Don't Mess With the Puffs

[PinkyTonks]

Don't Mess With the Puffs
Starring 11-jarige Kendall & Roderick

Hij zat nog maar twee maanden op deze school, maar Roderick wou nu al naar huis. Ja, hij hield van de magie en het kasteel dat hij nog niet millimeter bij millimeter uitgekamd had. Geen klagende ouders en etiquette verplichtingen, nette kleren en zakelijke mensen. Hier had Roderick vrijheid en bleek hij eindelijk eens heel goed in iets te zijn. Het enige grote, maar belangrijkste verschil was dat de mensen hier gemeen waren. Toen het Rods vader ter ore was gekomen dat ze hun adellijke stamboom niet erkende in de tovenaarswereld, had hij Roderick bijna niet laten gaan naar deze magische school. Voor Roderick had het toen niet veel uitgemaakt, hij was veel te opgewonden geweest om een mooie toverstok te gaan kopen. Hij had er toen alleen niet bij stilgestaan, dat andere kinderen hem ook niet als het kind van een baron zouden behandelen. In tegendeel, drie dagen na zijn aankomst op Zweinstein werd hij al onder vuur genomen door een jongen uit Zwadderich. Blijkbaar kwam hij uit een prestigieuze tovenaarsfamilie en dat was veel belangrijker dan Rods afkomst. De jongen en een aantal Zwadderaars hadden verwijten naar zijn hoofd gegooid en beweerde dat zijn status hier van geen enkel belang was. Van de verwijten probeerde Roderick zich niet te veel aan te trekken, hij snapte ze niet. 'Modderbloedje', dat was toch erg raar, er werd toch gezegd dat adel blauw bloed had. Maar over dat laatste hadden de pestkoppen wel gelijk. Zijn adellijke status maakte geen enkel verschil in de tovenaarswereld. Hij was minderwaardig, net zoals al die andere kinderen met Dreuzelouders. Iemand met tovenaarsouders was altijd belangrijker.
In het begin probeerde Roderick de opmerkingen te negeren, want zijn eigen afdelingsgenoten deden gelukkig wel aardig. Ze behandelde hem gewoon als een gelijke en dat vond Rod helemaal oké. Hij moest niet aangesproken worden met mooie titels ofzo, hij wou er gewoon graag bij horen.
Jammer genoeg stopte het pesten niet en de Zwadderaarjongens liepen minstens twee keer per week langs hem heen om het er nog eens goed in te wrijven dat hij niets waard was. Rod was geduldig. Zijn vader klaagde ook vaak over van alles en nog wat. Maar hier had Roderick niet eens iets gedaan, hij bestond gewoon. En die dag werd het hem te veel. Eén van de jongens begon kotsgeluiden te maken en een andere voegde eraan toe dat het kwam omdat Rodericks 'adellijke' bloed te hard stonk. 
Toen de jongens eindelijk opgerot waren, barstte hij in tranen uit. Hij had hen niet eens iets misdaan. Hij had hen nooit gevraagd hem anders te behandelen of zelfs gesuggereerd dat hij specialer was. Hij wist zelfs niet eens hoe die jongens dat te weten gekomen waren. Hij had het alleen aan zijn afdelingstafel verteld toen een paar oudere leerlingen achter zijn achtergrond vroegen.
De tranen stroomden langs zijn wangen en Roderick wou zo niet betrapt worden. Als de Zwadderaars dat zagen, dan werd dat vast hun volgende onderwerp van spot. Roderick liep de gang door, totdat hij een groot wandtapijt ontdekte met een nis erachter. Daar kon hij wel even tot bedaren komen. Hij schuifelde voorzichtig achter het doek en sloeg bijna een gilletje toen bleek dat hij niet de enige was die even moest uithuilen. Er zat een meisje op de grond... of nee, het was een jongen in een jurk. En Roderick kende de jongen. Het was zijn kamergenoot, Kendall.