Meet McAllen

[Joël]

~ Meet McAllen ~

Een beetje geïrriteerd keek Abigail op haar horloge.
‘Frooodooo!’ riep ze naar boven in hun huisje in Zweinsveld. ‘Kun je alsjeblieft ooit een keer op tijd zijn!’
Ze was gewend dat haar vriend altijd, maar dan ook altijd, te laat was en het was een eigenschap die ze van hem had geaccepteerd, maar nog steeds wel irritant vond. Ook hun vrienden en familie wisten van deze eigenschap af, maar vandaag was het toch een beetje anders. Vandaag ging Frodo voor het eerst mee naar haar oma Edine in Schotland. Een schat van een mens, maar in heel veel opzichten totaal het tegenovergestelde van haar vriend. Zo hechtte oma Edine bijvoorbeeld wel waarde aan op tijd komen en was ze ook een gestructureerde en opgeruimde nette oudere dame. Hoewel Abigail zich kon indenken dat haar oma’s eerste indruk vaak nors en verbitterd over kon komen kon ze het goed vinden met oma Edine. Ze had Frodo voorbereid op het bezoek aan haar oma en ze hoopte dat hij een beetje in de smaak viel.
’Ik denk dat je haar nu wel goed zit, lieverd!’ riep ze nog een keer ongeduldig naar boven. ‘We moeten echt gaan nu, ik heb je verteld dat oma het fijn vindt dat we op tijd zijn en ik zou het vervelend vinden, als ze al meteen een verkeerde indruk heeft van je!’
Oma Edine woonde in Edinburgh en had altijd gewerkt bij het Ministerie. Ze was een getalenteerde heks gebleken en op Zweinstein werd ze vroeger, net als Abigail, in Ravenklauw gesorteerd. Veel humor had ze niet vond Abigail, maar ze vond haar altijd erg lief en het was de enige grootouder die Abigail nog had. Ze wilde dan ook heel graag Frodo aan haar voorstellen.
‘Eindelijk! Daar ben je!’
 

[Timsel]

Tja, wat moest hij aandoen? Hij had al verschillende dingen aan geprobeerd, maar hij kwam er maar niet uit. Moest hij een zwart, klassiek pak aandoen, of felgroen, of felrood, of gewoon wat blauw? En wat voor broek? En dat haar! Dat stond alle kanten op. Hoe moest het staan? Hoe kreeg hij dat voor elkaar?
‘Ik kom eraan!’ riep hij naar beneden toen Abigail hem vroeg waar hij bleef. Frodo mompelde wat binnensmonds. Met een zwiep van zijn toverstok besloot hij maar een pak aan te doen: dat donkerrode pak dan maar. Hij deed zijn hand in een pot van Sluikwaters Haarmiddelen en deed er maar wat mee in zijn haar. Nope, niet goed. Nog een keer! Oké, dit was beter. Hij keek naar zichzelf in de spiegel en glimlachte. ‘Goedenavond, mevrouw McAllen. Wat leuk om u eindelijk te ontmoeten. Ik heb zoveel gezellige verhalen over u gehoord.’
Hij knikte. Dat klonk wel goed. Hij haastte zich de trap af, besefte hij dat hij nog geen broek aanhad en zwaaide met zijn toverstok waardoor hij wel een broek aanhad, en liep toen wel naar beneden. Bovenaan de trap bleef hij even stilstaan om zijn prachtige vriendin te bekijken. Zoals altijd zag ze er echt geweldig uit. Ze had een prachtige blauwe jurk aan en dat stond haar echt fantastisch. Alsof ze al maanden van tevoren wist wat ze ging dragen; ze straalde altijd rust uit, altijd was ze tip-top.
‘Wat zie je er toch prachtig uit,’ zei Frodo vol ontzag. Hij kuste haar even kort. ‘Zie ik er een beetje goed uit? Of zal oma denken dat je een willekeurige vent van de straat hebt gepikt?’

[Joël]

‘Dank je,’ zei ze, Frodo’s kus glimlachend in ontvangst nemend. ‘Goede kleur dat donkerrood, lekker kerstig,’ knikte ze goedkeurend, terwijl ze de stof gladstreek. ‘Oma houdt wel van een beetje deftig dus ik weet zeker dat je er zo mee door kan! En anders zal ik haar een beetje sussen. Nog een klein dingetje wil ik eraan toevoegen.’
Abigail nam haar toverstok uit haar zilveren clutch en tikte ermee op Frodo’s borstkas. Een groene stropdas met een patroon van rendieren erop verscheen kant-en-klaar om zijn nek.
’Oeh dat lukte beter dan ik had gedacht,’ zei ze verbaasd, maar tevreden. ‘We gaan Verschijnselen, als je het niet erg vindt. Oma heeft wel een Haardvuur, maar ze schrikt zich altijd kapot, als de vlammen plots oplaaien. En per bezem vind ik een beetje aan de frisse kant met die split in mijn jurk.’
Ze nam haar vriend bij de arm, leidde hem naar buiten en sloot de deur met een tik van haar toverstok.
’Bijverschijnselen dus goed vasthouden, voordat ik je onderweg ergens kwijtraak en oma denkt dat ik in al die brieven heb gelogen over een vriend!’ lachte ze. ‘Klaar? Drie, twee, een…’
Het was alsof iemand haar aan haar navel door een rietje trok met Frodo achter haar aan. Een paar seconden duurde het, voordat ze aan het begin stonden van een straat met aan beide kanten herenhuizen. Elk huis had de voordeur hoog liggen met daarvoor enkele treden met een leuning aan de rechterkant om het huis te kunnen betreden.
’Het is aan het einde van deze straat,’ stelde Abigail die haar armen kruisten. ‘Jeetje, ik had een jas mee moeten nemen! Laten we maar vlug doorlopen.’

[Timsel]

‘Leuke huisjes,’ zei Frodo terwijl hij om zich heen keek. Hij hield Abigail stevig tegen zich aan, want het was koud, en hoewel hij ook zelf geen jas aanhad, had hij tenminste wel lange mauwen een, wat je van Abigails prachtige sierlijke jurk niet zou kunnen zeggen. Hij zat eraan te denken een ander huisje te kopen. Hoewel het huisje in Zweinsveld prima was, was het nou niet echt dat je zei, dat is echt geweldig. Vooral niet als hij de huizen van andere tovenaars bekeek. En stel, je zou het hebben over gezinsuitbreiding… tja.
Maar dat had hij allemaal nog niet besproken met Abigail en was pas in de afgelopen dagen een beetje op komen dagen, omdat hij het er met Filibuster van het werk erover had gehad. Ze passeerden een vrolijk groepje kleine vrouwtjes en groette hen met ‘een vrolijk kerstfeest’. Even oefenen voor Oma Fox. Of mevrouw McAllen, zoals Frodo haar zou noemen.
Ze bereikten het huis. Voordat ze het trappetje naar de deur opliepen, haalde Frodo even heel diep adem. Hij spoot wat ademverfrissend spul in zijn mond, haalde een hand door zijn haar, en zuchtte even heel diep. ‘Oké, ben ik er klaar voor?’
Ze liepen het trappetje op en Frodo trok met trillende hand aan de deurbel: een traditionele bel dat met hulp van een touwtje afging. En op dat moment besefte Frodo zich iets. ‘We zijn die mooie bloemen vergeten! Wat voor bloemen waren het ook alweer?’
Voordat Abigail antwoord kon geven zag Frodo de schaduw van oma McAllen achter het raampje achter de deur verschijnen. Supersnel zwaaide Frodo met zijn toverstok en toverde een bos bloemen tevoorschijn – het waren de eerste bloemen die in hem opkwamen. Was dat wel de goede soort, goede kleur? Of was het net die ene soort bloemen waar oma McAllen allergisch voor was?

[Joël]

‘Ga je haar zoenen?’ grinnikte Abigail, toen Frodo een spray in zijn mond spoot. ‘Ik denk dat ik me dan maar weer omdraai. Nee, natuurlijk ben je er klaar voor. Oma is heel benieuwd!’
Ze zag Frodo’s handen trillen en ze kon zich de laatste keer niet herinneren dat ze hem zo nerveus had gezien. Ze streek nog eens door zijn kapsel en gaf hem een bemoedigende glimlach. Ergens was het wel aandoenlijk.
’Bloemen?’ herhaalde Abigail. ‘Oh, nee die heb ik ook niet meegenomen! Niks voor ons om iets te vergeten,’ zei ze ironisch, terwijl ze toekeek hoe haar vriend vlug een bos tevoorschijn toverde. ‘Oh! Die kun je beter niet-’
Haar zin werd onderbroken door haar oma die inmiddels met een glimlach de deur had geopend en hen hartelijk begroette.
’-aan oma geven,’ mompelde Abigail binnensmonds, nadat oma Edine de bos dankbaar in ontvangst had genomen. ‘Hee, omaaa!’ zei ze vlug en ze gaf haar een knuffel. ‘Dit is Frodo! De enige echte waarin ik je heb verteld in mijn brieven. Heeft hij niet goed zijn best gedaan met zijn kerstpak? Ik zet die bloemen wel even in een vaas voor je.’
Abigail nam de bos uit haar oma’s handen en snelde naar de keuken.
’Voordat je er uitslag van krijgt op plekken waar je liever niet krabt tijdens een dinertje met je kleindochter en haar vriend,’ grinnikte ze, zodat alleen zij het kon horen.
Ze hoorde de twee in de hal verder praten en had er vertrouwen in dat de avond wel goed zou komen. Ondanks een bosje bloemen waarvoor oma Edine lichtelijk allergisch was, ging het so far so good.

[Timsel]

‘Hoi oma!’ zei Frodo opgelaten toen Abigail haar begroet had. Hij had er meteen spijt van; dat klonk natuurlijk een beetje gek, want McAllen was zijn oma helemaal niet. Niet eens adoptieve oma. Schoonoma wel, maar wie noemde de oma van zijn vriendin nou ‘schoonoma’? Hij besloot verder maar niets te zeggen, misschien dat McAllen het niet eens opmerkte omdat ze al blij was dat Abigail er in ieder geval was en het helemaal niet opgemerkt had.
Frodo gaf haar in ieder geval heel beleefd een hand en toen Abigail naar binnen ging zei hij maar: ‘Zullen wij dan ook maar naar binnen gaan?’ Het was immers verschrikkelijk koud en hierbuiten staan was ook maar buiten. Bovendien had hij, ook niet onbelangrijk, nog steeds geen jas aan. Hij volgde oma Fox, zoals hij haar noemde, naar binnen en keek wat rond. Echt zo’n oma-huis. Met schilderijen aan de muur, zo’n oude kroonluchter, houten wanden, etc. Het rook er ook een beetje muf.
Ze gingen naar de woonkamer, waar Frodo een open haard zag, een eettafel, een stel banken, vele boekenplanken en een kerstboom in de boek van de kamer. Hij ging naast Abigail op de bank zitten terwijl oma McAllen vroeg wat ze wilden drinken.
‘Doe maar een elfenwijntje,’ zei Frodo. Het was immers kerst. Dan was dat wel gepast toch, ook al was het nog vroeg op de avond? Nadat Abigail had gezegd wat ze wilde drinken waren ze even alleen.
‘Oké,’ mompelde hij. ‘Ik weet dat we dit van tevoren uitgebreid besproken hadden – maar waarover moet ik ook alweer kletsen? Ik ben bang dat ik een beetje een blackout heb.’

[Joël]

‘Voor ons ook een wijntje, hè oma,’ glimlachte Abigail, waarna ze haar oma naar een vitrinekast zag lopen voor drie glazen en een fles wijn.
Ze grinnikte om het feit dat Frodo vertelde een blackout te hebben. Hij kon toch niet werkelijk geïntimideerd zijn door haar oma die met een keer blazen omver zou vallen? Ze was dan nog wel ijdel en goed verzorgd, maar fysiek gezien was het niet meer de oma zoals Abigail die vijf jaar geleden kende. Ze legde haar hand op zijn knie en klopte er lieflijk mee als ironisch troostgebaar.
’Och gerrem, is mijn Frodootje vergeten hoe hij tegen oude dametjes moet praten?’ plaagde ze hem. ‘Just be yourself,’ zei ze bemoedigend. ‘Mensen praten graag over zichzelf dus als je even niets weet, vraag je gewoon iets over oma. Wat voor werk ze heeft gedaan of zoiets. Ik zit gewoon naast je hoor dus ik help je.’
Oma Edine kwam terug met naast haar in de lucht zwevend drie wijnglazen vol elfenwijn. Beheerst leidde ze de glazen naar hun gasten.
’Nou, proost, oma!’ zei Abigail die haar glas hief en een slok nam. ‘Wat heb je daar op dat kastje staan?’
Ze blikte in de richting van een klein kristalhelder flesje met daarin een framboosrode vloeistof. Met witgouden letters stond er ‘Jongmans Eeuwige Jeugd Elixir’. Het leek op een kerstcadeautje, want de hals van het flesje was nog versierd met een mooie rode strik. Het bleek inderdaad een cadeau te zijn van oma’s Toverschaakvriendin. Een soort schoonheidsmiddeltje. Abigail keek Frodo aan en gniffelde, want ze wist voor de volle honderd procent dat haar oma het middeltje veel te graag gebruikte dan dat ze het nu deed voorkomen.
’Heb je nog niet genoeg anti-rimpelzalfjes en dagcrèmes, oma? Volgens mij kun je onderhand je eigen winkeltje beginnen!’ lachte Abigail.

[Timsel]

Nou, gewoon over oma praten. Geen probleem. Zo’n oud vrouwtje had vast veel meegemaakt. De oorlog bijvoorbeeld, zowel de Eerste als de Tweede en misschien ook nog wel de Grote Tovenaarsoorlog uit begin 20e eeuw. Wacht nee, het was kerst. Géén vragen over oorlog. Dat zou ze waarschijnlijk niet op prijs stellen.
Hij proostte op een vrolijk kerstfeest en nam een slokje. Goede wijn. ‘Mag ik wel even zeggen dat u een fantastisch leuk huis heeft? Ik vind het echt super sfeervol en je ziet ook wel dat hier een heks van klasse woont. Het is ook heel groot.’
‘Dat krijg je als je hard voor je centen werkt,’ was het antwoord van oma Fox. ‘Jarenlang hard voor gewerkt. En dan krijg je ook wat.’ Ze knikte. ‘Wat doe jij als beroep?’
‘Schouwer – heeft Abigail dat niet verteld?’ vertelde Frodo. ‘Ik werk dus bij het Ministerie van Toverkunst. Superleuke baan. Elke dag is anders en je beleeft elke dag wel wat.’
Oma bekeek hem van top tot teen, alsof ze betwijfelde of Frodo wel geschikt was als Schouwer.
‘Verder… tja. Ik mis Zweinstein wel heel erg, dus af en toe bezoek ik Abigail op haar werk,’ zei Frodo. ‘Ik heb zelf ook een tijdje op Zweinstein gewerkt, als bibliothecaris, maar ik wilde toch wat meer in mijn leven.’
De heks fronste. ‘Klinkt ambitieus. Ben je een Zwadderaar?’
Frodo lachte. ‘Nee nee, ik ben een Raafje. Daar heb ik Abigail leren kennen.’
‘Niets mis met Zwadderich hoor,’ zei oma Fox. ‘In iedere afdeling zitten rotte appels, geloof me, zelfs in Ravenklauw. Niet alleen in Zwadderich.’ Frodo keek Abigail aan. In welke afdeling had oma Fox eigenlijk gezeten?
‘Heb je het naar je zin op Zweinstein, Abigail?’ vroeg oma Fox toen. ‘Is Poppy een beetje aardig voor je? Ik ken haar van de breiclub, al is ze al een paar weken niet komen opdagen omdat het zo druk is met die nieuwe variant Drakenpokken, althans, zo schreef ze.’ Ze zuchtte en nam een slok wijn. ‘Knap dat die vrouw nog werkt. Op haar leeftijd. Je zou bijna denken dat ze het stokje niet over durft te geven aan de volgende ziekenverzorger daar…’