Op zich was het beter dan als ze een compleet onbekend persoon aan had gewezen als de nieuwe tweelingbroer van haar huisgenoot, maar zij zou er ook een hekel aan hebben als iemand haar zou vergelijken met haar tante Annabelle. Als er iemand niet het soort persoon was dat Hazel wilde zijn, was zij het wel. Geen idee of Trevor het soort persoon was dat Valentine wilde zijn, maar zijn uitdrukking leek ‘nee’ te suggereren. Toch keek hij haar, ondanks de faux-pas, vriendelijk aan.
Daarnaast wist hij duidelijk wel wie zij was, maar was hij galant genoeg om haar zowel een compliment als een uitweg te geven uit dit gesprek, mocht ze die willen. Ze voelde gelijk een glimlach op haar gezicht bloeien en maakte een kleine nep-plié.
“Guilty as charged. Alleen, Hazel. Alsjeblieft. Blue… zegt me niet zo veel. Het is allemaal een beetje een lang verhaal – sorry dat ik je niet herkende trouwens, goed om je te… zien… Valentine – maar ik ben mijn geheugen soort van een beetje… kwijt.” Ze lachte hem een beetje schaapachtig toe, terwijl de woorden uit haar mond leken te vallen. “Geen idee wie jij bent. Maar vat dat alsjeblieft niet te persoonlijk op, want ik heb ook geen idee wie ik ben, dus, dat is iets waar je je aan op kan trekken? Soort van.”
Ze beet op haar lip.
In alle eerlijkheid, had dat slechter gekund.
Ze stak haar hand naar hem uit. “Gewoon voor de formaliteit, als je het niet erg vindt. Hazel Hathaway. Leuk om je te ontmoeten Valentine… ook Hathaway, vermoed ik?” Zo vreemd om haar eigen naam aan compleet onbekende blijkbaar-kennisen uit te moeten lenen. Hoeveel Hathaways kende ze eigenlijk?

[Rowace]

Hij had dus toch gelijk. Valentine glimlachte vergenoegd. Hij had ook niet gedacht dat hij het bij het verkeerde eind had gehad, al had het hem dwarsgezeten dat zij hem niet herkende. Ze ratelde een onsamenhangende verklaring, waarbij ze bij elk derde woord leek te struikelen over haar eigen gedachten. Valentine moest moeite doen om te begrijpen wat ze probeerde te zeggen. Hij had het altijd al lastig gevonden om met mensen te praten die zo ongeordend spraken; in zijn twee jaar op Zweinstein was hij erachter gekomen dat die ongeordendheid de norm was voor de meeste mensen, maar hij had er nooit aan kunnen wennen.
Toch maakte ze duidelijk genoeg dat ze haar geheugen verloren was. Ze keek er bijpassend verloren bij, alsof ze hoopte dat hij haar herinneringen voor haar had bewaard en aan haar terug kon geven. Ze biechtte op dat ze niet eens meer wist wie zijzelf was, laat staan wie anderen waren.
Wat was er in godensnaam met haar gebeurd? Valentine had gehoord dat sommige mensen die besmet waren met het vluchtige gevecht kampten met geheugenschade, maar was dat wat hier aan de hand was? Als het inderdaad de drakenpest was geweest, zou ze vast niet zomaar rondlopen in het openbaar. Hier was vast iets anders gaande… En Valentine wilde er wat om verwedden dat de Woods er iets mee van doen hadden.
Hazel stak haar hand naar hem uit en stelde zich voor. Aarzelend schudde Valentine haar de onderarm. ‘Fijn je opnieuw te ontmoeten, Hazel. Valentine Hathaway, inderdaad,’ bevestigde hij. ‘Het is niet mijn bedoeling om me te mengen in zaken die niet de mijne zijn, maar als je je geheugen verloren bent, is het dan wel verstandig om in je eentje door Londen te dwalen? En waarschijnlijk – maar dat ben ik – kun je beter niet aan Jan en alleman verkondigen dat je aan geheugenverlies lijdt. Er zijn mensen die daar misbruik van zouden maken.’ Hij liet haar arm los en gebaarde naar de platen die hij zo lang aan de kant had gelegd. ‘Ik ga deze even afrekenen. Kan ik je daarna uitnodigen voor een kop thee? Van muziek krijg ik altijd een droge mond, en het klinkt alsof er een hoop met je is gebeurd sinds we elkaar voor het laatst zagen. Ik zou graag opnieuw kennis met je maken, als jij dat ook wilt.’

[AlessaJess]

Waar ze verwacht had dat hij haar hand zou pakken, nam hij haar arm beet in een vervormde manier van handenschudden die waarschijnlijk heel normaal was voor het gezelschap waar ze zich in bevond. Het was werkelijk belachelijk vermoeiend dat ze nergens gewoon vanuit kon gaan. Ze voelde zich als een soort alien op de wereld die de gewoontes en gebruiken van De Mensheid nog niet helemaal onder de knie had. Toch moest ze grinniken om zijn opmerking.
“Ik durf te bestrijden dat de neef van mijn huisgenoot en iemand die overduidelijk veel over mij weet ‘jan en alleman’ genoemd mag worden, maar je hebt wel een punt.” Ze haalde haar schouders op. “Ik moest gewoon even het huis uit. Niks ten nadele van je neef, absoluut niet zelfs, maar het is soms een beetje intens om continu bij dezelfde persoon te zijn.”
Op dat moment liet hij haar arm los en besloot met iets wat óf het slechtste excuus ooit, óf een medische conditie waar hij zich op na moest laten kijken was, haar mee op de thee te vragen. Al liet hij het volledig aan haar. Valentine mocht dan wel wat stijfjes overkomen – al kon dat ook gewoon zijn omdat hij niet helemaal in de winkel leek te passen – maar hij wist het op een of andere manier voor elkaar te krijgen om steeds met de perfecte combinatie van interesse en respect voor haar gevoelens te reageren op wat ze maar ook zei. En misschien geloofde ze hem daarom toen hij voorstelde om elkaar opnieuw te leren kennen. Het klonk als een complete no-strings-attachedsituatie en na de druk die ze de afgelopen dagen toch op haar schouders had voelen drukken…
“Ja, graag zelfs. Zolang het niet te veel in de weg zit met wat je verder vandaag nog moet doen, zou ik dat erg leuk vinden.”
Ze wachtte bij de uitgang tot hij afgerekend had, haar rug tegen de muur aan, zo lang mogelijk dit spektakel van een winkel in zich opnemend als ze maar kon. Het was echt bizar om te zien wat magie allemaal kon creëren.  
“Dus, had je toevallig een plek in gedachten? Dit komt misschien als een shock,” vertrouwde ze hem met een sluwe glimlach toe, “maar ik heb geen idee hoe Londen in elkaar zit, laat staan waar we heen kunnen, dus ik vertrouw een beetje op jou.”