Grijze dagen

[Rowace]

Het excentrieke meisje had hem dan wel niet kunnen zien, maar ze had zijn aanwezigheid toch opgemerkt. Ze had haar staf getrokken en vroeg met een stem die gedecideerd moest klinken wie er naast haar in de winkel was. Vasily gaf uiteraard geen antwoord terwijl hij zich verder van haar verwijderde. Tussen alle serviezen, snuisterijen en antieke Dreuzelinstrumenten vielen zijn Gluiposcopen amper op.
Terwijl hij zijn instrumenten klaarzette, bedacht hij hoe hij deze twee het beste kon aanpakken. De jongen was verderop glaswerk aan het bestuderen. Aan zijn schouder bungelde nonchalant Briëlla’s leren tas. Vasily vermoedde dat geen van beiden wist wat er verborgen was in die tas; anders zouden ze immers niet doodgemoedelijk in een verlaten prullenwinkel lopen snuffelen alsof er niets aan de hand was. Toch weerhield iets hem ervan om de jongen meteen uit te schakelen. Het was de snelste weg, maar hij had geleerd om naar zijn instincten te luisteren – die zaten er zelden naast.
De jongen… waar kende hij hem van? Vasily zocht een nieuwe schuilplaats zodat hij de krullenbol vanuit een andere hoek kon bekijken. Hij had een kinderlijk jong gezicht, maar een scherpe blik in zijn ogen en zijn bewegingen waren minimalistisch, zonder aarzeling. In bijna alle opzichten scheen hij het tegenovergestelde te zijn van zijn babbelzieke metgezellin.
En toen klikte het opeens: het was dat joch van Hathaway. Had hij niet de Spreukzoekerzaak van die ouwe Whittaker overgenomen? Spreukzoekers waren, na Schouwers, bij uitstek lui waar Vasily liever geen duels mee voerde. Ze waren vaardig, snel en schrokken doorgaans niet snel terug van zwarte magie, die ze dagelijks tegenkwamen in hun werk. Dit exemplaar was nog maar een jonkie – Whittaker had hem meer geïntimideerd. Deze kon hij wel hebben, mits hij eerst zijn vriendinnetje uitschakelde. Vasily kon prima een stel kinderen de baas, maar hij nam geen onnodige risico’s als er handelswaar van zijn baas bij betrokken was. Eén ongelukkige vloek die afketste op de tas en de drugs waren waardeloos.
Vasily maakte een nieuw rondje door de winkel en sloot alle in- en uitgangen af die hij tegenkwam. Op de binnenplaats achter het pakhuis hoorde hij een stel Dreuzelmannen, die aan een voertuig klusten. Wellicht was de winkel van hen. Hoe dan ook hadden zij hier het komende halfuur niets te zoeken. Met een paar rake bezweringen zorgde Vasily ervoor dat het niet in hun domme koppen opkwam om het pakhuis in te komen. Tegen de tijd dat de spreuken uit waren gewerkt, was hij er allang weer vandoor.
Hij sloop de trap op naar de tweede verdieping: een smal geheel dat nog geen derde van het vloeroppervlak van de benedenverdieping besloeg. Vanaf hier kon hij gemakkelijk naar beneden kijken en in de gaten houden waar zijn slachtoffers ronddwaalden. Zodra ze ver uit elkaar waren en ze elkaar niet te hulp konden schieten, zou hij eerst het meisje onder handen nemen. Daarna was de Spreukzoeker aan de beurt.

[AlessaJess]

Haar eerste instinct was om naar Trevor toe te gaan, maar ze zag al helemaal voor zich hoe dát gesprek zou lopen:
Hij: Hey Blue, wat is er?
Zij: Trevor! Wat goed dat ik je zie! Ik ben zó bang. Ik hoorde net iets. En er streek net iets langs mijn been!
Trevor: oké. Wat was er dan?
Zij: Weet ik niet!
Hij: Wat zag je dan?
Zij: Niks…?
Hij: Niks.
Zij: Ja?
Hij: …. En daar werd je zo bang van? De tocht? Terwijl ik had gevraagd of ik even alleen mocht zijn? Wat wil je van me? Zal ik je handje voor de rest van de dag vast blijven houden?
Dat klonk als een geweldig idee. En hij zou waarschijnlijk nog gelijk hebben ook. Blue slaakte een gefrustreerde zucht. De knoop in haar maag werd niet losser, maar ze kon moeilijk een heel probleem maken van een letterlijk zuchtje wind, of anders van een potentieel fabeldier dat op een of andere manier in een dreuzeltweedehandswinkel was terechtgekomen, waar zij toevallig was met haar voorliefde voor fabeldieren en dat ook nog eens toevallig onzichtbaar kon worden. Ze schudde haar hoofd en besloot haar opstandige buik te negeren. Ze was hier (onder andere) voor een leuk cadeautje voor Lila en dat zou ze vinden ook!
Ze stak het kettinkje samen met haar toverstok voor nu even in haar zak; dan had ze haar handen tenminste weer vrij. Ze had alle tijd van de wereld – of in ieder geval tot Trevor er genoeg van had gehad, maar dat kon wel even duren gokte ze zo – en rest van de winkel lokte haar dieper het gebouw in.

[Rowace]

Eindelijk kwam het meisje van haar plek af. Vasily zuchtte. Dat wicht nam echt haar tijd bij het bekijken van alle Dreuzelprulleria. Hij had haar natuurlijk allang uit kunnen schakelen, maar als hij miste, was ze in een halve minuut bij de ingang en met een beetje pech wist ze ondanks zijn beveiligingsspreuken te ontsnappen. Daar kwam dan heel veel pech bij kijken – of heel veel geluk voor haar – maar het was niet onmogelijk. Hij was wel vreemdere situaties tegengekomen. Was hij niet zelf eens ontkomen aan een onthoofding door de zenuwtics van zijn bewaker uit te buiten? Niet dat hij dacht dat dit kind zo doortrapt was als hij.
Met nog een laatste blik op het overzicht van kriskras geplaatste voertuigen, wandkleden en kamerschermen die de grote pakhuishal verdeelde in een doolhof van hoekjes en gangetjes, sloop hij weer de ijzeren trap af naar de begane grond. Het meisje zwierf nu langs een hippiehoekje met nepgras, kussentjes en een tipi. Hathaway was nog steeds aan de andere kant van de ruimte. Verder van elkaar zouden ze waarschijnlijk niet van elkaar verwijderd zijn.
Of moest hij het meisje eerst nog wat verder opjagen? Ze was nogal schrikachtig – dat kon hij uitbuiten. In een uithoek van de benedenverdieping had hij een wit bestelbusje gezien, zonder enige opdruk. Een plan begon zich te vormen.
Vasily trok zijn staf en zwaaide er geluidloos mee, zodat in een gang naast die van het Roma-meisje een stapel dozen omviel. Ach, daar heb je de kwade geest weer. Toe maar, vlucht de andere kant op. Hij liet de elektriciteit boven haar hoofd knetteren. De tl-buis knipperde, flakkerde, doofde. Ben je al bang, konijntje?

[AlessaJess]

Blue hoorde een bonk naast zich en ze draaide zich vlug om. “Trevor?” ze hoopte dat het Trevor was, maar het ding dat al haar zintuigen op scherp had gezet en dat ook altijd omhoog kwam als ze oog in oog stond met het gevaarlijkere soort fabeldieren, fluisterde haar toe dat ze haar hoofd goed op z’n plek moest houden en voorzichtig moest zijn. Ze luisterde. Enige angst die ze net nog had gevoeld verdween als sneeuw voor de zon. Het ongemak bleef, maar dat was goed. Met ongemak kon je functioneren. Angst werkte verlammend. Met angst ging je in je eentje in de rimboe dood. Ze spitste haar oren, op zoek naar een ander geluid, toen de lichten boven haar begonnen te flikkeren. Er sloegen wat vonken vanaf en toen werd alles donker om haar heen. Ze trok haar staf en liep langzaam in de richting waar het eerste geluid vandaan was gekomen. Ze overwoog haar staf weer op te laten lichten, maar met de donkerte waar zij stond, zou dat haar niet alleen blind maken voor de schaduwen om haar heen, maar haar ook een vuurtoren maken voor de anderen die zich in die schaduwen verborgen. Als die er waren… Haar instinct zei van wel.
Ze volgde de bocht in de weg en zag wat licht aan het eind van de gang. Het kostte haar ogen een seconde om bij te stellen aan het kleine verschil in helderheid, maar dat was genoeg om haar de doos voor haar voeten te laten missen. Met een smak viel ze vooruit, en hoewel ze automatisch nog een judorol maakte, belandde ze onhandig op haar rug.

[Rowace]

Trevor. Zo heette dat joch, dus Vasily had gelijk gehad toen hij de jongen dacht te herkennen. Hij parkeerde die informatie tijdelijk. Nu was eerst Trevors nog naamloze vriendinnetje aan de beurt.
Als een hert dat in de gloed van een oplichtende staf keek, bleef ze als versteend staan, haar oren gespitst. Als Vasily niet beter had geweten, zou hij hebben gedacht dat ze hem recht in de ogen keek. Ze trok haar toverstok – helemaal gek was ze dus niet – en liep in de richting van de dozen die Vasily omgegooid had. Dat was niet geheel zijn bedoeling geweest, maar er viel mee te werken. Hoewel niet rechtstreeks, liep ze nog altijd in de richting van het bestelbusje dat hij had uitgekozen.
Kalm liep hij achter haar aan. Hij kon zijn tijd nemen. Tenzij –
Tenzij ze die jongen opnieuw roept, waarschuwde een stem in zijn hoofd. Maak het niet te mooi, maak het gewoon af.
Vasily luisterde altijd naar zijn instinct. Ze hoefde alleen tijdelijk uitgeschakeld; ze vormde geen enkele bedreiging voor hem. Dus hief hij zijn staf en vuurde een simpele lamstraal op haar af.
Precies dat moment had ze uitgekozen om te vallen. De kartonnen doos die haar richting de grond had gestuurd, schraapte over de betonnen vloer – veel luider dan Vasily kon gebruiken. Bovendien miste zijn lamstraal het doel.

[AlessaJess]

Boven haar ogen zag ze nog net een rode flits tot die tegen de muur in twee stukken kapot schoot. Shit. Ze draaide zich vlug op haar zij, maar voelde een stekende pijn in haar linkerarm, die gelijk begon te tintelen.
Shit, shit, Shit!
Ze rolde door naar de grote stapel dozen rechts van haar die nog wel nog op hun plaats stonden, maar ze begon het gevoel in haar linkerarm al langzaam kwijt te raken en terwijl ze op haar hurken achter haar nieuwe flimsige dekking ging zitten, voelde haar hele lichaam alsof ze een precair balans aan het verliezen was.
Wat de hell was hier aan de hand?!
Ze verstevigde haar greep op haar toverstok en reageerde instinctief. Magische geheimhouding kon de pot op. Ze vuurde over de dozen heen en hoorde de vuurpijl uit elkaar splatten. Ze hoopte maar dat het evenveel afleidde als dat het Trevors aandacht trok.

[Rowace]

Het wicht bleek een vervelender obstakel dan hij had ingeschat. Ze vuurde een alarmpijl af om Hathaway te waarschuwen. Maar Vasily was erop berekend om constant in een halve tel van strategie te moeten wisselen. Voorbereiding was alles; deels om deze reden had hij Gluiposcopen in de winkel opgesteld. Hij koos een willekeurige uit in een ander deel van de winkel en mompelde de activatiebezwering. Hopelijk zou de jongen afgeleid worden door de tegenstrijdige signalen en een verkeerde keuze maken.
Het zou Vasily wat tijd geven, maar niet bijzonder veel. Dit varkentje zou hij snel moeten wassen, want in het onbewaakte moment na haar val was het hippiemeisje uit zijn blikveld verdwenen. Hij liet het licht uit en schopte een doos aan de kant. Zijn staf werd opnieuw geheven. Twee spreuken ditmaal.
Zurige druppels regende neer op de troep in het nauwe gangpad. Zoeken was makkelijker als er niets was om je achter te verstoppen. En naar de plek waarvan hij dacht dat hij het wicht zag bewegen, zond hij een Monddoodbezwering. Gillende meisjes in nood kon hij niet gebruiken.

[AlessaJess]

Het bleef een seconde stil na haar vuurpijl. Ze wierp een blik op de rest van de gang, een paar meter verderop stonden weer nieuwe stapels met dozen, maar het dichtste bij, aan haar linkerhand een metertje verderop stond een tafeltje met een uitgebreid theeservies erop. Als ze het op een rennen zette, was ze een makkelijk doelwit. Maar als ze bleef zitten was ze niet beter dan een rat in de val. Haar arm begon al zijn gevoel te verliezen. Ze greep met magie het servies beet en smeet het in een brede straal naar achteren terwijl ze het zelf op een rennen zette. Op dat moment hoorde ze achter zich iets sizzelen en een seconde later voelde ze een brandende pijn in haar rug die erger en erger en erger werd. Een pijn die ging steken en door haar heen leek te willen branden en die haar naar de grond zou werken als ze het toe zou laten. Een pijn die ze nu van zich af moest zetten. Ze wilde zichzelf achter de volgende set dozen laten vallen toen ze een klap in haar rug kreeg die ze nog herkende van de duelleerlessen op school. Ze struikelde nog een paar stappen door en voelde haar hele lichaam gillen van de pijn. Ze drukte de angst met al haar kracht weg en toch voelde ze er wat van door haar stalen grip heen sijpelen. Dit was het. Ze zat vast. Ze zat echt vast.

[Rowace]

Doelloos doolde Trevor door de winkel. Na de dierenschedels had hij niet echt meer iets gezien dat zijn smaak was en hij was voornamelijk wat tijd aan het rekken zodat Blue rustig rond kon kijken. Ze had gezegd dat de bovenverdieping interessanter voor hem zou zijn, maar hij was het overzicht van de winkel nogal kwijt en had nog geen pad gevonden dat naar een trap leidde. Ook Blue was hij niet meer tegengekomen.
Net wilde hij op zijn schreden terugkeren om haar te gaan zoeken, toen een geluidsexplosie losbarstte in de loods. Achter hem klonk een vreemd gerommel en Trevor draaide zich nog net op tijd om, om te zien hoe een vuurpijl verdwaald raakte tussen plafondbalken en in een rode sterrenregen uiteenspatte. De haren in zijn nek stonden recht overeind. Hij was er vrij zeker van dat brocante tweedehandswinkels geen vuurwerk verkochten. Dit was bovendien onmiskenbaar een alarmsschot.
‘Blue?’ riep hij, maar zijn stem kwam niet uit boven een tweede geluid, dat hij nog sneller herkende dan de vuurpijl: een Gluiposcoop. Als zijn carrière hem ook maar iets had geleerd, was het wel om altijd – áltijd – te reageren op Gluiposcopen. Maar wat deed zo’n ding in een Dreuzelwinkel?
Razendsnel maakte hij een beslissing. Waarschuwingen van mensen overtroeven Gluiposcopen.
Hij vervloekte de speelse indeling van de loods, want hij had geen idee waar Blues signaal vandaan was gekomen. De vuurpijl was stuiterend tussen de metalen balken van het plafond uit elkaar geknald, zodat niet langer duidelijk was waar op de grond hij was afgevuurd.
Wensend dat hij leniger was, klauterde Trevor op de neus van het bestelbusje naast hem. Via de neus kon hij op het dak stappen. Eindelijk had hij wat meer overzicht. Hij speurde de hal af op zoek naar Blue of wat het ook maar was dat de Gluiposcoop had af laten gaan. Het ding rinkelde nog steeds om aandacht, maar Trevor negeerde het lawaai. Aan de andere kant van de winkel, in een smalle gang, zag hij plotseling een beweging. Blue leek ergens over te struikelen, zakte in elkaar en verdween weer uit beeld. Tussen de dozen op de stellingen die haar aan het zicht onttrokken, lichtte iets op – iets wat alleen maar een vervloeking kon zijn.
Vlug stippelde Trevor een route uit naar Blue toe en sprong toen van het busje af. Er was geen recht pad tussen hen. Natuurlijk niet. Dat zou te makkelijk zijn. Het was alsof degene die Blue had aangevallen, daarop had gerekend. Maar hoe kon dat? Blue had hem hier spontaan heen gebracht, toch? In wat voor complot kon ze verwikkeld zijn?

[AlessaJess]

Ze probeerde zich zo stil mogelijk te houden en te luisteren naar wat voor geluiden er om haar heen waren, maar elke keer dat ze haar aandacht probeerde te focussen, stookte dat het vuur in haar rug op tot een niveau waar ze het liefst in een hoekje wilde kruipen en op Trevor wilde wachten.
Wat geen optie was.
En dat andere ding uitnodigen door luid spreuken in het rond te strooien was ook geen optie.
Ze zette een stap naar achteren en concentreerde zich op haar toverstok. Op de woorden in haar hoofd en de energie die ze zich in haar lichaam voorstelde rond te stromen. Op de warmte in haar vingers op het moment dat ze die energie uit haar lichaam voelde trekken en leven gaf aan haar vluchtroute.
Ze was een paar stappen van de dozen verwijderd toen ze achter zich een elektrische whoosh hoorde. Ze draaide zich vliegensvlug om zodat ze haar muur kon zien, maar er was niks. De hele muur craqueleerde met een blauwe, mensvormige lading in het midden waar iemand tegen de muur op was gelopen. Behalve dan dat er niks te zien was.
Een felle steek trok door haar rug en ze voelde de tranen haar ogen vullen. Als hij door die muur kon breken was ze er geweest. Ze draaide zich snel om en renstrompelde de gang uit. Die vuurgrage gek kon haar nu letterlijk zien weglopen, dus ze gaf zichzelf nog één harde gil in de hoop dat hij haar zou horen: TREV-
…
Silencio.
Ze gilde het uit van frustratie. Maar ze moest nu eerst ergens veilig komen. Dan kon ze hier mee dealen. Stap voor stap. Blijf bewegen. Blijf leven.