Hogere sferen

[AlessaJess]

Hogere sferen

 
“Oké. Officiële kerstbrigade is hier,” zei Blue in haar meest statige omroeperachtig klinkende stem, terwijl ze het appartement in liep met een grote lichtgevende kerstmuts op haar hoofd en één hand vol laatste lichtjes, een zak vol cadeautjes en een doos met versgebakken koekjes in de andere hand, langs Trevor die net de deur open had gedaan. “Het is een dag vol lol, mensen. Waarbij wij gaan kijken welke van de zes zeer gespecialiseerde en gepersonaliseerde modellen Trevor heeft gebruikt om zijn appartement te versieren terwijl Lila…” Ze voelde al haar enthousiasme door de vloer zakken toen ze het kale appartement zag. Alles was nog even netjes en kerstsfeerloos als toen ze het de laatste keer had gezien. Geen gekleurd lichtje of sparkeltje te bekennen. Ze richtte zich beduusd tot de jongen die net de deur open had gedaan. “Trevor?” Ze snapte niet wat hij in de afgelopen twee weken had gedaan nadat ze hem al haar plannen had gepresenteerd. “Waar is alle kerstversiering? Waar zijn de cadeautjes? Waar is de boom?!” Moest alles nog met een bezorguil komen? Had Trevor alles via magazine besteld en hadden ze het echt zo druk?
… Ze kende Trevor. Ze wist dat hij het niet zo had op kerst, maar dat was het ding. Ze kende Trevor. En ze wíst dat hij niet zomaar haar al die moeite zou laten doen om het daarna even makkelijk in de prullenbak te gooien. Dus wat was er gebeurd?

[Rowace]

- Een wervelwind waait binnen

Waarvoor dank

In deze koude, warme winternacht -

---

Trevor hoorde haar voordat hij haar zag. Blue gaf hem amper de tijd om de deur van zijn appartement te openen, voor ze al met stralend gezicht aankondigde dat ‘de kerstbrigade’ er was. Hij had geen idee wat zo’n brigade inhield, maar Blue kennende kwamen er veel warme chocolademelk en koekjes in grappige vormpjes bij kijken. In haar armen hield ze kluwen plastic draad met traanvormige lampjes eraan, die Trevor vagelijk herkende als Dreuzelkerstlichtjes. Ook droeg ze een tas en een kartonnen doos waar heerlijke geuren uit ontsnapten.
Haar enthousiasme spoelde over hem heen in een golf van schuldgevoel. Ze had inderdaad een week of twee geleden een berg maquettes afgeleverd, omdat Trevor had laten vallen dat hij nog geen kerstversiering had gekocht en hij geen puf had om zich over het interieurdesignaspect van de kerst te buigen. Hij had haar beloofd om iets met haar nogal uitgebreide kerstvisie voor zijn appartement te doen en hoewel hij dat ook echt gemeend had, was hij er nog niet aan toe gekomen. Deels omdat hij andere dingen aan zijn hoofd had, en deels omdat alle hyperactieve kerstvreugde hem onrustig maakte. Hij had zo het vermoeden dat hij dat beter niet tegen Blue kon zeggen. Ze had echt haar best gedaan op die maquettes.
‘Blue –’ begon hij, maar ze was al langs hem naar binnen geglipt, waar haar grijns op haar gezicht verstarde. Hij had wat lichtjes opgehangen die nog uit zijn vorige appartement kwamen, maar veel verder was hij niet gekomen. ‘Ik was heus wel van plan om naar die modellen van je te kijken,’ schoot hij in de verdediging. ‘Ik heb er gewoon nog geen tijd voor gevonden. En ze waren nogal intens, met al die glitter en flitsdingen. De bezwering die je erover heb uitgesproken, is… nogal hardnekkig en ik kreeg hem niet opgeheven zonder de boel kapot te maken.’
Dat laatste zei hij niet zonder bewondering. Andermans appartement in het miniatuur nabouwen om interieurvoorstellen te kunnen doen was een bizarre hobby om te hebben, maar Blue was gedreven om het allerbeste uit haar hobby’s te halen. Voor de tijdelijke, simpele glitter-en-glansspreuk die in alle fröbelboeken te vinden was, deed ze het niet. Het zou hem niets verbazen als ze haar bezwering zelf had uitgevonden.
‘Maar dat zorgde er wel voor dat ik je modellen tijdelijk in een kast heb geparkeerd omdat ik anders lichtelijk gek werd. Mijn welgemeende excuses, en ik ga diep door het stof, et cetera.’

[AlessaJess]

Te laat drong tot haar door dat Trevor haar nog probeerde tegen te houden voor hij een beetje verloren achter haar bij de deuropening bleef staan en het duurde een halve seconde voor haar brein om te verwerken wat hij haar nou probeerde te vertellen. Ze kon een lichte golf van teleurstelling niet voorkomen, maar drukte het wel gauw weg. Als Trevor toegaf dat hij ergens niet aan toe was gekomen, en dan al helemaal met iets wat bijna alleen maar eerbied kon worden genoemd in zijn stem, wist je dat het menens was – en dat hij waarschijnlijk de afgelopen paar dagen alleen maar van koffie en werk had geleefd. Ze had hem ook veel te veel overvallen met die maquettes, besloot ze. Hij had haar nog zo verteld dat hij niet zo van de kerstversiering was. En dan liet ze het hem maar helemaal in zijn eentje achter, verwachtende dat hij het wel even in zijn eentje op kon knappen! Dit had ze beter kunnen aanpakken en hier was de beste herkansingsmogelijkheid!
Zijn excuses waren een sarcastische rotzooi van woorden, maar voor Trevors doen was dit bijna net zoiets als wanneer een ander mens letterlijk op zijn knieën was gaan zitten om haar om vergeving te smeken. Ze lachte hem met complete eerlijkheid toe. “Hush. Mond houden, geen probleem. Ik had moeten weten dat flitsende lichtjes niks voor jou waren – om eerlijk te zijn vroeg ik me al af of ik die er überhaupt wel bij had moeten doen, verkeerde keuze, jammer. Maar in ieder geval hebben we nog meer dan genoeg tijd. Niks is verloren!”
Blue dumpte alle lichtjes die ze in haar handen had op de bank, zette de tas met cadeautjes die ze onder de kerstboom uit had willen stallen op de grond en zette de doos met versgebakken gingerbread cookies die ze met Trevor had willen versieren neer op het aanrecht – en wanneer ze zei dat Blue ze samen met Trevor had willen versieren, bedoelde ze natuurlijk eigenlijk dat zij ze had willen versieren in gezelschap van Trevor die haar kon vertellen wanneer ze op het punt stond een grote versierfout te maken.
“Pak een van die koekjes. Of twee. Of zes! Ik zet een kop koffie voor ons en dan gaan we de deur uit. Ik ga je hier niet alleen laten om je dit helemaal zelf op te laten knappen, dus maak je borst maar nat! Wij gaan shoppen!”

[Rowace]

Het fijne aan Blue was dat ze nooit te lang in negatieve gevoelens bleef hangen. Trevor had geen idee hoe ze dat deed, maar haar teleurstelling over zijn kerstloze appartement zette ze razendsnel om in een nieuw plan, waarbij ze uitgebreid duidelijk maakte dat het niet zíjn schuld was dat hij nog niets had uitgevoerd. Ze weigerde niet alleen om zelf bij de pakken neer te gaan zitten, maar leek ook te willen zeggen: Waag het niet om down te worden van deze kleine tegenslag.
Ze liet alles uit haar handen vallen bij de bank, behalve de geurende doos, die ze meenam naar de keuken. Trevor volgde haar om te voorkomen dat ze – zoals de vorige keer – rond zou snuffelen in zijn aanrechtkastjes en de boel overhoop zou halen op zoek naar haar lievelingsmok. Ondanks dat ze het al deed vanaf het moment dat hij op zichzelf ging wonen zo’n vijf jaar geleden, kon hij er nog steeds niet goed tegen dat ze zich zo spontaan en schaamteloos in zijn keuken bewoog, alsof het de hare was. Dat zou ze vast wijten aan zijn ouderwets strenge opvoeding – hij had geleerd dat gasten zich dienden te gedragen als gasten.
Terwijl Blue onverstoorbaar aankondigde dat ze wel voor de koffie wilde zorgen zodat hij haar koekjes op kon eten, landde Gwin op Trevors schouder. Via zijn arm klom ze naar beneden naar het aanrecht, waar ze nieuwsgierig de koekjesdoos beklom. Daar trappelde ze net zo lang met haar vleugeltjes op het deksel tot Trevor het van de doos af haalde. Prompt dook de speelgoeddraak op de gemberkoekmannetjes; toen Trevor het speelgoeddraakje van de koekjesberg af trok, protesteerde ze met een boos geluidje en een minuscuul vuurwolkje. Trevor snoof en brak het hoofd van een van de poppetjes af voor Gwin. Triomfantelijk pakte ze het aan met al haar pootjes en met moeizame wieken van haar dunne vleugels voerde ze het stukje koek af naar een nestje dat ze op de keukentafel had gemaakt van oud papier.
‘Nee, ik had nog geen plannen voor vanmiddag, fijn dat je het vraagt,’ merkte Trevor op terwijl hij op het been van het koekje af beet. Mentaal schrapte hij alle dingen van zijn lijst die hij eigenlijk had willen doen. Er viel vrij weinig tegen Blue in te brengen als zij eenmaal iets in haar hoofd had – en misschien was het wel goed om even de deur uit te gaan. Het was al een tijdje geleden dat hij niet alleen maar met werk bezig was geweest. Kerst was hoogseizoen voor Spreukzoekend Londen. ‘Ik neem aan dat je al wat winkels in gedachten hebt? Lekkere koekjes, trouwens.’

[AlessaJess]

Achter zich hoorde ze Trevor snuiven en ze gaf snel de pot nog even een tikje voor ze zich naar hem omdraaide. Gwin had hen een visite waardig gegund en leek door het dolle heen met het koekjeshoofdje dat Trevor net voor haar af had gebroken. Blue had haar favoriete draakje al veel te lang niet meer gezien en het aanzicht van Gwin deed haar hart gelijk een stuk sneller kloppen. Ze wilde net achter haar aan lopen, toen Trevor zich weer op een sarcastische opmerking gooide over dat hij geen plannen had voor vandaag.
“Nee, gelukkig niet,” antwoordde ze een beetje verbaasd. “Ik had je toch verteld dat ik over twee weken weer langs zou komen om te helpen met de laatste accenten!? Beetje onaardig als je dan andere dingen had gepland.” Het drong tot haar door dat twee weken misschien een lange periode was en dat hij dat ook vergeten had kunnen zijn, maar daar trok ze de lijn van haar vergevingsgezindheid. Dan had hij het maar in zijn agenda moeten schrijven!
Trevors volgende opmerking deed haar stiekem glimlachen. Blue had het haar levensmissie gemaakt om achter Trevors favoriete soort koekjes te komen, maar aangezien hij over het algemeen een vrij gesloten persoon was dat ‘geen tijd had om over zoiets stoms als favoriete koekjes na te denken’, was het hem vragen niet op een erg bevredigend antwoord uitgekomen. Het feit dat hij niet alleen het koekje opat, maar zelfs letterlijk zei dat hij het lekker vond, zei wel heel veel voor haar. Ze schonk Trevor een dankbare glimlach, maar liet het daarbij rusten. Ze had over de jaren geleerd dat je maar het beste zo min mogelijk op complimentjes van Trevor in kon gaan, omdat het de arme jongen anders heel opgelaten deed voelen. Hoe iemand complimentjes geven ooit als ‘iets verkeerds’ kon zien was haar een raadsel, maar dat waren wel meer dingen wat Trevor betrof, dus ze legde zich er maar gewoon bij neer in de hoop dat het hem zou helpen wat meer uit zijn schulp te komen.
“Alle winkels op de Wegisweg zijn volledig uitgedost in allerlei kerstfrutsels. En bij Goudgrijp heeft zich een zeventien verdieping hoge kerstbomenstal gevestigd waar je met bezemstelen alle bomen kan bekijken!” Ze had het zó gaaf gevonden om haar boom daar samen met Damien uit te zoeken. Ze waren uren in de lucht blijven hangen en hadden zelfs een paar andere mensen kunnen helpen bij hun keuze. “Blijkbaar gebruiken ze een soort permanente zweefspreuk, super interessant, maar vooral super gaaf! En daarnaast zijn er nog honderden andere winkeltjes die allemaal kerstspullen verkopen, dus hoewel ik natuurlijk wel een paar ideeën heb voor waar we heen kunnen, is jouw winkel een van de weinigen die momenteel niks kerstigs heeft, dus kunnen we eigenlijk sowieso niet fout zitten!”

[Rowace]

Die kerstboomstal bij Goudgrijp was hem niet ontgaan, maar dat was ook onmogelijk. Het torende zo hoog boven alle winkels uit dat Trevor zich afvroeg hoe het kon dat Dreuzels nog steeds niets door hadden. Die mensen waren echt blind.
‘Ik denk niet dat een boom een goed idee is. Ik laat echt altijd alles doodgaan, weet je nog? Daarom had ik Kruidenkunde laten vallen. En Lila weet het nog niet, maar dat balkontuintje dat ze hier aan heeft gelegd voor Toverdrankingrediënten, is niet bepaald in leven meer sinds vorige week.’
Nu had ze niet langer alleen commentaar op zijn appartement, maar ook op zijn winkel, die inderdaad niet bepaald een winterwonderlandgevoel uitstraalde, zoals sommige andere zaken in de buurt. Hoe meer glitter en lichtjes, hoe meer aandacht mensen zouden hebben voor de etalages, leek de gedachte te zijn. Spreukwerk leek in vergelijking dicht; wat dat betrof had Blue een punt.
Trevor liep naar de boekenkast en haalde Blues maquetteschoenendozen tevoorschijn. Hij ging het liefst op pad met een lijst aan benodigdheden. Bovendien moest hij Blue goed uitleggen wat hij wilde – en vooral wat hij níét wilde – opdat ze niet zijn huis en winkel zou volstouwen met kitscherige troep. Dat vond zij misschien geweldig, maar hij hield alles liever elegant.
Toen hij de deksels van de dozen tilde, flakkerden de miniatuurlichtjes tot zijn verbazing nog steeds bijna even hysterisch als toen Blue ze had afgeleverd. De kerstcadeautjes hadden een vrolijk huppeldansje rond het kerstboompje gedaan, maar waren daar ergens in de tussentijd mee gestopt. Nu lagen ze verspreid door de mini-appartementjes, hun papieren ledemaatjes uitgeblust.
‘Deze vond ik het beste,’ zei Trevor en hij wees op de linker doos, met een bescheiden kleurenpalet van zilver, zwart en avondblauw. De lichtjes knipperden in helder- en lichtblauwe scharkeringen. ‘Daar zou ik zeg maar mee kunnen leven.’

[AlessaJess]

“Nee, nee! Tuurlijk niet!” riep Blue geschokt uit toen hij haar vertelde dat hij geen kerstboom wilde. Wat was kerst zonder kerstboom?! “Geen zorgen! Ik ben ook geen plantenprinses, maar ze hebben me een paar geweldige spreuken meegegeven die je kerstboom compleet gezond en in leven houden tot je hem weer inlevert. En als je bang bent dat je ze vergeet, kan ik altijd alvast wat wekkers door je appartement verstoppen om je te helpen onthouden als je wil?” Er was geen kans dat ze Trevor zijn appartement kerstsferig zou helpen maken zónder een kerstboom! Wat voor leek dacht hij dat ze was? Ze schudde het van zich af en liep naar het kleine draakje toe. Daar zei ze tegen Gwin, op een fluistertoon die net hard genoeg was dat Trevor het ook kon horen en met een stiekeme blik zijn richting op waarvan ze hoopte dat hij het op zou merken, dat ze ook iets voor haar had meegenomen. Ze viste het minuscule kerstmutsje dat ze speciaal voor Gwin had gemaakt uit haar zak en gaf haar een knipoog. “Niet aan Trevor vertellen hoor.” Toen zette ze het mutsje voorzichtig op Gwins hoofd en gaf Blue het diertje even een korte aai over haar ruggetje. Ze keek snel genoeg om, om Trevor met haar zes schoenendozen terug de kamer in te zien lopen. Er brak een glimlach door op haar gezicht. Trevor was echt op volle stoom vandaag! Drie complimentjes en nu een vermomde enthousiaste levenswens? Het was echt kerst.
Ze was wel een klein beetje teleurgesteld met hoe goed de maquettes zich hadden gehouden – bijna een kwart van de dingen waren gestopt met bewegen – maar in ieder geval had Trevor er een gevonden die hij leuk genoeg vond om na te maken!
“Top! Oké, de spullen die we daarvoor nodig hebben zijn waarschijnlijk wel het lastigste te vinden, maar we hebben de rest van de dag nog! Wil je nog iets doen voor we weggaan, of kan ik onze jassen pakken?” vroeg ze met een half-strenge blik zijn richting uit. Ze wist dat Trevor soms dingen helemaal dood kon plannen, waardoor alle lol er gewoon helemaal uit werd gezogen, en ze hoopte ten zeerste dat die blik hem deed laten opstaan en meegaan. Al betwijfelde ze het. Wat dat betreft was Trevor soms echt eigenwijs en koppig.

[Rowace]

Hij had kunnen verwachten dat Blue het niet zou verdragen dat hij geen boom zou nemen. Het was heus niet zo moeilijk om ze te verzorgen, drukte ze op zijn hart. Desnoods verstopte ze wekkers in zijn appartement. Trevor knipperde met zijn ogen terwijl hij probeerde om die informatie te verwerken, maar gaf het op. Soms verbaasde het hem dat Blue een functionerende volwassene was.
Alsof ze niets geks gezegd had, scharrelde ze in de richting van Gwin, die ze in het oog had gekregen. Op luide fluistertoon zei ze dat ze een supergeheim cadeau voor de minidraak had meegebracht. Het bleek een prutserig bolletje vilt te zijn in de vorm van een puntmutsje, dat leek op de muts die Blue zelf droeg. Gwins dag kon alvast niet meer stuk met haar twee nieuwe buiten.
‘Je verwent dat ding veel te veel,’ zei Trevor, terwijl Gwin zich tussen de papiersnippers ingroef en gelukkig miepte. ‘Over verwende schepsels gesproken, heb je dat knuffelbeest van Puck nog teruggevonden? Hij ligt hier echt niet.’
Toen ze zag dat hij haar schoenendozen op tafel had gezet, stemde Blue er verrassend genoeg meteen mee in om de maquette te gebruiken die hij aanwees, waardoor Trevor vermoedde dat er een of andere twist in zat. Zouden de kerstlampjes op Kerstavond ‘Happy Christmas’ uitspellen en beginnen te zingen of zo? Veel tijd had hij niet om daarover na te denken, want Blue stond figuurlijk te trappelen om te gaan.
‘Rustig aan, Dreuzelmeisje. Mij was koffie beloofd,’ zei Trevor en hij duwde Blue op een van de stoelen aan de keukentafel. Het zou hem niets verbazen als ze allang was vergeten dat ze überhaupt het koffieapparaat aan had gezet. D en zij hadden niet voor niets een luid zingende ketel die hen eraan herinnerde wanneer hun theewater kookte. Aan de zonnige kant had hij nu in ieder geval regie in zijn eigen keuken. ‘Wil je er gember in?’

((Ik weet dat Blues Ukkepulk Ukkie heet, maar ik stel me zo voor dat Trevor dat niet over zijn lippen krijgt, dus heeft hij er Puck van gemaakt.))

[AlessaJess]

“Oh nee. Meen je dat?” Het was een belachelijke vraag om te stellen: Blue kon zich niet voorstellen dat Trevor ooit een grap zou maken over zo’n serieuze kwestie, maar ze had overal gezocht naar het lappen popje dat haar moeder had gemaakt voor Ukkie en als ze het hier niet had laten liggen, was ze het echt kwijt. “Flut,” kreunde ze verslagen en ze gaf Gwin nog maar een extra knuffel uit pure ellende.
“Nee. Ik heb hem echt nergens meer zien liggen. Jij was soort van onze laatste hoop. Ik dacht dat Ukkie of Gwin hem misschien had verstopt na hun laatste speelafspraakje, maar helaas.” Ze blies haar wangen vol met lucht. “Misschien dat we hem na de kerst wel in een van de pakjes zullen vinden?” Oké, nee. Dat was belachelijk. Ukkepulkjes konden geen cadeautjes inpakken en de kans dat Damien of zij het niet door zou hebben gehad als het knuffeltje er per ongeluk tussen was beland terwijl zij aan het inpakken waren was wel heel erg klein. Maar toch! Waar kon ze anders nog kijken? “Laat maar zitten,” mompelde ze, meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders.
Maar met de kerstdozen op de tafel uitgestald kon ze niet lang in die rottige emoties blijven hangen. Trevor vond een van haar plannen mooi! En daarnaast zou ze wel een oplossing vinden voor dat knuffeltje. Dat deed ze altijd.
Ze wilde echt heel graag aan de slag gaan, maar voor ze het wist, werd ze door Trevor onceremonieel in een stoel werd geduwd. Ze wilde al weer opstaan om te helpen met de koffie die ze al een uur – of vijf minuten – geleden vergeten was, toen hij haar vroeg of ze er gember in wilde.
Ze zette haar meest zoete stem op en grijnsde engeltjesachtig. “Gember en kaneel, alsjeblieft?” ze ging er niet vanuit dat Trevor slagroom in huis had, maar dit was bijna even goed.
Ze kon alleen niet stil blijven zitten en pakte de doos met koekjes van het aanrecht en zette het op tafel, nadat ze alle maquettes – op degene die Trevor had gekozen na, natuurlijk – op een stapel terug in de kast zette. Ze zou ze aan het eind van de dag wel weer terug smokkelen en ze tussen de cadeautjes onder de boom leggen voor hun grote verrassing op kerstavond.
“We kunnen, als we langs de kerstbomen stal gaan, vast ook nog wel even naar wat tips vragen voor de kruidentuin van Lila als je wil? Op zich klinkt niet bepaald levend, vrij doods,” Al zou dat op zich niet de eerste keer zijn dat Trevor dingen een beetje extreem dramatisch verwoordde. “maar wie weet hebben ze toch nog iets wat zou kunnen helpen? En zo niet kunnen we altijd nog kijken of we ergens wat vervanging kunnen halen!”

[Rowace]

Trevor trok zijn wenkbrauw op toen Blue suggereerde dat Pucks knuffel misschien in een kerstcadeautje was veranderd. ‘Je weet toch dat de Kerstman niet bestaat, hè?’
Hij schepte wat kaneel bij haar koffie, deed er een lepel gembersiroop bij in en zette de mok voor haar neer. Even overwoog hij om voor te stellen gewoon een nieuwe knuffel te kopen, maar Blue kennende zou dat weleens in het verkeerde keelgat kunnen schieten. De belevingswereld van haar huisdier was nu eenmaal een gevoelig onderwerp. Hij hoorde het haar al zeggen: Hoe had jij het gevonden als je moeder je lievelingsknuffel zomaar zou vervangen? Dat hij al sinds zijn zesde geen knuffels meer had, zou waarschijnlijk evenmin gewicht in de schaal leggen.
Terwijl ze hun koffie dronken, begon Blue onverstoorbaar opnieuw over die stomme kerstbomenstal. Want volgens haar was het met wat simpele spreuken een fluitje van een cent om de kerstboom de kerstdagen te laten overleven. Trevor voelde zich bijna een incompetente tovenaar aangezien hij betwijfelde of hij die spreuken ook goed werkend kon krijgen; tuinierbezweringen lagen hem om de een of andere reden totaal niet. Al op Zweinstein had hij de grootste moeite gehad met Kruidenkunde, ondanks de reputatie van dat vak als pretpakket waarmee je gemakkelijk hoog kon scoren om slechte vakken te compenseren. Misschien legde hij niet genoeg liefde en genegenheid in zijn uitspraak, of misschien zat de plantenwereld niet op hem te wachten. Hij kon zich ergere zwaktes indenken.
‘Ik zei toch: geen boom,’ mokte Trevor. Hij had geen zin om Blue eraan te herinneren dat er spreuken waren waar hij slecht in was.
Aan de andere kant had ze een punt. Hij moest nog steeds een manier vinden om Lila’s kruidentuin te redden of op zijn minst de dode planten in te wisselen voor levende exemplaren. Hij zuchtte, gooide zijn laatste koffie achterover en stemde schoorvoetend toe. ‘We kunnen er misschien wel even langsgaan.’
Trevor sommeerde zijn jas, wintermantel en een oud leren tas – dit keer een die niet van een gestoorde drugsverslaafde geleend was. Op de weg naar beneden zou hij nog even een buideltje Galjoenen moeten vullen bij de kassa van zijn winkel; in december waren de wachttijden in Goudgrijp niet te doen en tot zijn frustratie kon hij zich niet beroepen op enig privilege dat hem prioriteit verleende.
Met een zwiep van zijn staf zond hij hun koffiekopjes naar de gootsteen. Een afwaskwast ijverig begon te boenen. Tot slot plukte hij Gwin uit zijn jaszak. Het draakje nestelde zich graag op warme plekjes en probeerde geregeld om de veiligheid van zijn appartement te ontsnappen om op avontuur te gaan. Gelukkig pakte ze die ontsnappingspogingen nooit bijster geniepig aan. Ze pufte verontwaardigd toen hij haar terugzette op haar nestje van papiersnippers, maar krulde zich toen op, boven op haar koekje.