<ORPG> Zacharinus' Zoetwarenhuis

[Blossom]

Welkom in Zacharinus’ Zoetwarenhuis! 

Hét adres voor de snoeperigste snoepjes, de likbaarste lolly’s, de zuurste stokken, de smakkigste smekjes en ton tong toffees! 

Kom je ook winkelen? Nu met korting op snoep dat al afgeprijsd was en weggelopen chocokikkers.

Zweinstein had diens leerlingen weer eens losgelaten; het dorp gonsde van de jongeren die tijdelijk het straatbeeld overheersten. Zoals bloemen bijen aantrokken, trok een snoepwinkel kinderen aan, waardoor de schappen snel leeg raakten in het Zoetwarenhuis. Moyra liep met een schaal vol suikersterren de winkel in, gekleed in de Zacharinus’ bedrijfskleding: een groene rok en blouse en daar overheen een roze schort. Haar haren zaten opgestoken zodat er geen enkel plukje in de weg zou zitten tijdens haar werk. Ze wurmde zich tussen de leerlingen door, terwijl ze ‘Pardon! Personeel!’ riep en tussendoor wist ze ook nog een nieuwe doos Smekkies in Alle Smaken te sommeren die door de lucht naar haar toe vloog zonder iemand te raken. 
“Jongens, niet allemaal tegelijk!” Veel leerlingen waren langer dan zij en trokken de doos alvast uit de lucht. Met haar toverstok en een Tengels-af spreukje hield ze hen op afstand, waarna ze de meest verontwaardigde onder hen probeerde te sussen met: “Er is echt genoeg voor iedereen, hoor! Maak je maar geen zorgen.
Normaal gesproken hield ze ervan om een praatje te maken met klanten, maar daarvoor was het nu te druk. De meeste mensen sloegen ook geen acht op haar, maar andersom was dat wel het geval. Het was namelijk zo, dat bij drukte zoals nu, en bij deze leeftijdsgroep in het bijzonder, dat er nogal eens iets onbetaald in de binnenzak van een schoolgewaad verdween.
Aangezien Moyra toch ook niet helemaal voor niets werkte, hield ze een scherp oog in het zeil, hoewel ze niet het gevoel had dat ze echt alles zag. 
 

[Timsel]

Het was dat Pepijn aan het werk moest als boswachter, anders had Seth wel even gewacht om naar Zweinsveld te gaan. Maar hij was zo nieuwsgierig! Hij moest en zou weten hoe Zweinsveld eruit zag. Pepijn was vol lof over het pittoreske dorpje, waar Seth heel nieuwsgierig rondkeek. De huisjes waren klein en schattig en Seth werd binnen enkele seconden helemaal verliefd op het plaatsje. De winkeltjes waren ook geweldig. Hij bleef enkele tellen lang staan kijken bij een etalage van een muziekwinkel waar muziekinstrumenten stonden die uit zichzelf muziek leken te maken en bleef verdwaasd staan toen hij vanuit een raampje een huisje binnen kon kijken waar tientallen uilen zaten.
Maar misschien nog wel het bijzonderste vond hij het snoephuisje: Zacharinus’ Zoetwarenhuis. Er waren veel kinderen van de toverschool te zien tussen de menigte in het snoepwinkeltje: het was best wel druk. Een heks probeerde wanhopig orde te scheppen in de chaos die ontstaan was door alle lekkerbekkende leerlingen die hun ogen uitkeken over al het beschikbare snoep – dat hijzelf ook ontzettend interessant vond. Hij zag springende kikkers van chocola, lollies met vlammetjes eromheen, een bak met vliegen die van chocolade leken gemaakt te zijn, knallende bonbonnetjes… het was bizar!
Hij pakte een doosje op waarop stond: Smekkies in Alle Smaken. Fronsend keek hij ernaar. Alle smaken? Hij geloofde er niets van. ‘Zeg mevrouw,’ vroeg hij aan de wat gestrest uitziende heks. ‘Alle smaken? Echt waar?’

[Blossom]

Eventjes keek Moyra de blonde vrouw aan. Of man? Of toch… Het was een interessant figuur, dat wel. Want wie niet wist dat Smekkies alle smaken hadden, was een eerstejaars uit een Dreuzelmilieu of een dementerende bejaarde, maar deze eh man, vrouw, dinges was geen van beiden.
Ze glimlachte liefjes naar de klant.
“Zeker, alle smaken,” zei ze terwijl ze lolly’s met hun stokje in een halve bol stak. “Dus ook hele vieze.” Welke? Ha, dat mocht zij/hij/het zelf uitzoeken, want er moest toch iets te ontdekken blijven.
“Je bent niet van hier, neem ik aan?” Haar nieuwsgierigheid nam de overhand; en daarbij was deze figuur qua leeftijd niet zo irritant als menig Zweinsteinleerling. Echter: als ze al geen gender in kon schatten, zou het met leeftijd al helemaal niet meer lukken vandaag. Hoe dan ook: het was geen elf jaar oud.
Het gevoel dat ze aan het staren was, bekroop haar. Oh! Ja! Ze was aan het werk, en de winkel stond vol en zij liep hier een beetje te treuzelen. Even blikte ze naar de kassa, die gelukkig door een collega werd overgenomen. Maar: een klant was een klant. Die kwam voor snoepjes, niet voor haar.
“Waar hou je van als het snoepjes betreft? Misschien kan ik je wat laten proeven dan.”
Het was namelijk zo, dat er achter de winkel een keuken was, waar veel snoep door Zacharinus zelf werd geproduceerd. En zo af en toe… mislukte er wel eens eentje. Niet van smaak, natuurlijk, maar wel van vorm. Die waren goed om te proeven!
“Iets van chocolade? Of suikergoed? Of iets met munt?”

[Timsel]

De mevrouw was zo te zien blij dat er niet iemand van 13 tegen haar aan schreeuwde. Kon hen goed begrijpen; al die kids waren aan het gillen en blèren dat ze bepaalde snoepjes wilden en dat ze daar niet genoeg geld voor hadden… hoe hield die arme vrouw dat vol?
Ze vroeg Seth waar hen vandaan kwam. ‘Ik kom van Londen, mevrouw,’ zei Seth vrolijk. ‘Ik wist een hele tijd niet dat ik een tovenaar was tot, nou ja, niet zo heel lang geleden. Dus voor mij is alles best wel… spannend! Ik logeer nu echter bij mijn vriend, maar die is aan het werk, en ik dacht, “laat ik een cadeautje voor hem kopen”! Dus ik ben even aan het rondkijken of ik iets lekkers voor hem kan vinden. Ho, pas je op?’ riep hij toen een kind tegen hen aanbotste. Seth streek hun rok glad.
Seth glimlachte de vrouw vriendelijk toe. ‘Hoe dan ook, je hebt het veel te druk dus ik ga je niet met mijn gehele levensverhaal opzadelen! Ik kan me voorstellen dat je helemaal gek wordt met al die koters hier,’ zei hij met draaiende ogen toen een kotertje hen weer opzij duwde om bij de Dropslakken te kunnen komen. ‘Waar kan ik de Flintmintjes vinden? Mijn vriend was gisteravond aan het zeggen dat hij die heel lekker vond maar ze waren op, dus die wil ik dan nu voor hem kopen… en zelf uitproberen, natuurlijk.’